Vandaag geen lange busrit, wel een korte verplaatsing van 20 km naar Fatehpur en daarna nog een wandeling door Mandawa.
Het was laat en donker toen we de avond tevoren onze bestemming bereikten. Pas bij de ochtendklaarte kunnen we het prachtige Castle eens rustig bekijken en verkennen. Opnieuw is het een topverblijfplaats met een heel aparte sfeer. We wanen ons echte kasteelheren.
De regio van Mandawa zit vol vergane glorie. Rijke handelaars bouwden hier haveli's, grote herenwoningen met een binnenkoer en met een apart gedeelte voor de bedienden; mannen en vrouwen hadden ook hun aparte vleugel. Buiten werden de woningen versierd met fraaie fresco's en mozaïeken, die deels gerestaureerd zijn. Mandawa en Fatehpur lagen op de zijderoute, en vele handelskaravanen passeerden hier. Toen de handel zich verplaatste van over het land naar de scheepvaart stierven deze steden een stille dood. Mumbai en Calcotta namen de handelsfakkel over en de prachtige bouwwerken zijn nu de stille getuigen van een welvarende periode.
Dit alles vertelde onze gids ons, een jonge gast die zijn eerste gidsbeurt deed in twee jaar. Hij droomde van vele toeristen en terug een beter inkomen. 's Avonds en bij het ontbijt in ons kasteel, waren we de enige eters, één koppeltje hadden we ook gezien, maar er was zoveel personeel, genoeg om een vol hotel te verzorgen. Later zouden we in vele restaurantjes zien dat er meestal meer personeelsleden dan cliënten waren. Zo liepen we een straat door waar we volgens onze gids normaal op de koppen zouden kunnen lopen. Nu waren we de enige blanke toeristen in dit stadje waar toerisme een heel belangrijke bron van inkomsten is. Onze gids was sinds 6 jaar gehuwd met een française, maar door de corona hadden ze elkaar al twee jaar niet meer kunnen zien, zij was in Frankrijk bij haar ouders en hij in India. Bij het vertellen van zijn miserie kwamen de tranen in zijn ogen. Geen werk betekent in India geen inkomen, de familie is het opvangnet.
Op het einde van de wandeling werden we een zijdewinkel binnengeloodst. Altijd begint men met uit te leggen dat het een coöperatieve is, en dat men zo de vrouwen van het platteland steunt, en dat er vaste prijzen zijn. Terwijl onze dames hun ogen de kost gaven, dronken Jan en ik een massala-theetje. Al vlug bleek dat er zeker over de prijs moest onderhandeld worden, en na een ruime korting op o.a. een zijden pyjama keerden we terug naar ons kasteel.
De volgende dag juist voor ons vertrek ontdekten we dat in een hoekje van ons hotel er ook een boetiekje was. En ja, de pyjama was er te koop aan dezelfde prijs als ze hadden bekomen na lange onderhandelingen. Ons besluit was simpel, maximum de helft betalen van wat ze vragen en wachten in het deurgat tot ze je terugroepen dat er toch nog iets meer van af kan.

Geschreven door Frans.annemie