Na eerst een jaartje Angola In 1999, werden onze dochter Katrien en haar man Bernard voor een jaar naar Vietnam gezonden door Handicap International. Hun taak was hulp bieden bij de revalidatie van slachtoffers van de oorlog van de Vietcong tegen de Amerikanen, en van de gehandicapten ten gevolge van de landmijnen na de oorlog. Die oorlog nam in 1975 een einde en in Vietnam word je er regelmatig aan herinnerd, het ligt nog altijd gevoelig. In 1999 was Vietnam nog een jonge staat na eeuwenlange overheersing door Chinezen, Fransen en als laatste de USA.
Maar voor Katrien en Bernard was het toen al duidelijk dat de Vietnamezen, in tegenstelling tot de Angolezen, best in staat waren om hun eigen boontjes te doppen.
We hebben toen de gelegenheid niet gehad om hen te bezoeken, en nu kregen we de kans om eens dat verre Aziatische land waar onze dochter een jaar verbleef, te verkennen.
Met zes stapten we op zondag 25 februari uit het vliegtuig in Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon,: Jan, Bieke, Catherine, Evelyne, Annemie en ikzelf, allen benieuwd wat Vietnam ons te bieden had. Tijdens de rit naar ons eerste hotel werden we direct al overrompeld door de massa brommers in de straten van Ho Chi Min City. Men had ons daarvoor wel verwittigd, maar zoveel !!
En het lokale verkeersreglement is ook moeilijk te snappen. Het komt er gewoon op neer dat je de ander verplicht te stoppen of te remmen als je wilt afslaan, of om het even welk manoeuvre te doen. Ook de straat als voetganger oversteken is een hele kunst. Men heeft ooit nog zebrapaden geschilderd, maar wat de betekenis of zin ervan is, is mij een raadsel. Maar in verhouding met die (georganiseerde) chaos, hebben we zo goed als geen accidenten gezien tijdens gans onze reis, al zijn de officiële cijfers minder gunstig. Het kan ook niet anders, 65 miljoen bromfietsen voor een bevolking van 110 miljoen inwoners. En op hun brommer vervoeren de Vietnamezen werkelijk alles. Dikwijls zitten ze met vier, zelfs vijf personen op dat brommertje: vader, moeder, en 2-3 kinderen !

Geschreven door Frans.annemie