Mooie liedjes blijven niet duren. Voor onze laatste dag staat er een beetje inleving in de harde recente geschiedenis van Zuid-Afrika op het programma. We hebben afscheid genomen van Roeland als gids. Nog meer dan Jacques, onze uitstekende gids in het eerste noordelijk deel van de reis, was Roeland een echte meerwaarde. Geen moeite was hem teveel en zijn verhalen, kennis van zowel geschiedenis als planten, zijn bezorgdheid dat alles vlekkeloos verliep, was voor ons echt een heel grote meerwaarde. Een aanrader !!
We worden op sleeptouw genomen door een lokale gids voor de townshiptoer. Maar we krijgen meer dan dat: het wordt een tocht door de geschiedenis van de Apartheid met zijn vele uitwassen, en hoe het huidige zwarte Zuid-Afrika zich ontwikkelt.
Op onze vraag rijden we eerst nog eens naar de kleurrijke huisjes dicht bij ons hotel. Die huisjes worden vooral bewoond door Maleisische afstammelingen en in de loop der jaren zijn ze een toeristische trekpleister geworden.
Dan gaat het naar het District Six Museum. Het toont ons hoe een gans district met de grond gelijk gemaakt werd in de jaren '70, omdat het multiraciaal was. Het was vermoedelijk een doorn in het oog van de toenmalige blanke bazen dat iedereen er goed overeenkwam, dat het de wijk was met de beste harmonie tussen de verschillende culturen. Er woonden blanken, Maleisiërs, Indiërs, Xhosa enz. toen verklaard werd dat district six een blanke wijk moest worden. 60.000 mensen werden gedwongen te verhuizen naar de Cape Flats op 25 km van het centrum. Een drama voor veel mensen die in de stad werkten en voor de vele kleine zelfstandigen die er hun zaakje hadden. Van een eerlijke en correcte vergoeding was geen sprake. Alle huizen werden met de grond gelijk gemaakt behalve kerken, moskeeën en synagogen. Maar van de verwachte blanke wijk kwam niets in huis, vele blanken waren niet akkoord met die ingreep en anderen waren bang voor terroristische wraaknemingen.
Als we wat later door district 6 rijden zien we vooral braakliggende gronden, met enkele recente pogingen om terug woningen te bouwen. Het museum is pakkend, met veel beelden van de wijk en de mensen voor de afbraak.
Nu vertrekken we eindelijk naar de Langa township. Ook hier eerst een boel uitleg over de vroegere wantoestanden, en dan een te lang en saai overzicht hoe goed ze hun best doen in het lokale culturele centrum. Daarna maken we een wandeling door de wijken, en krijgen we verhalen hoe de regering iedereen wil helpen, vooral als hij zwart is. Onze gidsen hadden het ons al verteld, er is nu een nieuwe omgekeerde discriminatie aan het komen, b.v.b. voor toelating aan de universiteit zijn de voorwaarden voor zwarten veel soepeler dan voor blanken, ook zo voor de aanwervingen door de staat. Dit heeft als gevolg dat veel jonge blanken, vooral de afgestudeerden en zij die iets meer kunnen, het niet meer zien zitten; er is een echte brain-drain op gang gekomen. Velen wijken uit met een voorkeur voor Australië, waarmee Zuid-Afrika steeds goede banden heeft onderhouden. De dikke lokale gids was wel de zwakste gids van gans de reis, voor hem was het een karweitje dat afgehandeld moest worden. Het tofste was toen we met de auto verder reden langs de straatwinkeltjes, daar was wel leven en animo, maar onze chauffeur riskeerde het niet om hier te stoppen. Hij bracht ons veilig naar het Waterfront om de boot naar het Robbeneiland te nemen.
Maar eerst nog een lekker vismaaltijdje, water, Stella en koffies inbegrepen, ongeveer 25 € voor 2 personen. Wat een verschil in prijs-kwaliteit vergeleken met Ethiopië en China !!
En vandaag vaart de boot naar Robbeneiland wel. Na een rustige en comfortabele vaartocht van een klein halfuurtje landen we op het Robbeneiland. Hier worden we direct in een propvolle bus gestopt, geen enkel zitplaatsje mag onbenut blijven. Die bus maakt dan een toertje over het eiland met engelstalige uitleg van de (vrouwelijke) gids. In het tweede deel van de rondleiding bezoeken we dan de gevangenis zelf met een woordje uitleg over het gevangenisleven. En uiteraard wordt de cel van Nelson Mandela getoond, die er uitziet als eender welke andere cel in de gevangenis. Op de terugvaart zijn de golven heel wat heviger en begrijpen we dat het bedrieglijk kalm kan zijn op het vasteland en toch heel ruw op zee. Sommigen zaten er heel bleekjes bij.
Al bij al is het een dag geweest die toch bijblijft, niet door de schoonheid van de natuur, of door het zien van andere culturen, maar door het besef wat mensen elkaar zoal kunnen aandoen.

Geschreven door Frans.annemie