Om 5 uur werden we verwacht klaar te staan aan de receptie van La Plume om te gaan kijken naar de meerkatten. We werden gevoerd naar een verzamelplaats op enkele kilometers van ons logement om samen met een dertigtal andere spotters het ontwaken van de meerkatten gade te slaan. De stokstaartjes leven volledig in het wild en hebben geen zoekertje aan. Elke dag verplaatsen ze zich en de organisatoren moeten dan ook 's avonds op zoek gaan naar de slaapplaatsen, en hopen dat ze 's nachts niet verjaagd worden uit hun holletje, bvb door een slang of een plotse regenbui. Zo moesten we nog wat verder rijden en dan een stukje te voet wandelen. Ieder kreeg een vouwstoeltje mee en kreeg een aangeduid plaatsje. En dan maar wachten en hopen, hun wekker is zeer variabel, en men heeft hun logaritme nog niet kunnen ontdekken. Daar zaten we dan. Gaan we er een kwartier, een uur of een paar uren zitten. Zullen we wel stokpaardjes (heel vrije vertaling van Annemie) zien? Plots zien we een wijzend vingertje van Bieke, na amper 10 minuutjes. Mama stokstaart steekt heel voorzichtig haar kopje boven de grond. De zon zit nog achter de ochtendwolken, de fotografen houden hun toestel in aanslag. Heel argwanend zien we hoe mevrouw stokstaart wat meer uit haar holletje kruipt en zich meer uitrekt om de omgeving controleren. Links veilig, rechts veilig, alles dubbelchecken, en ja, plots een tweede kopje heel behoedzaam loerend. En zo gaat het enkele minuten verder, kijken, controleren langs alle kanten. Ondertussen is ook de kroost wakker geworden en mogen ook zij hun nestje verlaten en heel voorzichtig hun kopje boven aarde steken. Papa en mama blijven veiligheidshalve de omgeving controleren. Ze hebben al ervaren dat die vreemde wezens met hun klikkend apparaat geen gevaar vormen. Onze meerkatgids praat bijna continu met eentonige stem om de diertjes gewend te maken aan de homo sapiens. De kust is veilig en de kleintjes mogen ook wat frisse lucht snuiven, en het duurt niet lang of ze beginnen te ravotten onder elkaar. Nu en dan loeren ze ook eens of er geen gevaar dreigt, zo zijn ze opgevoed, maar ze zijn nog jong en zonder zorgen. Na een tijdje spelen en stoeien en iedereen goed wakker en de kust veilig , geven de grootjes het sein om wat verder te trekken en verdwijnen ze in de lage struiken. Hoe lang heeft het schouwspel geduurd? Ik weet het niet, maar het was een zalige unieke belevinging de natuur.
Na een niet zo lange rit met meerdere sight-seeing stops komen we aan in Hermanus om de volgende dag de walvissen te spotten, hopen we.

Geschreven door Frans.annemie