We zijn geland. We vlogen via Zürich en vervolgens een nachtvlucht naar Beijing, en maandagvoormiddag zijn we aangekomen. Zoals vele grote vliegvelden is het vliegveld van Beijing een beetje onoverzichtelijk als je pas toekomt, maar de controles zijn er wel heel secuur: onze pas en ons groepsvisum worden goed gecheckt, gezichtsherkenning en een fotootje, enkele stempels en we mogen het land binnen. We zijn aanvaard, alles is ok. Bij de uitgang van de aankomsthal staat iemand ons al op te wachten, onze eerste kennismaking met een zgz. engelssprekende chinees, in feite spreekt hij een beetje engels maar met een héél sterk chinees accent. Dit zou zo de ganse reis verder gaan, steeds iemand aanwezig bij het verlaten van het vliegveld of het treinstation om ons te begeleiden, heel dikwijls een begeleider die wat Engels brabbelde met een chauffeur. Hiervoor een pluimpje voor het organiserende reisbureau Dimsum, want niets is vervelender dan ergens aankomen en daar verweesd en uitgeschud staan blinken.
Ons eerste hotel is al een voltreffer: geen mastodont zoals we er op weg naar het centrum van Beijing enkele zagen, maar een sfeervol omgebouwd oude woning, in een Hutongwijk, goed centraal gelegen. Hutongs zijn authentieke grote woningen. Deze huizen vormen een vierkant blok zonder ramen naar buitenuit, maar met een binnenkoer waar geleefd wordt. Nadeel van een wandeling in zo een hutongwijk is dat je niet kan binnenkijken. Vroeger was zoiets voor één familie, met bedienden en zo, nu wonen meerdere families in een hutong, en waar ergens een poort openstaat zien we meestal een slordig binnenkoertje met veel rommel.
Daar het ondertussen middag is moeten we op zoek naar een restaurantje in de buurt om eens treffelijk te eten. En dat blijkt niet zo simpel. Alle menu's zijn in het Chinees, met gelukkig hier en daar een foto erbij. Het wordt dus gokken, en ook een beetje loeren wat de buren eten. Ook hebben we geen andere mogelijkheid dan de bamboe-eetstokjes te gebruiken. En tot mijn spijt is dat mijn specialiteit niet, ook na drie weken blijf ik een prutser. We loeren naar de buren hoe zij de stokjes vastnemen en gebruiken. Chinezen zijn daarbij nogal gemakzuchtig, ze doen wat in hun kommetje en houden dat dan zo dicht mogelijk bij hun mond, valt er iets af, dan ligt het in hun kommetje (en heel dikwijls ernaast). Onze keuzes zijn die eerste dag niet zo bitter goed geslaagd, we zijn beginnelingen, en de eerste les "chinees eten voor dummies" is er een met vallen en opstaan.
Geen nood, het is warm en mooi weer, dus wandelen we nog een beetje door de hutongwijken. Er zijn er reeds heel wat afgebroken en vervangen door immense torengebouwen met 30 à 40 verdiepingen. Ons hotel met de mooie naam "double happyness courtyard", is ook een vroegere grotere hutong; op het binnenkoertje heeft men kamers bijgebouwd en er een sfeervol geheel van gemaakt.
Die eerste dag hebben we nog geen gids, de hutongs rond ons hotel zijn vlug bekeken, en we besluiten het Olympisch dorp te bezoeken. Daarvoor moeten we kennis maken met de metro. De aanwijzingen voor het gebruik staan gelukkig ook in het engels, en hoewel alle metro's over gans de wereld sterk op elkaar lijken, is het toch weer een beetje zoeken. De ticketmachines hebben hun chinese kuren en doen niet wat we vragen en verwachten.
Op de metro zien we dat de smartphone nog veel meer ingeburgerd is dan bij ons. Iedereen heeft er een en maakt er om de haverklap gebruik van. Uiteindelijk bereiken we het Olympisch dorp. Veel stadions zijn bewaard gebleven, volgens onze reisgids worden ze niet erg frekwent gebruikt, maar wel goed onderhouden en 's avonds zijn ze prachtig verlicht. Het nationale Stadion van Peking of het Vogelnest, ontworpen door Ai Weiwei is echt magnifiek, een architectonisch pareltje. Ook het magnifiek verlichte Olympisch zwembad en het nationaal indoor stadium zijn effenaf schitterend in het donker. We waren een beetje te laat en te moe, om nog binnen iets te bezoeken, maar het was zeker de moeite waard om een metrotripje te maken.
Al met al een geslaagde eerste kennismaking met Beijing en China.

Geschreven door Frans.annemie