Zaterdag 13 en zondag 14 april zijn luie dagen. Van zonsopgang tot zonsondergang is het stervensdruk op het strand van Batukaras. Wij mijden dit strand en zoeken de rust op. Zo ga ik zaterdag samen met Lidy relaxed op de motorbike toeren tussen de rijstvelden, kokosnootplantages en garnalenfarms door. Plots komen we op een grote autoweg terecht: helemaal klaar, op één klein detail na: het asfalt ontbreekt (en zo te zien komt dat er voorlopig ook niet). We hobbelen verder over deze weg en komen bij een volledig verlaten strand. Behalve dan een spoor van plastic: ik heb hier nog niets over verteld, maar wat een afval overal in Indonesië! We hebben het er regelmatig over met locals, maar de bewustwording over het verantwoordelijk zijn voor natuur en milieu staat nog in de kinderschoenen. Hier valt nog een hoop winst te halen. Maar genoeg Nederlandse betutteling! Terug naar het verlaten strand, waar Lidy en ik samen de branding in rennen en de brekende golven ons heerlijk verkoelen, terwijl we ons verbazen over de mensen die een kilometer verderop als haringen in een ton dobberen in de golven.
Die middag zit ik in de tuin bij onze villa wat te pielen op m'n gitaar. Komen er ineens een aantal jongetjes uit de bosjes die me duidelijk maken graag wat liedjes te horen. Na een paar deuntjes vertrekken ze breed lachend, enthousiast zwaaiend en applaudisserend. Ik heb er weer een paar fans bij!
In de middag doen we met Dolf, Soey, Pius & Woody een kanotochtje. Na een lacherige instapsessie - waaruit de enorme souplesse van ons "oudjes" weer eens goed duidelijk wordt - peddelen we energiek stroomafwaarts. Na vijf minuten klinkt er uit de andere kano gehuil: Woody is er al helemaal klaar mee. Pius (bij ons in de boot) peddelt nog even fanatiek mee, maar geeft dan ook aan het wel gezien te hebben. We keren om en zijn helemaal kapot als we drie kwartier later - stroomopwaarts dus! - weer aanmeren bij het stijgertje. Genoeg work-out voor vandaag: tijd voor Bintang!
Tijdens enorm onweer 's nachts (nog nooit heb ik zo'n oorverdovende korte donder gehoord!) valt de stroom uit in de hele villa.
Terwijl wij op zondag van onze laatste dag met z'n zessen genieten van zwemmen, relaxen, eten en elkaar, wordt gelukkig de stroom weer gefixed. Na nog één potje Monopoly Deal gaan we weemoedig slapen. Wij vonden deze dagen samen met z'n zessen geweldig!

Soms maak je verkeerde keuzes en moet je op de blaren zitten. Zo is het helaas op maandag 15 april. Ik heb een taxi (een minivan voor 4 passagiers) geregeld naar de stad Bandung: 210 km en 6 uur rijden westelijk van ons. Lekker ruim voor zo'n lange rit! Keurig op tijd worden we gehaald door onze chauffeur in een minivan. Na innig afscheid te hebben genomen van onze vier lieverds (waarvan er twee "We willen met Opa en Oma mee!!" roepen) worden we op de achterste bank gedirigeerd. "Why?" vraag ik nog, maar onze chauffeur praat geen woord Engels en Google Translate werkt niet vanwege slecht bereik. Shit, het zal toch niet dat er ook nog ..... ? Ja dus! Uiteindelijk zitten we met z'n zevenen in de auto. Hebben wij nog geluk dat we de eersten waren! Onze bagage ligt nl. achterin, maar voor ons zit een man met z'n koffer tussen de benen geklemd, zijn vrouw tegen hem aanhangend, terwijl hun reiszieke kind kokhalsend over hun schoot gekronkeld ligt. Heel intiem! Maar het wordt allemaal nog heftiger. Het is nl. niet zomaar druk op de weg: het is stervensdruk! Iedereen gaat van of naar huis vanwege de vakantie. Wij zien dat met lede ogen aan, terwijl onze knieën in een voortdurende 90-graden stand tegen de bank voor ons gedrukt worden. Kramp ligt steeds op de loer en als we dan eens koffie- of etenspauze nemen, strompelen we met beginnende contracturen de auto uit. En dat niet gedurende zes uur. Nee, we doen er uiteindelijk 12 uur (!!) over. Als de song "Highway to Hell" nog niet had bestaan, had ik 'm geschreven! Om 11 uur 's avonds staan we dan eindelijk voor ons geboekte RedDoorz Plus Hotel. Met een zucht van verlichting stappen we uit die k*t-auto en schrijf ik even later een fantastisch slechte review over deze rit. Na ons hart te hebben gelucht, slapen we als een roos.

De volgende dag gaan we Bandung in: een stad 3 x zo groot als Amsterdam, maar opvallend schoon vinden wij. We slenteren langs de gigantische moskee, het onafhankelijkheidsmonument en het door Nederlanders ontworpen enorme Gedung Saté (het gouvernementsgebouw uit de Nederlands Indische koloniale tijd). Na nog wat shoppen in Braga Street pakken we een Grab-taxi naar Saung Angklung Udjo. Dit is een plek waar opgetreden wordt met bamboe instrumenten (de Angklung), maar is ook een school voor handwerk met bamboe. Dit om de inheemse Soendanese cultuur van West Java in leven te houden. Tot laat in de middag bewonderen we dans, muziek, wajangpoppenspel en leren we zelf hoe je de Angklung moet bespelen. Dan breekt het leukste moment van de middag aan. Tenminste ....... voor Lidy. Tijdens het optreden van één van de zangeressen word ik plots uitgenodigd mee te dansen. "Ach." denk ik opgetogen. "Waarom niet! Niet zeuren! Er komen vast meer mensen op de dansvloer."
Ik laat me - toch wel wat opgelaten - meevoeren de dansvloer op en heb geen idee wat er verwacht wordt en hoe er gedanst moet worden, dus ik doe voorzichtig maar wat. Ondertussen weigert verder iedereen uit het publiek te komen dansen en hoor ik naast de muziek een mij bekend gierende lach vanaf de tribune: Lidy komt niet meer bij en piest bijna in het broek. Ik blijf op de dansvloer en probeer wat schuchtere dansbewegingen (niet één van m'n beste kwaliteiten zeg maar), waarna het volume van Lidy haar gelach verder toeneemt. Nadat uiteindelijk toch anderen overgehaald zijn om te komen dansen, verdwijn ik onopvallend (denk ik) van de dansvloer en vindt Lidy zowat kruipend van het lachen op de vloer. Nahikkend hiervan maakt ze me - nauwelijks verstaanbaar - duidelijk dat dit toch echt het hoogtepunt van haar dag was. Ik heb een iets andere invalshoek.
Na dit avontuur gaan we eten in het ernaast gelegen restaurant. En ik heb wel een koud biertje verdiend, toch? Maar nee, geen bier in het restaurant. Na een vraag op de parkeerplaats waar bier te koop is, worden we achterop de motorbikes van twee vriendelijke jongens gehesen, scheuren (op en neer hossend) een stuk door het drukke Bandung, kopen koud bier en hobbelen weer terug. Even later zitten we smakelijk te eten en genieten van koud bier en radler.

Op woensdag 17 april vertrekken we vroeg vanuit ons hotel in Bandung: op naar ons volgende avontuur. Vandaag is dat een trip naar de nabijgelegen Kawah Putih vulkaan en de grote theeplantages hier in de buurt. We worden geleid door onze gids Cokey, die fantastisch Engels spreekt en honderduit verteld over historie, taal, natuur en cultuur van Indonesië. Geweldig! Zoals zoveel anderen die we hebben ontmoet spreekt hij ook zo positief over de Nederlandse invloed op Indonesië tijdens de koloniale tijd. Bij ons wil dat er bijna niet in, maar telkens wordt dit hoofdschuddend weggewuifd. De waarheid zal ergens in het midden liggen.
Ondertussen passeren we kleine dorpjes, rijden door de jungle en hebben prachtige vergezichten voor we bij Kawah Putih zijn. We bewonderen het prachtige, turquoise zwavelmeer in de krater, terwijl op de achtergrond slierten rook uit de rotsen opstijgen. Hierna rijden we naar de enorme theeplantage (één van de grootste van de wereld), krijgen uitleg over hoe thee gemaakt wordt en de verschillen tussen green- en black tea. We wandelen over de hellingen met thee-struiken, die zich (keurig in het gelid staand) uitstrekken tot zover het oog reikt. Wat een uitzicht!
Na traditioneel Soendanees geluncht te hebben, bezoeken we nog een rendierenreservaat, maar wat ons betreft liggen de hoogtepunten van deze dag al achter ons. Dat denken we tenminste.
Na te zijn teruggekeerd en uitgerust in ons hotel, lopen we de deur uit om uit eten te gaan. In de deuropening komen we de eigenaresse van het hotel tegen die ons - tot onze grote verbazing - vraagt of we zin hebben om mee te eten met hun. Hun zoon - genaamd "Wiwit" - is 20 geworden en wij mogen dit (als volslagen vreemden) mee vieren. Op onze reizen hebben we geleerd nooit "Nee" te zeggen op dit soort uitnodigingen, dus even later zitten we heerlijk te eten, te lachen, hebben goeie gesprekken en zingen uit volle borst mee met de Indonesische versie van "Happy Birthday Wiwit". Als ter sprake komt dat ik gitaar speel en er zelfs één bij me heb, is er geen ontkomen meer aan: de rest van de avond vermaak ik deze lieve groep mensen met gitaar, zang en mondharmonica. Wat een avond!

Donderdag verlaten we na veel bedankjes ons hotel en stappen in de zoveelste Grab taxi (een Über, maar dan Indonesisch). We rijden in tweeënhalf uur naar de iets westelijker gelegen stad Cianjur. We verblijven niet in de stad, maar op een Farmstay in de jungle, iets er vandaan. Het laatste stuk van de weg er naartoe kun je eigenlijk geen weg meer noemen, maar helemaal door elkaar geschud komen we toch aan op ons verblijf voor de aankomende dagen. Wat een rust! Wat een natuur! Wat een lieve mensen (weer)! En wat een primitief onderkomen! Matras op de grond, klamboe er over, koud douchen met water uit de beek en een sta-toilet. Maar wat boeit het! We eten alle maaltijden samen met Ari, Harris, Ujung en July in de gezamenlijke keuken waar zij traditioneel koken voor ons en henzelf. En het smaakt heerlijk! We praten, eten vanaf bananenbladeren, lachen en leren veel over de tradities, de Islam en de manier van leven in de jungle.

De volgende dag (vrijdag 19 april) gaan we op pad met Gun Gun, onze driver en gids voor vandaag. Ondanks de imam om half vijf, de haan om half zes en Harris om half zeven in de keuken hebben we redelijk geslapen. Gun Gun blijkt een goedlachse, veel pratende, zeer gelovige (maar gescheiden) Islamitische man te zijn. Dat stoort ons totaal niet. Omdat hij open staat voor discussie en andere inzichten, is het voor "ons ongelovigen" geen enkel probleem. Zo hebben we weer een topdag. We bezoeken Gunung Padang: een prehistorische plek bestaande uit vijf plateaus met veel basalten zuilen (het Indonesische Stonehenge zeg maar), hebben we een ontmoeting met theeplukkers tijdens onze rit langs de theeplantages, bewonderen we de fantastische natuur, bekijken we de rijstfabriek van Gun Gun's oom (van de ongepelde rijstkorrel tot zakken van 50 kilo witte rijst) en hebben weer een succesvolle zoektocht naar bier (geen probleem voor onze Gun Gun). Op de Farmstay zijn de jonge Harris, Ujung en July blij met het bier. Samen drinken en kletsen we, terwijl af en toe een wolkje zaagsel naar beneden dwarrelt vanuit de door de "Timmerman-bij" geboorde gaten in de balk boven ons hoofd. Ondanks dat dit huis langzaamaan opgevreten word, gaan wij onbezorgd slapen.

Tot volgende week maar weer!

Geschreven door DeTrip