Het is de donderdagmiddag van de zevende juni en ik zit op de veranda van Holly en Pauls geweldige huis in Castlegar met m’n laptop op schoot. Ik staar naar het scherm, maar weet niet goed wat te schrijven. De zon schijnt, de vogels fluiten, we hebben vandaag twee uur gefietst langs de rivier en heerlijk ontbeten bij Frog Peak Café. Dus geen enkele reden om humeurig te zijn. Toch voel ik me wat bedrukt. Nu de laatste weken van deze maanden reizen voor mij wegtikken, heeft mijn humeur hier zo nu en dan onder te leiden. M’n motivatie om te schrijven is daardoor de laatste weken wat achteruit gegaan. Voorheen was ik zo goed als elke dag bezig met schrijven van het reisverslag, maar nu ben ik pas vandaag begonnen met het verslag van de afgelopen week. Maar oké, geen geouwehoer meer: let’s get started!

Op de warme en zonnige zaterdag twee juni kun je ons - samen met Holly en Paul - vinden voor het bejaardenhuis van tante Trees. Zij zit in een tuinstoel tussen al haar medebewoners vol verwachting op de stoep van de hoofdstraat van Castlegar. Vandaag is de “Parade”: een optocht ter ere van het jaarlijkse “Sunfest” en er wordt naar uitgekeken! En daar komt ie dan: een blinkende politieauto, verschillende - oude en nieuwe - brandweerauto’s, glimmende cabrio's met Miss Castlegar en een hoop Missen uit de omliggende plaatsen. Hun aangeleerde wuiven naar de menigte heeft meer weg van karate in slow motion, dan echt zwaaien. Na nog wat commerciële trucks en een dansgroep is het klaar. Oké, dat leek op een optocht à la Lutjebroek of Roodeschool, maar dan zonder drumband en fanfare. Is alles in Canada huge, great en big: dit stelde nauwelijks iets voor. Terug “thuis” kletsen we verder bij, drinken Budweiser, gaan de in de Bull’s Eye BBQ-sauce gemarineerde steaks op het vuur en genieten van een heerlijke en gezellige maaltijd samen. Na het eten gaat de “fire-pit” aan en zitten we er omheen, samen met Griswald: hun maffe, maar lieve teckel. Ik pak Holly’s gitaar en we zingen samen songs van de Eagles, Neil Young, James Taylor en John Denver. Of het nog niet leuk genoeg is geweest, krijgen we als toetje vuurwerk te zien. We gaan - samen met bier en whisky - naar vrienden van Paul en Holly. Zij wonen op een helling waar je het vuurwerk supergoed kan zien. Na een kleurrijk spektakel tussen de bergen en een kennismaking met weer super aaardige Canadezen gaan we naar “huis” en slapen als rozen.

Zondag drie juni gaan we - na een uitgebreid ontbijt - op pad met z’n vieren. Holly en Paul laten ons een aantal mooie “spots” zien langs de Columbia River. Paul heeft het idee, dat - nu we in Canada zijn - een waterval zien erg bijzonder is, dus laat hij ons de mooie en bulderende Tulip Falls zien. Na nog een biertje aan de oever van de rivier, dalen we weer af en lunchen heerlijk in Lion’s Head Pub. Weer terug “thuis” komen Frank en Gloria weer even langs. De moeder van Gloria ligt nog steeds in het ziekenhuis en omdat het nog steeds niet stabiel is, laten we ons plan varen om hen te bezoeken in de USA. Heel jammer, maar “That’s life.”. Gelukkig hebben we ze wel gezien en gesproken. Als Frank en Gloria zijn vertrokken bekijken we met z’n allen een aantal highlights van onze reisfoto’s. Tijdens de reisverhalen die we hen vertellen en waarvan ze erg genieten, komt Paul er tot z’n spijt ook achter dat “zijn” waterval vandaag niet de eerste is die we zien tijdens onze reis: “I thought we did something specials with you today, but you saw much bigger falls already!” “Don’t worry Paul, because doing it with you guys was fun!”. Ook bekijken we een aantal foto’s van Paul en Holly, vooral van de familie van Holly. Zij is in het rauwe noorden van Canada opgegroeid en de verhalen die we van haar jeugd horen en over haar vader en broers die nog steeds "up north" wonen, zijn totaal onwerkelijk voor ons: dagenlang de wildernis in, geïsoleerd, metershoog sneeuw, dik bevroren meren en het jagen op grizzlyberen. Onvoorstelbaar, maar het bestaat nog.

Als we op de mooie maandag de vierde mei wakker worden, bellen we eerst Dolf. Hij heeft vandaag examen gedaan voor z’n Opleiding tot Trainer/Coach: Yes!! Hij is geslaagd en super blij natuurlijk! Helemaal opgelucht halen we daarna tante Trees op en wandelen door het Millenniumpark langs de Columbia River in Castlegar. Ze vindt het heerlijk in het park. We zitten regelmatig even op een bankje om uit te rusten en vooral tante Trees haalt herinneringen op. Uitgewandeld halen we nog een icecream bij Dairy Queen’s. Wij bestellen een medium, maar krijg uiteraard weer bijna een kwart liter ijs. Na een middagje uitrusten voor tante Trees gaan we ‘s avonds samen uit eten. Eigenlijk willen we naar het restaurant bij de Golf Course, maar tante Trees vindt 10 à 15 minuten rijden veel te ver. Ze kent een restaurant - The Thirsty Duck - die èn dichtbij is èn een goeie menukaart heeft. “Oké, let’s do it. It’s your day!”. Na 10 minuten rijden en nog geen enkele dorstige eend te zien, zeg ik plagerig tegen de 91 jarige tante Trees naast me: “If we don’t arrive at The Thirsty Duck within five minutes, I kick you out of the car and you can walk back!”. Natuurlijk zijn we binnen een minuut bij het restaurant en eten heerlijk. Ik merk dat ik - zeker sinds we in Canada zijn - langzaamaan dikker en dikker wordt. Ik ontdek plooien in m’n buik die ik nog nooit heb gezien of gevoeld. Maar “What the heck!”, in juli gaat elk grammetje er gewoon weer af. Na het eten brengen we een vermoeide tante Trees terug naar haar kamer en wensen haar “Goodnight!”. ’s Avonds nemen we hartelijk afscheid van Holly, want zij gaat morgen voor haar werk naar Vancouver. We zijn blij dat we haar nu echt hebben leren kennen, in plaats van alleen van de Facebook berichten: wat een leuke vrouw en wat een gevoel voor humor heeft zij! Hopelijk zien we haar weer eens terug in de aankomende jaren.

Gisteren hebben we besloten nog een paar dagen bij Paul en Holly ("Thanks for the hospitality, guys!") te blijven, aangezien we het aanstaande weekend niet naar Frank en Gloria gaan. Daarbij is het prachtig hier in de buurt. Daarom gaan we vandaag - dinsdag vijf juni - een rondrit maken met de auto van zo’n 250 kilometer. Eerst - terwijl de bergen hoger en hoger worden - naar het dorpje Slocan aan het gelijknamige meer. We bezoeken het ernaast gelegen Valhalla Provincial Park. We willen een wandeling hoog in de bergen maken, maar helaas: ook hier blijkt dat hogerop in de bergen nog sneeuw ligt, dus dat gaat niet lukken. Wat teleurgesteld zet ik het wandelen boven de 1400 meter maar uit m’n hoofd. Het grote nadeel daarbij is namelijk dat we nooit boven de bomengrens uit gaan komen en ik kan je verzekeren dat er véél, heel véél bomen zijn in Canada. Er wordt ons door een paar locals een wandeling geadviseerd en natuurlijk zijn ook hier weer beren gesignaleerd: “So, watch out!”. Wij zien geen beer, maar wel - zoals verwacht - veel dennenbomen. Na de vrij korte wandeling vervolgen we onze weg op Highway Six en slaan af bij New Denver richting Kaslo. Langs deze weg bezoeken we "ghost town" Sandon: een ooit levendig Wild West stadje waar zilver werd gedolven. Tegenwoordig zijn er ook een hoop oude - maar prachtige - bussen uit Vancouver en Calgary gestald. Sandon achter ons latend rijden we langs het Kokanee Glacier Park terug naar Castlegar en worden weer getrakteerd op mooie vergezichten met bergen die boven prachtige meren en rivieren uittorenen.

Castlegar ligt precies op het punt waar de Columbian River en de Kootenay River bij elkaar komen. Natuurlijk stromen er veel beken van de omringende hellingen en monden uit in deze rivieren. Woensdag zes juni wandelen we langs één van deze beken: Merry Ceek. We lopen via spectaculaire touwbruggetjes en paden omhoog, dwars door het dichte dennenbos. Zo nu en dan hebben we een mooi uitzicht op het onder ons gelegen dal. Het is weer warm vandaag en onze T-shirts zijn al snel nat van het zweet. Het pad dat we volgen is ook een mountainbike route en vooral de “zwarte” afdaling met schansen en kuipbochten lijkt ons voor mountainbikers super heftig. Gelukkig lopen wij gewoon over het pad en zien helaas niemand de schansen doen. Eénmaal terug thuis doen we relaxt aan en eten op de veranda samen met Paul. Hij duikt vroeg z’n bed in. Hij is Schoolbus Driver en moet ’s ochtends ook weer vroeg op. Terwijl we zijn gesnurk uit de slaapkamer horen komen, pakken wij een oude gewoonte op: het dobbelspelletje Qwixx spelen.

Zoals gezegd fietsen we op donderdag zeven juni een paar uur langs de Slocan River. Na een stevig ontbijt met eieren, bacon en gebakken aardappeltjes (en ook hier weer de waarschuwing dat er vorige week beren zijn gezien op het pad) stappen we op de leenfietsen. Iedere keer die beren: we kijken weer zenuwachtig spiedend om ons heen, maar dit verdwijnt na een halfuur. Ondanks af en toe een mooi doorkijkje over de rivier, is het verder vrij saai onderweg: veel bos en geen beren (zoals gewoonlijk). Twee uur later zijn we weer terug bij het café en keren terug naar huis. Eind van de middag pikken we tante Trees thuis op en na een stop bij A&W om een bucket Chubby Chicken te halen, eten we even later gezellig met z’n allen op de veranda bij Paul thuis. Dit is de laatste maaltijd samen, want morgen trekken we verder.

In de loop van de ochtend van een plakkerig warme vrijdag acht juni nemen we na een mooie en gezellige week in Castlegar afscheid van de super gastvrije Paul. Hopelijk komen hij en Holly snel een keer naar Nederland: ons huis staat dan open voor ze. We doen nog een kop koffie bij tante Trees en na een emotioneel afscheid starten we de auto en gaat onze reis verder. Het eerste deel hebben we op de heenweg al gereden, dus slingeren we weer terug tussen de bergen door en zien natuurlijk weer veel dennenbomen. Verder westwaarts - na het dorpje Rock Creek - veranderd het landschap. Het wordt kaler op de hellingen en het grasland neemt toe. Hoe dichter we bij de stadje Osoyoos - onze plaats van bestemming - komen, hoe droger het wordt. Ondanks het grote meer waar dit stadje aan ligt, is dit één van de droogste plekken van Canada. Aan het eind van de middag checken we in bij het uit de jaren vijftig stammende Riviera Motel. Dit is tot zondag ons “thuis”.

Volgende week gaan we toch echt voor een weekje de USA in. Hier ga ik natuurlijk weer verslag van doen. Tot dan!

Geschreven door DeTrip