Van het geplande bruin worden en snorkelen komt helemaal niks op de zevende oktober. De zon schijnt wel, maar het waait als een gek en het voelt daarom te koud aan. We gaan daarom een dag wandelen in het vlakbij gelegen Paklenica Nationale Park. Voor we vertrekken laat Lidy de thermoskan vol op haar smartphone vallen, wat het overlijden van dit mobieltje tot gevolg heeft. Balen! Gelukkig heb ik nog een telefoon. We laten ons mooie plekje aan het strand achter ons en rijden twee kilometer het achterland in, naar het Nationale park dat in het Velebit gebergte ligt. Dit gebergte rijst vrijwel direct en indrukwekkend vanuit zee op. Het is hier gelukkig een stuk rustiger dan in vorige week bezochte Plevice Park. Grillige, steile, bleke en door wind-erosie gevormde rotsformaties torenen - de zon voor ons wegnemend - boven ons uit als wolkenkrabbers. We lopen aanvankelijk langs een dartelende beek door een smalle kloof. Hier is het druk met klimmers die op de steile wanden aan het oefenen zijn of les krijgen. Leuk om te zien. Ook komen we een paar muildieren tegen die hun last naar beneden torsen over de smalle paadjes. Niet lang daarna zijn we zelf een paar zwetende pakezels als we bezig zijn met een klim van zo’n 500 meter. Over steile grindpaden met weinig grip gaan we tussen de ruige, onherbergzame rotswanden omhoog. Hoe hoger we komen, hoe harder de wind door alle gaten en kieren tussen de rotsen giert. Langs het pad is het begroeid met o.a. lage beukenboompjes en kruiden, zoals wilde munt en rozemarijn. Het zweten is trouwens niet voor niks, want de uitzichten zijn geweldig om ons heen. Boven aangekomen eten we onze welverdiende lunch op en gaan op de terugweg. We lopen, ondanks mijn kaart, bijna verkeerd. Gelukkig komen we mensen tegen die ons de goede weg wijzen. Pffff ….. Na een hier en daar toch wel linke afdaling komen we heelhuids weer beneden. Dik vijf uur na de start van de wandeling zijn we terug bij de camper en geef ik berggeit Lidy een high five: dat hebben deze senioren ‘m toch maar weer mooi geflikt! Hierna rijden we zo’n 50 kilometer verder en vinden we bij het plaatsje Pakostane weer de beste plek van de camping: direct aan zee.

De volgende dag word ik met koppijn wakker. Komt vast van de goedkope wijn gisteravond èn dat ik voor de vierde keer heb verloren met een spelletje. Daarbij zou het zonnig worden vandaag, maar is het bewolkt. Hoe dan ook: ik ben sacherijnig. Door de wandeling van gisteren heeft Lidy het op haar - pijnlijke - heupen en loopt of ze hoge nood heeft. We besluiten een dag te blijven staan waar we staan, doen weer eens een wasje (tenminste: een Kroatische dame doet het voor ons voor tweeënhalve euro) en wandelen een tijdje relaxed langs de rotsachtige, eilandrijke kust. Gelukkig komt de zon steeds meer tevoorschijn, loopt Lidy weer rechter op en gaat de paracetamol werken bij mij. Wordt het toch nog gezellig!

Negen oktober: vroeg op, strak blauwe lucht, geen wind en geen koppijn. Waar je normaal gesproken op maandag geen ruk zin hebt om de week te beginnen, staan wij te popelen. We gaan naar de volgens zeggen wonderschone Krka watervallen. Maar eerst naar het postkantoor om het kapotte mobieltje van Lidy op te sturen naar Dennis, een goede vriend en GSM reparatiegoeroe. Daarna zo’n 15 kilometer het droge, weinig begroeide binnenland in, waar je echt geen watervallen zou verwachten. Vanaf de ingang lopen we ongeveer een kilometer vrij steil een dal in, voordat de wandeling van twee kilomeer - over vooral houten vlonders - langs de watervallen begint. Aanvankelijk maakt dit park niet zo’n indruk op ons: veel kraakhelder water stroomt op allerlei manieren om ons heen naar beneden, maar niet super spectaculair. “We zijn denk ik nogal verwend wat watervallen betreft.” zeg ik nog tegen Lidy. Wel zien we veel wilde cyclaampjes, vlinders en hagedisjes. Toch wordt ook hier het lekkerst voor het laatst bewaard: prachtige brede en trapsgewijze watervallen vinden schuimend en ruisend hun weg naar beneden. Echt schitterend om te zien! Hier lunchen we en gaan daarna rustig aan terug naar de camper. We rijden – raampje open, zonnebril op - nog zo’n 50 kilometer langs de heuvelachtige kust naar het zuiden tot we rond half vijf ’s middags aankomen op onze nieuwe bestemming: het stadje Trogir. We kiezen een plek op een camping die op een schiereilandje met rondom kiezelstrandjes ligt. Dus nog even gauw met stoel, bier en Lidy naar het strand om van de zon te genieten. Geen slechte start van de week.

Dinsdag de tiende oktober lopen we naar het stadje Trogir. De wandeling van twee kilometer voert ons door woonwijken met geeneens erg mooie huizen, maar de tuinen zijn des te mooier, want ze staan vol exotische bomen en planten. Alles uit de fruitmand komt voorbij. En de bougainvilles doen een wedstrijdje om wie het mooist is. En dan Trogir: we zijn al in heel wat stadjes geweest in Kroatië, maar deze oude binnenstad is echt één van de mooiste die we hebben gezien. Er is veel bewaard gebleven vanaf de 10de eeuw: o.a. de kathedraal en het 14de-eeuwse raadhuis aan het oude centrale plein. Verder overal prachtige doorkijkjes en kronkelende, nauwe straatjes met nog eeuwenoude keitjes. Ik besluit de kathedraal te bezoeken, want ik wil vooral het mooie uitzicht ervaren vanaf de toren. Lidy blijft lekker zonnen op het plein. Op de erg smalle wenteltrap wurm ik me - “It’s possible. I’m very thin.” mompelend - langs een aantal vertwijfeld kijkende tegenliggers. Daarna volgen nog een aantal steile, ijzeren trappen, waarna ik mijn hoofd in de klokkentoren steek om de laatste vijf treden te doen. Ik heb geen notie van de tijd, maar daar komt op dat moment abrupt verandering in: de twee meter boven mijn hoofd hangende koperen klokken gaan luiden. Ik schrik me het apelazarus, maar donder gelukkig niet van de trap. Om dat te voorkomen houd ik de leuningen goed vast, maar kan daardoor geen vingers in mijn oren steken. Het is mij ondertussen erg duidelijk dat het twaalf uur is. Alleen twaalf keer slaan is in Trogir niet voldoende om dit duidelijk te maken. Een volle minuut beieren deze klokken boven mijn hoofd, waarna een weldadige stilte neerdaalt in de klokkentoren en in mijn hoofd. “How are your ears?” vraagt - voor mij nauwelijks verstaanbaar - de volgende lachende, Engelse klokkentorenbezoeker even later. Ik maak hierop een stoer wegwerpgebaar en zeg “Don’t worry, I’m just fine!”. Ik geniet van het prachtige uitzicht over Trogir, maak een aantal mooie foto’s, daal af en voeg me bij Lidy die weer iets bruiner is geworden. We doorkruisen samen het mooie stadje nog maar eens, wandelen op ons gemak terug naar de camping en gaan heerlijk op het strandje liggen bakken. Naar zeggen blijft het dit weer. Lekker!

Twintig kilometer ten zuiden van Trogir ligt Split. Wij gaan woensdag 11 oktober iets voorbij deze grote stad op een camping staan. Voor we daar zijn, gaan we eerst bij een enorm winkelcentrum op zoek naar een vest voor Lidy. Een uur later komen we naar buiten met twee overhemden en een korte broek voor mij, maar zonder vest voor Lidy. Zij heeft morgen weer een kans als we Split in gaan. De camping is helemaal super: weer aan het strand, uitzicht op de bergen, Split op fietsafstand en te gek weer. Dus ’s middags weer zwemmen en zonnen. Ik zie plots een bebaarde man lopen met een kortgeschoren hoofd en ineens weet ik dat m’n haar er vandaag nog af gaat. Ik pak de baardtrimmer en millimeter m’n haardos. Heerlijk dat het er af is! Lidy vindt dat ze plots een andere - ook mooie - kerel heeft. En zo kan ze dan toch een keertje legaal vreemd gaan. ’s Avonds BBQ aan, rosétje en stokbrood erbij. Niks mis mee.

Donderdags de twaalfde oktober pakken we de bus naar het oude centrum van Split, één van de grootste steden van Kroatië. Het qua omvang enorme paleis van de Romeinse keizer Diocletianus (rond 300 na Chr.) is hier de grote trekpleister en ook wij zijn daar te vinden vandaag. Met z’n kathedraal en nauwe straatjes is dit paleis ook weer mooi, maar Split valt ons al met al een beetje tegen. We zijn dus vrij snel uitgekeken, laten het plan om samen in de stad te gaan eten varen en pakken veel vroeger dan gepland de bus weer naar huis. In een supermarkt kopen we twee diepvriespizza’s, pakken de laatste zonnestralen op het strand en genieten samen van de in ons oventje opgewarmde pizza’s voor ons campertje. ’s Avonds verslaat Lidy mij alweer met Crossword. Het tij is gekeerd voor haar: ik verlies voortdurend deze week en ik kan daar moeilijk tegen kan ik je zeggen. Verder is het trouwens ook een Lidy-dag vandaag, want ze is geslaagd voor een vest en haar telefoon is weer gemaakt meldt onze vriend Dennis. Hij stuurt ‘m op naar Dubrovnik, waar wij over anderhalve week zijn. Top!

Vrijdag de 13de moet je vooral weinig doen, anders krijg je ongelukken. We hebben ons daarom strikt gehouden aan het boodschappenlijstje wat we gisteravond laat, moe en “melig als een biet” na een fles rosé, al ginnegappend hebben aangevuld met een "To Do list" (zie laatste foto van deze week). Op het strand liggend hebben we vandaag besloten nog tot zondag op deze plek te blijven, want morgen wordt het zonnig en 25 graden. Deze besluitvorming ging in een razend tempo. Conclusie: morgen weer in de olie en bakken op het strand. Volgende week gaan jullie zien hoe bruin we zijn geworden.

Tot volgende week weer. Leuk!

Geschreven door DeTrip