Pas in de middag van maandag 16 april ga ik aan het blog van deze week beginnen. Geen tijd tot nu toe, want het is veel te gezellig met Harm en Marijke. Ik ga op “mijn” stoel zitten en kijk uit het raam. Ondanks de niet erg uitbundige zon vandaag ligt onze aardige Duitse buurvrouw toch weer op haar verstevigde veldbed naast haar camper te zonnen in badpak maat XXXL. Op zich geen enkel probleem, ware het niet dat zij tijdens het zonnen haar benen zo wijd mogelijk spreidt om - vermoed ik, want ik durf het niet te vragen - ieder zonnestraaltje te benutten om de binnenkant van haar dijen te bruinen en dat ik zodoende vanuit “mijn” stoel recht haar kruis in kijk. Sommige dingen wil je zien in je leven en sommige zeker niet. En ik kan je vertellen dat in het kruis kijken van deze - weliswaar in badpak geklede en aardige - buurvrouw tot de laatste categorie hoort, dus ik besluit in de stoel te gaan zitten tegenover “mijn” stoel. Zo blijf ik verschoond van dit gênante uitzicht en begin ongestoord aan het verslag van deze week.

Op de zonnige zaterdag 14 april gaan we samen met Harm en Marijke een fietstocht maken vanuit onze camping bij het dorp Navajas. We vertrekken rond twaalf uur en het wordt een prachtige tocht over weer zo’n oud treintraject. Lidy en ik hebben voor het eerst onze fietshelmpjes op en eigenlijk merk je geeneens dat je ‘m op hebt. Prima! Al vrij snel komen we in een dorpje en daar is markt vandaag. Dus na over de markt te hebben gestruind en een koffie te hebben gedronken, stappen we weer op en vervolgen ons pad. We gaan door donkere tunnels en over hoge spoorbruggen en genieten van het lekkere weer, de uitzichten en elkaar. Ik had met Lidy afgesproken mijn broer Harm meer te gaan pesten in plaats van haar, maar dat is even wennen. Het is zo’n gewoonte geworden. Na 25 kilometer bergopwaarts te hebben gefietst keren we om en zijn - ondanks de tegenwind - weer vrij snel op de camping. Nadat we met z’n vieren heerlijk hebben gegeten, spelen we tot laat in de avond het spel Qwixx. Tijdens deze avond begint me duidelijk te worden dat ik misschien toch wat minder blij ben met de komst van Harm en Marijke. Ik verlies namelijk dik van ze.

Zondag de 15de is het heerlijk weer en we gaan een stuk wandelen met z’n vieren. Er is namelijk in de buurt een 60 meter hoge waterval: El Salto de la Novia. Eerst wandelen we door het dorpje Navajas en raken het spoor bijster, ondanks - of dankzij - mijn navigatie appje. Als we eindelijk de goeie weg weer hebben gevonden, komen we eerst bij een soort van mooi inleidend watervalletje. Daarna zien we de hoofdattractie. Wij hebben al heel wat watervallen gezien dit jaar, maar deze is toch wel weer bijzonder: 60 meter hoog komt ie over de rand van de kloof zetten en stort zich dan uitwaaierend en in vrije val naar de rotsen beneden zich. Erg mooi om te zien, vooral omdat de oprijzende rotswanden zo grillig en apart zijn geërodeerd. We wandelen nog een stukje verder langs de beek en gaan dan weer terug. Onderaan de waterval eten we onze lunch en keren daarna terug naar de camping.
Als we net heerlijk relaxed voor onze camper een koffietje en een theetje drinken, komt een camper met Brits kenteken “ons” pad op en draait het plekje naast ons op. “Gezellig, nieuwe buren.” denk ik nog, terwijl ik aanneem dat zij de camper nog even gaan draaien, aangezien de uitgang van de camper nu naar onze uitgang is gericht. Dit betekend in de praktijk dat wij voortdurend op hun tafel kijken en zij op de onze. Kortom, van privacy is dan geen enkele sprake meer. Het is een soort ongeschreven regel tussen kampeerders onderling dat je dit niet doet. Maar ik vergis me: de handrem gaat erop en ze stappen uit: twee 65 plussers, man en vrouw. Hij - type “Popeye the Sailorman” - is een gespierde spijker inclusief verbleekte tatoeages op zijn armen en zij - type “Hotter than my dauther” - hoog geblondeerd, net te strak T-shirt en hotpants. Achter hen aan komen twee behoorlijk grote honden uit de camper zetten. Deze worden aan de paal tussen ons en hun plekje gebonden en gaan al hijgend van de warmte op “ons” plekkie liggen. Vervolgens wordt een fiets in elkaar gezet en voor de helft op “ons” plekje gezet. Ik kijk Lidy even aan en zeg: “Ze blijven dus gewoon echt zo staan. Ik zit hier geen minuut meer prettig.”. Waarop Lidy zegt: “Ik ook niet. En dat BBQ’en doen we dan wel bij Harm en Marijke.” Ik denk hier even over na, terwijl ik allerlei huisraad uit de camper van onze nieuwe buren zie komen en besluit ons punt uit te spreken naar hen. Het is nu of nooit. Ik moet wel even wat angsten overwinnen, maar hé, ik heb ook tatoeages. Dus ik sta op en loop naar onze nieuwe buurman toe. “Good afternoon, mister.” Hij draait zich om: “Hello.” en we geven elkaar beleefd glimlachend een hand: “Mike”, “Hans”. Ondertussen heb ik een list verzonnen en zeg tegen Mike: “We’re gonna BBQ tonight, so if you stay this way you’ll have a lot of trouble with the smoke we produce.”. Slim van mezelf! Dat denk ik even tenminste, want zijn antwoord is “No problem, I like smoke a lot.”. “Shit!” denk ik “Nu moet ik Popeye gewoon zeggen waar het op staat.” Ik heb echt een afschuwelijke hekel aan conflicten en ik voel er nu eentje aankomen. Toch doe ik het en vertel Mike dat als hij zo blijft staan met zijn camper, wij geen privacy meer hebben en dat we dit onplezierig vinden. “What would you like me to do?” is Mikes antwoord. Ik sta even wat te hakkelen en te zoeken naar de juiste woorden om de pil te verzachten, maar kom tot de conclusie dat ik er niet meer omheen moet draaien en zeg: “That you turn around.”. Terwijl ik verwacht dat Popeye nu een blik spinazie met blote handen openmaakt, in zijn keelgat giet en mij een dreun geeft, legt hij - zijn irritatie verbijtend - uit dat zijn keuken aan de achterkant zit en dat het zo handiger is voor hen. Beetje onzinnig argument vind ik, maar ik zeg toch toegeeflijk: “O, oké, if it’s not possible, you stay this way.”. Toch is onze relatie is al definitief verziekt, want ik krijg geen antwoord meer. Mick loopt stuurs weg, overlegt met zijn blondine en even later wordt de motor gestart en de camper gedraaid. Ik voel me ondertussen rottig, want als ik aan één ding hekel heb is het wel aan verstoorde relaties. Toch klop ik me ook op de schouder: ik heb namelijk gezegd wat ik wilde zeggen en voel me geen “loser”, die over zich heen laat lopen. Dat rottige gevoel verdwijnt gelukkig ook na vijf minuten, want het doel is bereikt: we hebben onze privacy weer terug. Ik zie vanaf dat moment Mike en z’n vrouw niet meer, maar hoor Lidy nog wel “Thank you.” zeggen tegen Mike. Er wordt - niet echt van harte - wat gemompeld en dat is het dan. Jammer. Later barbecueën we - zonder pottenkijkers - heerlijk met z’n vieren voor onze camper, hebben het gezellig en spelen in de avond weer een spelletje Qwixx. Tot mijn grote verdriet verlies ik weer.

Op maandag 16 april is Popeye de buurman al vroeg vertrokken. Wat de reden daarvan is, laat zich raden. Mij kan het eigenlijk niets schelen. Vandaag gooien we het plan om te gaan fietsen overboord en gaan wandelen met z’n vieren. Punt één waait het hard, punt twee is het bewolkt. Veel beter weer om te wandelen. We lopen het dorpje Navajas door langs grote, verlaten, Mexicaans aandoende villa’s en komen uit bij de mooie 60 meter hoge waterval van gisteren. Het pad volgt de beek en voert ons door een slingerende kloof met veel bamboe in de rivierbedding en hier en daar kleine olijfgaarden. Als de kloof zich verbreedt zien we het stadje Segorbe, dat zich boven de olijf-, amandel- en mangobomen verheft. Het stadje met z’n mooie middeleeuwse gekanteelde ommuring en torens zou zo uit de prachtige boeken van Thea Beckman over de honderdjarige oorlog kunnen komen. Het stadje zelf valt wat tegen en na een nogal slappe bak koffie en een rustpauze keren we via dezelfde weg weer terug, terwijl de wolken nu zijn verdwenen en het lekker zonnig is. Terug op de camping eten we ’s avonds een heerlijke visschotel bij Harm en Marijke en besluiten de dag met Phase 10, een ander spel wat pas leuk is als je het met z’n vieren speelt. Dit is een kaartspel dat zo’n twee avonden duurt, dus bij ons ook. En nu is ook het moment van de waarheid gekomen, want - en dat heb ik nog helemaal niet verteld - we hebben nu een schudmachine voor speelkaarten! Harm en Marijke hebben die gekocht en meegenomen uit Nederland. Heel fijn en zeker voor mijn relatie met Lidy, die op gespannen voet staat nu we het spel Skip-Bo spelen. Nou, wat betreft verbetering van de winstkansen ben ik zwaar teleurgesteld aan het eind van deze avond. De schudmachine heeft nog niet gebracht wat ik er van had gehoopt: als wij de avond besluiten sta ik al namelijk alweer ver achter.

Vandaag - dinsdag de 17de april - doen we de fietstocht die we gisteren van plan waren. Het is heerlijk weer: zonnig en nauwelijks wind. Net als zaterdag fietsen we over dat oude treintraject, maar nu gaan we niet het binnenland in, maar zo’n 30 kilometer richting de kust. Het gaat voortdurend licht bergafwaarts tussen alle denkbare mediterrane vruchtbomen door en met in de verte mooie bergkammen en -toppen. De kwaliteit van het fietspad laat nogal te wensen over, want we worden regelmatig door elkaar geschud vanwege het slechte wegdek. ’s Avonds maken we ons spelletje van gisteren af en hier begint mijn mooiste avond van de week. Ondanks dat ik dik op achterstand lig, demarreer ik, laat iedereen tot mijn eigen verbazing achter me en win. Eindelijk gerechtigheid!

De mannen en de vrouwen doen beiden hun eigen ding op woensdag de 18de april. Lidy en Marijke gaan op de fiets naar een markt in het nabijgelegen stadje Altura en Harm en ik gaan een topje in de buurt beklimmen: de Pico del Espadan. Het is heerlijk weer en nadat we bij de start van de wandeling de auto hebben geparkeerd, gaat het direct steil de hoogte in. Plots stopt deze stijging en kijken we in een diep, nauw en komvormig dalletje omringd door schuin gelaagde bergen van rood gesteente. Al snel verbreed het pad zich nu tot een karrenspoor en lopen we toch weer door amandelgaarden. We vragen ons af hoe zulke afgelegen gaarden nog rendabel kunnen zijn. Na anderhalf uur rustig aan stijgen, versmald het pad zich en gaat weer steil de hoogte in tot we - na nog wat klauteren - op de 1100 meter hoge top staan. Wat een geweldig uitzicht hebben we hier! We zien zelfs Valencia en de Middellandse Zee vanaf hier. Nadat we de 550 meter weer afgedaald zijn en hebben geluncht, keren we met een voldaan gevoel terug naar de camping. Marijke en Lidy zijn naar de markt gefietst, hier heerlijk over heen geslenterd en verder geluierd op de camping. ’s Avonds beginnen we dan eindelijk met het spel Skip-Bo en nu moet de schudmachine zich echt gaan bewijzen. Al snel is duidelijk dat deze machine het schudden niet echt verbeterd. En zeker niet voor mij. Marijke houdt zich van de domme, maar dat is pure schijn. Ze is de slimste en gelukkigste van ons allemaal. Morgen - de laatste avond samen - gaan we het spel afronden, maar het lijkt erop dat wij het wel kunnen schudden.

Een zonnig dagje Valencia, dat is donderdag de 19de april. Na een anderhalf uur durende - maar geen moment vervelende - rit in een boemeltreintje komen we rond half elf aan in de twee na grootste stad van Spanje. Wij zijn er al eens geweest en toen heeft het niet zo’n indruk op ons gemaakt. We zaten toen duidelijk met ons hoofd ergens anders, want wat een mooie stad is Valencia! Het begint al als je de trein uitstapt in het prachtige art nouveau “Valencia del Nord” treinstation met z’n kleurig mozaïekwerk binnen en versieringen met sinaasappels en bloemen buiten aan de gevel. In de stad zien we te veel moois om op te noemen, maar wat zeker is blijven hangen zijn het prachtige en grote Mercado Central (ook art nouveau), de kathedraal, het gezellige Plaza de la Virgen, de groene goot (oude rivierbedding dwars door de stad) en de futuristische gebouwen van de Stad van Kunst en Wetenschap. We wandelen heel rustig naar al deze bezienswaardigheden en kijken onze ogen uit. Tussendoor lunchen we lekker in het zonnetje en genieten van zalig ijs. Na een mooie dag pakken we om half zeven weer de trein en zijn rond achten op de camping. Tijdens onze gezellige laatste avond samen gaan we verder met ons spelletje Skip-Bo en laat Marijke ons ver achter zich. Van je familie moet je het hebben!

Vrijdag 20 april pakken we de boel op en doen nog een laatste kop koffie met z’n vieren. We kijken samen terug op een mooie en super gezellige week en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Wij rijden zo’n 200 kilometer verder noordwaarts: eerst door bergachtig gebied, waarna de vlakke Ebrodelta zich aandient met z’n onafzienbare citrusgaarden. Iets ten noorden hiervan komen we aan op onze plaats van bestemming: L’Amettlla de Mar, een kleine badplaats aan de Middellandse Zee. Op de camping staan we zoals zo vaak dit jaar weer aan zee. Zondag komen Bart en Jopie hier ook naartoe. Leuk! Want na drie eerdere pogingen elkaar te ontmoeten, gaat het hier dan eindelijk lukken. Het is zalig weer hier en de bikini gaat aan bij Lidy. Ik moet even denken aan onze ex-Duitse buurvrouw. Niet dat Lidy - met haar goddelijke lichaam - ook maar enigszins op haar lijkt, maar als ze nu met haar benen wijd gaat liggen, ga ik er iets van zeggen. Gelukkig is dat niet nodig. Ik hou van die vrouw!

Tot volgende week!

Geschreven door DeTrip