We kregen vorige week nogal wat reacties dat mensen onze verslagen gaan missen vanaf juli. Ik heb de geruststellende mededeling dat ik ga proberen onze “re-integratie belevenissen” hier te verwoorden in een wekelijks verslag. Dus nou niet meer huilen, hè.

Dan wat afgelopen week betreft:
Zaterdagochtend negen juni is het in het stadje Osoyoos nog goed weer. Maar dat veranderd snel, want rond 12 uur stort het van de regen. Hoe is het mogelijk! Deze plek is de droogste, warmste plaats van Canada en wordt qua klimaat vergeleken met een woestijn. Hoe kan het dan dat juist in de twee keer (in ’96 en nu dus) dat wij hier zijn het keihard regent. Toch vermaken wij ons wel: we telefoneren wat met verschillende mensen en gaan na de lunch naar het Nk’Mip Desert Cultural Centre. Hier krijgen we zowel binnen als buiten (het is even droog) een inkijkje in het leven van de oorspronkelijke Okanagan bevolking, hun muziek, de legenden rond de coyote en de planten en dieren van de woestijn. De oorspronkelijke bevolking heeft hier nu nog een groot Indian Reserve (oneerbiedig Indianenreservaat genoemd). Niets vergeleken bij wat het ooit was natuurlijk, maar ze hebben het goed op deze vruchtbare grond. Hun wijnen en kersen zijn befaamd in Canada. Na wat souvenirs en cadeaus te hebben gekocht, gaan we Osoyoos nog even in, maar meer dan een magnetronmaaltijd levert dit niet op. Deze meestal smakeloze maaltijden zijn deze keer best goed te pruimen. Als het ophoudt met regenen sluiten wij de deur tegen de muggen en Qwixxen weer eens een avondje.

Hij is niet al te lang, wat gedrongen en breed van de vele bezoeken aan de gym. Hij staat en ik moet in de auto blijven zitten, dus kijkt hij me van boven af streng aan. Zijn zwarte uniform van de U.S. border patrol helpt ook niet echt om mij beter te laten voelen. Zondagochtend 10 juni zit een gezellig praatje op de grens met de USA er niet in. De verhoudingen zijn wel lekker duidelijk, zeg maar. Terwijl ik al wat zenuwachtig omhoog kijk naar deze man, zegt hij afgemeten, bars en binnensmonds iets tegen me wat ik echt niet versta: “Sorry, what did you say?” Hij herhaald ongeduldig en nog strenger kijkend: “I wondered if you always drive through red lights?” Voelde ik me al de mindere, nu voel ik me ineens weer de eersteklasser, die voor straf in de gang is gezet door juffrouw Klinkhamer en in z’n broek plast omdat ik voor straf ook niet naar de WC mag van haar. Ik ben me nu - net als toen - namelijk van geen kwaad bewust en we hebben door de hoeveelheid borden, pijlen en aanwijzingen eerlijk gezegd helemaal geen rood licht gezien. Dit is een goed begin in de USA, zeg. “Passports please.” Terwijl hij ze inkijkt stelt hij vragen als: “Do you have fruit with you? Drugs? Alcohol?” Uiteindelijk geeft hij de paspoorten terug, wijst naar links en zegt iets wat ik weer nauwelijks versta (Amerikaans is net Nederlands op z’n Gronings). Uiteindelijk denk ik - en Lidy ook - dat hij zegt dat we een stukje moeten doorrijden, parkeren en daar wachten op een andere U.S. border patrol agent. Wij volgen natuurlijk exact zijn orders en wachten een minuut of vijf tot er een agent naar ons toekomt die zegt dat we naar binnen hadden moeten komen. Ken je de film “Dumb & Dumber”? Nou, wij voelen ons ongeveer zo: steeds dommer. Twintig minuten later staan we weer buiten met een gestempelde US Visa Waiver in ons paspoort in ruil voor “Twelve dollar, please.” en al onze 20 vingerafdrukken. Homeland Security weet ons te vinden nu. Pfffff ……, we zijn in de USA.
Na de grens parkeren we even om de zenuwen van het avontuur wat te laten wegebben. Dan starten we de auto en gaan op pad. Eerst moeten we zo’n 400 kilometer zuidwaarts langs de Rockies over Highway 97. In het begin stikt het in de dalen van de kersen-, appelen- en perenboomgaarden. Op de bergen is het in tegenstelling tot de dalen kaal en droog, ondanks het vele water van de meren en rivieren die we passeren. Vonden we Canada over het algemeen erg rijk overkomen, de USA maakt op ons een armoedige en onverzorgde indruk: slecht onderhouden, kleinere huizen, waar omheen veel ouwe troep staat of ligt te verpieteren: verroeste auto’s, caravans, boten enzovoort. Na zo’n 100 kilometer doorkruisen we een National Park met indrukwekkende, ruige, granieten rotsformaties en veel dennenbossen. Dan veranderd het landschap weer drastisch en worden de dalen zeer wijds en droog. Het doet zelfs een beetje denken aan bepaalde hoogvlakten van Marokko. Begin van de middag eten we beiden “The 5$ Bucks Lunch – Lunch will never bet the same” bij een Dairy Queen langs Higway 97: cheeseburger, french fries, half liter Pepsi en een icecream toe. Voorlopig zitten wij wel vol! De Pepsi gaat mee de auto in en verder maar weer. Niet lang daarna laten we Highway 97 achter ons en gaan westwaarts op Byway 12, ook wel bekend als White Pass Scenic Byway. Dat deze naam terecht is, merken we snel. We gaan hoger en hoger de besneeuwde bergen in: dennenbossen worden hier afgewisseld met meren, rivieren, imposante rotsformaties en watervallen. Het is wisselend bewolkt, maar tot nu toe schijnt de zon ook nog regelmatig en doet het water glinsteren. Dit verklaart namen als Silver Creek en Reflection Lake. Op het moment dat we de pas (White Pass) over gaan, begint het keihard te regenen en dat doet het nog steeds als we begin van de avond stoppen voor ons Airbnb adres in Mossyrock (wat weer een prachtige naam!). Hier worden we ontvangen door de warrige, maar ontzettend gastvrije Fabrizio. Hij ziet er uit als Keith Ricard en zo praat hij ook, maar hij houdt - tot onze verbazing - van André Rieu. Hahahaha.

Op de zonnige maandag elfde juni rijden we al weer op tijd weg uit Mossyrock naar het Mount Rainier National Park. Wat een kerel is die Fabrizio. Geboren in Italië, opgegroeid in Australië en nu al weer jaren in de USA. Hij heeft een aantal jaren geleden letterlijk het licht gezien, want hij geloofd in de kracht van Licht en Geluid. Hij is wat vreemd en praat wat warrig, met veel “Uh, uh, you know what I mean, you know.”. Tegelijkertijd is hij ook super aardig en we kunnen overal gebruik van maken, dus wij zijn hartstikke blij met deze gastheer.
We rijden een uur dezelfde weg als gisteren terug om in het Mt Rainier National Park te komen. Na een entreekaart te hebben gekocht, doen we eerst een hike van een uur of twee naar (weer) een prachtige waterval. De bomen zijn oud en super hoog (we weten nog niet dat het allemaal nog hoger en groter gaat worden in de loop van deze week). Na de wandeling gaat het verder bergopwaarts. Het schiet niet op, want we stoppen telkens en kijken onze ogen uit: ravijnen, sneeuw, watervallen, ruige bergmassieven en magnifieke uitzichten. Wat een wildernis hier! Uiteindelijk komen we aan het eind van de weg en hebben we prachtig uitzicht op Mount Rainier, één van de hoogste bergen van Noord Amerika (4400 meter). Deze vulkaan (voor het laatst uitgebarst eind 19de eeuw) staat er imposant bij met z’n vele gletsjers die alle kanten van de berg afstromen. Als we onze ogen van dit indrukwekkende schouwspel kunnen losrukken, starten we de auto en beginnen aan de afdaling. Na een lange dag komen we terug bij Fabrizio, die nog aan het werk is met een hut in het bos als nieuwe Airbnb. Na de macaroni leren we onze gastheer Qwixx, wat tot onze verbazing razendsnel gaat bij zo’n warhoofd.

“Tegenover” Mount Rainier ligt Mount Saint Helens, de beruchtste vulkaan van de USA. De laatste activiteit was in 2004, maar bekender is de dodelijke uitbarsting van 1980. Wij willen deze vulkaan vandaag - dinsdag 12 juni - van dichtbij gaan bekijken. Volgens Fabrizio waren vorige maand de wegen er naartoe nog dicht vanwege sneeuw, maar we hebben de website gecheckt en de wegen zijn open. Tenminste, dat denken we. Als we ter plekke zijn, blijkt het tegendeel waar: alles is inderdaad dicht vanwege sneeuwval. Shit! We kunnen omrijden, maar daar zijn we zeker drie uur aan kwijt. Nee, laat maar zitten dan. We hebben de vulkaan van verre gezien en daar moet het dan maar bij blijven. We besluiten weer naar Mount Rainier te gaan, want ook daar zijn nog wandelingen genoeg. We starten met de “Grove of the Patriarchs”: een wandeling door een oeroud woud van gigantische douglas sparren, dennen en rode ceders. We voelen ons nietig en genieten! Later wandelen we hogerop nog een stuk, maar het tussen de bomen en zonder uitzicht lopen bekoord ons niet: we gaan terug naar de auto en rijden voor de tweede dag op rij naar de voet van Mount Rainier. En weer is het indrukwekkend om deze kolos te zien. Als we terug zijn bij Fabrizio eten we de overgebleven macaroni en maken kennis met zijn goedlachse vrouw Carol. Ook verpleegkundige, dus dat schept een band.

Woensdag 13 juni nemen we afscheid van Carol en vooral Fabrizio, onze superaardige en in complottheorieën gelovende gastheer. We rijden eerst naar de Pacific coast. Het weer is goed en onze wiebelbeestjes op het dashboard gaan heen en weer op de maat van het stampende rocknummer “Cut your hair and get a job!”. Dit doet me direct denken aan mijn job waar ik weer naar toe ga over tweeënhalve week en de vrijheid die ik op moet geven. Nou ja, moet? Eigenlijk is het ook wel erg leuk om al m’n collega’s weer te zien. De leuke dan natuurlijk, niet de eigenwijze, zeurende en negatieve, want die kan ik missen als kiespijn. Maar dat komt allemaal wel goed! Maar genoeg gemijmerd en terug naar vandaag. Nadat we de vulkanen achter ons hebben gelaten, wordt het landschap vlak met veel Amerikaanse vlaggen voor de boerderijen. Opvallend zijn de cannabis shops langs de weg, want marihuana is hier gewoon legaal. Ondertussen is het toch gaan regenen en komen we bij de kust. Dit maakt onderdeel uit van het Olympic National Park met stranden en gematigde regenwouden. Eerst bezoeken we twee ruige, mooie stranden met enorme rotspartijen voor de kust en op het strand. Prachtig om te zien dat het regenwoud hier zo eindigt op het strand. Hierna rijden we door naar het Hoh Rainforest en wandelen de Trail of the Moss. Dachten we grote en oude bomen te hebben gezien de afgelopen week? Nou, nee hoor. Deze zijn onvergelijkbaar: heel erg hoog, oud en dik. Ze hebben meterslange baarden van mos en groeien over en op elkaar. Het is magisch! Ik krijg weer eens het gevoel alsof ik “The Lord of the Rings” ben binnengestapt. Na dit overweldigende woud rijden we door naar de kuststad Port Angeles, waar we onze intrek nemen in motel Angeles. Wat een originele naam!

De wekker gaat donderdag 14 juni om half acht en met kleine oogjes kijk ik in de spiegel. Ik ben nog niet helemaal uitgeslapen, maar heb er zin in vandaag! Rond negen uur is het laagtij en we willen dan op Tongue Point zijn: een stuk rotskust zo’n 15 mijl verderop. En we zijn er “at the right time!”. Het barst namelijk van de getijdepoelen. Al het water is door het laagtij tientallen meters terug getrokken in zee, waardoor overal poelen en poeltjes ontstaan met zeeleven: allemaal prachtige aquaria. We lopen rond over de rotsen en ontdekken in de zoute poelen visjes, krabbetjes, vuurrode zee-egels, zeesterren, -komkommers, -anemonen en nog veel meer. We voelen ons als kleine kinderen op ontdekkingsreis hier en weten van geen ophouden: “Hans, kijk hier!” en “Lidy, moet je deze zien! Kijk uit hoor, het is glibberig hier.”. Als het vloed wordt, moeten we helaas wel ophouden. Na onze lunch aan de picknicktafel in het nabijgelegen park, gaan we terug naar Port Angeles. We vermaken ons de donderdag verder in de Walmart, halen ijs bij de Dairy Queen (we zijn bijna vaste klant) en eten bij “Golden China”. Of je nu in de USA bent of in Nederland: de porties zijn overal groot en veel. ’s Avonds spelen we een nieuw spel: Farkle. Een enthousiaste Fabrizio tipte ons over dit dobbelspel: “You know, it’s a dicegame with six dices , you know what I mean. And, you know, I didn’t remember the name, you know, but now I know: it’s called Freggle, you know what I mean.”. Ons warhoofd zat er vlakbij, het heet Farkle en het is inderdaad leuk!

Het is vrijdag 15 juni en we gaan vandaag de USA verlaten en terug naar Canada. Vanmiddag pakken we de ferry naar Victoria op Vancouver Island, maar eerst gaan we hier het binnenland nog in om voor het laatst in het Olympic Park te wandelen. Het weer valt wat tegen en het is erg bewolkt als we steeds hoger en hoger naar Hurricane Ridge rijden. Zo nu en dan zitten we zelf in de wolken, wat mystieke beelden oplevert. Tijdens de wandeling kijken we regelmatig door het opengewaaide wolkendek en zien de besneeuwde bergen om ons heen. Ondanks de wolken genieten we van de omgeving, want wat een prachtige bloemen zijn er overal langs het pad. Hogerop lopen we steeds meer tussen de sneeuw, zien op de rotsen een marmot schel fluitend op de uitkijk liggen en kijken tussen de wolken door naar Vancouver Island. Rond een uur of twee zijn we terug bij de auto en dalen weer af naar Port Angeles, waar we om vijf uur zonder problemen inchecken op de veerboot naar Victoria. “Goodbey USA! We’ll be back once.” En zo rijden we na anderhalf uur varen van de boot af en zijn we weer in Canada. Niet veel later drukken we op de bel van het Tom en Lynns huis in Victoria. Deze neef en nicht van Lidy ontvangen ons ook weer hartelijk en het bijpraten begint weer van voren af aan.

Tot volgende week! Dan zijn we weer terug in Huizen en is ons reizend jaar zo goed als voorbij. Time flies when your having fun!

Geschreven door DeTrip