Wol, breiboeken, breinaalden, haakpatronen, toerentellers, haaknaalden, rondbreinaalden en ga zo maar door. Van alles veel en het ligt overal in huis. Naast de wol die Lidy de laatste jaren al heeft verzameld, komt nu ook de hoeveelheid wol van het laatste jaar er nog bij. Lidy is tot de conclusie gekomen dat dit anders moet. Daarom zijn we zaterdag zeven juli al vroeg op pad en koopt Lidy een Kallax kast bij de Ikea met bijpassende fleurige bakken, deurtjes en laden. Weer thuis zetten we ’s middags - voorzichtig schuivend - de mooie kast waar we alle spullen van Floor in bewaren terug op de studeerkamer. Nu fase één van soppen, opruimen en - de voor een jaar opgeslagen - dozen uitpakken, is afgerond, beginnen we met “Opruimen Fase Twee”: reorganiseren van spullen die al jaren in de kasten staan. Dus worden kasten na lange tijd weer eens uitgemest en dozen uitgepakt. Hier en daar schiet een zilvervisje weg of zijn we net snel genoeg om het beestje te pletten onder een boek.

Zondagochtend de achtste juli sleutelen we samen de Ikea kast in elkaar en monteren de deurtjes en laden. Met alles erop en eraan is het een veelkleurige, vrolijke en speelse kast geworden. Echt een “Lidy-kast”! Nadat Lidy haar kast heeft ingericht en helemaal blij is, gaan we weer verder met “Opruimen Fase Twee”. Hierbij groeit de stapel voor de Kringloopwinkel meer en meer. Als we het uitpakken en uitzoeken zat zijn, genieten we van het prachtige weer en van onze tuin met onder andere uitbundig bloeiende hortensia’s, zonnehoed en hosta’s. Later gaat de barbecue aan, eten we zalm en zitten tot laat voor de buitenkachel met een fris glas witte wijn.

Het is maandag negen juli en tijdens het verder opruimen, kom ik in de kast van mijn “ZwaarMooi Betonkamer” een doos tegen met honderden - zeven jaar oude - condoleancekaarten. Ik wil ze weggooien, want wat moet je er mee na zoveel jaar. Toch bekijk ik er een paar en lees na jaren weer de prachtige teksten met terugkerende woorden als “stralen”, “plezier”, “vechten” en “inspireren”. Plotseling wellen de tranen op in m’n ogen en wordt de tekst op de kaart voor me wazig en onleesbaar. Terwijl ik de kaart weg leg, m’n bril af doe en m’n ogen afveeg met de rug van m’n hand, laat ik het verdriet even voluit komen. Wat mis ik je Floor! Tranen lopen over m’n wangen m’n baard in. Ik verman mezelf, loop naar de badkamer, snuit m’n neus in een stuk wc papier en droog m’n ogen. Ik leg alle kaarten voorzichtig terug in de doos en schuif het weer in de kast. We houden deze kaarten nog een tijd bij ons thuis, want ik ben er duidelijk nog niet aan toe om ze weg te doen. Na deze onverwachtse emotionele uitbarsting is het heerlijk om een gammele en bijna uit elkaar vallende ladekast in elkaar te beuken. Als het stof is neergedaald, de resten van de kast zijn afgevoerd en ik heb gestofzuigd, is m’n “Betonkamer” weer klaar voor gebruik. Binnenkort hoop ik weer te starten met het maken van nieuwe en “Zwaar Mooie” producten. Lidy heeft ondertussen alle door haar gebreide “landenlapjes” eens naast elkaar gelegd op de vloer om te kijken welk lapje waar moet komen. Ondanks dat het nog lang niet af is, is het echt leuk om te zien. ’s Avonds spelen we samen weer eens Skip-Bo en verlies ik dik.

Dinsdag werk ik in Blaricum en hebben we een drukke dag. Tussen het - qua omvang - normale operatieprogramma, dienen zich veel spoedpatiënten en cardioversie patiënten aan. Gelukkig krijgt iedereen de aandacht die nodig is. Behoorlijk vermoeid rij ik samen met Lidy aan het begin van de avond naar onze camperdealer “Gouwe Gert” om onze camper te halen. Naast de APK en een grote beurt zijn alle kleine mankementen gerepareerd: de ruitenwissers, het scharnier, de ventilator en de defecte vriezer zijn allemaal weer gemaakt. “Verder mot ik jullie nog effe loate sien wat ik ben tegengekomme.” zegt Gouwe Gert glimlachend tegen ons. “Je ken ut zo weghale, maar ik hep ut effe loate zittu om te loate sien. Echt lachuh!” Hij opent de motorkap en wijst - nu breed lachend - naar de plek achter het luchtfilter, in het hoekje naast de motor. Onze mond zakt open van verbazing, want we zien - een beetje verborgen achter de ronde trommel van het luchtfilter - takjes en stro, keurig in de rondte gedrapeerd. In het holletje in het midden liggen zes eitjes: een vogelnestje! Wat grappig. Of ook zielig eigenlijk, want stel je eens voor dat die papa- en mamavogel terugkomen van het verorberen van een wurmenontbijt en niet alleen hun nest is verdwenen. Nee, ook het huis waar het nest in was is weg. Alles wat over is, is een lege plek. Ik hoor moeder Kaatje Narie op schrille toon, huilend en paniekerig tegen vader Pee Narie fluiten: “M’n eitjes: waar zijn ze nu, waar zijn ze nu?” Papa Pee kan alleen met open snavel verbluft naar de lege plek in het landschap kijken, terwijl ook bij hem de tranen achter z’n ogen prikken. Het blijft stil, want hij moet het antwoord schuldig blijven. De schrille toon van mama Kaatje slaat over en wordt bijtend als ze schreeuwend tegen papa Pee zegt: “Deze plek was jou idee, Pee! Ik zal jou eens wat vertellen: Ik heb al die eieren er gisteren uit geperst, inclusief drie aambeien. Ik verrek dus van de pijn in m’n gat, waardoor ik niet uit kan rusten! En nu is het huis met nest èn die lieve eitjes ook nog weg! En jij zit daar maar te gapen. Doe wat!” Tja, misschien loopt dit uit op een echtscheiding of misschien liep het heel anders en is Kaatje Narie gestorven aan een hartverlamming van schrik toen ik de motor startte terwijl zij - al dommelend en dromend over een toekomst met een zesling - haar eitjes uitbroedde. Wat een mooie dood. Aan al dit fantaseren komt een eind als ik de camper de parkeerplaats tegenover ons huis op rijd. En daar staat ie dan weer, klaar voor de volgende reis. Dat zal wel een weekendje worden binnenkort.

Ik wordt woensdag 11 juli wakker met toch weer een enorme knoop in m’n maag. Jasses, wat zie ik tegen m’n werk op vandaag! Vorige week was ook de tweede dag het ergst en ging het daarna beter. Dus geen gezeur, gewoon “gaan”! Inderdaad valt het vandaag ook mee. Ik zie en spreek weer een aantal leuke collega’s die ik nog niet had gezien, het is gezellig en het zorgen voor de patiënten is leuk en gaat als vanouds. Toch heb ik heimwee naar het reizen: elke dag een andere voor- en achtertuin, andere plannen maken, andere mensen leren kennen, onverwachte wendingen, eigen beslissingen en leven met de jaargetijden. En dat zijn eigenlijk nog maar een paar aspecten. Maar dat zit er even niet in, dus dit is het laatste wat ik er over heb gezegd in dit blog. Erewoord!
Lidy gaat die avond naar de musical van groep acht van “haar” school. Naast dat dit altijd een leuke avond is, ziet en spreekt Lidy ook veel collega’s weer voor het eerst sinds een jaar. Lidy wordt enthousiast begroet en heeft een super gezellige avond. Ze zingt zo goed en zo kwaad als het gaat – en hier en daar playbackend - mee met het afscheidslied. Ik kijk voor het eerst televisie: de halve finale Kroatië - Engeland. Gelukkig wint Kroatië, al was het alleen maar omdat het een prachtig land is met prachtige mensen. Ik gun het ze in ieder geval van harte!

De laatste twee dagen van de week werk ik en ben ’s avonds moe. Toch ben ik vrijdagavond tevreden met hoe het gaat. Ik ben eigenlijk niets verleerd en heb bijna alle werkzaamheden weer gedaan. Ook het voorbereiden van patiënten op een operatie vergaat me nog prima. Behoorlijk afgepeigerd kijk ik donderdagavond al “bankhangend” televisie. O ja, zo voelde dat dus! Lidy is bij Gigi van "FLOOR jongerencoaching" geweest om een aantal zaken verder uit te werken voor het aankomende jaar. Als ik begin van de donderdagavond thuiskom na m’n werk, vertrekt Lidy weer naar haar koor “Deja Vu”. Het is Open Podium vanavond en zij zingt met haar zangvriendinnen “That’s where friends are for.” Iedereen is verrast als Lidy opkomt, want niemand heeft enig idee dat zij er is. Zo wordt het - naast het luisteren naar prachtige optredens - ook weer een gezellige bijklets-avond. Als Lidy naast me in bed kruip, snurk ik gewoon door.

Vrijdag de 13de juli denk ik na m’n werk voor de zoveelste keer deze week na over mijn wekelijkse blog en hak de knoop door: volgende week is de laatste keer dat ik dit ga doen. De reis is voorbij en verder vertellen over mijn dagelijkse beslommeringen wordt nogal saai. Ik ga zeker door met schrijven, maar niet meer wekelijks via Pindat. Volgende week - in voorlopig de laatste editie - meer daarover. Tot dan!

Geschreven door DeTrip