Begin deze week hadden we de titel “Tijd te kort” bedacht voor het verslag van week twee van onze reis. Behoorlijk arrogante titel eigenlijk als je nog 50 weken voor de boeg hebt. Maar goed, wat wel klopt is dat er zoveel te zien is dat we echt keuzes moeten maken. En keuzes hebben we gemaakt deze week. Helaas ook verkeerde! Daarom moest de titel toch anders worden. Maar daarover later meer. En helaas is het weer een lang verhaal geworden deze week.

In eerste instantie wil ik iedereen bedanken voor hun reacties. Superleuk, maar wij kunnen niet via Pindat reageren, dus dat je niks van ons hoort is zeker geen desinteresse! Dan wat betreft de vele vis-tips: Ja, ik gebruik aas! Wormen, blinkers, kunstaas, zinkers, twisters en ga zo maar door. Net als de locals hier trouwens. Maar helaas nog geen visje gevangen. Maar hé: het resultaat is uiteindelijk het belangrijkst en dat is relaxed bezig zijn in een schitterende omgeving. Dus laat die tips lekker zitten: het gaat prima zo! Trouwens net als die andere tips die ik heb gekregen over mijn rijstijl na de kokend hete remmen van afgelopen week. Ik zou toch echt meer op de motor moeten remmen. Nou, dat heb ik gedaan! Het resultaat van was alleen niet zo denderend. Maar daarover later meer dus. Laat ik bij het begin beginnen.

Op 16 juli zijn we van Tysdal naar Roldal gereden. Toch nog steeds een beetje met geknepen billen vanwege het avontuur met de remmen. Maar alles gaat goed. Mooie rit met afwisselend regen, watervallen, meren, zon en prachtige panorama’s. Ook nog een ”zalmtrap” bezocht. We weten nu alles over de levenscyclus van de zalm. Prachtige beesten (ik heb er dus alleen nog geen gevangen). In Roldal voor het eerst de kachel aangehad ’s avonds. Het is koud!

De volgende dag weer op pad. Via Odda en Kinsarvik naar de Hardangerbrua, de langste hangbrug van Noorwegen (1400 meter). We rijden een schitterende tocht met overal water: veel meren, fjorden, mooie watervallen èn harde regen. Dat laatste deert ons niet. We genieten. Wat geshopt in Odda en door naar de Hardangerbua. Veel fruitteelt in deze streek. Vlak voor de imposante brug ons kamp opgeslagen op de camperplaats aldaar.

De 18de juli besluiten we terug te gaan naar Kinsarvik. Daar start een wandeling van een uur of vijf - omhoog door een dal - langs vier watervallen. Het is vandaag weer indrukwekkend. Super ruig landschap met overal water dat van de Hardangervida af dendert “ons” dalletje in. Na twee van de vier watervallen gezien te hebben - en zwetend als otters - houden we het voor gezien en gaan terug. Het wordt te riskant door het te steile pad over te glibberige rotsen. Teruggekeerd gaan we door naar de plaats Voss. Hier vlakbij een relaxte camping aan een rivier gevonden. Tuurlijk weer even gaan vissen (als ik iets vang horen jullie het als eerst). We doen samen een “tussenevaluatie” en komen tot de conclusie dat er eigenlijk teveel moois is tot nu toe in Noorwegen en we tijd te kort komen. We hebben nl. 6 á 7 weken uitgetrokken voor Noorwegen en als we zo doorgaan worden dat er 12. We besluiten Bergen links te laten liggen en gaan iets harder opschieten. Of dat in de praktijk gaat lukken?

Op woensdag 19 juli trekken we door naar Aurlandsvangen. Het is prachtig weer met onderweg lieflijke weidse dalen, nauwe kloven, wilde beken, hoge rotswanden, meertjes en diepe fjorden. Het woord “afwisselend” is hier uitgevonden! In Aurlandsvangen de camper op de camping gezet, fietsen eraf en naar Flam toe op de fiets. Een gigantisch cruiseschip ligt daar afgemeerd. Het plaatsje Flam is erg toeristisch en daarom natuurlijk een Noors souveniertje gekocht. Op de terugweg hebben we hout gesprokkeld voor een lekker kampvuurtje aan de rand van de rivier. Ik zal jullie niet vermoeien met mijn visavonturen die avond.

Donderdag de 20ste juli wordt weer een memorabele dag: de dag van de verkeerde keuze! We gaan via een hoogvlakte richting Kaupanger. Van te voren de kaart goed gecheckt. Het is te doen: naar boven (1100 meter!) met veel haarspeldbochten, maar te doen. Naar beneden een geleidelijke afdaling, wat voor de remmen positief is. Conclusie: we doen het, maar rustig aan. Naar boven gaat alles goed. Het is spectaculair: de vergezichten en het kale, besneeuwde landschap op de hoogvlakte. We zijn (nog wel) blij dat we dit doen en niet de tunnel hebben genomen. De afdaling gaat goed in het begin, maar wordt dan behoorlijk smal en steil. Ik rijdt voortdurend in z,n één (en heel soms in z’n twee). We moeten nog een kilometer of 12 naar beneden als we een grote knal uit de motorkap horen. Shit! Ik weet direct wat er aan de hand is: de koppelingsplaten zijn naar z’n grootje! Schakelen gaat gewoon niet meer. Ik draai de camper zoveel mogelijk naar de kant en zet de handrem erop. Zo kan het verkeer er nog langs. Bij Lidy en mij klopt het hart in de keel. De rest zal ik in het kort vertellen: we hebben geen bereik op de berg, ik dus meegereden met een camper naar Laerdalsoyri (het dorp in het dal). Lidy bij de camper achtergelaten. Zij heeft – wachtend op mij - vier uur zitten breien op een krukje voor de camper (met dank aan al die lieve mensen die haar vroegen of ze konden helpen). In het dorp heb ik de SOS centrale gebeld. Het door hen geregelde bergingsvoertuig pikt mij na een uur op. De tocht heen en weer naar de camper is een verhaal op zich, maar dat zal ik jullie besparen. Het is best “spannend” zeg maar! De camper wordt op een camping in het dorpje Laerdalsoyri neergezet (hoop bekijks joh!). Wat zijn wij blij om hier te zijn na dit avontuur! En we staan daar nu nog steeds dus. Want inderdaad zijn de koppelingsplaten aan gort, maar de onderdelen zijn niet voorhanden. Dat gaat wel een paar dagen duren. Dus wat te doen? Morgen weer een dag! We besluiten de dag met dat het natuurlijk waardeloos is wat er is gebeurd, maar dat je op ergere plekken kunt stranden. We gaan er wat van maken! En onze relatie heeft deze crisis weer prima doorstaan. Een fijne constatering toch!

Na een matige nachtrust voor ons beiden (nog even de dag verwerken) wordt het vrijdag 21 juli. De - voor mij - twee liefste mensen op deze aardkloot zijn jarig vandaag: Lidy en Dolf! We worden niet met felicitaties, maar door de automonteur wakker gebeld: De onderdelen bestellen (en laten opsturen) duurt een week! Het moet van ver komen. We besluiten dat dat dan maar moet. Wij hebben de tijd. We zijn hier dus nog we even! Lidy wordt ondertussen overstelpt met felicitaties. Niet echt in verjaardag stemming gaan we naar een plaatsje verderop onze huurauto ophalen (onze verzekering is super!). De stemming wordt langzaam weer beter en we zien toch ook de voordelen van een week oponthoud. Dolf gebeld (hiephiephoera!) en verder een rustige avond aan met gebak, slingers en natuurlijk wijn.

Vandaag - 22 juli - lekker gewandeld in de buurt over een oude “Koningsweg”. Deze start bij een zeer oude Staafkerk (check de foto’s). Erg mooie wandeling via een bijzonder pad met zeer veel verschillende planten in bloei. Ook nog een muisje tegengekomen. Grappig! Wij gaan ons wel vermaken in deze omgeving.

Tot volgende week. Hopelijk zonder spannende verhalen.

Geschreven door DeTrip