Het is zaterdag tien februari en ik ben echt ziek: rillerig, hoofdpijn, darmen van slag, hoesten, keelpijn, totale lusteloosheid en een soort van in een andere dimensie leven. In die parallelle wereld waarin ik vandaag leef, draait het om warm blijven onder de dekens, alleen zijn en je ellendig voelen in een soort berusting dat het nu eenmaal zo is tot het over is. Vanuit mijn schemerwereld vang ik wel signalen op uit de “gewone” wereld, maar het gaat allemaal langs me heen. Lidy, Dolf en Soey voelen zich prima en gaan Casablanca verkennen. Zij lopen via de oude medina naar de gigantische Hassan II Moskee aan de kust. Eén van de grootste moskeeën ter wereld en één van de weinige in Marokko die door niet-moslims bezocht mag worden. Helaas is de ochtendopening al voorbij, dus wordt het twee uur vanmiddag om de moskee te bezoeken. In de tussentijd maken ze een strandwandeling, drinken koffie, lunchen en genieten van de zon. Wat opvalt is dat de levensstandaard hier hoger ligt dan in de steden waar we hiervoor zijn geweest en veel Europeser. Aangekomen in de moskee krijgen ze een rondleiding door de wasruimten en de enorme gebedsruimte, waar zo’n dertigduizend gelovigen (m/v) in kunnen. Woorden die ik later terug krijg na hun bezoek zijn: indrukwekkend, groot, prachtig en schitterend handwerk in het houtwerk en steen. Jammer dat ik dat gemist heb. Na het moskeebezoek komen Lidy, Soey en Dolf even bij mij kijken. Heel lief, maar laat mij maar liggen: beter voor iedereen, hoewel het natuurlijk “K met P” is op deze laatste dag dat de kids hier bij ons zijn. Niks aan te doen. Dus zij weer op pad: door de wit ommuurde nieuwe medina van Casablanca en het restaurantje daar, waar ze de lekkerste tajine van de afgelopen week naar binnen schuiven. Hierna komen Dolf, Soey en Lidy weer thuis en doen nog een potje Qwixx wat Lidy dik verliest. Ik probeer nog even bij ze te zitten, maar al snel vertrek ik weer naar m’n bed: het gaat echt niet.

Zondag 11 februari wordt ik om zeven uur ’s ochtends al wakker van het hoesten en het gedraai van stijve gewrichten. Na 36 uur bedrust lijk ik door het diepste dal te zijn gegaan wat de griep betreft. Om negen uur moeten we op het vliegveld “Mohammed V” bij Casablanca zijn, want Dolf en Soey gaan helaas weer naar huis. Opstaan, wassen, spullen pakken en in de camper laden gaat allemaal moeizaam voor mij, maar het gaat. Na een hele vette fooi voor de privébewaker van onze camper rijdt Dolf ons naar het vliegveld, waar we afscheid nemen van onze twee schatten: we hebben genoten van ze en het wordt zeker wennen door te reizen zonder hen. We zwaaien nog een keer en vertrekken richting Mohammedia, een moderne stad iets ten noorden van Casablanca. Hier is een prima camping aan zee. Hier ga ik uitzieken en opknappen. In de middag kachel ik ook helemaal weer in en de rest van de dag slaap ik veel, wat vroeg in de avond wordt voortgezet in bed. Lidy vermaakt zich met handwerken, zorgt voor mij en kijkt - terwijl ik al lig te slapen - de Nederlandse film “Kauwboy”. Later op de avond wordt ik even wakker van een snikkende Lidy die naast me in bed ploft. Het vertrek van Dolf en Soey + de film “Kauwboy” + te veel whisky maken dat zij zich verdrietig voelt. En dat mag, toch!

Twaalf februari knap ik weer ietsjes op. Het is ook heerlijk “opknap-weer”: zon en een graadje of 20. Lidy heeft hoofdpijn, maar deze is zeer verklaarbaar. We gaan “even” boodschappen doen, maar die hakt er toch behoorlijk in bij mij en na een rustpauze thuis, begin ik aan de inhaalslag voor ons blog, want daar is natuurlijk helemaal niks van gekomen de laatste dagen. En ik liep sowieso al achter, omdat Soey en Dolf er waren. Het blog had toen niet echt mijn prioriteit. Nu kan ik in alle rust schrijven. Mijn eetlust begint ook weer toe te nemen, dus Lidy zorgt dat ik heerlijk te eten en te drinken krijg. Verder is zij druk met lezen, haken, breien en zich oriënteren op hoe we verder gaan reizen door Marokko. Ook zij is wat hoesterig vandaag. O jéé, als dat maar goed gaat.

Dinsdag de 13de voel ik me stukken beter. Ondanks de forse kriebelhoestbuien van vannacht heb ik veel meer energie, een goeie eetlust en zin om dingen te doen. Wat de kriebelhoest betreft zegt Lidy: “Probeer anders eens codeïne. Dat verkopen ze hier vast zonder recept.” Top-idee, want even later komt Lidy terug van de Farmacie met een doos vol paracetamol/codeïne, 500/30 mg. Ik kijk nu al uit naar vannacht! Ook vandaag is het net als gisteren zonnig. We lopen ’s middags een klein stukje langs de rotsachtige kust en verder doen we een soort voorjaarsschoonmaak van de camper en dan vooral van ons bed: alles naar buiten om te luchten, bed helemaal soppen, beddengoed wassen en alle ramen open, zodat alles even lekker doorwaait. “Hééééééééérlijk!” zou onze vriendin en achterbuurvrouw Lidia roepen. Verder genieten we van de zon. ’s Avonds starten we met seizoen drie van “The Bridge”. Natuurlijk neem ik voor het slapen een halve paracetamol/codeïne tablet.

Goed spul, die codeïne! Niet gehoest, prima geslapen en heerlijk uitgerust gevoel. Vandaag - de 14de februari - trekken we door naar Fez, dat net als Marrakech één van de drie Koningssteden is van Marokko. Na eerst een stukje noordwaarts langs de kust, gaat het vandaag toch vooral oostwaarts. Over de mooie Mohammed V brug en door een landschap alsof we in Noord Frankrijk rijden: heuvelig en groen, maar je moet wel even de kurkeiken, amandel- en olijfbomen wegdenken. Het is warm, zonnig, het asfalt zindert in de verte en de dieselmotor ronkt tevreden onder ons: reizen is machtig mooi zo! Als aan de horizon links het silhouet van het Rifgebergte en rechts die van het Midden Atlasgebergte steeds duidelijker wordt, verschijnt er voor ons de uitgestrekte witte stad Fez. Het ziet er hier allemaal wat verzorgder uit en er rijden ook veel duurdere auto: het is minder arm in Fez is onze conclusie. Wij parkeren begin middag onze camper in de Medina en gaan op pad om de belangrijkste bezienswaardigheden van Fez te bekijken. Dit plan liep letterlijk totaal in de soek, zal ik maar zeggen. We dalen namelijk via de soeks (= markten) af om onder andere een Koranschool te bekijken, maar raken al snel verdwaald in het doolhof van de soeks met z’n - al eerder door mij beschreven - typisch Arabische sfeer. We raken gefascineerd door de leerlooiers en -bewerkers. Mooi om te zien, maar smerig om te ruiken. Natuurlijk trappen we zo nu en dan weer in de verkooppraatjes van iedereen en irriteer ik me hier toch weer aan. Er is ook echt niemand (nou, ééntje dan vandaag) die ons belangeloos ergens mee heeft geholpen. Ik snap dat wij lopende geldbuidels zijn, maar hé: laat me gewoon even kijken naar een armband, cd’tje of wat dan ook. We kopen een mooi bewerkte keramieken Tajine stoofpot en Lidy gaat zich te buiten aan een leuke leren riem, een leren etui en een paar prachtige oorbellen. Aan het eind van de middag komen we dus na veel gesoek terug bij de camper en komen tot de conclusie dat we geen enkele bezienswaardigheid op ons lijstje hebben gezien, behalve de leerlooiers. We rijden naar een camping in Fez, waar we ons kamp opslaan voor vannacht. Voor het slapen nemen we nu allebei een halve paracetamol/codeïne. Lidy hoest zich namelijk ook een breuk, dankzij ondergetekende.

Codeïne en oordoppen - tegen hoesten, biddende imams en blaffende honden - hebben ons een redelijke nachtrust bezorgd. We gaan vandaag doen wat we gisteren hebben laten liggen in Fez, dus rond elf uur starten we onze tocht door de medina voor de tweede keer. We beginnen heerlijk op een zonovergoten “rooftop” met een koffie en een theetje. Ik zie best wel op tegen het weer afdalen langs al die winkeliers die weer aan me gaan trekken en sjorren om wat van ze te kopen, maar het valt allemaal erg mee vandaag. We vinden nu wel de twee schitterende 14de-eeuwse Madrasa’s (Koranscholen). Met tapijten belegde gebedsruimten, prachtig Moors houtsnijwerk afgewisseld met Oosters pleister- en tegelwerk, glas in loodramen, fonteinen, sobere studentencellen en natuurlijk de minaret. Alles ademt hier het islamitische geloof uit. Erg mooi om te zien! Tussendoor lopen we door de soeks met z’n drukbevolkte, nauwe straatjes, waar we regelmatig moeten uitwijken voor zwaarbeladen pakezels. We zien onder andere de henna-soek, de zilver-soek (ik koop nog een ring) en de fascinerende soek van de koperslagers. Op dit pleintje heeft het geklop en getik van al die ambachtslui op het koper veel weg van een virtuoos solerende percussionist. Prachtig! Teruglopend naar de camper vangen we hier en daar nog een glimp op van de serene binnenkant van de moskeeën waar we regelmatig langslopen. En natuurlijk ook in Fez weer de geuren, kleuren, armoede, stank, zwerfkatten, drukte, wreedheid, vrolijkheid en herrie als in iedere Marokkaanse stad. Toch spreekt Fez ons tot nu toe het meest aan van alle steden in Marokko, vooral door de minder “vieze” indruk die het op ons maakt. Na nog wat drinken in de zon gaan we terug naar de camping. We kijken uit naar morgen, want we gaan de bergen van de Midden-Atlas in: nog één serieuze poging doen om de natuur in te trekken in Marokko.

We liggen nog heerlijk op één oor op de ochtend van vrijdag de 16de februari als er op onze camper geklopt wordt. “Huh? Wat de F*ck! Is dat bij ons of niet?” Tien seconden later blijkt dat dit inderdaad zo is, want daar is het geklop weer, maar nu iets harder. “Ja, wat??!!” schreeuw ik vanuit m’n heerlijk warme bed. “Hello, do you want bread?” hoor ik aan de andere kant van ons camperwandje. Gelukkig lig ik al stijl achterover, dus hoef ik niet meer zo te vallen. Ik schreeuw “NO!!!”, waarbij ik probeer in die twee letters al mijn gevoel te stoppen die ik over deze achterlijke actie heb. Want wie gaat er nu ’s ochtends vroeg op een camper staan kloppen - waarvan alle verduistering potdicht is, waardoor je wel kan weten dat ze nog lekker slapen - met de vraag of er brood gewenst wordt. Debiel! Aangezien mijn bed warm is en ik geen zin heb om in m’n onderbroek achter hem aan te gaan over het scherpe grind, wens ik hem alle baguettes in iedere denkbare lichaamsholte toe, waarna ik me omdraai en nog even lepeltje, lepeltje ga. En ja, ik heb een ochtendhumeur! Twee uur later vertrekken we via een lange rechte weg naar het zuiden, richting de bergen van de Midden-Atlas. We komen veel kraampjes langs de kant van de weg tegen in deze fruit- en notenstreek: granaatappels, citrusvruchten, appelen, walnoten, amandelen en veel honing. Ondanks een paar forse bochten slingeren we niet erg veel voor de stijging van zo’n 1000 meter die we maken. We komen aanvankelijk op een uitgestrekt rotsachtig plateau, die - op wat schaapskuddes na - verlaten is, waarna de sneeuw en de dennenbossen steeds meer toenemen. Het heeft iets weg de een Zwarte Woud landschap. Eerst rijden we nog door de universiteits- en wintersportstad Ifrane. Deze stad doet onwerkelijk westers aan qua opbouw en bebouwing, heeft geen enkele charme en valt eigenlijk totaal uit de toon in Marokko. Hierna komen we in het cederbos waar we willen gaan wandelen, maar dat gaat het helaas niet worden: er ligt hier namelijk echt overal 30 á 40 centimeter sneeuw. Snowboarden zou leuk zijn, alleen is er jammer genoeg geen piste te vinden. Wel zitten er apen in de bomen en in in de sneeuw. Supergrappig om te zien! We rijden door naar de camping die we op het oog hebben voor vannacht. Aangezien dit meer een bouwval blijkt te zijn, vertrekken we weer. Wat nu dan? Na even overleg besluiten we gewoon weer terug te gaan naar Fes. Morgen kunnen we hier toch ook niet wandelen. Eigenlijk best wel teleurgesteld dat ook deze derde “natuur-poging” mislukt is, rijden we terug. Op de terugweg geeft Lidy aan wat bij mij eigenlijk al een paar dagen knaagt: zij is zo’n beetje klaar met Marokko. Het heeft een boeiende niet Europese cultuur, prachtige steden, goede hoofdwegen en de campings zijn redelijk. Maar waar wij weer eens aan toe zijn is een goeie dosis natuur: lekker in alle rust wandelen of fietsen in een mooi gebied. Tot nu toe lukt het ons jammer genoeg niet dit te vinden in Marokko. Dus wat nu? Hoe gaan we dit oplossen? Wij slapen er nog een nachtje over!

Natuurlijk horen jullie volgende week hoe het met ons luxeprobleem afgelopen is. Tot dan!

Geschreven door DeTrip