Zaterdagochtend 18 november worden we om half acht wakker van de wekker. We gaan - nu we weer in Italië zijn en dus in de Nederlandse tijdzone zitten - ons dagritme naar voren verschuiven. Zo kunnen we meer daglicht pakken, want ’s middags is het om vijf uur al donker. Dus zitten we om acht uur te ontbijten en laten om negen uur de camping achter ons. We zijn onderweg naar Castel del Monte, zo’n 40 kilometer landinwaarts. Het landschap is eerst vlak met langs de weg - naast bij ieder zijweggetje een prostituee - veel marmerbedrijven (in de provincie Puglia wordt rood geaderd marmer gedolven). Na een tijdje wordt het heuvelachtig met onafzienbare olijfgaarden. En wat een waardeloze wegen hier in Italië! We hebben Albanië meegemaakt, maar hier is het echt nog erger: grote gaten en voortdurend lapwerk van het asfalt. Hele stukken leg ik slalommend af. Tien kilometer voor we bij Castel del Monte zijn, zien we het al liggen: een sierlijke kolos van lichtgeel steen op een 540 meter hoge, overal bovenuit torende heuvel. Al wandelend naar het kasteel krijgen we direct een roedel zwerfhonden achter ons aan. Niet zo gek, want we zijn bijna de enige toeristen. Het uit de 13de eeuw daterende kasteel is prachtig en imposant: achthoekig van vorm met op iedere buitenhoek ook weer een achthoekige toren. Je kunt je de galopperende ridders en troubadours hier zeker wel voorstellen. Na dit kasteelbezoek trekken we naar de stad Manfredónia, zo’n 80 kilometer naar het noorden. De bedoeling is de aankomende dagen het Parco Nazionale del Gargano te bekijken. Daarna gaan we met de klok mee weer naar het zuiden, de Italiaanse kust volgend tot we oversteken naar Sicilië. Maar dat is voor later. Eind middag stoppen we bij een camping aan het strand vlak voor Manfredónia en doen in de schemering nog een korte strandwandeling: Yes, schelpen! Van die gedraaide wokkels, enzo. Hier gaan we nog een keertje langer struinen.

De 19de november zijn we weer vroeg op pad. We rijden via zo’n 20 haarspeldbochten naar het op bijna 800 meter hoog gelegen stadje Monte Sant’Angelo, één van de bekendste bedevaartsoorden van Europa (ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben dan ook niet katholiek). Hier aangekomen lopen we naar de plek waar het allemaal om draait: de grot waar, volgens de overlevering, rond 500 na Chr. de aartsengel Michaël aan de bisschop verscheen. Op straat wordt het al drukker. Vooral veel goed geklede Robert de Niro’s en Al Pacino’s lopen druk met elkaar pratend en met veel handgebaren naar boven. Via een prachtige toegangspoort dalen we een aantal trappen af door zandsteen gewelven en komen tot onze verassing inderdaad in een grot uit die nu dienst doet als kerk. En het is er propvol! Natuurlijk is de zondagsmis net gestart en we blijven er even bij, want wat een bijzondere kerk is dit! Hierna beklimmen we de trappen weer, bewonderen het oude stadsdeel met z’n witgrijze huizen en kijken ver uit over de Adriatische zee. Even later rijden we verder en volgen de spectaculaire kustlijn van Gargano: grillige witte kalksteen kliffen met grotten en natuurlijke tunnels, afgewisseld met zandstranden. Hoeveel haarspeldbochten ik heb gehad weet ik niet meer, maar het waren er echt veel! We stoppen bij het stadje Vieste en lopen door het middeleeuws centrum, pakken de iets snellere terugweg en zijn rond de rode zonsondergang weer thuis. ’s Avonds eten we pizza in het veel te koude en te lege restaurant op de camping, waarna de kachel aan gaat in ons campertje. Lekker warm worden!

De volgende ochtend zitten we om negen uur op de fiets. Onder een strakblauwe hemel rijden wij met handschoenen aan en sjaal om naar de stad Manfredónia. Wij zijn op weg naar het postkantoor. Lidy heeft namelijk een nieuwe simkaart voor haar smartphone thuisgestuurd gekregen en die moet “Post Restante” naar het postkantoor in de stad Messina gestuurd worden. Daar pikken wij de simkaart dan op in de aanstaande weken. Tenminste, dat hopen we. We willen hier op het postkantoor vragen of dit kan en wat het adres is van het hoofdpostkantoor daar. Na een behoorlijke tijd wachten - het is stervensdruk in het postkantoor - komen we bij de “donna” achter loket één die geen woord Engels praat. Hier hadden we op gerekend, want tot nu toe praat geen enkele Italiaan een letter over de grens. Daarom heb ik onze vragen met Google Translate vertaald en laat haar dat lezen “Ah, si! Ma dov'è il pacchetto?”. Daar snappen wij dan weer niks van, waarop de verwarring begint. Het zweet breekt ons uit. Kan hier dat niemand Engels! Ik kijk machteloos het postkantoor rond en iedereen kijkt terug naar die vreemdelingen, maar helpen “Ho maar”. Uiteindelijk is onze redding een postbeambte die een enkel woord Engels kan. Na tien keer uitleggen snapt hij het en komt uiteindelijk met het gevraagde adres op de proppen. We bedanken hem hartelijk en haasten ons naar buiten. We zoeken direct een goeie koffietent op en onder het genot van “caffè met tortino” komen we bij. Hierna fietsen we rustig aan terug. We bekijken een oud Romaans kerkje en k omenlangs het moerasachtige natuurgebied waar we morgen misschien willen wandelen. We checken hier en daar waar je toegang hebt tot dit gebied. Hierbij wordt een stel dat op de voorbank van hun bestelbus ook bezig zijn met “natuur” (maar dan van een heel andere soort) door ons ruw gestoord. We laten ze uiteraard weer gniffelend alleen met elkaar. Het natuurgebied blijkt niet toegankelijk, dus morgen gaan we door naar het zuiden. ‘s Middags doen we een lekkere strandwandeling in de nu wat warmere zon. Er liggen ontelbaar veel van die gedraaide wokkelschelpen, dus nemen we alleen de meest bijzondere mee. Lekker uitgewaaid komen we thuis.

Van verder naar het zuiden komt weinig op dinsdag de 21ste november, want ik ben ziek als een hond: bonkende hoofdpijn, zwart voor de ogen, misselijk, duizelig, dan warm en dan weer koud. Ik blijf zo goed als de hele dag in bed, slaap bij vlagen als een os en als ik wat zeg is het nog onsamenhangender dan normaal volgens Lidy. Zij vermaakt zich met breien, haken, lezen, mij verzorgen en op het strand wandelen. Gelukkig voor haar is het goed weer met een lekker temperatuurtje. We zullen zien hoe ik me morgen voel.

Het gaat 22 november stukken beter met me. Nog wat gammel en hoofdpijn, maar goed genoeg om door te gaan. Dus op naar het zuiden! Aanvankelijk is het zo plat als een dubbeltje om ons heen. “Wat een saai landschap is dit!” zeg ik tegen Lidy. Ik heb het nog niet gezegd of we rijden tegen een enorm moerasachtig gebied aan waar we de flamenco’s (met jongen) vanaf de weg met het blote oog kunnen zien. Hup, camper aan de kant. Om beter zicht te hebben klim ik op de camper en fotografeer er op los. Geweldig! Even later komen we langs uitgestrekte zoutvelden en enorme bergen zout. Die saaiheid valt ineens erg mee. En verder maar weer. Ten zuiden van de stad Bari doen we de kustplatsjes Polignano a Mare en Monopoli aan. De eerste vanwege zijn bijzondere, diepliggende strand midden tussen die stad op de rotsen en Monopoli om het mooie besloten vissershaventje (en omdat wij dit spel, net als de meesten van jullie, thuis heb liggen). Nergens een toerist te bekennen. Hierna gaan we op weg naar Alberobello, zo’n 20 kilometer het binnenland in. Het wordt nu ook heuvelachtiger en we zien heel oude en erg grillige olijfbomen in de boomgaarden. We eindigen deze dag in de schemering op een camperplaats in het centrum van Alberobello. Erg grappig, want dit stadje heeft enorm veel “trulli”. Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar dit zijn witgepleisterde huisjes met ronde stenen puntdaken en je vindt ze alleen in deze streek. We zijn nieuwsgierig, dus na het avondeten lopen we al even door de verlaten straatjes: wat een aparte huisjes zijn dit. Harry en Mirre laten ons weten dat ze overkomen naar Italië, precies daar waar wij morgen zijn. Leuk, we gaan elkaar weer ontmoeten.

Drieëntwintig november - het voelt als een heerlijke schaats dag - lopen we al om negen uur door de nog uitgestorven, sprookjesachtige en glooiende straatjes van Alberobello. Wat een grappige huizen, deze trulli! Er is zelfs een kerk in deze stijl. Het heeft iets magisch en mystieks. Als wij even later over de markt in de “gewone” benedenstad slenteren, komen de bussen met Japanners binnen. Rond elf uur - inmiddels in T-shirt - starten we de camper en rijden door een lieflijk, glooiend landschap met veel trulli en lage stenen muurtjes naar het prachtig op de heuvel liggende witte stadje Ostuni. Daarna door naar de stad Lecce. En wat zijn Italianen ook weer een viespeuken! Langs de kant van de weg wemelt het - net als in Montenegro, Albanië en Griekenland - van het afval. Er zal qua milieubewustzijn nog een hele cultuuromslag moeten plaatsvinden in het zuiden van Europa. In Lecce aangekomen doorkruisen we de historische binnenstad uitgebreid. Als je barok, barokker en barokst zou hebben, dan is Lecce absoluut het laatste: wat een gefrutsel en tierelantijnen aan alle poorten, paleizen, kerken en balkons. Ook binnenin de kerken gaat dit gewoon door. Na Lecce rijden we naar de verlaten en op een industrieterrein gelegen camperplaats toe. Blij dat we hier niet alleen staan, want even later zien we Mirre en Harry weer. Natuurlijk eten we samen en kletsen de hele avond heerlijk bij.

De 24ste november laten we Lecce achter ons en rijden zuidwaarts. Dit doen we samen met Mirre en Harry. Zij hebben besloten - voor zij naar Nederland terugkeren - nog een aantal dagen met ons op te trekken. Daar hebben wij niets op tegen. Integendeel, want ze zijn super aardig en onze interesses sluiten goed op elkaar aan. Iets ten zuiden van de stad Otranto stoppen we aan de kust en doen een wandeling van een uur of drie. Eerst langs een oude verlaten bauxiet afgraving, waar zich nu een meer in bevindt met prachtige, grillige rode oevers. Hierna wandelen we evenwijdig aan steeds hogere, witte en ook grillige kalkstenen kust naar het meest oostelijke puntje van Italië, waarop een hoge, spierwitte vuurtoren staat. Na deze wandeling gaan we voldaan naar de nabijgelegen camping waar we in de schemering rode wijn en olijfolie proeven van eigen fabricaat. Het is allemaal erg lekker, dus je snapt het al: het gewicht en het alcoholpercentage van onze camper is weer duidelijk gestegen, met andere woorden: we hebben van beide wat liters ingeslagen. Na met z’n vieren pizza te hebben verorberd in onze camper, gaan we buiten verder. We kunnen namelijk eindelijk weer eens vuurtje stoken! Tot laat in de avond verwarmen we ons heerlijk aan het knetterende vuurtje, kletsen samen, bakken af en toe een marshmallow en drinken een wijntje. Zelfs míjn gitaar komt uit z'n hoes en ik speel wat liedjes. En dan te bedenken dat het eind november is!

Tot de volgende week maar weer.

Geschreven door DeTrip