Na een nacht met onweer en regen komt - op een toch weer stralende 28 oktober - om 11 uur de taxi naar Tirana voorrijden. Melvin, de chauffeur en een kennis van de campingbaas, blijkt een student economie te zijn van een jaar of 24, die dit als bijbaantje doet. Tijdens onze rit verteld hij heel open veel over zijn land en de omstandigheden waaronder hij moet studeren. Zo verteld hij hoe het in Albanië toeging tijdens de dictatuur van Enver Hoxha tot 1991 (!) en over de corruptie die nu weer hoogtij viert. Een baan vinden zal daarom voor hem erg moeilijk zijn, omdat hij aanhanger is van de oppositie. Hij wil in Noorwegen gaan werken als hij zijn studie heeft afgerond. Aangekomen in Tirana loodst hij z’n wagen vakkundig door het chaotische verkeer, laat ons zien waar de belangrijkste bezienswaardigheden zijn en zet ons af bij het centrale Skanderbergplein. Dit plein is net volledig vernieuwd en ziet er prachtig uit. We bewonderen het aan het plein liggende Nationaal Historisch Museum (uit het communistische tijdperk), het beeld van de nationale held Skanderberg en de oude Et'hem Bey-moskee. Wij hadden verwacht dat Tirana een hectische, vieze, lawaaierige stad zou zijn, maar dat is het totaal niet. Het is schoon (voor Albanese begrippen) en overzichtelijk. En natuurlijk ontmoeten we weer veel vriendelijkheid en behulpzaamheid (zonder tegenprestatie!). We bezoeken de tentoonstelling Bunk Art in de voormalige nucleaire bunker onder Tirana uit de tijd van de dictatuur. Hier wordt uit de doeken gedaan hoe dit regime onmenselijk te werk ging om alle oppositie te onderdrukken. We zijn er stil van. Drie jaar geleden is nog een enorme geheime bunker uit die tijd ontdekt in Tirana. Waarom niemand dit wist? Iedereen die eraan had gewerkt, werd gewoon vermoord! We doorkruisen Tirana, wat een mengeling weerspiegelt van oost en west: oosterse bazaars en westerse winkelcentra liggen naast elkaar terwijl het rituele islamitische gebed op de achtergrond klinkt. We lunchen in nog één van de weinige restaurants met een traditioneel Albanese keuken en het is superlekker! In de loop van de middag worden we - samen met Eric en Susan, die later naar Tirana zijn gegaan - weer opgepikt door Melvin en afgeleverd op de camping. ’s Avonds, net als gisteravond, weer supergezellig met z’n zessen gekletst in het knaloranje VW-busje van Mirre en Harry.

Zondag de 29ste oktober rijden we - na een hartelijk afscheid van Susan, Eric, Mirre en Harry - door naar de stad Berat, zo’n 80 kilometer onder Tirana. Aanvankelijk is het langs de kust vrij vlak, maar dit veranderd als we landinwaarts gaan naar onze plaats van bestemming. We komen weer alle soorten wegen tegen en ook alle denkbare menselijke en dierlijke weggebruikers. In Berat slenteren we door het tegen de berg genestelde stadje en klimmen omhoog naar het ommuurde kasteel van Berat. Dit laatste is een fort uit de 13de eeuw met een prachtig Byzantijns kerkje. Bijzonder is dat hier binnen de muren nog mensen wonen en werken. Dit kasteel is UNESCO werelderfgoed, maar dat is er niet aan af te zien: binnen en buiten de muren veel vuilnis. We ontmoeten weer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen, waaronder een Albanees die in Amsterdam woont en werkt, maar nu even terug is bij zijn familie. In het park komen we een hoop enthousiaste, bejaarde mannen tegen die spelletjes als domino en schaak spelen. Erg mooi om te zien. Supergrappig is ook dat we ons even terug in Nederland wanen als we allemaal Connexxion bussen in Berat tegenkomen. We starten de camper weer en rijden naar de camping, waar we verwelkomt worden met een glas Raki. Ondertussen komen Mirre en Harry (zij reizen ook richting Griekenland) de camping op rijden en drinken gezellig een glaasje mee. De vrouw des huizes wil ook nog voor ons koken, dus zitten we even later heerlijk te eten. ’s Avonds leren we Harry en Mirre het spel Qwixx en wij verliezen direct dik van ze. Beginnersgeluk!

De 30ste trekken we verder naar het kustplaatsje Himare. Zo’n 120 kilometer zuidelijker in Albanië. Volgens ons navigatiesysteem duurt dat bijna zes uur, wat ik echt niet geloof. Toch blijkt het zo te zijn, want de laatste 70 kilometer slingert als serpentine eerst omhoog naar 1100 meter om vervolgens weer af te dalen en door te kronkelen naar ons reisdoel: prachtige panorama’s, diepe kloven, rode rotsen en slaperige dorpjes. We hebben al heel wat kust gehad, maar deze tocht is echt schitterend! We stoppen regelmatig, doen een wandeling op de pas en genieten. Het vertrouwen in ons campertje is weer toegenomen vandaag na deze bergtocht. We zien nu ook regelmatig de éénpersoons koepelbunkertjes (700.000 zijn er gebouwd!) uit de paranoia-tijd van de dictatuur. Als het donker wordt (al om half zes nu het wintertijd is) komen we via een grindweg met gaten al hobbelend aan op de camping bij het strand. Ook hier weer een hartelijk ontvangst door eigenaar Dennis. We barbecueën in het donker en praten samen na over deze heerlijke dag.

Dinsdag 31 oktober - weer een stralende dag - blijven we op de camping in Himare. We staan (weer) in een prachtige olijfgaard zo’n 50 meter van de Ionische zee. De camping is een paradijsje in een verder vrij kale, armoedige omgeving. Campingbaas Dennis is de olijvenoogst aan het binnenhalen: ladders, zeilen onder de bomen en met een soort harkjes worden dan de olijven eraf “geritst” of met de hand geplukt. Wat een monnikenwerk! Terwijl er hard gewerkt wordt, wandelen wij naar een klein baaitje met kiezelstrand á la Blue Lagoon. Een uur of twee genieten we - helemaal alleen met z’n tweetjes - van het koele, azuurblauwe water, de zon en het uitzicht op Korfoe. Als we tegen een uur of vier weer terugkomen op de camping staat Dennis vlees en vis te grillen op de BBQ en nodigt ons uit om mee te eten. Alles uit de vriezer moet namelijk op, want het is einde seizoen. Wij hebben daar wel oren naar natuurlijk! Zo zitten we even later met een paar Duitsers (waarvan één van Turkse afkomst), Oostenrijkers en Dennis en z’n vrouw aan tafel en toasten we met een glas Raki. Als het vlees net opgediend wordt komt het oranje VW-busje van Harry en Mirre de camping opdraaien en schuiven zij ook aan tafel aan. Supergezellig! De drank vloeit rijkelijk en vooral onze Duits-Turkse “freund” wordt steeds luidruchtiger. Er ontspint zich een discussie over de situatie in Turkije, waarbij “unser freund” duidelijk een Erdogan aanhanger is. Hierbij vliegen regelmatig de teksten “Holland is Scheiße! England ist Scheiße!“ en „In Türkei alles gut.“ door de lucht. Uiteraard gaan we hier fors tegenin, maar dat is zinloos bij „unser freund“, die ook nog wel zin heeft om ons in “Holland zu besuchen”. Ondanks dit blijft de stemming toch gemoedelijk en hebben we de hele avond bijzondere gesprekken aan tafel. Supergezellig! Wankel van bier, raki en witte wijn neem ik laat op de avond afscheid van iedereen, poets m’n tanden, plof in bed en slaap direct. Ons adres heeft “unser freund” uiteraard nooit gekregen.

Ik wordt de eerste november wakker met dorst en pijn in m’n kop. De onvermijdelijke tol van een gezellige avond slap kletsen en veel drank. Door de paracetamol, veel water drinken en douchen voel ik me vrij snel stukken beter, maar na een verfrissende duik in zee samen met Lidy gaat het helemaal weer prima. Op deze warme dag gaan Lidy, Mirre, Harry en ik op pad - langs het strand en over rotsen - naar het dorp om verse vis te kopen. We willen namelijk vis grillen vanavond op de BBQ. De door Dennis beloofde viskraam is er niet, maar ik zie een vissersbootje de haven in komen. Wie weet heeft die net wat gevangen en willen ze wat verkopen? En ja hoor, wij lopen tien minuten later weg met één zwaardvis van een kilo of drie en een andere vis (waar ik de naam niet meer van weet). Verser kan je het niet hebben toch!? Tot onze grote verbazing vindt Lidy eindelijk haar bol wol voor Albanië in één van de kleine “markets” langs de weg. Blij dat ze is! Dat het toerisme hier nog geen hoogtij viert ondervinden we nog twee keer op de terugweg naar de camping. Eerst komen we een oude Albanese man tegen op de rug van een ezel. We kijken voortdurend naar elkaar, want wij vinden hem een bezienswaardigheid en hij ons. Daarna komen we op het strand een geitenkudde met hoedster tegen die daar zeker niet door het VVV is neergezet. Echt geweldig! ’s Avonds eten we de zeer smakelijke vis die onze campingbaas Dennis voor ons heeft gegrild. Dat was weer een bijzondere dag in een elke keer weer verassend Albanië.

Twee november: heldin Lidy ligt om acht uur al in zee. Respect! Ik laat dit even aan me voorbij gaan. Tijdens het ontbijt besluiten we om vandaag toch niet verder te trekken. We blijven nog een dag op deze mooie plek, want eigenlijk is het hier ideaal om weer eens te gaan vissen. ‘s Ochtends doen we wat klussen: band lappen van de fiets en hier en daar wat schoonmaken. Tussendoor lekker relaxen, wat lezen, haken en een paar keer afkoelen in zee, want het is echt warm! In de middag ga ik vissen. Ik gooi m’n lijn eerst vanaf de rotsen uit, aan het eind van “onze” baai. Maar na een paar keer vastzitten en kwijtraken van mijn kunstaas, verkas ik naar het strand en vis daar nog een uur. Helaas geen enkel visje, maar ik heb wel genoten van het helemaal alleen een beetje staan prutsen. Terug op de camping bellen we met wat familie: m’n schoonzus is geopereerd en m’n zus heeft 11 pupjes. Dus even horen hoe het allemaal gaat. Als de zon weer eens knalrood ondergaat, wordt deze opgevolgd door de volle maan tegen een fonkelende sterrenhemel, terwijl we op de achtergrond de golven horen breken op het strand. Hoe bevoorrecht kun je zijn! Toch gaan we de camper maar in, want zodra de zon weg is daalt de temperatuur direct naar 10 graden. Het is tenslotte ook hier november. ’s Avonds Qwixxen we met Harry en Mirre. Dit keer loopt het beter af voor ons. Yes, revenge!

De iets bewolkte derde november nemen we dan toch echt afscheid van de camping en vooral van de supersympathieke Dennis. Ons doel vandaag is het schiereilandje Butrint, dat zo’n 70 kilometer zuidelijker ligt. Tegen Mirre en Harry zeggen we “Tot straks!”, want zij gaan naar de zelfde camping toe. De slingerende en op en neer gaande rit langs de bergachtige kust is weer schitterend: onder het droge hooggebergte overal olijfgaarden waar de oogst wordt binnengehaald, idyllische baaitjes, mooie vergezichten over de tussen de bergen gelegen delta’s en slaperige dorpjes. Rond twee uur zijn we bij ons doel van vandaag: Butrint. Deze op een schiereiland gelegen stad uit de oudheid is een belangrijke archeologische plaats met monumenten uit de Griekse, Romijnse, Bysantijnse en Venetiaanse tijd. Bijzonder om daar doorheen te lopen. Je kunt je echt een voorstelling maken van hoe dit eruit gezien moet hebben. Vooral het amfitheater, de toegangspoort, de grote basiliek en het Venetiaanse kasteel maken indruk op ons. Het schiereiland ligt precies bij de ingang van een grote lagune en zowel op het water als vanaf de oever zijn vissers druk in de weer. Ik raak aan de praat met één van hen: een Albanees die zes jaar in Nederland heeft gewerkt en goed onze taal spreekt. Er volgt weer een bijzonder gesprek over zijn tijd in Nederland, vissen, de politieke situatie in Albanië en waarom de Albanezen zo vriendelijk zijn (“Het leven is te kort om niet vriendelijk te zijn!”). Na Butrint rijden we een paar kilometer terug naar de camping in het plaatsje Ksamil en komen daar gelijk met Mirre en Harry aan. Ook hier worden we - met koffie, thee, snoep en mandarijnen - warm welkom geheten. Even later zitten we met z’n vieren de wederzijdse belevenissen van de dag met elkaar door te nemen.

Nog één of twee dagen in dit heerlijke Albanië en dan gaan we de grens over naar Griekenland. Volgende week horen jullie daar natuurlijk meer over.
Tot dan weer!

Geschreven door DeTrip