Ik ben deze laatste week van onze reis (en dus ook het laatste blog voorlopig) helaas te laat met het posten van ons verhaal van deze week. Waarom zal je duidelijk worden. Dus laat ik maar beginnen.

We starten op zaterdag 28 augustus de camper en gaan verder noordwaarts. Ons doel is vandaag het stadje Amboise aan de Loire om daar nog een dagje te fietsen. Aanvankelijk rijden we over kleine, slingerende weggetjes tussen glooiende akkers door. Na dit zigzaggen worden we op N-wegen geleidt en na een uur word ik gek van de rotondes! De ene na de andere rotonde rij ik op en af. In het Frans klinkt “Rond Point” nog wel aardig. Maar na voor m’n gevoel zo’n 250 “Rond Points” heb ik het helemaal gehad, ondanks de soms prachtige kunstwerken in het midden. In Frankrijk zijn zo’n 30.000 rotondes, dus het Franse spreekwoord “Ik zie door de rotondes de weg niet meer.” snap ik helemaal. Mijn geïrriteerdheid ebt heel snel weg als ik even later tijdens een korte pauze onder het genot van een kop koffie het nieuws op de NOS-app check. Afghanistan, Jemen, Corona en ga zo maar door doen mijn luxeproblemen volledig verdwijnen. Geen gezeur meer, ons leven is prachtig! Na een rit van zo’n vier uur rijden we in Amboise de camping op en even later wandelen we over de brug naar het stadje, waarboven het imposante, maar ook sierlijke, Chateau Royal d’Amboise uittorent. Dit kasteel dateert uit de 14de eeuw en was jarenlang eigendom van de koningen van Frankrijk. We wandelen door het toeristische, maar zeker gezellige stadje aan de voet van het kasteel en vergrijpen ons weer aan een ijsje. Bij het VVV halen we een fietskaart, waar we ’s avonds de route voor morgen bekijken. Er is een bestaande route tussen drie kastelen in deze buurt, die ik wel zie zitten. Lidy ziet dat ook wel zitten, maar wil toch meer langs de Loire fietsen. “Ja, maar kijk!” zeg ik. “Bij die route van mij zie je de Loire juist goed van bovenaf, omdat je meer heuvelopwaarts fietst.” “Oké, als jij dat denkt, doen we die route van jou.”.

En zo geschiedde! Op de bewolkte ochtend van 29 augustus gaan we eerst op weg naar Chaumont-sur-Loire. We fietsen Amboise door en omhoog het achterland in, waar we de eerste (en zeker niet de laatste) wijngaarden voor de Loire-wijnen doorkruisen vandaag. Als we eenmaal uit het Loire-dal zijn, wordt het behoorlijk saai: kilometers rondom ons vlak, verlaten, witte druiven, blauwe druiven, mais en gierst, maar geen Loire. We zijn blij als we weer afdalen naar deze rivier. We fietsen langs de Loire, die tot Chaumont verstopt is achter bomen en bosjes. Dan komt de brede, snel stromende - maar laag staande - Loire toch tevoorschijn en vangen we een glimp op van het Chateau van Chaumont. We doen een koffie in het stadje en proberen daarna het kasteel van dichtbij te bekijken, wat ons absoluut niet lukt. Het is volledig ingesloten door bossen en tuinen die ons het zicht ontnemen. Het moet toch echt een prachtig kasteel zijn?! Van de overkant van de Loire hebben we nog het beste zicht op het kasteel en dat is het dan. Helaas, een toegangskaartje à 19 euro p.p. is iets te veel van het goede voor een kort bezoekje, aangezien we nog 60 kilometer fietsen voor de boeg hebben. We peddelen weer het Loire dal uit en gaan op pad naar het Chateau de Chenonceau. De druïde Panoramix (van de Asterix stripboeken) zou hier toverdrank bij de vleet kunnen maken, want in de bomen wemelt het van maretak. Mooi gezicht! Hierna wordt het wederom saai landbouwgebied en is de Loire ver weg. Gelukkig kan Lidy tussendoor nog onbedaarlijk lachen tijdens mijn vele pogingen om op zo’n enorme stro-rol te klimmen. Voor een 62 jarige zag het er best charmant uit en het resultaat telt! Aangekomen bij de rivier de Cher krijgen we weer zo’n Wauw-moment bij het zien van het Chateau de Chenonceau. Dit 15de eeuwse kasteel is prachtig over de rivier heen gebouwd op een mooie boogbrug met sierlijke torentjes en schoorstenen. Ongelofelijk gezicht! En dan te bedenken dat in de 16de eeuw koning Hendrik de Tweede dit kasteel aan zijn minnares - Diana de Poitiers - schonk. Dan ben je toch een stuk goedkoper uit in de Rosse Buurt, zal ik maar zeggen. We laten dit prachtige bouwwerk achter ons en fietsen weer via veel akkers en wijngaarden richting Amboise. Na 75 kilometer in onze benen en zitvlak zijn we weer bij de camper en concluderen dat de kastelen prachtig waren, maar dat Lidy gelijk had gisteravond: we hebben de Loire nauwelijks gezien. Gelukkig staan we ’s avonds vol bewondering over de rivier te kijken naar het prachtig verlichte kasteel ("Het lijkt wel Disneyland!") aan de overkant, waarna ons avondritueel begint: een potje Qwixxen.

Na beide matig geslapen te hebben, gaan we op 30 en 31 augustus het laatste stuk naar huis afleggen. Onze tussenstop wordt Abbeville, zo’n 400 kilometer naar het noorden. Onderweg wordt het steeds saaier. Het lijkt of Frankrijk alleen nog maar bestaat uit omgeploegde akkers en stoppelvelden met strobalen of -rollen. Op de weg lijken wij twee grijze duiven die tegen een zwerm duiven - ook veel grijze - in vliegen: veel campers en caravans trekken zuidwaarts. Genoeg tijd daarom om samen onze reis te evalueren. Na zo’n 5000 kilometer, zeven weken mooi weer, 22 campings/camperplaatsen, drie landen, 30 ijsjes (Lidy zeker!), bergen, grote steden, 80 mondmaskers, zee en meren kijken we terug op een prachtige reis. We hebben genoten van natuur, cultuur, historie, mensen en elkaar. Wij zijn super tevreden!
In Abbeville aangekomen doen we ’s avonds een PCR zelftest, waaruit gelukkig blijkt dat we beiden negatief zijn. Na ons laatste potje Qwixx van deze reis gaan we slapen. We kijken beide best uit naar het ruime bed thuis waar je ook gewoon eens diagonaal kunt gaan liggen zonder dat de ander het merkt.
De volgende ochtend krijg ik al een kleine vooraankondiging van wat me verderop in de week te wachten staat. Ik loop helemaal leeg tijdens mijn toiletbezoek, maar dit lijkt eenmalig gelukkig (voor mij, maar ook voor jullie). De laatste 400 kilometer naar huis is eerst een herhaling van gisteren, waarna de snelwegen ons opslokken en we via Gent, Antwerpen, Breda en Utrecht rond vijf uur ’s middags thuis zijn. We gooien alle bagage uit de camper en ruimen wat op. ’s Avonds - ik ben echt helemaal kapot - kijken we nog even TV, maar al snel vertrekken we naar bed. We kijken uit naar morgen, want dan zien we Dolf, Soey, Pius en Woody weer!

Woensdag 1 september wordt ik brak wakker en ben totaal futloos. Lidy bruist van energie. Ze sopt, wast, ruimt en poetst, terwijl ik met darmkrampen op de bank zit. Ik denk dan nog dat ik iets verkeerds gegeten heb en dat m’n ingewanden daarom van slag zijn. Maar natuurlijk ga ik wèl mee naar Tuindorp Oostzaan om kleinzoon Pius van z’n voorschoolse opvang te halen. Wat heerlijk om hem, broertje Woody, paps en mams weer allemaal te zien! Dat is precies de reden waarom we al zo vroeg weer terug zijn. Zij gaan zaterdag op vakantie naar Spanje voor bijna drie weken en we willen ze wel weer even in onze armen sluiten voor zij vertrekken. Pius gaat met ons mee en blijft dan tot vrijdagmiddag bij ons is het plan. Kunnen Dolf en Soey lekker relaxt inpakken voor de reis. Maar hoe anders loopt het. Woensdagavond stort ik zo’n beetje in en ga vroeg naar bed. Vanaf dat moment ben ik doodziek. Het normale leven houdt even op. Ik bevindt me in een schemerwereld. Fysiek ben ik in de “echte” wereld, maar ik krijg er weinig van mee. M’n zintuigen functioneren niet normaal. Ik hoor alles wel, maar dan vanuit een soort dichte cocon. Zo zie ik ook alles, maar er lijkt dubbele vitrage voor m'n ogen te hangen. Verder is er een totale onverschilligheid over wat er gebeurt om me heen. Mijn schemerwereld bestaat uit het toilet, m’n bed en de kramp die in m’n buik tekeer gaat. Ik dwing mezelf om zo nu en dan te drinken. Zo gaan drie nachten en twee dagen voorbij, waarin gelukkig Lidy besluit op donderdag Pius terug naar huis te brengen: “Stel dat Hans die aansteekt, want dit komt toch echt niet van iets verkeerds te hebben gegeten.” Ik begrijp dat Pius het hier niet mee eens is. Hij wil blijven bij Opa en Oma. “Sorry, lieve Pi. Opa had ook andere plannen!”. Verder werkt Lidy voor twee tijdens deze dagen en zorgt voor deze arme man. Ook haalt ze het laatste cadeautje op van de “tien-dagen-tas”, die de lieverds Dolf en Soey ons aan het begin van onze reis hebben gegeven: een heerlijke bak met ijs naar keuze bij ijssalon “Sundeas” . Ik moet er nu even niet aan denken, maar dit is onze ijs-specialist Lidy wel toevertrouwd.

Op de ochtend van zaterdag vier september gaat het gelukkig weer iets beter met me en kom ik terug op deze wereld. Ik ben nog brak, maar loop niet meer leeg en krijg trek in wat te eten. Ik begin te geloven dat ik aankomende maandag “gewoon” m’n avonddienst aankan die gepland staat op de recovery in Tergooi. Het zou echt gênant zijn om me na acht weken op de eerste dag ziek te moeten melden. Maar ik kijk het nog een dagje aan (voor al m'n collega's die nu onrustig worden: ik kom werken hoor morgen). Ik ben in ieder geval al wel in staat de camper weg te brengen naar het camper herstelbedrijf in Soest. Hier gaat de schade aan de achterbumper - a.g.v. mijn domme achteruitrij incidentje - gerepareerd worden.
En natuurlijk gaan ik niet negatief eindigen deze week. Nee, zeker niet. Lidy en ik zijn vandaag begonnen met ons te oriënteren op onze reisplannen voor oktober. Zeker is dat we niet vier weken met de camper weggaan. Dat wordt waarschijnlijk maar één week en dan naar Zuid- Limburg, samen met m’n broer en schoonzus. Daarnaast hebben we besloten naar Madeira te gaan. Het prachtige Portugese wandeleiland in de Atlantische Oceaan. Of ik dan in oktober een blog ga bijhouden weet ik nog niet. “Want hé, we doen vooral nog waar we zin in hebben, is de afspraak!”

Maar voor ik dit reisblog echt afsluit wil ik iedereen nog bedanken die onze verhalen zo trouw gelezen hebben. Hoewel we nooit reageerden op de reacties, hebben we ze zeker gelezen. Dank daarvoor! We hebben genoten van het reizen, maar ook om onze verhalen op te schrijven en te delen met jullie.

Tot de volgende reis!

Geschreven door DeTrip