De 11de november begint veel beter dan dat ie eindigt. Het is goed weer en we zijn met gevaar voor eigen leven de drukke achtbaansweg langs de camping overgestoken naar de bushalte over het zebrapad, die volledig wordt genegeerd door de minimaal 80 km/uur rijdende Grieken. Na de bus pakken we net als gisteren de metro en stappen uit bij het Griekse Parlementsgebouw. Eerst komen we op het superdrukke en toeristische Syntagmaplein (Plein van de Grondwet), waarna we koers zetten naar het parlementsgebouw dat grenst aan dit plein. Aan de voorkant is het graf van De Onbekende Soldaat, die wordt bewaakt door traditioneel geklede Evzonen (soldaten van een Grieks eliteregiment). De wisseling van deze wacht willen we gaan zien en komt dat even goed uit: ze zijn net begonnen! Net als voor alle tradities en gebruiken geldt hier ook dat je niet te melig moet zijn anders lach je je rot! The Ministry of Silly Walks van Monty Python zou hier nog wat van kunnen leren. Wij cultuurbarbaren houden ons lachen maar net in en lopen verder door de Nationale Tuin (een soort Vondelpark) naar het oude Olympische Stadion, waar blijkt (we hadden al zo’n vermoeden) dat morgen de marathon van Athene gelopen wordt. Lidy vraagt aan mij haar smartphone om een foto te maken van het Olympisch Stadion, die ze wil opsturen naar haar broer Eric die hier was bij de Olympics van 2004. En hier kantelt de dag van leuk en gezellig naar zwaar waardeloos, want haar mobieltje is onvindbaar: verloren of gestolen. Beide lijkt ons onwaarschijnlijk, maar toch is ie weg. We weten het niet. We balen als een stekker, lopen gestrest de hele route die we hebben gelopen terug, vragen in elke kiosk tegen beter weten in of er een telefoon is gevonden en staan uiteindelijk met een knoop in ons maag op de derde etage van het politiebureau (à la Warmoesstraat, A'dam) pal achter het parlementsgebouw. We bevinden ons in het politiebureau op een soort overloop en worden omringd door grauwe gebladderde muren met hier en daar een vergeeld A4tje waarop voor ons onbegrijpelijke Griekse teksten staan (Για να αναφέρετε, πρέπει να μπορείτε να εμφανίσετε το αναγνωριστικό σας). Lidy stapt één van de drie op de overloop uitkomende deuren in en wordt letterlijk met één vingerwijzing verwezen naar de volgende deur. Wij kloppen aan. Na 10 seconden meldt een net zo grauw als de muren uitziende man zich met de onvriendelijke vraag: “What!?” Ons K. met P. gevoel wordt er niet beter op. Lidy doet haar verhaal. Nee, er zijn geen gevonden telefoons gebracht. Na een “Wait second.” van meneer Grauw wordt er in een la gerommeld, waarna een vel papier voor Lidy haar neus wordt gehouden met de woorden “Fill in form. Capital letters!”. Dit formulier is - je kent ze wel - zo’n kopietje van een kopietje van een kopietje en schijnt het aangiftebiljet te zijn. Nadat Lidy eindelijk alles ingevuld en drie keer ondertekend heeft (“Sign that I stamped it.”Also sign that you have copy”) staan we gelukkig weer buiten frisse lucht in te ademen. Veel beter gaan we ons er niet door voelen. De rest van de dag is gewoon naar de Filistijnen. We blokkeren Lidy haar simkaart en proberen daarna nog één bezienswaardigheid aan te doen. Als we er aan komen is deze al dicht, dus concluderen we dat er niets meer goed zal gaan vandaag: we kappen er mee en gaan terug naar de camping. ’s Avonds neemt de spanning iets af (ook geholpen door een fles rosé), maar balen doen we nog steeds.

Twaalf november vertrekken we uit Athene. Ook al hebben we maar een fractie gezien van al het moois: we zijn er even klaar mee. We gaan naar de Peloponnesos, dat enorme zuidelijke Griekse schiereiland. Het weer is goed en we mijden de tolwegen, waardoor we voortdurend de mooie weg langs de kust rijden. Vlak voor de stad Korinthe steken we het gelijknamige, uit 1893 daterende, kanaal over. We stoppen even om dit diep onder ons liggende kanaal te bewonderen en rijden weer verder naar de camperplaats bij het stadje Diakofto met de super hartelijke en behulpzame eigenaar Janis. De camperplaats ligt pal aan zee, terwijl iets landinwaarts ruige bergen oprijzen. ’s Middags maken we een wandeling langs het kiezelstrand. Al pratend komen we er achter dat het gebeurde van gisteren ons beiden flink heeft geraakt, al is het maar een telefoon. Op de één of andere manier heeft het ons veiligheidsgevoel aangetast. We spreken af de vinger aan de pols te houden.

Maandag 13 november is het tegen de verwachtingen in toch goed weer. We besluiten het tandradtreintje te nemen dat vanuit ons dorpje door de Vouraikos kloof omhoog loopt, halverwege uit te stappen en terug te wandelen. Helaas rijden de treinen in de ochtend niet vanwege een spoorwegstaking (ja, ook hier), dus nemen we de trein van twee uur ’s middags (dit is ook meteen de laatste). In een spectaculair decor van kloven en geelrode, steile rotswanden kruipt het treintje omhoog door tunneltjes en over bruggen. Deze rit is al prachtig, wat gaat dat geven als we zo hier wandelen!? We stappen halverwege uit. Het is kwart voor drie, we moeten 13 kilometer bergafwaarts lopen langs/tussen de rails en het wordt om 6 uur donker. Dat wordt dus flink doorstappen. En dat doen we dan ook! Ondanks de tijdsdruk die we voelen, genieten we van de spectaculaire uitzichten, heerlijke stilte, mooie herfstkleuren en het avontuurlijk wandelen door tunnels, kloven en over bruggetjes. Net als het donker invalt komen we terug bij de camper, die naast het station staat geparkeerd. Vermoeid, maar voldaan geven we elkaar weer eens een High Five! Terug op de camperplaats begrijpen we van Janis dat het weer ook morgen mooi wordt. Tja, dan blijven we natuurlijk nog een dag om hier te fietsen. Daarna wordt het weer namelijk stukken slechter. En extra leuk is dat Mirre en Harry deze kant op komen. Leuk! Het rotgevoel van de laatste dagen begint te verdwijnen.

De volgende dag blijft het weer oké. We gaan fietsen en campingbaas Janis heeft voor ons een route uitgezet. Eerst naar het op 10 kilometer afstand gelegen stadje Egio. We rijden door velden vol olijven, druiven en nog net niet rijpe citroenen. Bij het stadje aangekomen gaan we het centrum in, want Lidy moet uiteraard ook nog een Griekse bol wol. Ineens zien we een klein, maar echt handwerkwinkeltje, stappen naar binnen en daar begint ons hoogtepunt van de dag. Een oudere en jongere dame runnen deze winkel, waarvan de jongere prima Engels spreekt. Lidy kiest haar bol wol en krijgt de vraag wat zij gaat maken. Lidy legt het “lapjesdekenidee” uit, waarop tot onze grote verbazing gevraagd wordt of wij koffie of thee willen. Sinds een paar maanden is ons motto “Go with the flow” als het goed voelt, dus ons antwoord is “Yes, we ‘ll like that! How kind of you!”. We stellen ons aan elkaar voor en worden vervolgens door moeder Alexandra en dochter Xara op krukjes voor de toonbank gezet (in een toch al een klein winkeltje van 4 bij 3 meter) en er wordt telefonisch koffie en thee besteld. Hierna praten we een uur lang over van alles en nog wat. Ondertussen worden klanten geholpen en wordt door een jongen op een brommer onze koffie en thee gebracht vanuit één of andere koffieshop. Het voelt erg vertrouwd om met hen te praten en het gesprek blijft zeker niet alleen oppervlakkig. Wat een hartelijkheid en openheid! Als ik al niet zo’n fantastische vrouw had, zou ik verliefd worden op de heerlijk spontane Xara! Facebook adressen worden uitgewisseld, de koffie mogen we niet betalen en na een uur nemen we afscheid: “Yes, in Holland we do three kisses!”. Met een gevoel dat we onderdeel zijn geweest van iets bijzonders, stappen we weer op de fiets. Een paar straten verder bedenk ik me dat we geen foto van ze hebben, dus terug, foto maken (vinden ze superleuk), nog een keer afscheid kussen en weg zijn we. We fietsen door via een 1800 jaar oude plataan naar een volgens zeggen vogelrijk moerasgebied. Wij zien geen enkele vogel, maar ons kan niets meer deren na onze ontmoeting met de twee Griekse dames. Terug op de camping ontmoeten we onze reisvrienden Mirre en Harry weer: ’s avonds praten we de hele avond gezellig bij, alsof we elkaar weken niet gezien hebben. In werkelijkheid was het maar 6 dagen.

De 15de november wandelen we samen met Mirre en Harry een paar uur door het dal dat een paar kilometer achter onze camping begint. We gaan steil omhoog door stokoude olijfgaarden en lichtgroene wijnranken. We hebben prachtige vergezichten op de Golf van Korinthe en de ruige kalksteenbergen om ons heen. Twee keer steken er tot onze verbazing zoetwaterkrabben ons pad over. Wat een grappige beestjes zijn dat! Even zijn we het pad kwijt en wandelen een stuk door de rivierbedding tot het pad weer opduikt. Voldaan komen we uiteindelijk terug op de camping, waar we om 7 uur ’s avonds in het restaurantje op de camping met z’n vieren aan tafel gaan om te eten bij de altijd blije Janis en zijn aanstaande vrouw Marissa (“Since I’ve met her my life has changed.”). Zelfgemaakte Tzatziki, Greek salad, traditionele Griekse gehaktballetjes in heerlijke saus, witte wijn en ouzo komen onder andere voorbij. Heerlijk! Maar het mooiste is eigenlijk dat we de hele avond praten met Janis en Marissa over dingen die hen en ons bezighouden: mensen, reizen, liefde, de nog altijd voortdurende Griekse crisis en lekker eten. Wat een bijzondere, lieve, optimistische mensen zijn dit en wat een mooie gesprekken hebben we vandaag weer gehad! Hier doen we het voor. Ondertussen horen we het nieuws dat er door noodweer vlakbij Athene een modderstroom is geweest vandaag, waardoor zeven mensen zijn omgekomen. Vreselijk! En zo dichtbij!

Het is donderdag de 16de en we rijden naar de 50 kilometer westelijk van ons gelegen stad Patras. Gezien de slechte weersverwachting voor de aanstaande hele week hebben we besloten over te steken naar Italië. Er is nog veel te zien op het prachtige Peloponnesos, maar dat moet dan maar een andere keer. Na hartelijk afscheid te hebben genomen van Harry en Mirre (die gaan wandelen) doen we dat ook uitgebreid van Janis (Marissa is er jammer genoeg niet). We omhelzen elkaar en sluiten zo vier prachtige dagen af. In Patras rijden we eerst naar de haven om de geboekte tickets voor de overtocht naar de havenstad Bari op te halen. Na vier hartverwarmende dagen worden we hier ruw geconfronteerd met een andere werkelijkheid: het vluchtelingenvraagstuk. Op de parkeerplaats bij het kantoor waar we de tickets moeten halen staan groepen vluchtelingen die illegaal proberen mee te liften op, in of onder elk voertuig dat voorbij komt. Vooral vrachtwagens, maar ook bij campers. We worden hier door andere camperaars direct voor gewaarschuwd, dus laten we de camper geen moment uit het oog en voelen ons erg onveilig. Voortdurend zien we groepen vluchtelingen rennen op de parkeerplaats als afleidingstactiek om een grotere kans te hebben ongemerkt ergens in, op of onder te glippen. Het is surrealistisch dit te aanschouwen bij daglicht. Het wordt echt onprettig als twee van hen een enorme klap op de zijkant van onze camper geven om te checken of er iemand in zit. Na een keiharde schreeuw van mij “Hé, oprotten!” druipen ze weer af. Ondanks de menselijke drama’s die zich hier afspelen, kan ik voor dit gedrag weinig begrip opbrengen. We vertrekken daarom ook zo snel mogelijk van de parkeerplek, doen boodschappen en checken vervolgens veel te vroeg in voor de veerboot. Alles in, op en onder de camper wordt gecheckt op gewilde of ongewilde mensensmokkel en daarna zijn we aan de veilige kant van het hek. Pfff, dat voelt beter zeg! Bijna als eerste gaan we aan boord van de enorme veerboot waar we 16 uur op zullen zitten. ’s Avonds doden we de tijd in de lobby met spelletjes en lezen. Tegen twaalven proberen we na een paar glazen rosé en een seresta te slapen op onze gereserveerde zitplaatsen.

Na een nacht opgevouwen op een stoel te hebben gelegen en uiterlijk vier uur te hebben geslapen strek ik vrijdagochtend m’n stijve lichaam, wat niet echt helpt tegen de overal aanwezige stramheid. Ook in m’n hoofd is een soort dof, wattig gevoel, waarvan je weet dat deze niet weg zal gaan voor je weer een nacht goed hebt geslapen. Zo’n dag wordt het dus, weet ik. Gelukkig heeft Lidy best wel aardig geslapen en voelt zich behoorlijk fit. Rond half tien meren we aan in de stad Bari in Italië. Ik moet in deze Sinterklaastijd toch echt even vertellen dat de botten van St. Nicolaas in Bari in de gelijknamige basiliek liggen (maar sssst, niet verder vertellen!). We mogen de boot weer af, dus wij de auto weer in. Hier wordt ik - net als altijd - opgevrolijkt door onze altijd wiebelende en lachende beestjes en plantjes op zonne-energie. Vanuit Bari rijden we eerst zo’n 40 kilometer naar het noorden en pakken één van de weinige campings die open zijn in het plaatsje Bisceglie. Even een dagje - en vooral nachtje - bijkomen van de boottocht. Na een "power nap" van mij wandelen we in de loop van de middag toch nog naar het verassend mooie, oude centrum van Bisceglie. Aangezien het nu al weer om vijf uur 's middags donker is (we zijn weer terug in de “Nederlandse tijd”) zwerven we door de gezellig verlichte straatjes, likken heerlijke een gelato weg en bekijken het oude kerkje waar de Bijbelse liederen uit de open deuren galmen. Terug op de camping besluiten we, in verband met de korte dagen, in het vervolg eerder op te staan. Zo kunnen we optimaal gebruik maken van het daglicht en veel van Zuid-Italië zien de aanstaande weken. Of dat lukt gaan jullie natuurlijk horen.

Tot volgende week weer!

Geschreven door DeTrip