Zaterdag de 14de laten we Madrid achter ons en rijden we verder naar het zuiden. Was het zonnig toen we vertrokken, al snel wordt het mistig en dat blijft bijna de hele dag zo. We zien niets van het landschap (volgens de boeken vrij saai en vlak) waar we door trekken, behalve voortdurend (en vaag) wijnstokken, amandel- en olijfbomen langs de weg. Toledo laten we rechts liggen en komen in het land van Don Quichot, de zelfbenoemde ridder uit het bekende boek. Uiteraard gaan we langs de beroemde windmolens waar hij tegen vocht. Gelukkig trekt de mist even op! Daarna rijden we in een uur door naar het natuurgebied Las Tablas de Daimiel (een wetland in één van de droogste gebieden van Spanje), waar we vogels gaan kijken. Tenminste, als de mist wat op wil trekken. Aanvankelijk blijft de nevel hangen als wij over de vlonders door het gebied wandelen, wat prachtige mystieke beelden oplevert. Na een half uur verdwijnt de mist langzaam en komt de zon door, dus toch maar wel naar de vogel-kijkhutten. Uiteindelijk zien we toch de nodige vogels, waaronder fazanten, rietzangers, zwarte roodstaart en veel ooievaars. We genieten van het zonnetje dat nu volop schijnt als we naar het onbeduidende stadje Daimiel rijden en daar op een camperplaats neerstrijken. We staan alleen en verlaten, maar de prachtige avondzon en bijbehorende luchten maken alles goed. Voor Lidy eindigt de dag sowieso goed: zij wint voor het eerst deze reis van me met het spelletje Qwixx.

De volgende ochtend ben ik getuige van een prachtige zonsopgang, vijf minuten later zit het potdicht om ons heen. Ondanks de mist checken we nog wel even een lagune in de buurt waar we ver weg toch flamingo’s zien en bijzondere eenden (vind ik natuurlijk 😉). Vandaag is Córdoba in Andalusië ons doel. We zien aanvankelijk onderweg iets meer dan gisteren van het licht glooiende landschap om ons heen en passeren het stadje Valdepeñas (jaren deze wijn gedronken), waarna we de ruige bergketen van de Sierra Madrona over trekken. De mist verdwijnt dan plots en blauwe luchten verschijnen als we Andalusië binnen rijden. De verwarming gaat uit en we genieten van de omgeving: zover het oog reikt olijfgaarden met hier en daar een schaapskudde of een eerst Andalusisch wit dorpje. Bij Córdoba zetten we de camper op een wat luxe camperplaats. Lux wil zeggen mèt elektra en één toilet. Trouwens: ons huishoudaccu probleem van vorige week lijkt opgelost voor nu. De acculader doet het goed, dus geen zorgen meer daarover. Afijn, we pakken de fiets en zijn binnen een half uur in het oude centrum van Córdoba. Net als Segovia een verassend mooie stad. De zonovergoten oude Romeinse boogbrug, de Moorse Mezquita met sinaasappel- en palmbomen, het doolhof van steegjes en pleintjes in de Juderiá (de Joodse wijk) en de inkijkjes in de gezellige binnenplaatsjes bekoren ons eerlijk gezegd meer dan Madrid. Rond half zeven zijn we terug bij onze camper. Het koelt aardig af, dus genieten we - na met de buren te hebben bij gekletst - binnen na van deze dag.

Lidy haar breinaalden tikken rustgevend naast me, als we verder naar het zuiden trekken. Het is bewolkt en aanvankelijk vlak glooiend om ons heen. De vele olijfgaarden van gisteren gaan gewoon rond ons door vandaag, alleen moet ik meer op de weg letten. De wegen zijn namelijk beduidend minder goed dan we gewend zijn tot nu toe. Het is, zeg maar, Nederlands ZOAB (Zeer Open Asfalt Beton), maar dan hééél erg open! Zo nu en dan zigzaggend over de weg komen we verder. Tijdens onze rit wordt het hoger en ruiger met steeds vaker witte dorpjes die tegen de bergen leunen. We zijn bijna weer daar waar we vijf jaar geleden ook hebben rondgezworven en mooie herinneringen komen weer bij ons boven over het mooie Ronda, de surrealistische rotsen van El Torcal en de grillige bergen van Grazalema. Maar zover gaan we dit keer niet. Wij stoppen rond half één op een camperplek in het witte dorpje Olvera, waar we de fiets pakken en één van de vele routes over oude spoorlijnen in Spanje gaan rijden: De Via Verde de la Sierra. Deze route slingert van tunnel naar tunnel door het sterk heuvelachtige landschap, met hier en daar hoge rotsformaties (met natuurlijk weer veel gieren), een paar geitenboeren en uiteraard olijfgaarden. Heel mooi, maar helaas is de zon nauwelijks te zien, is het koud en tot overmaat van ramp begint het ook nog te miezeren. We draaien om en zijn rond vijven verkleumd terug bij de camper. “Komen we hier nu voor naar Zuid-Spanje?” is mijn retorische vraag even later aan Lidy. “Ik wil zon!” Altijd positief (o.a. daarom hou ik van haar) merkt Lidy op, dat onze reis tot nu toe prachtig was, Nederland de laatste dagen bijna is overstroomd en het goeie weer aan de kust er morgen ook nog is. “Dus wat valt er te klagen?” Nee, eigenlijk niets natuurlijk, maar deze verwende jongen wil dan toch graag wel naar het goeie weer aan de kust. En dat is ook zo’n beetje de bedoeling de aankomende drie weken.

Toch klaag ik de volgende ochtend, want op deze dinsdag regent het wéér. Snel weg hier! De eerste kilometer via een onwijs steil weggetje in de eerste versnelling omhoog, waarna we nu eens vooral oostelijk gaan door voor ons “bekend” gebied in Andalusië. Dan door gecultiveerd landschap, dan weer tussen steile rotsformaties door. Gelukkig houdt de regen op, verschijnen er blauwe luchten en dan plots is ie er: de zon! Hiervan genietend rijden we over kronkelende wegen verder naar onze gezellige bestemming vandaag: de Finca El Sueño in Pilarejo (tegenover Alcaucín) van Chun en Corinne, de ouders van onze schoondochter Soey. We eindigen zoals we begonnen: met een steil weggetje, waar Chun en Corinne ons al hartelijk en letterlijk stormachtig (vanwege de harde wind) begroeten. We laten de camper goed vergrendeld achter op de winderige heuveltop en dalen af naar hun mooie Finca met schitterend uitzicht over het dal en de oceaan in de verte. Binnen staat de houtkachel lekker aan, want ondanks de zon is het koud (en we zitten hier op zo’n 500 meter boven zeeniveau). We praten bij, bekijken het prachtig opgeknapte huis en tuin, douchen lekker, kletsen verder, draaien een wasje, gaan uit eten in Torre del Mar, lopen langs de oceaan en blijven kletsen tot we - terug in de Finca - heerlijk in slaap vallen in het - voor ons – fantastisch grote bed.

Uitgeslapen stappen we woensdag 18 januari uit ons bed. Dat het koud is geweest blijkt wel uit de sneeuw die vannacht is gevallen op de 2000 meter hoge toppen waar we op uit kijken. Gelukkig is het nu zonnig met nog wel behoorlijk wat wind. Voordeel is, dat het wasje van gisteren absoluut droog is. Na het ontbijt wandelen we samen met Corinne en Chun naar de nabijgelegen kasteelruïne. Onderweg genieten we niet alleen van de prachtige vergezichten, maar ook van de natuur om ons heen, zoals de bloeiende amandelbomen, de cactussen en de oranje en gele citrusvruchten aan de bomen. Bij de kasteelruïne waaien we bijna weg, dus na een paar leuke selfies van ons viertjes gaan we terug. We drinken nog wat bij Corinne en Chun en nemen rond drie uur afscheid van onze lieve, gezellige en gastvrije gastheer en -vrouw. We rijden 25 kilometer en stoppen op een drukke camping in het stadje Torrox. De zon schijnt uitbundig en het is hier aanzienlijk warmer dan hogerop landinwaarts, dus eindelijk weer eens de stoelen naar buiten en voor ons rijdende huis van de zon genieten. “Hééééérlijk!”, zou onze vriendin Lydia uitroepen.

Donderdagochtend zitten we vanaf 10 uur in de zon. De wind is hier gaan liggen en we doen relaxed aan. We genieten zo van de zon dat we onze plannen laten varen en rustig aan naar de kust lopen. We kijken onze ogen uit naar de felgekleurde bloemenpracht in de tuinen en besluiten één dezer dagen langs een tuincentrum te gaan. Dat doen we wel vaker als we op reis zijn (of we scheppen een plant in het wild uit) en nemen dan een exotische plant mee naar huis. Zo nu en dan slaat een plant fantastisch aan. Maar dat is voor later. Aangekomen bij het strand valt ons de mooie rotsachtige kustlijn op, maar het meest springt de keiharde wind (heel letterlijk) in het oog. We zoeken snel een strandtent, waar het uit de wind en in de zon prima toeven is met een bakkie koffie en thee. De Middellandse zee schittert ons tegemoet, terwijl een vissersboot ver weg omringd door meeuwen door de golven ploegt. Verder schittert het ook een stuk dichterbij, namelijk van alle grijze kapsels van de pensionado’s om ons heen op het terras. “Hier hoor ik gelukkig nog niet bij.”, verzucht Lidy. “O nee ….?!”, lach ik haar toe. We komen tot de conclusie dat wij in ieder geval niet vier maanden op één en dezelfde plek gaan overwinteren. Daarna banjeren we met de wind in de rug over het volledig verlaten strand en rapen wat schelpen en prachtig witte - door de zee rond geslepen - stenen. Rond drieën lopen we weer omhoog naar de camping, waar we nog een uur of wat in de warme zon ons boek lezen. Zo zien we het graag.

Terwijl Nederland op vrijdag 20 januari onder een laagje sneeuw is bedekt, is het bij ons echt zomers. We doen weer rustig aan. Je kent het wel: lekker buiten in de zon, koffietje erbij en genieten van een goed boek. Rond elven pakken we de fiets en rijden naar het stadje Nerja, tussen een azuurblauwe zee en de rotsachtige kust met maagdelijk witte bebouwing. Wow! In Nerja zijn de grotten ons doel. Ook daar is “Wow!” weer van toepassing. We staan niet alleen versteld van de grootte van deze grotten, maar ook van de fantastische vormen die het vallende water hier heeft geschapen: torens, gordijnen, bekkens, paddenstoelen, pilaren en ga zo maar door. Onder de indruk gaan we het witte stadje Nerja in, waar we verrast worden door het uitzicht vanaf “Balcón de Europe”, de idyllische baaitjes en de gezellige kleine straatjes. We pakken een terrasje, eten een ijsje in de zon en fietsen dan terug. Voor we bij de camping zijn bezoeken we nog een tuincentrum en kopen een bougainville. Zoals gezegd kunnen we het niet laten en gaan weer eens de gok wagen een tropische plant in onze Nederlandse tuin te laten overleven. In de straat breken we ook nog wat takjes van de knaloranje Kaapse Trompet, want je kunt ze stekken lezen we op internet. Terug op de camping relaxen we met een boek in de zon en kijken terug op weer een goeie dag.

We hebben nog drie weken te gaan, dus tot volgende week maar weer.

Geschreven door DeTrip