Zaterdag 30 april staan we nog op de “Gwern Gof Uchaf Campsite” in Snowdonia, Wales. Zonnetje, wolkje en prima temperatuur. Buiten ontbijten dus. We doen - al genietend van deze woeste plek - het relaxed aan vanochtend. We bewonderen alle klimmers die als spinnen aan de bergwand tegenover ons hangen. Tegen de middag gaan de wandelschoenen weer aan en maken we een wandeling rond het nabijgelegen meer. Ook hier weer de indrukwekkende, ongenaakbare puinhellingen waar we doorheen lopen. Terug bij de camper betrekt de lucht langzaam steeds meer, trekt de wind aan en begint het (voor het eerst deze reis!) te regenen. ’s Middags rommelen we wat aan: Lidy haakt heel toepasselijk een schaap (alvast voor een Kerststal) en ik werk aan het Pindat-blog. Na het eten besluit ik de camper toch maar te verzetten. We staan namelijk in een soort kuil naast de weg. Lidy had ‘m er nogal over zitten, gezien ervaringen uit het verleden met vaststaan in de blubber. Ik heb er wel vertrouwen in. Maar ….. je raadt het al. Lidy heeft gelijk. Met moeite, veel hulp (acht duwende Britten) en rokende banden lukt het om het hoogje op te komen en staan we weer vlak. Morgen (na veel meer regen) waren we hier zeker niet meer weggekomen. Bedankt Lidy!

’s Nachts regent het voortdurend en staat er een keiharde wind. Wij hebben nergens last van in ons warme bedje. Als we wakker worden op zondag 1 mei hangen de wolken laag en zijn de bergen zo goed als verdwenen. Met de ruitenwissers aan laten wij dit unieke plekje achter ons en gaan weer verder naar het noorden, richting het Lake District. Onderweg doen we een paar stops. De eerste is bij het kustplaatsje Conwy om de volledig ommuurde binnenstad en het mooie grote kasteel met z’n vele torens te zien. Verregent starten we hierna de camper weer. Niet lang daarna slaan we boodschappen in voor de a.s. week als we toevallig een Lidl tegenkomen. Dan gaat de route via de M6 tussen Liverpool en Manchester door en volgen we deze nog zo’n 100 kilometer voor we in het Lake District zijn. Het laatste deel voert ons via slingerende wegen tussen de heuvels door verder deze streek in. Smalle wegen en bemoste stenen muurtjes zijn enkele kenmerken van dit bijzonder vriendelijke landschap. We stoppen bij de luxe Coniston Park Campsite aan één van de meren. Even lekker al onze accu’s en de huishoudaccu van de camper opladen.

Vierenveertig jaren terug - in juni 1978 - heb ik ook in deze streek gelopen. In m’n eentje ging ik toen op pad gedurende drie weken. Met de boot en de trein naar het Lake District en daar rondtrekken met rugzak van jeugdherberg naar jeugdherberg. Ik was 18 jaar, een zeer onzeker mannetje, net begonnen in de verpleging en aan het proberen mezelf uit te vinden. Terugkijkend is er een hoop (ten goede) veranderd, hoewel dat jezelf uitvinden - bij mij in ieder geval - een proces is wat nooit klaar lijkt te zijn. Maar goed, het Lake District heeft toen diepe indruk op me gemaakt en ik heb Lidy altijd gezegd dat ik haar deze streek zou willen laten zien. En nu zijn we er dan eindelijk. Benieuwd of ik het zelf weer zo mooi vind en of het Lidy niet tegenvalt na al dat “Oh!” en “Ah, wat mooi is het daar!” van mij. We pakken de fiets, rijden de camping af en direct moeten we stilstaan voor het geweldige uitzicht wat we dan hebben. Zo, dat is mooi! “Stunning and breathtaking!” zouden Britten op dit moment zeggen. Voor ons zien we sterk glooiende heuvels die uiteindelijk verdwijnen in het spiegelende water van een meer, waar hier en daar een bootje het gladde water verstoord. Het lagere deel van die heuvels bestaat uit door stenen muurtjes verkavelde weiden, waarin schapen met lammetjes staan te grazen en te mekkeren. Boven deze weiden is het bos, varens of hei wat de klok slaat. Al met al ziet het landschap er sprookjesachtig uit en geeft een gevoel wat zich moeilijk laat beschrijven. Jullie kennen natuurlijk allemaal het prachtige heuvelachtige Zuid-Limburg. Nou, het is Zuid Limburg in het kwadraat zeg maar. Gedurende onze hele fietstocht moeten we regelmatig afstappen en vergapen we ons aan het landschap: “Dat dit toch echt bestaat!” Na weer koffie met heerlijke “ sweet pastry” erbij, hoeven we voorlopig geen lunch. Terug op de camping pakken we alles in en vertrekken via wederom zeer smalle (maar fantastische) weggetjes naar het 15 km verderop gelegen stadje Windermere aan het gelijknamige lake. Voor onze plek voor de aankomende twee nachten maken we voor het eerst gebruik van “Britstops”: plekken bij pubs, wijngaarden, boeren of mede camper-eigenaars, waar je met je camper gratis kunt staan. Zo staan wij nu op de oprit van Tommy’s House midden in het plaatsje Windermere, dat in het hoogseizoen een zeer toeristisch stadje is (maar nu dus gelukkig nog even niet). We worden welkom geheten door een super aardig echtpaar, die ons veel plezier wensen (alle Engelsen zijn tot nu toe trouwens “very kind and friendly”).

Het wordt eentonig om te vertellen, maar zeker niet om te doen: we wandelen op een druilerige dinsdag drie mei. We doorkruisen Windermere en stijgen dan boven het plaatsje uit via paden die vaak zijn begrenst door prachtige oude, bemoste muurtjes. Langzaam wordt de regen minder als we het uitzichtpunt “Orrest Head” bereiken. Gelukkig zit het niet potdicht en hebben we prachtige vergezichten over het meer en z’n omgeving. Vervolgens gaan we verder de countryside in: over glooiende weides en de overal aanwezige muurtjes. Weer veel schapen en af en toe een boerderij. We wanen ons 100 jaar terug in de tijd. Na een bezoek aan de prachtige siertuinen van “Holeherd Gardens” - met z’n overvloed aan bloeiende rododendrons en azalea’s - struinen we weer terug naar Windermere. We zeggen weinig, maar genieten des te meer.

De dag erop is het op een buitje na in de ochtend mooi weer en pakken we de fiets voor een rondje Windermere Lake. Ik zal niet in herhaling vallen over hoe sprookjesachtig mooi het hier is. In het stadje Ambleside eten we een verrukkelijke “blueberry scone with jam & cream” en zien hoe op en top toeristisch het hier - zelfs in het voorseizoen - kan zijn. We vervolgen ons rondje en pakken halverwege het meer de ferry en staan even later weer bij onze camper. Na afscheid genomen te hebben van onze aardige gastheer en -vrouw, rijden we ’s middags een stukje noordelijker het Lake District in. Bij het Thrirlmere Lake slaan we ons kamp op bij een primitieve camping bij een schapenboer. We begrijpen van de boerin dat ze drieduizend (!) schapen hebben en knetterdruk zijn met het lammeren in deze tijd van het jaar (“Tja, hebben wij wel eens wat te mekkeren over dat we het druk hebben.”). Ze waarschuwt ons met de woorden: “So, don’t worry if it’s a bit noisy now and then.” Dat maakt ons echt niet uit. We staan tenslotte weer op een unieke plek en in een omgeving die bijna nog mooier is dan waar we vanmorgen waren. Het sprookjesachtige laaggelegen boerenland contrasteert hier nog heftiger met de ruige, kale, roodgekleurde bergen die daar bovenuit torenen. ’s Avonds bespreken we onze plannen voor Schotland de aankomende weken.

Op een bewolkte vijf mei worden we erg geboeid door wat er buiten in de wei naast onze camper gebeurd. In die wei zijn gisteren alleen maar schapen neergezet die op het punt staan te gaan lammeren. Een soort kraamafdeling voor schapen dus. En dat is goed zichtbaar en hoorbaar. Schapen die zich afzonderen, gaan liggen met hun achterpoten wijd en luid mekkeren alsof ze roepen: “Ik bèèèèèèèn èèèèèèr hélemááál kláááár mééééé!”. Toch zijn het bikkels. Het lammetje is er nog niet uit en de navelstreng hangt nog tussen de poten, of ze staan al weer grazen. Tussen het bestuderen van de schapen door gaat Lidy op de fiets eerst naar een steencirkel á la Stonehenge (alleen veel kleiner) en dan naar de markt in het nabijgelegen stadje Keswick. Ze koopt daar een prachtige trui van - hoe kan het ook anders - schapenwol. Ik ga een bergtopje beklimmen (de Helvellyn). Tijdens de steile klim over de kale hellingen heb ik aanvankelijk een prachtig uitzicht, maar boven de 800 meter zit het potdicht. Ik klim helaas de laatste 200 meter in de wolken en mis zodoende het naar horen zeggen spectaculaire uitzicht. Jammer, maar het was een stevige training voor de bergwandelingen die ik eind juni met mijn broer Harm in de Alpen ga doen. Terug bij de camper op de boerderij komen we tot de conclusie dat er tijdens onze afwezigheid tien lammetjes op de wereld zijn gezet. Na ’s middags nog een grondige schoonmaakbeurt van de camper zijn we er klaar voor: “Scotland, here we come!”.

Vrijdag zes mei begint lekker. Onze pomp in de watertank begeeft het: “Shit!”. Na veel gerommel lukt het uiteindelijk toch om ‘m te maken, waarna we: “Goodbye Lake District. Je bent inderdaad nog steeds prachtig!” zeggen en naar het noorden vertrekken. Terwijl het gaat regenen, verandert het landschap al snel naar licht glooiend platteland. Niet veel later laten we de stad Carlisle achter ons en worden welkom geheten in Schotland. Ons plan is eerst het westen te bezoeken en dan met de klok mee via noord naar Edinburgh in het oosten te reizen. Maar dat plan draaien we om als Lidy de weersverwachtingen eens goed vergelijkt. Het blijkt namelijk, dat in de aankomende week, het westen van Schotland een enorme plens regen krijgt te verduren en het oosten een stuk minder. Dus dat besluit is snel genomen. Ten noorden van Glascow stoppen we op een camperplaats (lees parkeerplaats) in het stadje Stirling. We bezoeken de oude binnenstad en het 12de eeuwse (en voormalig koninklijk paleis) Stirling Castle, waarna we ons tegoed doen aan een enorme portie Fish ’n Chips, waar nu m’n broekriem nog steeds een paar gaatjes wijder van moet zitten. Terug bij de camper besluiten we gewoon hier te blijven staan vannacht. De Guinness is namelijk nogal stevig gevallen bij mij. Eerst maar ‘ns goed slapen en dan morgen nog verder naar het noorden.

Tot volgende week maar weer.

Geschreven door DeTrip