Het is negen december en we staan in het hoofdpostkantoor van de stad Messina. Hier zijn we ook gestart op Sicilië. We staan samen met nog zo’n 35 mensen te wachten op onze beurt, terwijl er maar drie loketten open zijn. De rij is nog lang als ineens één van de medewerksters Lidy herkent (van de vorige poging om het pakketje op te halen) en haar enthousiast naar de balie wenkt. Ze duikt een kast met pakjes in, waarop wij elkaar hoopvol aankijken: “Zou de nieuwe sim kaart er dan toch eindelijk zijn!?”. Die hoop blijkt ongegrond, want het is inderdaad - na 17 dagen - nog steeds niet aangekomen. Teleurgesteld, maar dit keer heel aardig geholpen, vertrekken we. Aanstaande donderdag nog een poging en anders helaas, want we gaan dan weer terug naar het vasteland. Vanuit Messina rijden we - voor de tweede keer in twee weken - door naar een camping even voorbij Taormina. Een prachtige rit door bergachtig gebied. De Etna is ingepakt in de wolken, dus die zien we niet. Op de camping hangen de perssinasappelen voor het grijpen en de pecannoten voor het oprapen, dus morgenochtend een vers sapje bij het ontbijt. Lekker!

Tien december denken we lekker uit te slapen, maar zijn toch vroeg wakker en zitten na een ontbijtje met de verse - maar wel bekkentrekkend zure - sinaasappelsap om negen uur koffie te drinken in het zonnetje. Na nog een rondje pecannoten rapen, pakken we eind van de ochtend de camper en rijden een kilometer of 20 het binnenland in waar we gaan wandelen langs de Alcantara rivier. Deze rivier is duizenden jaren geleden door lava bedolven, waarna door een aardbeving een kloof is ontstaan waar de rivier nog steeds doorheen stroomt. Wij volgen vandaag een stuk van de loop van deze rivier. Vanuit het dal waar we lopen, kijken we mooi uit op een aan de bergwand hangend dorpje. We wandelen tussen de mandarijnen- en sinaasappelgaarden door. Vooral Lidy kan haar handen niet thuishouden bij het zien van al dat lekkers, waardoor de voorraad fruit in de rugzakken zienderogen toeneemt. Dan komen we bij de rivier uit, met stroomversnellingen en watervallen. Vooral de bedding van grillig gevormd basalt is mooi om te zien. Samen met de boterhammen verorberen we daar een paar net geplukte en heerlijk zoete mandarijnen. Op de terugweg versperren we terloops nog een schaapskudde de weg, terwijl wij denken dat zij ons de weg versperren. We helpen de herder en de herdershond ze de goeie kant op te krijgen en zijn niet lang daarna weer bij ons huis op wielen. Terug op de camping zien we de zon mooi achter een besneeuwde en goed zichtbare Etna ondergaan. ’s Avonds mijn nieuwe, mooie, warme, door Lidy gebreide muts op. Nu hoor ik er helemaal bij, want al die kouwelijke Italianen hier hebben er eentje op.

Maandag de 11de december gaan wij - in tegenstelling tot het Nederlandse pak sneeuw - in de zon met de bus naar het op 200 meter hoog gelegen dorp Taormina, nadat we eerst door de campingbaas naar het busstation zijn gebracht. Dit dorp ligt prachtig op de flank van een berg met mooie uitzichten op onder andere de besneeuwde Etna (Jaha, wij hebben ook sneeuw ;-)). Het is de oudste en meest luxueuze toeristenplaats van Sicilië en dat kun je merken: de straten, hotels en huizen zijn uitstekend onderhouden (totaal niet Siciliaans), in de straten zien we alleen maar dure merkwinkels en de entreeprijs om het oude Griekse theater in Taormina te zien vinden wij belachelijk hoog. In Griekenland hebben we al heel wat theaters gezien, dus “Laat maar!”. We doorkruisen het centrum: Lidy zoekt een kapper en ik een notenkraker voor de pecannoten. We kunnen geen van beiden vinden, dus morgen weer een kans. De Kerst is hier trouwens (net als in andere plaatsen) al zichtbaar aanwezig: met cyclamen (je weet wel, die “oma-plant”), lichtjes en heel veel Kerststeren (de planten). Vooral deze laatste zijn niet aan te slepen lijkt wel. Onderweg zien we om de 500 meter een bloemenkraam met bijna alleen maar Kerststerren in alle maten en kleuren. Bij ons in de camper staat er nu dus ook één. Een Kerstboom is namelijk echt te groot voor onze rijdende badkamer. In de loop van de middag gaan we terug naar de camping, waar Lidy haar BBB oefeningen doet en ik nog een paar kilo pecannoten raap. Ja, reizen is best een druk leven!

De volgende dag zitten we rond één uur ’s middags met z’n tweeën op een blok lavasteen onze boterhammen op te eten en gefascineerd te kijken naar een rokende Etna. We zijn vanmorgen op tijd vertrokken voor een wandeling op de hellingen van deze vulkaan. Het is namelijk schitterend weer: zonnig zonder ook maar een wolkje aan de lucht, waardoor de Etna met haar licht besneeuwde flanken beter dan ooit is te zien voor ons. Alleen Lady Etna (zoals de Sicilianen de vulkaan ook wel noemen) puft zelf als een virtuoos pijproker wolkjes rook uit haar verschillende kraters. Vanaf het dorpje Milo - waar we de camper hebben geparkeerd - wandelen we langs net hernieuwd aangelegde wijngaarden naar gehuchtje Caselle. Als we dit verlaten begint het klimmen over het pad van lavasteen pas echt goed. Nu verandert ook vrij snel het landschap om ons heen. De eikenbosjes en kastanjebomen verdwijnen langzaam en lage struiken komen hiervoor in de plaats. Ook steken we steeds vaker een oude lavastroom over: grote, scherpe, grijszwarte rotspartijen waar ons pad tussendoor slingert. En in dit desolate landschap zitten we dus - korte broek en T-shirt aan - rond énen te eten in het zonnetje. Wat een heerlijke en bijzondere wandeling! We stijgen nog een kleine 100 meter en hebben dan een indrukwekkend zicht op de vulkaan. Na natuurlijk nog een selfie te hebben gemaakt, dalen we af naar het beginpunt in Milo en geven elkaar weer eens een high-five. We hebben genoten! Op de terugweg duiken we een enorme Chinese megastore in en scoren een notenkraker. Vanavond is geen pecannoot meer veilig voor mij.

Woensdag 13 december gaan we terug naar de Alcantara rivier waar we zondag ook zijn geweest. Nu gaan we iets meer stroomafwaarts om de kloof van deze rivier te bewonderen. Dit moet erg spectaculair zijn, maar ook erg toeristisch met allerlei attracties: botanische tuin, een lift de kloof in, zwembad, restaurant, souvenirshops, enzovoort. Een soort pretpark in de zomer. Hier moet je dan 7 euro voor betalen, wat wij als goeie Hollanders natuurlijk helemaal niet zien zitten. Wij willen namelijk alleen de kloof bewonderen, verder niets. Maar goed nieuws: volgens zeggen is er ook een andere ingang, waar je met een trap naar beneden loopt en wat maar anderhalve euro kost. Hier gaan wij natuurlijk voor. Bij de ingang wordt ons te kennen gegeven dat deze trap gesloten is. Dus: ”Sette euro per favore.” . We bedanken vriendelijk en keren hem de rug toe na een vriendelijk "Arrivedèrci". Maar wij zijn natuurlijk niet voor één gat te vangen: We lopen over de weg een stukje door en zetten via een klein boerenweggetje koers naar daar waar de rivier moet lopen. We klimmen over een dijkje, voelen ons (en zijn natuurlijk ook) behoorlijke stiekemerds en lopen dan inderdaad in het gebied waar de Alcantara kloof doorheen stroomt. Het is er totaal uitgestorven. De kloof is onwerkelijk mooi: de lava is hier ooit gestold in grillige basaltzuilen. We zijn blij dat we dit nog even meepakken. Na de twee belangrijkste uitzichtpunten op de kloof te hebben gezien, vinden we het mooi geweest en vertrekken stilletjes weer via de “achteruitgang”. We lopen nu iets anders en staan plots tussen een schoolklas kleine kinderen met ouders die - zo blijkt - een fabriekje aan het bekijken zijn waar ze olijfolie persen . Ze zitten net met z’n allen aan de stokbrood met olijfolie en versgeperste sinaasappelsap. Er wordt even gekeken zo van: "Waar komen die gasten vandaan?", maar dan is het "Take a place and enjoy the oil and orange juice!" Dus even later zitten wij ook aan tafel de olijfolie van deze streek te proeven en een stokbroodje te eten met een sapje. Wat een verassende wending van de ochtend, superleuk! En wat een aardige, hartelijke mensen zijn dit. We krijgen uitleg over het persen van de olijven in de fabriek, terwijl er een boer net z’n eigen olijfolie aan het aftappen is. Eén van de eigenaren wil met Lidy op de foto, waarna we allebei ook nog een potje jam mee krijgen. Ze hebben namelijk nog veel meer “home made products” van de vruchtbare grond rond de Etna. Hierna nemen we - nog steeds blij verrast - afscheid en gaan terug naar de camping. ’s Middags geef ik eindelijk weer eens de camper een wasbeurt en doen we heerlijk relaxed aan op dit laatste dagje Sicilië. Morgen gaan we terug naar het vaste land.

Vandaag, 14 december 2017, ben ik op de kop af twee jaar gestopt met roken. En juist vandaag heb ik een trek in een sigaret gehad! Ik zal jullie vertellen waarom. Er zijn twee doelen vandaag: naar het vasteland en checken of Lidy haar simkaart - na 23 dagen - is aangekomen op het postkantoor in Messina. We zijn daarom vandaag vroeg op pad. Het schiet lekker op, maar zes kilometer voor we bij het postkantoor zijn, rijden we al stapvoets. Om ook nog een paar boodschappen te halen, doen we een paar pogingen om bij winkelcentra te parkeren. Tevergeefs! Na de nodige keer- en draaiproblemen gaan we dan maar weer in de file verder. Opgelucht stop ik bij het postkantoor en sta 20 minuten dubbel geparkeerd, wat geen enkel probleem is in Italië, want iedereen doet dit. Lidy krijgt het teleurstellende - maar wel verwachte -bericht dat de simkaart er nog steeds niet is. Ze spreekt af dat als het pakje ooit nog aankomt, deze direct terug naar de afzender in Nederland gestuurd moet worden. We laten het dan uit Nederland meenemen door iemand die binnenkort even bij ons aansluit. We starten de camper en gaan op weg naar de haven waar we de veerboot naar het vasteland gaan pakken. Dat denken we tenminste. Alleen is onze navigatie totaal de weg kwijt en wij daardoor dus ook. We rijden weer dezelfde (superdrukke) weg terug die we vanmorgen hebben gehad. Ik begin al lichtelijk geïrriteerd te raken. Naast de falende navigatie begin ik me steeds meer te ergeren aan het Italiaanse rijgedrag, wat neerkomt op: Ik, ik, ik en ik ben het belangrijkst op deze weg! Dit resulteert in toeteren, aan alle kanten inhalen, drie rijen auto’s op een tweebaansweg, kortom: anarchie en chaos. Maakt niet uit hoor, ik pas me aan. Maar na drie uur in zo’n heksenketel begint m’n geduld op te raken: ik begin ook hier en daar te drukken, te toeteren en m’n handen in de lucht te gooien. Maar goed, wij draaien dus weer om, de navigatie gaat op zwart en we volgen nu gewoon de borden. En ja hoor: eindelijk zijn we bij de haven. Pffff …. Lekker, dat hebben we gehad! Maar waar is de wachtrij voor de boot? Ik vraag het bij het café op de hoek: blijkt dat ik helemaal verkeerd zit! Even verlies ik m’n beheersing en schreeuw voor het café “Wat is dat nou voor achterlijke bewegwijzering, stelletje debiele Italianen! Klaplopers!”. Omstanders kijken mij even verbaasd aan en gaan vervolgens verder met waar ze mee bezig waren. In Nederland zou ik nu aangezien zijn voor een “verwarde man”; voor een Italiaan is een boos, opgewonden iemand gewoon “business as usual”. Bij mij is plots de trek in een sigaret er in alle hevigheid: nu je longen volzuigen met rook zou heerlijk zijn. Maar hé, niet gedaan natuurlijk. Ik ben twee jaar gestopt! Wat tot rust gekomen in de camper komen we er achter dat we de goeie bewegwijzering hebben gevolgd, maar dat er nog een haven is. Van daaruit vertrekt ook een veerboot met dezelfde route, maar dan van een andere maatschappij. Die moeten we hebben dus. Stelletje maffiosi! Oké, we gaan weer op pad en na nog eens een half uur doorbijten in het verkeer staan we in de goeie rij in de goeie haven. Een uurtje later zijn we weer op het vaste land en op weg naar de stad Cosenza. Saluti Sicilia, je bent heel erg mooi en afwisselend! Als het weer niet om zou slaan, waren we zeker nog langer gebleven. Op het vasteland zien we al rijdend het treintafellandschap weer, waarna het ruiger en hoger wordt. Als we stoppen op een camperplaats bij de stad Cosenza begint het te regenen. Dat is even geleden!

Vrijdag de 15de december rijden we verder naar het noorden. , Ook vandaag is het regenachtig en grijs. Om ons heen wordt het nog weer hoger en ruiger dan gisteren, met veel prachtig tegen de bergwanden aangeplakte dorpjes en stadjes. De wolken hangen erg laag en onze weg gaat steeds hoger, waardoor we een tijdje zeer voorzichtig en met samengeknepen billen in de dichte mist rijden. Als we gelukkig weer uit de wolken zijn afgedaald naar zeeniveau, stappen we een sportwinkel in die we toevallig tegenkomen. Lidy moet namelijk nieuwe wandelschoenen, want haar 20 jaar oude Hanwag’s zijn echt helemaal op. En laat ze nou in één keer slagen! Met een helemaal gelukkige Lidy naast me rijden we door tot een camping bij de stad Salerno, zo’n 70 kilometer ten zuiden van Napels. We staan zoals gebruikelijk weer eens aan zee. Hier slaan we ons kamp op, terwijl het keihard waait en de zee zo buldert dat het lijkt of we in de vloedlijn staan.

De aankomende week gaan we de - volgens zeggen schitterende - Amalfi kust bekijken en dan door naar Napels, Pompeï en de Vesuvius. Maar daar horen jullie natuurlijk volgende week meer over. Tot dan maar weer!

Geschreven door DeTrip