Het is zaterdag 17 juli en we zijn om half elf ’s ochtends al in een voetbalveld-grote Carrefour supermarkt. Om ons reisblog te posten op Pindat hebben we gratis WiFi nodig, aangezien de kosten behoorlijk oplopen via roaming. En hier hebben ze gratis WiFi. Terwijl Lidy boodschappen doet en zich helemaal te pletter zoekt (zoek maar eens twee pakken jus d’orange en een brood in een voetbalveld-groot doolhof), zit ik als een zwerver op een bankje bij de ingang op m’n computer te werken. Bevreemde blikken vallen op mij, maar ik werk onverstoord verder tot ik het blog heb geplaatst. Pffff …., dat is klaar.
Daarna laten we La Rochelle achter ons en gaan onder een strak blauwe hemel naar het zuiden. We hebben namelijk zin in een weekje zon, zee, zand, strand, zwemmen, smeren, bakken en keren. We gaan naar de badplaats Montalivet aan de Atlantische kust, zo’n kleine 100 kilometer boven Bordeaux. Onderweg wordt het steeds warmer en neemt alles toe waarom wij zo van Frankrijk houden: de door platanen omzoomde wegen, de velden zonnebloemen, de verwaarloosd uitziende dorpjes en de wijngaarden van de Bordeaux. Na helaas nog een uurtje file rond Bordeaux rijden we de Medoc wijnstreek in en komen rond vijf uur aan op ons gelukkig schaduwrijke plekje op de camping vlakbij Montalivet. Het wordt de aankomende dagen tussen de 30 en 35 graden, dus dat weekje strand zit wel goed. Tot laat genieten we van deze voor ons eerste zwoele avond. Korte broek, wijntje, toastje, kaarsje, kletsen en een spelletje Farkle: het leven is goed.

Na een nacht met een heerlijk fris briesje over ons heen fietsen we vandaag - 18 juli - eerst naar de dagelijkse markt van Montalivet. Je kent die markten natuurlijk wel. Altijd druk, altijd warm en altijd hetzelfde. Van sieraden, zomerkleding en flipflops tot melons, fromage en merqueze worstjes. Geen idee waarom wij het op vakantie toch altijd leuk vinden om in ieder geval één keer naar zo’n markt toe te gaan, maar het feit is dat we er zo’n anderhalf uur over heen slenteren. Lidy koopt een fleurige zomerbroek en ik kijk naar nog een ring, maar kom er niet uit. Ondertussen loopt de thermometer op richting de 30 graden en is het strand al gezellig druk. Dat gaan wij vanmiddag ook doen! Lekker afkoelen in de oceaan en bakken op het strand. Na een lunch bij de camper fietsen we - de fietstassen volgepakt met zwemspullen, water en zonnebrandcrème - de weg terug naar Montalivet. We hebben er zin in! Dat wordt nog eens versterkt door de brandende zon, de snerpende cicaden, de prachtige (al) bloeiende hei en de hoge dennenbomen (met van die giga dennenappels) onderweg. Dit heerlijke sfeertje wordt ruw verstoort als Lidy ineens opmerkt: “Volgens mij wordt m’n achterband zachter.” Shit, het zal toch niet!” Maar helaas, haar band is inderdaad lek. Nu heb ik altijd in m’n fietstas alles bij me om EHBO bij fietsproblemen te kunnen verrichten. Dus fiets omgedraaid, in de schaduw gezet, band eraf, binnenband er uit, met veel moeite het lek opgezocht, schuurpapiertje erover en plakker geknipt. Dat gaat lekker zo, tot blijkt dat m’n twee - nog dichte! - tubetjes Simson lijm totaal leeg zijn. Te oud of zoiets. Balen! Maar niet getreurd: ons is net door een aardige Fransman verteld dat verderop een fietsenmaker zit. Ik stap op de fiets, roep naar Lidy “Tot zo moppie!” en vol goede moed vertrek ik. Anderhalf uur later zie ik haar pas weer. Een scala aan emoties zijn dat anderhalve uur door me heen gegaan: boosheid, wanhoop, blijdschap en opluchting. Maar laat ik bij het begin beginnen. Vrij snel ben ik bij die fietsenmaker. En hij staat nog voor de deur ook! Het kan niet missen: overall aan, zwarte handen van het smeer en een vuile zakdoek waar hij net het zweet mee van z’n voorhoofd veegt . Deze man gaat mijn dag goed maken! Opgelucht rem ik, kijk de goeie man vriendelijk aan en zeg met zwaar Nederlands accent “Bonjour, voullez vous un set de reperation pour pneu de velo?”. Tja, ik probeer ook maar wat! Hij kijkt mij behoorlijk chagrijnig aan, haalt onverschillig z’n schouder op, wijst al hoofdschuddend op z’n horloge en zegt ook behoorlijk chagrijnig iets met “Fermé” er in. Het is mij duidelijk dat hij dicht gaat en geen zin meer heeft om mij te helpen. Toch herhaal ik m’n vraag nog eens op smekende toon, maar met hetzelfde resultaat. Mensen die mij kennen weten dat ik op dit soort momenten van erg aardig om kan slaan naar erg driftig. Hij kent me niet, maar daar gaat snel verandering in komen. Ik denk “Kom op gast, dit is een minuutje werk!”. Terwijl hij op de knop van de rolluiken drukt om ook echt te sluiten, vraag ik (verbaal en non verbaal behoorlijk geïrriteerd): “Do you speak English?”. Zijn lichaamstaal is nu ook duidelijk veranderd en hij bijt me kortaf “Non!” toe. Dit wordt natuurlijk niks meer en ik spui m’n kwaadheid richting het langzaam dichtgaande rolluik “Tjesus, eikel, wat is het nou verdomme voor moeite me even een minuutje te helpen. Dit zou ik eens moeten flikken op mijn werk. Lullo!”. Als ik woedend op m’n fiets stap en achterom kijk, is het duidelijk dat hij deze puur Nederlandse boodschap uitstekend heeft verstaan. Hij komt dreigend - vuisten gebald - mijn richting op lopen en roept één en ander in het Frans. Ook dit versta ik volgens mij prima. Als ik vervolgens kwaad weg fiets, heeft hij geen schijn van kans me in te halen. Ik fiets elektrisch.
Om een lang verhaal kort te maken: ik rijd (nog boos voor me uit brommend) naar het VVV, vraag naar een fietsenmaker (“Nee niet die ene eikel! Ah bon, merci bien!”), bel Lidy dat het langer duurt, vind een aardige fietsenmaker na heel veel zoeken, “Yes, hij heeft het!”, terug naar Lidy en vijf minuten later is de band weer gemaakt. Hè, hè, we kunnen weer! Het is ondertussen vijf uur in de middag, maar ondanks dat gaan we naar het strand: afkoelen in de golven. Om mijn dag compleet te maken, word ik daar ook nog eens uit de oceaan gesommeerd door de strandwacht (ik sta zegge en schrijve tien meter in zee en tot m’n middel in het water). Maar ik ga er gedwee weer uit, want één keer heibel is genoeg voor vandaag. Nadat Lidy uitgelachen is, gaat zij ook lekker zwemmen. Alleen dan wél tussen de blauwe vlaggen. Na ons helaas korte strandbezoek vertrekken we weer. Gelukkig is Lidy’s band nog hard. En morgen weer een dag! Dan gaan we ons tekort aan strand van vandaag inhalen.

Op m’n rug liggend tuur ik door de mazen van m’n strohoed naar de blauwe lucht. Een zeemeeuw vliegt van de ene maas naar de andere en het telkens aanzwellende geruis van de af en aan rollende golven is heerlijk relaxend. Naast elkaar liggen Lidy en ik dik ingesmeerd met zonnebrandcrème (ik zie eruit als een legopoppetje: armen rood en bovenlijf wit) heerlijk te zonnen op het hete zand van Plage Negada na een verfrissende duik in het oceaanwater. Mijn gedachten gaan naar vanmorgen. Op deze 19de juli zijn we eerst gaan fietsen langs de Atlantische kust. Vanuit Montalivet naar het noorden over fietspaden met zo’n vervormde horizon door de zinderende lucht voor ons. Kilometer na kilometer zand en droogte. Cicaden snerpen weer om het hardst en alleen maar dennenbomen, brem, hei, distels en taxusstruiken om ons heen. Na 20 kilometer zijn we wel klaar met dit landschap. We gaan een duin over en liggen nu dus heerlijk afwisselend te bakken op het strand en te spartelen in de golven. Na een paar uur wordt het te heet onder onze voeten en op onze schouders. We keren terug naar de camping en kopen onderweg een nieuwe ventilator om de nachten wat af te koelen (onze oude heeft het begeven) en vlees voor de barbecue van vanavond. De rest van de dag blijven we in de schaduw, genieten van de BBQ en weer een zwoele zomeravond buiten.

De volgende ochtend worden we eerst weer verrast door een handig cadeau uit de 10-dagen tas van Dolf en Soey: een superklein opvouwbare schep. “Voor als je weer eens verkeerde beslissingen neemt, pap!” vermeldt het begeleidende briefje. Hier wordt gedoeld op de diverse keren dat ik in modder of sneeuw ben vast komen te zitten met de camper. Wrijf het me nog maar eens in! Nee hoor, bedankt weer jongens.
Morgen en overmorgen wordt het echt heet, dus vandaag - dinsdag 20 juli - gaan we fietsen door de Medoc wijnstreek. Onze camping ligt net boven deze streek, dus we vertrekken in zuidoostelijke richting. In eerste instantie zien we in het glooiende landschap af en toe een verdwaald veld met druivenstokken, maar niet lang hierna zijn we volledig ingesloten door wijngaarden. Van de ene tot de andere horizon alleen maar druiven, druiven en nog eens druiven. Ze zijn nog klein en moeten nog rijpen, maar hier gaan duizenden liters Medoc wijn vanaf komen. En we komen natuurlijk langs heel veel Chateaux: kleine, grote, mooie en lelijke. De wijngaarden lopen door totdat we plots over het bruingrijze water van de Gironde heenkijken. We volgen deze breed uitwaaierende monding van de rivieren de Dordogne en de Garonne een stukje noordwaarts. Hierna doorkruisen we de Medoc nogmaals in tegenovergestelde richting en zijn we na een tocht van 60 kilometer weer terug op de camping. De rest van de middag komen we bij van de warme trip van vandaag: zwembad, biertje, je kent het wel.

“Gefeliciteerd met je verjaardag, lieve schat!” is het eerste wat ik tegen Lidy zeg als ik ’s ochtends de 21ste juli wakker wordt. Gelukkig is ze nu weer net zo oud als ik. Na een heerlijk ontbijtje vertrekken we naar de markt van Montalivet, waar haar twee cadeaus wachten: een prachtige ring en een mooie nieuwe bikini. Blij met beide gaan we door naar het nog niet zo drukke strand. Hier zetten we ons tentje op en gaan afwisselend zonnen en zwemmen. Ondanks dat we dankbaar gebruik maken van het strandtentje brandt de zon er lustig op los en gaat vooral mijn huid weer protesteren, ondanks regelmatig insmeren. Na een uur of drie breken we op, lopen over het hete zand terug naar de fietsen en peddelen naar de camping terug. “Echt een perfecte verjaardag!” vindt Lidy. Terug bij de camper reserveren we een plekje op een camping in “Los Picos de Europa”, een ruig berggebied dat zo’n 200 kilometer ten westen van Bilbao ligt. Dit schitterende wandelgebied staat al lang op ons verlanglijstje. In Spanje dus. Ik hoor jullie denken: “Waarom Spanje? Dat is toch oranje op de coronakaart?”. Tja, we hebben alle voors en tegens besproken met elkaar en tot de conclusie gekomen dat we het, ondanks nog wat twijfel, toch doen. Beide zijn we volledig gevaccineerd en we kunnen prima in quarantaine als we terug keren. Deze overwegingen komen allemaal nog eens voorbij als we een heerlijke entrecote met haricots verts en frites verorberen op het terrasje van het restaurant bij de camping. We zijn vandaag beiden 62 jaar en we hadden gezegd “Als we 62 zijn, breken we met het leven van vooral werken en willen we meer vrijheid”. En zie ons nu eens zitten! Daar toasten we op.

Terwijl de laatste dagen in Nederland in het teken staan van het afscheid nemen van Peter R. de Vries en de gevolgen van de watersnood liggen wij op 22 juli weer op het strand en koelen af in het zoute water. Eigenlijk is het een herhaling van gisteren alleen is het vandaag echt heet: zo’n 35 graden. Het hoogtepunt van de dag - of beter gezegd het dieptepunt - is, dat ik ’s avonds een teek ontdek op een niet nader te noemen plek. Hoe dan ook, ik heb ‘m z’n bloeddorstige kop omgedraaid. Het blijft opletten geblazen dus!

We nemen afscheid van Montalivet op een kleffe, bewolkte 23 juli en trekken verder naar het zuiden. Het is voor het grootste deel een saaie rit met alleen maar dennenbomen en varens langs vlakke, rechte wegen. Af en toe worden we ook nog eens getrakteerd op motregen. Het weer is totaal omgeslagen. Een paar keer zien we de afslag Mimizan en een verdrietig gevoel overvalt ons. Floor ging hier elke zomer als begeleidster van de O’Neill Surfcamps naar toe en heeft daar altijd zo’n ontzettend plezier gehad. We missen haar!
Als we Frans Baskenland inkomen, veranderd het landschap naar flink heuvelig met authentieke Franse dorpjes en gelukkig keren de platanen weer terug langs de wegen. Net iets onder het drukke Biarritz (in het plaatsje Socoa) stoppen we in de regen op een camping. Morgen Spanje in als ze ons toelaten.
Deze laatste zin echoot die nacht voortdurend door mijn hoofd. “Doen we hier nu wel goed aan om naar Spanje te gaan?”, “Misschien gaat Spanje wel op rood!”, “Stel we krijgen pech of één van ons wordt erg ziek of breekt iets!?”. Het zweet breekt me uit en de twijfel slaat toe. Wat nu?

Wordt vervolgd!

Geschreven door DeTrip