We zijn nog steeds in het Parque Nacional de Doñana op zaterdag 17 maart. Morgen wordt het weer beter beloven de weer apps, maar voorlopig komt het met bakken uit de hemel en waait het stevig. Hier hebben we op gerekend, dus maken we ons ToDo-lijstje weer wat korter: ik zet het blog van deze week online en vul het aangifteformulier van de belastingen over 2017 in. We moeten nog één dingetje navragen, maar verder is het klaar. Een lekker gevoel! Lidy stort zich op haar werk en hobby’s: lezen, breien en haken. Buiten dat de fietsen een paar keer omvallen in de modder, beleven we geen avonturen vandaag. ’s Middags laten we de blubber en regen aan zichzelf over en spelen we nog een spelletje Skip-Bo. Lidy wint, maar ik ben gelukkig in de liefde.

Zondag 18 maart gaan we voor de laatste keer vogels spotten in dit park. De regen is gestopt en zelfs de zon schijnt regelmatig. We gaan eerst richting kust met de camper en dan lopend een moerasgebied in waar een prachtig voetpad van vlonders is neergelegd, die ons naar allemaal observatiehutten leidt. Lidy is helemaal aangestoken door mij: zij speurt in het rond met de verrekijker en ik met de telelens. En zo zitten we met z’n tweetjes in de verschillende rieten hutten door de open gaten te turen en voeren fluisterende gesprekken, zo van “Kijk daar, rechts in die tweede struik: een roodborsttapuit! Nee, iets meer naar links! Achter dat riet.”, “Waar dan? Ik zie ‘m niet!”, “Achter dat riet, bij de ….. Shit, vliegt ie net weg.” of zo van “Hé, zag je die rood, geel, blauwe vogel?”, “Nee! Waar?!”, “Die vloog net over.”, “O, en wat was het?”, “Een wipkip!”. Er valt een korte stilte, waarna Lidy zegt “Tjee, wat ben jij flauw zeg!”, “Hahahahaha. Ja, maar wel lachen! ….. Vind ik zelf, tenminste.”. Zo zien we al keutelend en keuvelend weer een aantal prachtige vogels voorbijkomen, zoals de blauwe ekster en de zwarte wouw (roofvogel). Na het vogeltjes kijken rijden we nog iets verder richting oceaan en maken een wandeling door het duinlandschap. Over brede en mulle zandpaden zwoegen we op en neer door de met dennen overdekte heuvels. Uiteindelijk worden we beloond met een mooi uitzicht op de Atlantische Oceaan en keren we terug op onze schreden. Weer op de camping checken we de lange termijn weersverwachtingen en besluiten definitief rustig aan naar de oostkust van Spanje te gaan.

De nacht van zondag op maandag slapen we allebei niet zo goed en liggen een tijd wakker. Zowel Lidy als ik hebben aan Floor liggen denken. Aankomende zondag is het zeven jaar geleden dat ze is overleden en hoe dichterbij die datum komt, hoe meer die afschuwelijke gebeurtenis weer op de voorgrond komt. Zoals vannacht dus. ’s Ochtends pakken we vroeg op, de zonnebril gaat op en rijden maar. Eerst langs Sevilla en dan oostwaarts door een vlak gebied waar de vele koolzaadvelden op knappen staan. Langzaam komen er niet alleen wat heuvels aan de horizon, maar ook veel wolken. De weg slingert steeds meer heen en weer en dan rijden we - voor de tweede keer tijdens onze reis - de bergen van het Parque Naturel Sierra de Grazalema in en stoppen bij de Tourist Info in het dorpje El Bosque. We gaan hier een toestemmingsformulier halen voor een bepaalde wandeling in dit park. In januari hebben we deze al een keer stiekem proberen te doen zonder toestemming en zijn er toen als en stelletje kleine kinderen uitgestuurd. Dat gaat ons niet nog eens gebeuren! Dus ik heb ze nu gemaild: we kunnen het formulier vandaag halen en dan morgen gaan wandelen. Dus wij lopen via de gastvrij openstaande deur de Tourist Info binnen, waar wij een wat norse, kort van stuk en qua lichaam uit verhouding zijnde señora achter de balie aantreffen. Zij helpt net twee Duitse toeristen, die - net als wij - het Spaans niet onder de knie hebben, terwijl zij het Engels nauwelijks beheerst. Ik vermoed dat de functie-eisen voor deze baan sinds begin vorige eeuw niet zijn aangepast. Señora heeft duidelijk geen lol in haar werk op dit moment en kijkt dan ook verstoord op van haar moeizame conversatie met het Duitse echtpaar en snauwt mij bevelend toe: “Close door!!” Was het al niet duidelijk, dan is het dat nu wel: binnen deze organisatie staan klantvriendelijkheid en servicegerichtheid zeker niet voorop! In een fractie van een seconde bedenk ik me een paar dingen: 1) die deur stond al open toen we binnenkwamen, dus dat ie open staat is onze schuld zeker niet, 2) wij kunnen er niks aan doen dat jij je baan niet leuk vindt, 3) ik kan niet tegen onrechtvaardigheid en zeker niet tegen onheuse bejegening en 4) ze kan dus de pot op. Señora en ik kijken elkaar aan en - alsof ik tegen een klein kind praat - maak ik haar bevelende zin af met een nadrukkelijk, langgerekt en qua toonhoogte naar het eind omhoog buigend “Please!”. Ondanks het feit dat ik een aantal feedbackegels niet toepas en zeker geen “sandwichmethode” gebruik, komt mijn feedback feilloos over en herhaalt ze mij: “Please!”, terwijl ze verontschuldigend glimlacht ( wat knapt een mens op als hij of zij lacht zeg!): De kou is direct uit de lucht en wij worden verder vriendelijk geholpen, nadat het Duitse echtpaar is vertrokken. Wel maakt ze ons met een hoop gezucht en gesteun nog duidelijk dat ze blij is dat haar werkdag er na ons op zit: señora is moe. Tjee, gezien het voorval van net kunnen we ons daar wel iets bij voorstellen. Wij zijn in ieder geval blij dat het toestemmingsformulier binnen is. Morgen lekker wandelen! We laten señora met haarzelf achter - wat behoorlijk vervelend moet zijn - en rijden door naar het dorpje Grazalema - waar ook de wandeling morgen begint - en gaan op een parkeer- en camperplaats staan. Ondertussen is het fel gaan regenen en waaien. Sinds Noorwegen hebben we niet meer zulke harde regen gehad. Zo hard dat het af en toe aan de bovenkant van de deur naar binnen gutst. Na een paar natte handdoeken en het hoger zetten van één kant van de camper is dit ongemak verholpen. Gelukkig zijn de weersverwachtingen goed voor morgen. We hopen dat de bergen dan niet in de wolken zitten, want de wandeling wordt dan een stuk minder mooi. We zullen zien.

De ochtend van de 20ste maart is boven verwachting: stralend blauw, zon, stevige windje en net boven het vriespunt. Lekker wandelweer dus! We hebben niet voor niets afgezien in de nattigheid gisteren. We laten het dorpje Grazalema achter ons en rijden naar het startpunt van de wandeling. Met behoorlijk wat “laagjes” aan en een sjaal om beginnen we om half tien met een stevige klim door een dennenbos. De Alpenkraaien boven ons maken duizelingwekkende “Batmanachtige” duikvluchten als wij over het natte pad 400 meter omhoog slingeren. Het pad brengt ons bij de pas om in het gebied te komen waar het vandaag allemaal om draait: de Sierra del Pinar, waar het eeuwenoude - en streng beschermde - zilversparrenbos “El Pinsapar” ligt. Eénmaal op de pas worden we getrakteerd op een geweldig uitzicht over de omgeving: ruige, imposante bergen met grijze en kale, puntige toppen, waaronder begroeiing met distels, steeneiken en dennen. Het stenige pad volgt - met hier en daar wat hoogteverschil - de flank van de berg. Het is goed uitkijken, want het pad loopt langs steile hellingen. Als je hier valt, is het klaar met je en dat willen we niet. Van ver zien we het zilversparrenbos met z’n vele tinten groen al. Eénmaal in het bos, wanen we ons in een oer-woud van Kerstbomen en lopen verwonderd en genietend om ons heen te kijken: wat een prachtige bomen en wat een mooie takken! Hier en daar hangen de bevroren druppels of ijspegeltjes nog te glinsteren aan de naalden. Sommige bomen zijn wel 30 meter hoog en oeroud. Gigantische met mos bedekte dode sparren liggen als luciferhoutjes her en der verspreid op de bodem van het bos. Het hoge dak van sparrentakken laat weinig zonlicht door naar de bodem, die dan ook bevroren en schaars begroeid is. Als het pad de daling inzet en bijna het bos uitgaat, draaien we om en nemen dezelfde route weer terug. Dat dit zeker geen straf is, hoef ik niet uit te leggen: wat een bos is dit! We staan weer regelmatig stil en bewonderen het uitzicht. Door het “gewone” dennenbos afdalend, verzameld Lidy van die enorme dennenappels om “iets leuks mee te doen” voor een Kerstmarkt. Dat de lente hier nog maar net doorbreekt is te zien aan de krokusjes en de kleine wilde narcissen die hier en daar opduiken langs het pad. Terug bij de camper geven we elkaar weer eens een high five: zo’n lekkere wandeling was een tijdje geleden! Als de wandelschoenen uit zijn, vertrekken we uit het Grazalema park en rijden verder oostelijk naar een camping bij het witte dorpje Olvera. De rit er naar toe door de bergen is prachtig, maar ook zien we wat een waterschade de abnormaal vele regenen van gisteren heeft aangericht: regelmatig zijn stukken weg weggeslagen of liggen er weggezakte bomen deels op de weg. Op de camping is de lekkere hete douche perfect om het zweet van vandaag weg te spoelen.

Vandaag - woensdag 21 maart - trekken we eerst zo’n 100 kilometer verder naar het oosten. Ons doel is het natuurpark El Torcal bij de stad Antequèra. Onder een lekker zonnetje - maar met flinke wind - rijden we door het mooie Andalusië met lieflijke heuvels, grillige bergen, witte dorpjes en zeer veel olijfgaarden. Als we bij Antequèra zijn, voert de weg ons via haarspeldbochten omhoog. Eerst langs uitgestrekte graslanden die er - golvend door de harde wind - uitzien als surrealistische groene meren. Langzaam krijgen rots en steen steeds meer de overhand om ons heen en dan zijn we bij El Torcal, het beginpunt van onze wandeling vandaag. En wat voor eentje! Het surrealisme van de groene meren gaat hier naadloos over in onaardse rotsformaties waar we tussen lopen. Door wind (zoals nu ook het geval is) en water hebben deze boven ons uit torende kalksteenrotsen bizarre, afgeronde vormen gekregen en lijkt het of ze door mensenhanden gestapeld zijn. Hier en daar de zwaartekracht tartend, lijken het soms totempalen en herken je er gezichten in (ik moet denken aan de Freggelgrot uit de kinderserie "De Freggels", als iemand dat nog wat zegt). We kijken onze ogen uit, prachtig hier. Terug bij de camper slaan we de modder uit het profiel van onze schoenen en rijden door naar een camping bij Granada. Vanaf “ons” plekkie - op 1200 meter hoogte - genieten we vanuit de camper (het is nog maar vijf graden boven nul) van een mooi uitzicht op de hoge toppen van de Sierra Nevada. Hier blijven we één nachtvorst-nachtje: morgen door naar de Middellandse Zeekust. Het mooie weer daar verleidt ons.

Na een slechte nachtrust zijn we alweer vroeg op pad op deze koude en kraakheldere donderdagochtend van de 22ste maart. We gaan noordelijk van de Sierra Nevada verder naar het oosten. In de uitlopers van deze bergen ligt de stad Guadix, waar we de grappig uitziende witte grotwoningen met hun karakteristieke schoorstenen bekijken. Guadix achter ons latend, blijft het landschap in eerste instantie ruig en bergachtig, waarna we afdalen naar brede valleien met enorme amandelplantages, windmolens, veel hectare zonnepanelen en natuurlijk weer olijfbomen. Nog verder naar zeeniveau komen we op bekend terrein: eerst het woestijngebied van Tabernas, dan Almeria met z’n enorme plastic kassengebied, waarna we het Parque Naturel Cabo de Gata binnenrijden. Vlakbij het dorpje San José stoppen we op een camping aan de Middellandse Zeekust en genieten van het lekkere zonnetje! Na heerlijk te hebben geluncht, lopen we naar het strand en hebben een eerste kennismaking met het natuurpark: een oude vulkanisch gebergte dat een kust vormt van kliffen met daar tussen mooie zandstranden. En wat is de lente hier veel verder dan boven in de bergen! De bloemen om ons heen hebben alle kleuren van de regenboog en ze concurreren om het hardst met elkaar wie het mooist is.

We hebben allebei diep geslapen op een seresta en dat is een goed gevoel na een paar slechte nachten achter de rug en ook nog voor de boeg deze week. Het is prima weer op vrijdag de 24ste en na een paar wasjes gaan de wandelschoenen aan. Want ja, we gaan weer eens wandelen voor de verandering. Heerlijk! We lopen aan zee op een pad waar - zoals gisteren ook al gezegd - weer een kleurenpracht aan verschillende bloemen staan. Aan de ene kant van het pad steile kliffen richting zee en aan de andere kant oude vulkanen. Het gesteente om ons heen is veelkleurig en duidelijk vulkanisch: zacht poreus, maar ook keihard basalt. En natuurlijk spotten we weer vogels, want dit gebied staat bekend om z’n vele soorten. Lidy heeft echt talent om ze te ontdekken (weer een reden erbij waarom ik van haar hou!). En wat voor vogels! We zien onder andere de prachtig gekleurde hop en de rode patrijs. Aangezien de wind toeneemt en het bewolkt, draaien we om en zijn rond 4 uur thuis. Ik ben benieuwd naar de foto’s, dus “hup” achter de computer en “Yes!” er zitten weer een paar voltreffers tussen. Ondertussen legt Lidy de laatste hand aan de “het water loopt me ervan in de mond-groentesoep” van haar. Dat is al een bekende reden waarom ik van haar hou. Ik kan niet wachten tot we gaan eten!

Het wordt prachtig weer, dus wat dat betreft hebben we zin in de week die komen gaat. Aan de andere kant wordt het een week met verdriet, want het is de aankomende week precies zeven jaar geleden dat Floor overleed. We zullen zien hoe het gaat. Tot volgende week weer.

Geschreven door DeTrip