Zaterdag 13 januari doen we weinig soeps. Na een laat ontbijt, omdat we pas om half tien ons bed uitrollen, doet ieder z’n eigen dingen: Lidy haakt in het zonnetje verder aan de kat die bijna af is en ik gooi ons verhaal op Pindat. ’s Middags ga ik vogels spotten in het vogelgebiedje vlakbij de camping. Gewapend met verrekijker en telelens zie ik onder andere de drieteenstrandloper, steltkluut, graspieper en als toetje zit er een roodborstje voor onze deur als ik terugkom bij de camper. Grappig! Lidy is ondertussen naar Almeria gefietst voor wat inkopen en komt helemaal blij terug, want ze heeft de nodige bollen wol en katoen gescoord voor onder andere de jullie bekende lapjesdeken. Was iedereen maar zo snel gelukkig!

Eind van de middag op zondag de 14de kijk ik uit ons raam naar de grijze massa buiten. We zitten letterlijk en figuurlijk met ons hoofd in de wolken. Terwijl het toch echt begon met volop zon vanochtend. Laat ik daar ook mijn verhaal beginnen. Eerst zijn we vanmorgen terug gegaan naar het woestijngebied van vorige week. Punt één zit dit langs onze route vandaag en punt twee was de wandeling vorige week qua route eigenlijk niet zo’n succes. Wel schitterend qua omgeving hoor, maar de route was zo slecht aangegeven dat we meer hebben lopen zoeken dan dat we een route volgden. Nu we een goeie route hebben uitgezocht, gaan we het nog eens dunnetjes overdoen. En in en op de canyons is het weer ruig, droog en desolaat. Wij zouden niet raar opkijken als Lucky Luke ons opeens op z’n paard Jolly Jumper voorbij zou galopperen. Na deze mooie wandeling rijden we - terwijl de 20.000ste kilometer van onze reis op de teller wegtikt - richting ons volgende doel, het dorpje Laroles in de streek Alpujarras. Deze streek ligt op de zuidflanken van de Sierra Nevada, dat één van de hoogste berggebieden van Europa is. Onderweg naar Laroles slingeren we hoger en hoger door een ruig, stoffig en “verkreukeld” landschap met aanvankelijk veel wijngaarden, maar dichter naar ons doel steeds vaker - natuurlijke of door de mens gemaakte - terrassen met citrusgaarden. Terwijl we genieten van deze tocht is het gaan bewolken en regenen. Als we uiteindelijk tot 1200 meter zijn gestegen en in Laroles de verder uitgestorven camping op komen, zitten we zoals gezegd in de wolken. Het is potdicht om ons heen. We worden verwelkomt door een enorm hartelijke en behulpzame campingeigenaar, waarna de kachel bij ons weer aangaat. Wat een schitterende dag was dit.

Een paar uur na dit te hebben geschreven, is dat gevoel ineens helemaal weg, want ik krijg het bericht dat Emiel Eindhoven - een superaardige anesthesiemedewerker van mijn werk - is overleden gisteren. Wat verschrikkelijk en verdrietig. Emiel mocht ik graag en ik ga hem - met onder andere z’n droge, cynische humor - missen. Ik ben er stil van.

Na een nacht met vier graden vorst ben ik de 15de vroeg wakker en al draaiende in m’n bed, moet ik weer aan het overlijden van Emiel denken. Wat verdrietig en tragisch. Het blijft de hele dag in m’n gedachten ronddolen hoe het leven toch gek kan (af)lopen. Ook de rest van de week denk ik veel aan hem, zijn vrouw, kinderen en naasten. Maar ook zeker aan alle collega’s en mensen die op het operatiecomplex werken, want dit hakt er flink in. Ondanks dit stappen we rond elf uur de deur uit: we gaan wandelen. De zon schijnt en heeft het hier opgewarmd tot een graadje of zeven. Ondanks dat gaan de jassen snel uit, want na een stevige eerste klim hebben we het behoorlijk warm. Aanvankelijk wandelen we door de op steile hellingen gelegen amandelplantages, waar sommige bomen (de amandelboom is een Prunus) tot onze verbazing al bloesem hebben. We hebben mooie uitzichten op de besneeuwde toppen aan de noordkant en op de Middellandse Zee aan de zuidkant. Des te hoger we komen, des te meer oude (makke) kastanjebomen we zien. Tot we bij een stokoude met super brede stam komen. Hier doe ik of ik nog 20 ben en klim er een stukje in met gevaar voor eigen leven. Daarna vervolgen we onze weg terug langs oude Moorse irrigatiestroompjes, dalen steil af, zien het witte dorpje Laroles mooi liggen tegen de berg en zijn dan - na nog een laatste stevige klim - weer terug bij de camping. Na een tijdje met de Madrileense campingbaas te hebben gekletst over zijn camping (een droom die voor hem uitkomt), genieten we buiten nog even van het zonnetje. Als het te veel afkoelt, gaan we naar binnen.

Mocht je ooit in de buurt van de Sierra Nevada komen, doe dan twee dingen: ga wandelen in de bergen en maak de autotocht over de A-4130 en A-4132 door de Alpujarras. Wat hebben wij hiervan genoten vandaag! Al vroeg op de stralende 16de januari rijden we het steile weggetje van de camping af en starten de ongeveer 70 kilometer lange route langs de zuidelijke flanken van de Sierra Nevada. De weg vergt wel concentratie: twee auto’s breed, veel bochten, vaak geen vangrail, op gemiddeld zo’n 1200 meter hoog en een gemiddelde snelheid van 30 kilometer per uur. Maar de uitzichten maken alles goed. Aan één stuk door geweldig! We komen door heel wat mooie witte dorpjes. Van veraf lijkt het net of een schilder geknoeid heeft met witte verf op een schilderij van een ruig berglandschap. Naar het zuiden kijken we weer op een vaak “verkreukeld” heuvellandschap met nog verder weg de spiegelende zee. Rechts van ons vaak steile hellingen met natuurlijk weer amandelplantages. Opvallend is dat alle cactussen die we tegenkomen (en dat zijn er nogal wat, soms hele hellingen vol) doodziek zijn of al dood. Begin van de middag parkeren we de camper in het witte dorpje Capileira op 1450 meter hoogte. Hier wandelen we een eind vanuit het steile dal omhoog en hebben mooi zicht op de hoogste toppen (rond de 3400 meter) van de Sierra Nevada. Lidy heeft hier letterlijk erg hoge nood: nog nooit had ze zo’n mooi uitzicht met haar broek op de knieën. We lopen zo nu en dan nog door stukken sneeuw en verbazen ons over de “in the middle of nowhere” liggende boerderijtjes. Teruggekomen starten we de camper en dalen als serpentine af naar de nog op 700 meter hoogte gelegen stad Granada. Hier slaan we voor twee dagen ons kamp op, want na anderhalve week natuur is het weer tijd voor geschiedenis en cultuur.

Woensdag 17 januari pakken we rond half elf de bus naar Granada, waar we in no-time zijn. Morgen gaan we het eeuwenoude Moorse fort “Alhambra” bekijken, maar nu doorkruisen we vooral de oude stad. Zo klimmen we naar de hooggelegen wijk “Sacromente” met z’n grotwoningen, waarna we doorklimmen naar de oude Moorse wijk “Albaicín”. Vanaf het “Mirador San Nicolas” hebben we een prachtig zicht op het zonovergoten “Alhambra” tegen een onwerkelijk decor van 3000 meter hoge besneeuwde toppen. De sfeer is helemaal compleet door de temperamentvol gespeelde Flamenco gitaarmuziek. Na hier ons broodje te hebben gegeten, dalen we weer af en slenteren door de één meter brede straatjes met al hun gezellige winkeltjes, waar ik weer eens een nieuwe pet koop. Dit klinkt allemaal vrij relaxed en dat was het ook het meest van de tijd, maar ook zijn we regelmatig de weg kwijt. Ondanks stadsplattegronden, google maps en maps.me (handige app!) zijn we eigenlijk in elke stad toch weer het spoor bijster. Soms om saggerijnig van te worden of de slappe lach van te krijgen. Vandaag ligt het gelukkig niet alleen aan ons, want we komen veel zoekende mensen tegen. Toch lukt het ons nog om de bombastische kathedraal en een aantal gezellige pleinen te zien. Op een er van eten we tapas, waarna we op huis aan gaan. Lidy bakt ’s avonds nog een lekkere cake met chocola en pecannoten voor de ouders van Soey, Dolf’s vriendin. We gaan namelijk dit weekend bij hen op bezoek, want zij hebben een huis in de buurt van Malaga. Gezellig!

Terwijl het stormt in Nederland op donderdag de 18de januari, is het bij ons in Granada windstil en zonnig. Perfecte dag om het Alhambra te bekijken. Dit is een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers van het toenmalige koninkrijk Granada in Zuid-Spanje. Het ligt op een heuvel en kijkt uit op de stad Granada. We gaan om elf uur naar binnen en laten het enorme complex om drie uur ’s middags achter ons. We kijken onze ogen uit! Het is een veelheid aan paleizen, binnentuinen, parken, binnenplaatsen en torens, zoals de tuinen van het Generalife, de Nasridische paleizen en het paleis van keizer Karel de Vijfde. We vinden het allemaal geweldig mooi: prachtig uitgevoerde islamitische kunst, schitterende decoraties, plafonds waar je stil van wordt en rustgevende binnentuinen met spiegelende waterpartijen en fonteinen. En natuurlijk allemaal doorspekt met islamitische symboliek. Er is weinig fantasie voor nodig om je hier de Sprookjes van 1001 nacht voor te stellen. Karel de Vijfde had daarentegen totaal geen smaak, want zijn lompe paleis valt volledig uit de toon. Wat we zien is te veel om op te noemen en vallen van de ene in de andere verbazing. Ik zei eergisteren toch dat je twee dingen echt moet doen als je in de buurt van de Sierra Nevada bent? Nou, maak er maar drie van: dit mag je niet missen! Na vier uren genieten dalen we letterlijk en figuurlijk weer af naar de realiteit van vandaag en shoppen nog een klein beetje in het centrum van Granada. Moe, maar voldaan gaan we huiswaarts met de bus. Dit was een topdag!

Vrijdag 19 januari pakken we onze spullen op en rijden naar het dorpje Monachil, vlakbij Garnada. We willen hier een spectaculaire wandeling gaan maken, alleen is er één probleem: we mogen en kunnen nergens parkeren. In het hele dorp is parkeren verboden voor campers en caravans. Ik check “Google Maps” en denk een parkeerplekje te zien vlak bij het riviertje dat door het dorp loopt. Wij terug, weer door het dorp en vlak voor de brug over het riviertje rechts dus. Eén ding wordt al snel duidelijk: op de standaard “Google Maps” ziet alles er plat uit, terwijl de werkelijkheid in de bergen natuurlijk niet plat is. Oftewel: ik moet behoorlijk steil omhoog over een takke-smal weggetje. Ik wordt al een beetje nerveus. Maar oké, als die parkeerplaats nu maar komt, vind ik alles best. Maar die komt dus niet. Scheisse! Na 400 meter wordt het weggetje nog smaller en geef ik het op. We gaan terug: achteruit wel te verstaan, want keren is onmogelijk. Vijf minuten later en nat onder de oksels arriveren we bij het bruggetje en laat ik een geduldige tegenligger langs me heen gaan. We besluiten een ander weggetje te nemen, stijgen weer direct fors en als de wanhoop bijna toeslaat, verschijnt er een totaal verlaten parkeerplaats van ongeveer een voetbalveld groot. Ondanks het ook hier aanwezige enorme bord dat campers hier niet mogen parkeren, draai ik deze parkeerplaats op en zet de motor uit: we gaan van hieruit wandelen! En wat voor wandeling, zeg. We volgen de loop van een beek door een nauwe kloof van soms maar een paar meter breed. Via hangbruggen, door een grot, balancerend op het pad, van rots naar rots springend en hier en daar handgrepen in de rotswand om niet achterover te vallen. Vaak lopen we met loodrechte rotswanden naast ons en uitkijkend op grillige, roodbruine rotsformaties boven ons. Echt supergaaf! De terugweg is behoorlijk heftig stijgend, maar ook hier zijn de uitzichten prachtig. Jammer dat het weer wat grijzig is. Maar hé, na vier maanden zo goed als geen regen hoor je ons niet klagen. We starten de camper (geen boete natuurlijk) en gaan nu zo’n 100 kilometer door naar Corinne en Chun, de ouders van Soey. Best wel een gek idee eigenlijk, dat we na bijna zeven maanden weer bekenden (nou ja, we hebben elkaar twee keer eerder ontmoet) gaan ontmoeten. Maar er was bij die eerste twee keren zeker een klik, dus wij hebben er zin in. Na een prachtig slingerende tocht door een bergachtig gebied, komen we bij kilometerpaal 52 op weg A-402 en gaan bij de “Carpinteria” rechts. “Dan stukje omhoog, de derde weg rechts en daar is ons huis.“ laat Corinne ons weten, want zij zijn net even boodschappen doen. Alles gaat prima tot we de derde weg rechts zien: steil, smal, enorme kuilen, geulen en losse stenen. We hebben al heel wat weggetjes gehad, maar ik betwijfel of dit gaat lukken. Toch ga we het proberen, want “Wie niet waagt, wie niet wint!”. Deze eerste poging lijkt aanvankelijk te lukken, maar op driekwart van het weggetje strand ik met slippende en grindspugende banden. Ik laat me voor de tweede keer vandaag langzaam achteruitzakken en parkeer langs de weg, wachtend op de komst van Corinne en Chun. Dan slapen we maar hier beneden, ook goed. Na een hartelijk begroeting, koffie en een bezichtiging van hun schitterend gelegen huis (en tuin), maken we een plan om de camper toch boven te krijgen. Zo vind je ons even later met z’n vieren met schep, hark, planken en puin om de weg te egaliseren. Op het moment dat ik klaar zit en de motor start, komt de Spaanse benedenbuurman - Francesco - poolshoogte nemen en geeft aan te willen helpen. Hij heeft namelijk een 4 x 4 Nissan en ik een sleepkabel. Tien minuten later staan we - helemaal blij - op het erf van Chun en Corinne. De fles wijn wil Francesco niet, maar de pecannoten vindt hij heerlijk. ’s Avonds eten, kletsen en drinken we gezellig met z’n vieren. Rond half één vallen we doodmoe in ons bed. Lekker slapen!

Tot volgende week weer!

Geschreven door DeTrip