We doen de tweede december een wandeling in het Nationaal Park Cavagrande del Cassibile. Slingerende weggetjes brengen ons met de camper tot bovenop het 500 meter hoge rotsplateau in het achterland van de stad Avola, waar de wandeling start. Hier heeft de rivier een diepe kloof in de rotsen uitgesleten als een mes door zachte boter. De wandeling voert ons eerst het dal van deze kloof in. Hoge kalksteen wanden die eruit zien als gatenkaas buigen zich over ons heen. Naast de aanwezige herfstkleuren zijn er zijn opvallend veel bloeiende bloemen. Echt maf voor in december! We volgen de kronkelige loop van het riviertje en horen langzaamaan steeds vaker de bellen en het gemekker van een geitenkudde. Op onze weg naar boven halen zij ons schichtig in, klauterend over de rotsen langs het pad. Boven is het genieten van het schitterende uitzicht, terwijl we onze boterhammen opeten. Terug bij de camper voeren we de coördinaten in van de plaats waar we naar toe willen aan de zuidkust en gaan op weg. Gedurende deze regenachtige rit van een kleine 100 kilometer wordt het steeds vlakker en zien we steeds meer kassen om ons heen. De eerste twee campings waar we komen zijn open, maar bij de één is er niemand te bekennen en bij de ander is het hek dicht. Dus “Doei, dan niet!”. De derde camping is open en heeft prima werkende voorzieningen, zoals Wi-Fi, warme douches, een wasmachine en een eigen toilet met wastafel. Lux! En alles doet het hier ook nog goed. We besluiten hier een dag te blijven, want tot nu toe zijn op de campings in Italië de beloofde voorzieningen zwaar shit. Geen of superinstabiele Wi-Fi en koude douches. Of nog erger: een douche die dan weer koud en dan weer gloeiend heet is, met ertussenin drie seconden precies de goeie temperatuur. Ik stond dan te verkleumen - nat, ingezeept en met een koude wind als in een stationshal, die onder de douchedeur binnenkomt - voor de douche, terwijl je moet wachten op de volgende drie seconden om toch echt weer een klein stukje af te spoelen. Wat een ellende! Nee, als alles werkt, is het genieten.

Drie december blijven we op deze lekkere camping en doen een aantal noodzakelijke huishoudelijke klussen zoals wassen, vegen, soppen, drogen, stoffen en matten kloppen. Verder zijn er aan de camper ook wat zaken die gerepareerd moeten worden, zoals een kapotte ruitenwisser en twee raamsluitingen. Tussendoor wandelen we een stukje langs het onstuimige strand, videobellen we - dankzij de goede Wi-Fi - weer eens met een paar familieleden en vrienden en besluiten hoe we verder gaan op Sicilië. Lekker zo’n dagje!

Maandag de vierde start zonnig. We vertrekken om negen uur en rijden eerst langs de kust westwaarts. Ons doel van vandaag is de stad Agrigento aan de zuidkust, maar voor we daar zijn gaan we eerst wandelen in het achterland van deze stad. De rit langs de kust is in eerste instantie saai en lelijk, want er zijn hier nog meer kassen dan bij ons in het Westland. Daarna passeren we de meest vervuilde stad van Sicilië, Gela. Deze wordt gedomineerd door de vervuiler zelf: een enorme olieraffinaderij. Hierna duiken we het binnenland in en klimmen met de camper tot zo’n 300 meter hoogte. Voor ons ligt een oeroud vulkaanlandschap met grillige toppen, waar de vulkanische vormen en kraters nog in te herkennen zijn. Het is echt prachtig. De stemming wordt een stuk minder als we gebeld worden door Mirre, die ons verteld dat hun prachtige VW-busje in Rome is gestolen. Holly shit! Dat is onze ergste nachtmerrie en hun overkomt het. Waardeloos zeg! We hebben het met hen te doen. Even later starten we de wandeling en laten onze camper met gemengde gevoelens achter (“Stel dat dit ons overkomt!?”). Het begin van de wandeling leidt ons langs vriendelijke, vers geploegde akkers op de flanken van de puntige bergen. Maar al snel gaan we de boomloze Monte Conca op via steile paden. Op de top hebben we een prachtig uitzicht, waarbij vooral de kale hoge rots in het oog springt, waaronder zich een - zo op het oog onherbergzaam - dorpje bevind. Op de nog steilere afdaling terug zien we de regenbui al van ver aankomen. De regen schampt ons net en maakt de kleigrond onder onze voeten plakkerig en glibberig. Met plateauzolen van klei en een prachtige wandeling achter de rug komen we weer terug bij de camper. Hij staat er nog gelukkig! We starten de motor, dalen weer af naar de kust en zo zetten we een uur later onze camper op een camping bij de stad Agrigento: de stad van de Valley of the Temples. Deze tempels laten we links liggen, die hebben wij al genoeg gezien in Griekenland.

Vijf december - het is dinsdag vandaag - starten we de dag zeker niet traag.
We zijn al weer om negen uur op weg. Dat reizen lijkt wel werken zeg!
Eerst bekijken we een rotsige kust. Prachtige wit, allemaal laagjes en zo vroeg nog in volle rust.
Dan weer verder naar het westen. Over wegen die onze banden testen,
Want die hebben wat te stellen met de gaten in de weg die ik niet meer kan tellen.
Ondertussen is het heuvelachtig, met veel druiven: echt prachtig.
Daarachter weer ruige rotsen. En ondertussen gaan wij maar door met over de weg hotsen en klotsen.
Dan zijn we bij de stad Marsala, ons doel: de zoutpannen met z’n windmolens, wat mooi en wat een boel!
De geplande wandeling gaat niet lukken daar, want alles is in de winter dicht. Wel een beetje raar.
Dus gaan we verder maar weer, naar Palermo deze keer.
En wat een bergen zien we dan onderweg: rood, stijl en hoog. Machtig, zeg.
Ondertussen gaat onze navigatie stuk. Dat is serieus echt zwaar ruk!
Heel toevallig stoppen we dan op de snelweg daar - ik kon het niet geloven, maar echt waar -
op de plek waar rechter Falcone (ik weet het nog) werd opgeblazen door de vieze, vuile Siciliaanse maffiabazen.
Nu met Google Maps aan op het dashboard, gaan we weer veilig op de hort.
We pakken in hartje Palermo de camperplek. Het verkeer valt best mee naar deze stek.
’s Avonds zien we de stad bij avondlicht. Zo, is dat even een mooi gezicht!
Het is hier volop Kerst overal. Met lichtjes, boom, kerstballen, lekker eten en een stal.
Weer terug in de camper gaat de kachel aan, want het is koud: kraakhelder bij volle maan.

Woensdag zes december zijn we alweer vroeg uit de veren om Palermo verder te verkennen. Het is strakblauw, zonnig en behoorlijk fris. We doorkruisen het centrum en zien veel kerken, pleinen, koffiebarretjes, fonteinen, palazzo’s, winkels, marktkramen, beelden, scooters en auto’s. Tja, wat zal ik zeggen over Palermo. Het verkeer is hectisch. Ik zal verderop vertellen hoe ik dat aan den lijve ondervond. Maar er zijn in het centrum ook voetgangerszones, waar we in alle rust slenteren langs de winkels. Er zijn veel kerken, echt heel véél. In alle soorten en maten. Ik vind de kathedraal persoonlijk het mooist, met z’n ruime plein met beelden en palmbomen ervoor. Maar ook de San Cataldo kerk met z’n oriëntaalse uitstraling sprak ons erg aan. Verder zijn het “Massimo theater”, het barokke “I Quatro Canti” (versierde kruising van wegen als “hart” van Palermo) en “Porto Nuova” prachtig om te zien, hoewel deze laatste twee toch wel verwaarloosd zijn. Over het algemeen ziet Palermo er sowieso best wel verpauperd uit, maar ondanks dat heeft het absoluut Italiaanse charme: de straatjes met vele balkons, de viskraampjes in de nauwe straten, de dure wijken en de vele koffiebars. Tel daarbij het luidruchtige verkeer en de “zicht- en hoorbare” Italiaanse communicatie op en je hebt Palermo. In de loop van de middag zijn we klaar met ons rondje door de stad en laten de camperplaats achter ons. De eerste 50 meter gaat prima. Ik moet nu de eerste straat links: invoegen in een langzaam rijdende file met allemaal Italianen die ergens op tijd moeten wezen, maar ook allemaal doen of ze te laat vertrokken zijn. Niemand laat me er tussen dus. Hierop verander ik van tactiek en laat de camper met één kilometer per uur de straat op rijden. Onder begeleiding van wat getoeter wurm ik me zo tussen twee auto’s in. Goed gedaan, applaus voor mezelf, denk ik. Maar te vroeg gejuicht, want er komen nog een paar uitdagingen aan. Ten eerste de volgende kruising: met stoplichten. Ondanks deze stoplichten zit deze kruising zo goed als muurvast: als het groen wordt staat alles van de andere rijbaan nog op de kruising. Toch loopt het tergend langzaam door en ik sta plots als eerste voor het rode licht. Als het groen wordt laat niemand mij (zeven meter lang en 2,3 meter breed) er tussen en dat is schijnbaar het hek van de dam bij alle auto’s en scooters die zich achter mij bevinden. Alles wat een toeter, claxon of bel heeft achter mij wordt gebruikt. Dit gaat voor mijn gevoel een minuut zo door tot ik mijn eerdere tactiek weer inzet: me er langzaam tussen drukken. Dit heeft twee keer zoveel getoeter tot gevolg aangezien nu ook de van rechts komende auto’s en scooters nijdig zijn en mee gaan doen met de voertuigen die al achter mij aan het toeteren waren. Een fanfare zou wegvallen bij dit oorverdovende geweld! Gelukkig blijf ik tot nu toe eigenlijk best kalm, doe voor de zekerheid m’n deur op slot (stel zo’n gekke Siciliaan …….) en draai langzaam onze camper tussen de rij auto’s. Als het getoeter weg ebt, wordt ik geconfronteerd met de volgende uitdaging: het is hier echt smal! Nu begin ik toch lichtelijk te zweten, want als ik hier vast kom te zitten, weet ik niet wat er gaat gebeuren in deze heksenketel met al die opgefokte Sicilianen. Ik roep Lidy - tot nu toe ijzingwekkend kalm en stoïcijns breiend, zich absoluut niet bewust van enig “verkeersprobleem” - tot de orde om mij te helpen met het manoeuvreren in dit straatje. Gelukkig blijft de snelheid tergend langzaam en hebben Lidy en ik alle tijd om goed te passen en te meten. Het lukt ons om alle extreem smalle obstakels heelhuids te passeren, waarna ik vijf minuten later opgelucht ademhalend op de snelweg rij. We rijden tot iets voorbij de stad Cefalu, terwijl we kijken naar de al hoger en hoger wordende besneeuwde bergtoppen. Super, want in dat gebied gaan we morgen wandelen.

Zeven december - precies vijf maanden onderweg - zijn we vroeg op pad naar het Madonie National Parc in het binnenland. Dat is maar goed ook, want het kost ons twee uur om 45 kilometer af te leggen. Natuurlijk moeten we 1200 meter stijgen, dus dat gaat met erg veel haarspeldbochten. Maar het ergste is de slechte wegen. En dan niet de gaten, maar om de haverklap plotselinge verzakkingen van de hele of een deel van de weg. Regelmatig lijkt het of we in een boot zitten in plaats van in een camper. Het gaat allemaal net, maar het is enorm oppassen en regelmatig 5 tot 10 km per uur rijden. Het is schitterend om ons heen: zonnig, Alpenweiden met getande bergen daar bovenuit, waarbij de toppen bestrooit zijn met sneeuw als is het poedersuiker. We zetten onze camper moederziel alleen op een parkeerplaats bij een hotel om te gaan wandelen. We checken of het hotel open is (lekker kopje koffie) en snel is ons duidelijk dat dit een asielzoekerscentrum is. Het klinkt misschien raar en zeer bevooroordeeld, maar wij durven de camper daar niet helemaal alleen achter te laten. We rijden verder, parkeren op een rustige plek en gaan wandelen. Het is machtig mooi hier: ruig met veel steengruis en puin, de hellingen begroeid met oeroude eikenbomen en meidoorn met daar bovenuit besneeuwde toppen. Naast geweldige vergezichten zien we veel herten en ook nog een everzwijn. Na deze heerlijke wandeling dalen we af over bijna nog slechtere wegen en draaien de autostrada op. Pffff, dat schiet even lekker op, zeg! We gaan over kloven heen en onder bergen door: wat is het hier mooi! Zeventig kilometer verder sla ik af en zet ons stil in het tolpoortje om te betalen. Ik steek m’n kaartje een aantal malen in het apparaat, maar de automaat reageert niet. Dus druk ik op de grote rode knop “Assistenza”, terwijl ik op de achtergrond al een tijdje een schelle vrouwenstem hoor schreeuwen. Dat schreeuwen blijft doorgaan, komt steeds dichterbij en bevindt zich ineens recht voor mij. Ze heeft het tegen mij! Het oorverdovende geschreeuw is totaal niet in verhouding met het kleine, rood aangelopen en als een Indiaan opgemaakte Italiaans wijfie wat ik hier voor me zie staan. Toch kloppen de bewegingen van haar mond met het geschreeuw. Eén woord komt duidelijk naar voren in haar schreeuwende waterval en dat is "ROSSO!!” en samen met de naar boven priemende wijsvinger is me nu duidelijk dat dit poortje dicht is. Dan verschijnt er “3,50 euro” op het display. Ondanks het feit dat ik fout zit, ben ik klaar met haar en schreeuw haar keihard in het Nederlands toe “OKÉ, IK ZIT INDERDAAD FOUT, MAAR DAN HOEF JE TOCH GODZAKKE NIET ZO BOOS TE DOEN EN TE SCHREEUWEN TEGEN ME. IK DOE DIT OOK NIET EXPRES!!” Ze kijkt me verbluft en uiteraard niet begrijpend aan, valt stil, pakt mijn geld aan en doet - me vernietigend aankijkend - de slagboom omhoog. Ik geef gas en laat signora Rosso gelukkig voor altijd achter me. Enkele kilometers later draaien we de camping op en slaan ons kamp op. Dit was weer een enerverende dagje!

Het is acht december en alle Italianen zijn vrij. Het is vandaag namelijk het Feest van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria en dat wordt in Italië gevierd. Lidy - tot voor een aantal jaren terug praktiserend Katholiek - had hier nog nooit van gehoord, laat staan dat een ongelovige als ik zich iets voor kan stellen bij iets dergelijks. In het nabijgelegen dorpje San Marco d’Aluncio is vanwege dit feest een soort van braderie en ambachtenmarkt. Dat lijkt ons grappig om mee te maken. Met de camper er naartoe gaan is geen optie, want het is zo’n geweldig leuk dorpje op een 500 meter hoge top van een heuvel en het wordt er druk. Dus parkeren gaat niet lukken. Daarom gaan we er rond een uur of twaalf met een lokale taxi in een uitgeleefde Daewoo Matiz naar toe. We ervaren de Italiaanse rijstijl nu van de andere kant: bumperkleven, hand standaard op de claxon, veel te hard rijden en inhalen op het randje. Gelukkig gaat het allemaal goed, maar wij zitten toch liever in onze camper. We spreken af met onze chauffeur dat hij ons om drie uur weer oppikt en daar lopen we dan in ons T-shirt om half één in het oude centrum: prachtige vergezichten, veel net niet bijzondere kerkjes, kleine steile straatjes, Engelstalige (gemiste kans) Kerstliedjes, kraampjes met traditioneel Siciliaans eten en een aantal Kerststallen. Wij zijn hier echt de enige vreemde eenden in de bijt, voor de rest zijn het allemaal dorpsgenoten. We proeven een aantal Siciliaanse hapjes en een heerlijke hazelnootlikeur en zijn dan na een uur al uitgekeken. Het laatste uur zitten we op onze oppik-plek op een bankje in de zon bij een kleine rotonde waar ook een café aan zit. Hier blijkt al snel de ene na de andere man even binnen te gaan om een borrel te drinken, een lot te krassen en dan recht voor ons in een groepje temperamentvolle gesprekken te voeren met elkaar. Ondanks dat we er geen bal van snappen, vermaken we ons kostelijk. Vervolgens worden we weer met gevaar voor eigen leven naar de camping gebracht en genieten daar nog een uurtje van de zon. Harry en Mirre zijn trouwens gelukkig weer veilig in Nederland. Morgen gaan we weer naar het postkantoor in de stad Messina (zo’n 80 kilometer verderop) voor poging twee van het “ophalen pakketje met nieuwe simkaart voor Lidy”. Via Google Translate heeft Lidy alles al op papier gezet. Benieuwd of het pakje er is en of Lidy volgende week weer met een eigen telefoon kan bellen? Jullie gaan het hier weer lezen.

Tot volgende week!

Geschreven door DeTrip