Als je dit leest zijn we weer thuis na zes weken zwerven door Spanje. Onze houtkachel knappert lekker, de wasmachine draait en de camper gaan we vandaag nog verder schoonmaken, zodat ie de stalling in kan voor een paar maanden. Maar laat ik bij het begin van deze week beginnen.

Na het online zetten van ons blog op zaterdagochtend 4 februari ontbijten we met Bart en Jopie (en hun altijd even enthousiaste hond Pumba) in hun gezellige kleine huis, waarna we eerst op pad gaan naar de markt in El Perelló. Ondanks dat het maar 10 kramen zijn, vindt Lidy - helemaal blij - toch een vestje voor maar 3 euro. Dan bezoeken we de mooie, schilderachtige wijn- en likeurwinkel “Celler Marti”. Helaas mag ik niks proeven, dus verlaten we de winkel met lege handen. Dan maar naar de “Coöperativa Agricola” van El Perelló, waar we vertrekken met tassen vol olijven, honing, olijfolie, en wijn (hier mag ik wel wijn proeven: en het smaakt goed kan ik je vertellen). Na de lunch maken we een wandeling langs de kust. Het is schitterend weer, dus de truien gaan snel uit terwijl we langs de met palmen en dennen begroeide rotskust lopen. Op de strandjes in de verborgen kleine baaitjes liggen hier en daar wat stoere mensen in hun zwembroek of bikini. Uit de wind is het dan ook al bijna zomers. Het is wel uitkijken, want af en toe passeren we een sliert dennenprocessierupsen op zoek naar een warm plekje om te nestelen. Na een terrasje in het kustplaatsje L’Ampolla wandelen we op en neer gaand over de rotsen weer terug en keren huiswaarts waar de zon ons nog verwarmd tot en uur of vijf. ’s Avonds lachen we ons tranen met tuiten met slap ouwehoeren tijdens het dobbelspelletje Farkle.

En dan de vijfde februari. Een zondag die we niet snel zullen vergeten wat betreft gastvrijheid, plezier, Catalaanse culinaire traditie, drinken, lachen en gezelligheid. Maar laat ik bij het begin beginnen. Lidy en Bart hebben een nicht Ellen en die woont al jaren in het stadje Falset, zo’n drie kwartier landinwaarts vanuit het huis van Bart en Jopie. En nu zijn wij met z’n vieren en een aantal Spaanse familieleden uitgenodigd om bij Ellen en haar man Joan te komen eten vanaf 11 uur. En niet zomaar eten: nee, we gaan een Calçotada doen. Wat dat is, wordt je zo wel duidelijk. Wij parkeren de camper op de camperplaats in Falset en melden ons stipt om 11 uur bij Ellen en Joan op hun prachtige landgoed. Na een enthousiast en hartelijk ontvangst, komt de Spaanse familie, waarna we met z’n allen met een glas plaatselijk gebrouwen Vermout op elkaar toosten onder een stralend blauwe lucht. Ik sla zelden al om 12 uur alcoholische drank naar binnen, dus dat kan leuk worden. We zijn namelijk nog maar net begonnen. Na deze toost moet er gewerkt worden, want een Calçotada is een Catelaans gastronomische traditie waarbij calçots (een uiensoort die op prei lijkt en ook zo smaakt) worden gegeten. Ze worden niet zomaar gekookt blijkt al snel. Nee, we worden namelijk meegenomen naar een hoop oude, gesnoeide druiventakken waar de brand in gaat. De calçots worden op gaas in dit hoog brandende vuur gelegd door Joan en z’n broer, nog eens gekeerd en na een paar minuten zwartgeblakerd per portie in kranten verpakt, om dan met z’n allen in een doos nog een tijdje door te garen. Wij helpen hier en daar, maar kijken vooral belangstellend en lacherig (“Hahaha, moeten wij die zwartgeblakerde uien eten!?”) toe. Terug aan tafel buiten in de warme zon krijgen we allemaal als kleuters een grote slabber voor en wordt mij duidelijk gemaakt dat het héééél handig (“Hahahahaha!”) is om een baard te hebben bij het eten van calçots. Het wordt namelijk al een zooitje zonder baard, laat staan met! Zoals je begrijpt krijg ik er steeds meer zin in. Terwijl voor ieder koppel een beker oranje calçotssaus wordt neergezet oefenen Bart, Jopie en ik met het drinken van (door Ellen en Joan zelf gebrouwen) wijn uit de porrón: de Spaanse wijnkaraf. Het wordt steeds gezelliger! Dan is het zover: ieder tweetal krijgt een portie in kranten gewikkelde zwartgeblakerde calçots voor zich op tafel en eten maar! En natuurlijk blijven staan, want zo hoort dat. Want nu begint de hilariteit pas echt goed! De calçots worden - voor ze worden gegeten - eerst ontdaan van de zwartgeblakerde buitenkant door deze met de blote hand er af te trekken. Aangezien ik niet van vieze handen hou, begin ik met twee vingers aan de onderkant van de calçot te trekken, wat natuurlijk maar een halfbakken resultaat heeft. Ellen roept me dan toe: “Hans, je moet ze beter aftrekken!” Je snapt dat het niveau na een paar glazen drank en deze opmerking behoorlijk daalt. De ene lachsalvo na de andere volgt. Zeker ook van de Spaanse familieleden, als uitgelegd is wat die Nederlanders onder aftrekken verstaan. Het is duidelijk dat Spanjaarden hier andere woorden voor hebben. Maar Ellen heeft wel gelijk: als je de calçot vol in je hand neemt en trekt, stroop je zo het zwarte blad er af. Vervolgens doop je hem in de heerlijke oranje saus en sla je ‘m al druipend van die saus en staand, als een haring naar binnen (vandaar de slabbers). Het is heerlijk en ik ben een natuurtalent: ik trek na wat oefening fantastisch af èn ik knoei niets op mijn baard. Na 15 calçots en de nodige wijn worden er Catalaanse worstjes, lamsrack en bloedworst gebraden op het druivenhout en eten we dit vlees samen met brood, witte boontjes en weer wijn natuurlijk, terwijl we veel lachen en kletsen met elkaar. Klaar is het dan nog niet, want dan komt er heerlijke Catalaanse Cava op tafel en in ons glas. Na dan nog eens verwend te zijn met koffie en taart eindigen we - voor wie dat wil - met ”Licor de Maria Teresa” (likeur gemaakt door een kennis van Ellen en Joan: Maria Theresia dus). Nou, ik wil wel! Niet dat mijn besluitvaardigheid na vermout, veel wijn en cava enorm is toegenomen, maar “Asje d’r vorgaat (hik!) damoeje d’rook vol vogaan, jatochniedan(hik!)echwel!”. Eind van de middag bedanken we Ellen en Joan voor deze geweldige middag en nemen afscheid van hen. Ook Bart en Jopie zeggen we gedag, want wij blijven in Falset staan met onze camper. Wat waren het gezellige dagen bij hen! We komen zeker nog eens terug hier.

Op maandag 6 februari word ik zonder hoofdpijn wakker. Dat is, of te wijten aan de kwaliteit van de alcoholische versnaperingen van gisteren. of omdat ik daarna alleen maar water heb gedronken. Het maakt niet uit: ik voel me goed! We laten een bewolkt Falset - met een prachtige herinnering rijker - achter ons, maar komen vast nog eens terug hier. Nog geen kilometer op weg begint het te sneeuwen! We zitten nog maar op 500 meter hoogte, dus dit hadden we even niet verwacht. En wat een verschil met gisteren, toen we in ons T-shirtje zaten. Als we afdalen gaat de sneeuw al snel over in een miezerende regen. Overal in de dalen om ons heen verschijnen rookpluimen van de vuurtjes die gemaakt worden. Door de droogte in Spanje is het levensgevaarlijk het snoeihout van de fruitbomen te verbranden met de vaak straffe wind. Maar nu het regent gaat iedereen los. Terwijl wij verder noordwaarts rijden, verdwijnen sommige dalen zelfs onder een laagje rook. Nadat we Barcelona achter ons hebben gelaten - het stuur stevig omklemd vanwege de harde wind - komt de Middellandse Zee weer in zicht. We stoppen op een camping in het badplaatsje Pineda de Mar, iets ten zuiden van Lloret de Mar. Als de regen is gestopt, lopen we aan het eind van de middag nog langs de stormachtige zee en door het nogal troosteloze badplaatsje dat er in de zomer vast veel gezelliger uitziet. Terug in de camper begint het weer te regenen. Zo wennen we vast aan Nederlands weer.

Nou, dat wennen gaat gewoon door op dinsdag 7 februari. Het regent ‘s nacht en dat blijft het de hele stormachtige ochtend zo, als wij via Gerona en Figueres Spanje achter ons laten en verruilen voor Frankrijk. Nadat we de natte wijngaarden van de Languedoc-Roussillon hebben doorkruist, volgen we de A75 noordwaarts langs de Cevennen. We gaan behoorlijk de hoogte in en onze camper vindt het soms best zwaar om de hier en daar besneeuwde bergen te beklimmen. Tegen de tijd dat we bij Millau zijn stopt de regen gelukkig, wordt het blauw en breekt lekker de zon door. Hadden we al wat sneeuw gezien onderweg, na de machtige brug van Millau worden de toppen van o.a. de Mont-Dore in de verte spierwit zichtbaar. Om vijf uur slaan we ons kamp op (op een camperplaats) in Issoire, zo’n 30 km onder Clermont-Ferrand. We hebben een flinke ruk gemaakt vandaag. Hopelijk blijven we warm vannacht, want het wordt naar verwachting tien graden onder nul. Gelukkig heb ik Lidy en een gaskachel.

’s Woensdags laten we Clermont-Ferrand en de duidelijk zichtbare oude vulkanen eromheen al om 10 uur ’s ochtends achter ons. Daarna wordt het langzaamaan heuvelachtig en doorkruisen we de Loirestreek met haar vele kastelen, eindeloze akkers en kleine boerendorpjes. Na ook de Seine te zijn overgestoken komen we via veel rotondes in de Champagnestreek. Tussen de wijngaarden door, waar boeren druk in de weer zijn met het snoeien van de wijnranken, rijden we naar het stadje Sézanne (ons einddoel vandaag). Midden op het marktplein is ook de camperplaats, waar we - voor de laatste nacht als nomaden - onze camper parkeren. Morgen de laatste etappe van de terugreis naar huis. Het gaat sneller dan gedacht, dus zijn we een dag eerder thuis. Normaal heb ik veel moeite met thuiskomen en weer het gewone thuisritme oppakken, maar heel erg vind ik het dit keer niet. Ligt het eraan dat ik een dagje ouder word of dat we nu van die lieve kleinkinderen hebben? Of misschien omdat we ons leven nu indelen zoals we dat zelf willen? Of omdat we over vijf weken alweer gaan wintersporten? Geen idee, het zal wel met alles een beetje te maken hebben. Ik word in ieder geval niet depressief bij het idee weer naar huis te gaan en dat is sowieso prettig. We doen ’s avonds nog het laatste potje Qwixx van deze reis en eindelijk maak ik Lidy weer eens dik in. Eind goed, al goed!

Donderdag 9 februari wordt ik om zeven uur al gewekt door een ronkende bus naast de camper. Ik wacht tien minuten, waarbij ik me steeds meer opwind over die halve zool. Kan die z’n motor gewoon niet afzetten! Ik wil slapen! Ik kleed me aan om die chauffeur dat eens ongezouten te vertellen (ik praat nauwelijks Frans, maar hij zal m’n gebaren en mimiek best snappen!). Ik doe de deur nog niet open of hij vertrekt. Wat een afknapper! Lidy is door mijn gerommel ook al wakker, dus uiteindelijk starten we de camper om half negen en vertrekken uit Sézanne. We rijden verder door de Champagnestreek en zien de kathedraal van Reims in de verte liggen. Tijdens onze rit door de Franse en Belgische Ardennen begint mijn vertrouwen in de motor van onze camper danig te dalen. Af en toe houdt de motor wat in. Shitzooi! Het zal toch niet dat we net als vorig jaar pech krijgen, met alle gevolgen van dien. Ik word stiller, fluit niet meer (wat ik altijd doe als ik het naar m’n zin heb, en dat heb ik meestal achter het stuur) en begin lichtelijk te zweten. Ik heb niks tegen Lidy gezegd, maar die merkt het na verloop van tijd natuurlijk ook. Met geknepen billen gaan we lichtelijk schokkend berg op en berg af. Na een korte pauze besluiten we nu in één keer naar huis te rijden, als de motor het tenminste blijft doen. Gelukkig doet ie dat en verlaten via Brussel en Antwerpen België. De motor doet het een stuk beter op de nu vlakke Nederlandse wegen, maar het is duidelijk dat onze monteur Bronzen (voormalig Gouden) Gert weer een klus heeft te doen. Na 6000 kilometer te hebben gereden in de afgelopen zes weken parkeren we om drie uur ‘s middags zonder verdere problemen voor de deur, gaat thuis de houtkachel aan, ruimen we de camper uit en douchen weer eens lekker lang. We kijken terug op een prachtige reis. Morgen naar Dolf, Soey en hun kleine jongens. Heerlijk om dan weer met alle vier die lieverds te knuffelen!

Voorlopig is dit dan voor nu ons laatste reisverslag. Vanaf volgende week ga ik weer een paar dagen per week werken en Lidy ook op school als er een invaller nodig is. Zien we daar tegenop? Nee hoor, we hebben allebei leuk werk en het is leuk om alle collega’s weer te zien toch!

Dan wil ik als laatst jullie nog bedanken voor het volgen van onze belevenissen op deze reis en jullie reacties daarop. Misschien tot een volgende keer. Tot ooit!

Geschreven door DeTrip