De laatste week van onze reis naar Engeland en Schotland is aangebroken. Een week van naar het zuiden gaan, van afscheid nemen van Schotland en van de zaken op een rijtje zetten.

Zaterdag 21 mei verlaten we met gierende V-snaar de parkeer(slaap)plaats met toilet. Gelukkig houdt dit gieren zoals gewoonlijk na een paar keer schakelen weer op. We zetten koers naar het plaatsje Aberfoyle in het Trossachs National Park. Het landschap is nu echt definitief anders dan het kale, onherbergzame noorden van Schotland. De heuvels zijn minder hoog, begroeid met naald- en loofbossen, meer bewoond en ogen vriendelijker. Iets voorbij Aberfoyle wandelen we een paar uur rond het meer, terwijl er regelmatig een miezerige regen op ons neerdaalt. Dat drukt de pret niet. We zien rond het meer prachtige Engelse landhuizen met de bekende, geweldig in alle kleuren bloeiende rododendrons en bezoeken het zwaar tegenvallende Scottish Wool Centre. Dan door naar de paar kilometer verderop gelegen camping, waar we twee nachten zullen blijven. We zijn nu echt in het zuiden van Schotland: Glasgow en Edinburgh zijn vlakbij.

Op een droge zondag doen we uiteindelijk weinig bijzonders. Het plan is een uitgezette fietsroute te doen langs het nabijgelegen Loch Lomond vanuit het toeristische stadje Balloch. We doen maar een klein deel van de route. Schotten moeten namelijk nog een hoop leren over fietsroutes, want deze loopt bijna voortdurend langs één van de drukste hoofdroutes in Schotland. Hier langs fietsen is dus echt waardeloos. Na een paar kilometer keren we om en fietsen dan maar naar het kasteeltje in het stadspark. Om daarna door het park, langs de jachthaven en via het winkelcentrum terug te keren naar de camper. Rond vieren zijn we terug op de camping, waar we alles klaar maken voor onze reis naar het zuiden. Maar eerst morgen nog een dagje Edinburgh.

Het is maandag 23 mei als wij om half tien ’s ochtends op een Park & Ride net buiten Edinburgh de camper op slot draaien. Op de weg hier naartoe al - heel toevallig - de bekende Kelpies gezien: de 30 meter hoge stalen beelden van paardenkoppen. Vanuit de P & R pakken we de trein en stappen tien minuten later uit op Waverley Station, hartje Edinburgh. En wat een prachtige stad is dat! Sfeervol en propvol historie. Gelegen op een heuvel met kleine steegjes, prachtige straten, St. Giles’ Cathedral, Museum of Scotland, John Knox House, Greyfriars Cemetery, pubs, restaurants, veel toeristen en nog veel meer in Old Town. Het is met volle teugen genieten! Zeker als de zon aan het eind van de ochtend definitief doorbreekt en niet meer verdwijnt. Na de Fish ’n Chips lopen we naar The Castle, die boven Edinburgh uit torent. Hier vermaken we ons een paar uur met het bekijken van de vele “Royal Buildings” en natuurlijk vergapen we ons aan de kroonjuwelen van Schotland en de “Stone of Scone”. Ondanks dat we nog lang niet alles hebben gezien, kunnen onze voeten niet meer. We pakken eind van de middag de trein terug en rijden nog een halfuur met de camper door naar een plekje voor de nacht - met prachtig uitzicht over zee - bij het stadje Dunbar.
We zijn daar een uurtje als er naast ons op het grasveldje een heks verschijnt. Tenminste: dat is mijn indruk. Met haakneus en flapperende broekspijpen in de wind, gooit zij - onder het uitroepen van onverstaanbare bezweringen - brood in de lucht, waarop zwermen zwarte kraaien op het brood af komen en rond haar hoofd vliegen. Het lijkt of het brood wordt geofferd voor één of andere duistere zaak. Het ziet er allemaal erg angstaanjagend uit. Ik verwacht elk moment dat er een bezemsteel ergens vandaan komt. “Ik heb nog hout en aanmaakblokjes bij me.” zeg ik nog veelbetekenend tegen Lidy. Maar mijn fantasie spat uit elkaar als zij keurig de broodzak in de vuilnisbak stopt en ons vriendelijk toeknikkend wegloopt. Lachend wuif ik terug.

Op dinsdag en woensdag rijden we door naar de streek Suffolk in het zuidoosten van Engeland. Vanaf daar is het nog een uur naar Harwich, waar we zaterdag de veerboot naar Hoek van Holland zullen nemen. Ze verwachten in die streek goed weer donderdag en vrijdag en het lijkt ons heerlijk weer eens buiten te ontbijten. Iets wat al weken terug is dat we dat hebben gedaan. Dinsdag stoppen we in de buurt van Sheffield op een kleine camping aan een beek. We zijn de enigen hier. Natuurlijk wandelen we nog wat in de buurt. Ondanks dat het landschap licht glooiend is, doet het ons weer erg aan Nederland denken: maisveld, bos, eekhoorns, gras, watertje en zwanen.

De volgende ochtend gaat het rond elven verder zuidwaarts. Na veel snelweg met heel veel vrachtverkee,r stoppen we rond half drie op een camping in het Rendlesham Forest in Suffolk: een grote open plek voor 90 kampeerders. We staan er nu met z’n vieren: het is duidelijk dat ze in Engeland geen Hemelvaart kennen. ’s Middags verkennen we het bos door de “UFO-trail” te lopen. In dit bos zijn in 1980 namelijk o.a. vreemde lichtverschijnselen waargenomen. Wij komen - buiten de namaak UFO die is nagemaakt op basis van de verhalen van toen - helaas niets vreemds tegen.

“I love it when a plan comes together!” zeg ik tegen Lidy als ik de gordijnen in de camper open doe in de ochtend van donderdag 26 mei. De zon schijnt! Yes, heerlijk buiten ontbijten! Zo, dat is lang geleden. Eind van de ochtend pakken we toch de fiets en doen een stukje van de Suffolk Coastal Route. Over kleine weggetjes tussen de glooiende velden met aardappelen, koren en varkens (ja, die lopen hier gewoon buiten!). Langs rood bakstenen dorpjes, kerken, landhuizen, klooster en veel rododendrons. We drinken koffie met carrot cake in het havendorp Orford en lunchen op het enorme kiezelstrand aan de Noordzee. We turen naar de overkant. Daar - in de verte - ligt Nederland, maar natuurlijk zien we niets. Overmorgen zijn we er weer. Nu het eind in zicht komt van deze reis, blikken we regelmatig terug. Wat hebben we een super reis gehad! De 5000 kilometer links rijden door Engeland en Schotland waren geweldig. Van Wales, Lake District tot de Schotse Hooganden: ze zijn allemaal erg mooi op hun eigen manier. Brem, schapen, ontelbare public footpath, smalle weggetjes, meer schapen, kastelen overal, cheesecake bij de koffie, slechte weggetjes en nog meer schapen. Altijd waren de Engelsen en Schotten aardig, vriendelijk en bereidt een praatje te maken. Nee, buiten een paar dagen flink ziek, het missen van een aantal lieve mensen thuis, de vaak gierende V-snaar en de van Lidy verloren Qwixx spelletjes was het een geweldige reis.

Op een stralende vrijdag 27 mei verlaten wij de camping in het bos. We rijden eerst naar het vlakbij gelegen Framlingham Castle. Vooral het buitenaanzicht van dit kasteel - bekend geworden door de wereldhit ”Castle On The Hill” van Ed Sheeran - vinden we schitterend. Je ziet de ridders zo voor je die de kasteelbrug met wapperende banieren over galopperen. Na dit middeleeuwse schouwspe,l gaan we door naar het dorpje Kersey. Als één van de mooiste dorpjes van het graafschap Suffolk, hadden we een enorme hoeveelheid toeristen verwacht. Het tegenovergestelde is waar: geen toerist te bekennen, maar een prachtig middeleeuws dorpje met vakwerkhuisjes en een beek die over de hoofdstraat heen loopt in plaats van eronderdoor. We lunchen hier heerlijk bij het enige restaurant van het dorp, waarna we doorrijden naar de haven van Harwich. We stoppen op de enorme parkeerplaats voor de Stena Line Ferry naar Hoek van Holland. In de avond komen er nog een aantal campers en caravans voor, naast en achter ons staan. We voelen ons nog even zwervers. Morgen inchecken op de Stena Line, dan vanuit Hoek van Holland in uurtje naar huis rijden en voorlopig weer thuis slapen. Ook niet verkeerd.

Tot ziens bij een andere reis misschien.

Geschreven door DeTrip