Sorry mensen! Het is een lang verhaal geworden deze week. Zo veel gedaan, in tegenstelling tot vorige week. En dan ook nog een dag later gepost op Pindat. Tja, we zaten even in “The Middle of Nowhere”, dus geen enkel bereik op wat voor manier dan ook. Maar hier is ie dan toch. Beter laat dan nooit! En, oh ja: nog bedankt voor alle reacties.

Op zaterdag 23 april gaat het weer een stukje vooruit met me. Slikken gaat beter en dus eten en drinken ook. Nu aansterken! En ik ga nu over de afgelopen week ophouden ook, want genoeg gejankt hierover (hoewel het natuurlijk wel reëel gejank was). Maar genoeg is genoeg.
We spreken samen onze plannen door en komen tot de conclusie dat we de zuidkust laten voor wat het is. Die zuidkust blijft er nog wel even liggen en is vanuit Nederland het meest dichtbij. Dat houden we dan lekker voor later. We vertrekken morgen en gaan in twee dagen naar Wales. Mooi, goed plan! We vullen en legen in de loop van de dag alles wat in een camper gevuld en geleegd kan worden en zijn klaar om morgen verder te trekken.
Aangezien het wederom lekker weer is, fietsen we vandaag naar de kustplaats Bexhill-on-Sea: een kilometertje of vijf zuidwaarts. Ik kijk direct m’n ogen uit (ìk heb nog niks gezien hier). We fietsen langs prachtige Engelse “cottages”, die gestrooid lijken over het glooiende platteland. Dan rijden we Bexhill-on-Sea in en zien mooie - typisch Engelse/Victoriaanse - straten afgewisseld met lelijke huizenblokken. We lunchen op het rustige kiezelstrand met onze rug tegen de rand van de boulevard. Zo in de luwte genieten we van de zon en kijken naar de snel voorbij razende eenzame surfer, de enige twee kinderen die het aandurven de frisse zee in te gaan en de twee meeuwen die naast ons jankerig krijsen om een stukje brood. Als de zon wat vaker achter de wolken verdwijnt, pakken we op en fietsen terug naar “onze” camping. Dat is dan echt voor de laatste avond. Morgen gelukkig verder!

Op een stralende zondag 24 april vertrekken we vroeg. De ochtend is voor ons! We gaan de “Seven Sisters” bewonderen: prachtige, uit zee oprijzende, witte kliffen die de onherroepelijke grens vormen van het Britse eiland. Maar eerst er naar toe rijden. Het links rijden is - na vier dagen bedrust - even onwennig, maar lukt weer snel. Erger zijn de smalle weggetjes met metershoge heggen, die dan ook nog boven je naar binnen buigen. Als je zoals wij drie meter hoog zijn en tweetwintig breed is dat regelmatig billenknijpen bij tegenliggers. Alles gaat gelukkig goed en na een half uur rijden trek ik de handrem aan op een stoffige parkeerplaats. Daar trekken we onze wandelschoenen aan en gooien de rugzak over de schouders: op naar de “Seven Sisters”. Eindelijk weer wandelen! We gaan eerst een tijd lang met een straffe wind in de rug omhoog en omlaag over glooiende hellingen begroeid met hard gras, stekelig brem en prachtige (door de altijd aanwezige wind naar één kant groeiende) bomen. Dit harde landschap wordt verzacht door de honderden schapen die stoïcijns lopen te grazen om ons heen. Te meer daar ze er super grappige en schattig uitzien. Ze hebben echt overal wol! Dus ook op poten en kop enzo. Ik noem ze direct “Schaapradoedels”. Want - check de foto - daar lijken ze echt verrekte veel op. Na een uur is het dan zover: we staan aan de rand van de imposante “Seven Sisters” en kijken vanaf de kliffen het prachtige blauwe water van het Kanaal over. Even verderop kun je de prachtige, wit kartelende en door de zon echt oogverblindende kustlijn met het oog volgen. Na hiervan te hebben genoten, keren we tegen de straffe wind in op onze schreden terug en geven elkaar een high-five bij de camper: Dit is Lidy prima gelukt met brace om haar knie. Te gek! En dat is een lekkere lunch waard!
Na de lunch gaan we verder op weg. Nu vooral noordwaarts, richting Wales. Maar niet in één keer: vandaag eerst naar het stadje Salisbury om daar morgen de oude binnenstad en vooral de kathedraal te bekijken. Onderweg blijft het glooien en is de lente volop aanwezig met frisgroene blaadjes en veel bloesems. Dat we in Engeland zijn wordt nog eens onderstreept door de klinkende namen als Bridge End Inn, The Fox and Hound Bar en Haystack Café die we in dorpen en stadjes tegenkomen: Eind van de middag zetten we ons huisje neer met uitzicht op een prachtig heuvellandschap, nadat we uitgebreid met de super aardige campingeigenaar hebben gesproken. In de ondergaande zon zittend genieten we van heerlijke stiltemomenten, die alleen doorbroken wordt door het gekwetter van merels en puttertjes.

Ondanks dat de zon uitbundig schijnt op maandagochtend 25 april is het nog behoorlijk fris op de fiets als we freewheelend keihard de heuvels af suizen richting Salisbury. In het dal komen we door prachtige huizenwijkjes, langs knalgele koolzaadvelden en lijkt het af en toe of we door een filmdecor van Engeland begin 20ste eeuw fietsen. De imposante kathedraal - voortdurend aanwezig binnen ons uitzicht - kruipt dichterbij. Onze fietsen achterlatend in weer een prachtig oud straatje lopen we naar de kathedraal. En daar is ie dan: De met serene rust omgeven St Mary’s Cathedral. Stammend uit de dertiende eeuw en met z’n toren van 123 meter de hoogste van Groot Brittannië. Indrukwekkend om te zien. Zeker ook al die menshoge beelden aan de buitenzijde van de kathedraal. We dwalen onder de indruk door de prachtige kloostergangen en wandelen verder in het enorme park rond de kathedraal. Binnen ligt ook één van de weinige originele exemplaren van de uit 1215 stammende Magna Carta: het eerste grondwettelijke document in de geschiedenis, waar vrijheden van burgers en nieuwe regels voor rechtspraak in werden vastgelegd. Dit was, naar het schijnt, een mijlpaal binnen de ontwikkeling van vrijheid en democratie. Zo, dan weten jullie dat ook weer. Ondertussen is het lunchtijd en strijken we neer bij Carwardine’s Restaurant en verorberen onze eerste Fish’n Chips deze reis. Het is vast niet de laatste, want deze is lekker! Na nog wat ronddolen in het mooie, oude centrum pakken we de fiets weer terug naar ons campertje. Tijdens ons avondeten - in de zon voor de camper - concluderen we dat deze tussenstop absoluut de moeite waard was. ’s Avonds check ik de NOS app en begrijp dat Henny Vrienten is overleden. Hier ben ik wel even stil van. We zijn een groot muzikant kwijt. M’n gedachten gaan terug naar een dampende feesttent in 1979 in Kortenhoef waar Doe Maar al z’n hits speelt. De jeugd van het dorp (inclusief Lidy en vriendje Hans) is natuurlijk uitgelopen voor dit concert. Ik sta samen met mijn prille Kortenhoefse liefde Lidy achterin de tent te zweten, te roken, bier te drinken en vooral met verbazing het tafereel voor ons gade te slaan. Voortdurend zien we voor het podium gillende meisjes van rond de 12 jaar in katzwijm raken en weggevoerd worden. Henny Vrienten speelt met zijn Doe Maar stoïcijns door: “Sinds een dag of twee”, “Is dit alles”, “De Bom” enzovoort. Wij - 20 jaar jong - vonden Doe Maar gewoon leuke muziek en gingen eens kijken hoe dat was in het dorp: zo vaak gebeurt er daar niet zoiets. Wat een spektakel! Later ben ik die muziek (maar ook de latere muzikale ontwikkeling van Henny Vrienten) erg gaan waarderen. Bedankt Henny. Rust zacht. Aan dit mijmeren komt een eind als Lidy me terug haalt naar het nu door te vragen: “Gaan we nog een potje Qwixxen vanavond?” Het antwoord laat zich raden.

Dinsdag 26 april ontbijten we heerlijk in het zonnetje. Wat een genot! Ik heb er dan al drie uur opzitten. De antibiotica maakt dat ik super slecht slaap en elke ochtend rond zessen wakker ben. Diegene die mij kennen, kunnen je vertellen dat vroeg opstaan één van de dingen is waar ik erg slecht tegen kan. Maar goed, nog twee dagen antibiotica en dan ga ik gewoon weer lekker lang slapen.
Na het ontbijt pakken we op, starten de motor en gaan weer op pad. Doel vandaag is het zuiden van Wales, maar we maken eerst een omweggetje via het wereldberoemde Stonehenge. De weg voert ons door een lieflijk besloten dal langs een prachtig slingerend riviertje en met uiteraard schapen op de glooiende oevers. Verrast stoppen we, gaan zitten en verwonderen ons aan de kant van de kabbelende rivier: we wanen ons even in de streek De Gouw uit In de Ban van de Ring (daar waar de hobbits wonen). Echt geweldig!
En dan Stonehenge! Daar ligt het dan op de glooiende grasheuvels: de beroemdste prehistorische steencirkel van de wereld. Indrukwekkend om te zien en te bedenken dat hier al in de prehistorie werd geleefd en rituelen werden uitgevoerd. Toen hoefden ze vast geen 25 euro p.p. te betalen om iets dichter bij de steencirkel te komen. Wij laten dat daarom aan ons voorbij gaan en verheugen ons al op de Fish’n Chips die we voor dat geld kunnen nuttigen.
We laten Stonehenge achter ons en rijden door nog altijd glooiend, gecultiveerd landschap verder. Daar komt duidelijk verandering in als we de gigantische brug over de zeearm die Wales van het zuiden van Engeland scheidt over zijn. We zijn van harte welkom volgens de tweetalige borden langs de weg: “Welcome in Wales!” en “Croeso i Gymru!” (alles wordt overal in het Engels èn Welsh aangegeven). De heuvels worden hoger, bosrijker en we zien regelmatig kastelen. Ons doel vandaag is het Brecon Beacons National Park: een gevarieerd, sterk heuvelachtig gebied in zuid Wales. Tegen het einde van de middag stoppen wij op een camping in het centrale deel van Brecon Beacons. Aan de voet van kale, afgesleten, onherbergzame heuvels zitten we even later voor ons huisje in het zonnetje. We staan in ons eentje op een voetbalveldgroot weiland. Er staan in totaal vijf campers en tenten op deze mooie camping met superaardige eigenaar. Ieder op z’n eigen voetbalveld (en dat is niet gelogen). ’s Avonds gaat het vuurtje aan en komt de gitaar erbij. Als dan later zich ook nog een fantastische sterrenhemel ontvouwd boven ons, weten we weer dat dit het ultieme kampeergevoel is. Wat een bofkonten zijn we!

Op Koningsdag voor ons dus geen vrijmarkt, oranjebitter of zaklopen. Wij gaan wandelen vanaf de camping naar een nabij gelegen heuveltop. De heuvels zijn kaal en alleen begroeid met heide, brem en gras. En de harde wind is er altijd en dat maakt het ondanks het zonnige weer af en toe steenkoud. Het is duidelijk dat de lente hier achterloopt op het zuiden van Engeland. Nog weinig bloemen en groen te zien. We hebben natuurlijk vanaf ons hoge positie prachtig uitzicht op de omgeving. Op de groene weiden ver beneden ons lijkt het net of er anijshagel gestrooid is, maar het zijn natuurlijk de alom aanwezige schapen en lammetjes. Lidy toont zich vandaag een held. We gaan over rotsige paden en stijgen/dalen in totaal zo’n 250 meter gedurende onze tocht van 9 kilometer. En ze blijft maar doorgaan, terwijl ik al denk: “Die gaat er zo de brui aan geven of mij geïrriteerd verwijten dat het weer veel langer is dan ik had gezegd.” Maar nee hoor, Lidy loopt stug door met haar brace om en hiking sticks in haar handen. Dus weer aangekomen bij de camper hebben we dat gevierd met thee drinken, brownies eten en lekker in de zon nagenieten van een topprestatie. “Trots op je, Lidy!” Nog wel even afwachten hoe morgen alles aanvoelt.

Goed nieuws de volgende ochtend. Lidy’s knie blijft goed voelen. Super fijn voor haar. We ruimen onze “fire pit” op, hebben nog een goed gesprek met het eigenaarsechtpaar van de camping en laten hen dan achter ons. Eerst rijden we naar het stadje “Hay-on-Wye”, wereldberoemd om z’n vele tweedehands boekenwinkels. En natuurlijk moet Lidy daar - als fervent boekenlezer - geweest zijn. We struinen door de gezellige straatjes en snuffelen in de muffe boekenzaakjes. Na een koffie met heerlijke Engelse zoetigheid erbij vertrekken we weer. Op naar het noorden van Wales, naar Snowdonia National Park. Terwijl Lauryn Hill me de passende woorden “Ready or not, here I come!” toe zingt uit de speakers, volgen we de loop van de Wye rivier. De heuvels worden langzaam steeds hoger en ruiger, terwijl de hellingen dan weer wijds uitlopen om vervolgens plots stijl naast ons op te rijzen. De kenmerkende meidoornheggetjes zijn ook steeds bepalender in het landschap. En altijd en overal schapen natuurlijk. De weggetjes die we volgen zijn prachtig en meestal erg smal, wat maakt dat ik behoorlijk vermoeid ben als ik rond half vijf de handrem aantrek op de camping bij het plaatsje Beddgelert. Jammer, maar we kunnen hier maar één nacht blijven, horen we. Morgen stroomt het hier vol, aangezien twee mei een feestdag is en dus alle Britten een lang weekend hebben. Don’t worry, morgen weer een dag. Daar komen we vast ook wel uit.

Vrijdag 29 april rond elven zeggen we dag tegen deze camping en starten we midden in het Snowdonia National Park vanuit de Pen-y-Pass de Miners’ Track: een wandeling via een oud mijnwerkerspad met voortdurend zicht op de berg Snowdon (1085 meter hoog en de hoogste van Wales en Engeland). We lopen onder een strakblauwe hemel in een adembenemend ruig, woest en oud landschap van puinhelling naar puinhelling tussen pokdalige - met rotsblokken bezaaide - bergen. Duidelijk is dat het hier nog niet zo lang sneeuwvrij is en de lente dus nog moet beginnen. We lopen in dit decor steeds hoger van het ene naar het andere bergmeer met natuurlijk overal weer gemekker van schapen om ons heen. De top van de imposante Snowdon ligt steeds recht voor ons, maar is niet ons doel van vandaag. Nee, dat is het laatste voor deze berg liggende meertje. Daar aangekomen genieten we onze lunch en keren terug naar de bewoonde wereld. Wat prachtig was het vandaag! We zijn nog tevredener als we horen van “locals” dat we het ontzettend treffen met het mooie weer. Het gebeurt niet vaak dat deze bergen goed zichtbaar zijn. Mazzelaars zijn wij.
We rijden vervolgens één dal verder en stoppen op de “Gwern Gof Uchaf Campsite”. Gisteravond gebeld en we konden komen. Deze basic camping bij een schapenboer ligt spectaculair ingeklemd tussen ook weer woeste rotshellingen en kijkt rondom uit op versleten bergtoppen. We wanen ons in de Wild, Wild West. Geen elektra, maar gelukkig wel een wc, water en veel schapen rond de camper. Ondanks onze zonovergoten plek gaan we toch vroeg naar binnen. Er staat een bijtende, koude wind. Maar dat mag de pret niet drukken. We vinden het geweldig hier! Morgen blijven we nog een dagje. Maar dat lezen jullie volgende week allemaal weer natuurlijk.

Tot dan!

Geschreven door DeTrip