Voor ik begin met deze week, even een opmerking naar aanleiding van een aantal reacties die we hebben gekregen op het verslag van vorige week: Als ik het over Jane en Tarzan of Adam en Eva heb, betekent dat natuurlijk niet dat Lidy en ik in ons blote gat op de foto gaan voor jullie. Dat bewaren we voor onszelf. Duidelijk! Oké, dan nu deze week.

Zaterdag 14 augustus ben ik vroeg uit de veren. Het is nog heerlijk koel en doodstil op de camping. Ik ontbijt en rond achten zwaait Lidy me al gapend en met een nog door de slaap verkreukeld hoofd uit. Aangezien Lidy het te warm vindt om te wandelen, ga ik in m’n eentje. Om bij het beginpunt van de wandeling te komen, fiets ik eerst zo’n tien kilometer bergopwaarts. Eerst passeren een viertal wielrenners mij, maar als het echt klimmen wordt, haal ik hen weer in. “Bom diaz.”roep ik ze lachend toe en wijzend op m’n fiets voeg ik er verontschuldigend aan toe: “Electrico!”. Blijken het super aardige gasten te zijn. De rest van mijn fietstocht kletsen we over koetjes en kalfjes met elkaar. Zij hijgend, maar ik niet. Dat hijgen komt later voor mij nog. Ik start weer eens in een hier en daar bijna middeleeuws dorpje waar de tijd heeft stilgestaan. De wandeling voert me eerst over oude weggetjes, omzoomd door groen bemoste stenen muurtjes, langs kleine wijngaarden naar een eucalyptusbos. Langzaam veranderd het om me heen. Het bos maakt plaats voor varens, brem en scherpe distels. Plots sta ik oog in oog met een tweetal stieren met enorme scherpe hoorns. Slik! Wat nu! Gelukkig heb ik m’n rode overhemd al uitgedaan, want het wordt al behoorlijk warm. Na temperamentvol handengeklap van mijn kant, verdwijnen de stieren en ik voel me als een matador. Begeleidt door gefladder van vlinders klim ik hoger en hoger. Het wordt steeds kaler en onherbergzamer om me heen. En overal rotspartijen. Of reuzen een potje handbal hebben gespeeld, maar als een stelletje kinderen niks hebben opgeruimd. Ik vind het allemaal prachtig! Ik pauzeer bij een schuilhut en les m’n dorst. Het is ondertussen al rond de 28 graden als ik slingerend verder loop door dit ruige gebied. Er is echt niemand hier en ik kan de verleiding dan ook niet weerstaan om een paar keer lekker te schreeuwen, maar het enige antwoord is m’n eigen echo. Ik stop bij bramenstruiken, waar ik handenvol heerlijke zoete bramen pluk en uiteraard direct verorber. Genietend van de uitzichten en de rust, daal ik af langs een klaterend beekje en kom via een eucalyptusbos het stille dorpje weer in. Hier steek ik m’n hoofd nog even in het heldere water van de centrale wasplaats (“Ohh, lekkerrr!”) en fiets tevreden terug. Weer thuis tref ik Lidy aan, die haar tweede gehaakte handpop (een geit dit keer) helemaal af heeft voor kleinzoons Pius en Woody. Super cute! ’s Middags gaan we naar weer een volgende waterpoel die we nog niet kennen. Het blijft verassend hier! De zon brandt nog heftiger dan de andere dagen op onze huid, dus we genieten voor de zoveelste dag op rij van het koele water. ’s Avonds concluderen we dat we deze plek helemaal te gek is, maar we morgen toch echt verder gaan richting de “Picos de Europa”.

Zondag 14 en maandag 15 augustus trekken we door naar de “Picos de Europa”, een ruig berggebied in noord Spanje, zo’n 200 kilometer ten westen van Bilbao. Later deze week meer hierover. We doen het rustig aan, want er zijn mooie dingen te zien onderweg. Op maandag gaan we eerst langs het plaatsje Bande, waar een archeologische vindplaats is van een oud Romeins kampement met thermale baden. Vooral dat laatste lijkt ons interessant. We moeten eerst een stukje lopen om er te komen en als we er bijna zijn, ga ik recht op m’n doel af. Er zitten inderdaad mensen te pootjebaden op de muurtjes rond het groenige water, dus dat is veelbelovend. Die mensen zien mij ook aankomen, maar niemand die op het idee komt om mij te waarschuwen. Want het volgende gebeurt: Vanuit de baden lopen een soort beekjes. Dit is van het water dat voortdurend over de stenen badrand heenloopt. Over de beek die mijn pad kruist, kan ik niet heen springen, dus ik stap vastberaden in het midden van de beek om over te steken. Het volgende moment sta ik tot m’n schrik tot boven m’n knieën in de drab. Ik realiseer me dat ik te maken heb met een soort bodem van slib. Zoals op de Wadden, maar dan dieper. De pootjebadende mensen kijken me schaapachtig aan, terwijl ik mijn benen uit de drab trek op een zo nonchalant mogelijke manier. Zo van: “Ik weet wat ik doe. Ik doe dit elke dag!”. Voor straf baad ik daarna mijn vuile pootjes in hun schone water. Weer schoongepoetst bekijken we de bijzondere de overblijfselen van deze thermale baden en trekken verder langs de Rio Sil door een prachtig ruig berglandschap met diepe kloven. We stoppen voor de nacht bij de stad Ponferrada, waar we de volgende ochtend weer vroeg het bed uit rollen. We hebben deze maandag namelijk een vol programma. Zo staan we dus om tien uur voor een kasteel in Ponferrada. En wat voor kasteel! Het “Castillo de los Templarios” lijkt er ééntje uit Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. De poort met ophaalbrug, de torens, kantelen en binnenplaats spreken tot de verbeelding. Je ziet de ridders te paard tijdens een toernooi zo voor je. Verder zijn we onder de indruk van de prachtige elfde - en twaalfde-eeuwse boeken tentoonstelling. Twee uur later zijn de ridders ver weg als we door de Lidl lopen achter een winkelwagen. We slaan in voor ons verblijf tot vrijdag in de “Picos de Europa”. De camping ligt op 1200 meter hoogte en de supermarkt is ver weg, dus het is nu of nooit. Nog weer zwaarder beladen met primaire levensbehoeften - zoals bier en wijn - rijden we verder. Na een aanvankelijk vrij vlakke, saaie rit zien we hier en daar ineens een rotspuntje verschijnen achter de heuvels. Dan begint het echte werk: hoge, grijze rotsformaties verheffen zich hoog naast en boven ons. Wat een imposante bergen! Het uitzicht over het stuwmeer bij het plaatsje Riaño doet ons erg denken aan de bergformaties van de Lofoten in Noorwegen. “Fenomenaal!!” zou m’n vader roepen. En ik moet ‘m dit keer gelijk geven. Tot onze eindbestemming is het na elke bocht “Oh, kijk daar!” en “Tjé, ongelofelijk. Wat mooi hier!”. Niet veel later zitten we vanuit onze luie stoelen voor onze camper nog steeds te genieten van dit rauwe natuurschoon waar we op uitkijken. Wat een uitzicht vanuit Camping El Cares! Het kriebelt om direct stevig te gaan wandelen. Maar eerst nog een nachtje slapen.

Wij luisteren vroeg in de ochtend van dinsdag 17 augustus naar Carlos, de wandelspecialist van de camping. Hij geeft - aan wie dat wil op de camping - eerst uitleg over de verschillende wandelroutes die er zijn in dit gebied. Wij kiezen er eentje uit die zo’n vier uur duurt. Een uur later zijn we telkens weer verbluft over de uitzichten waarop we getrakteerd worden. We wandelen vanuit de camping naar het nabijgelegen plaatsje “Posada de Valdeon”. In eerste instantie hadden we geen uitzicht toen we door het oeroude beukenbos met verwrongen bomen liepen, die me deden denken aan scenes uit “In de Ban van de Ring”. Tegen de tijd dat we het bos zat zijn, wordt onze wens verhoord en krijgen we zicht op de gigantische rotsformaties. We staan regelmatig stil om genietend om ons heen te kijken. En om uit te puffen, want het klimt en daalt regelmatig behoorlijk. Na een koffie en een thee in het plaatsje gaan we op de terugweg. We lunchen bij zo’n oude watertrog, waar tot onze verbazing een oude dorpsbewoonster echt water komt halen. Hierna vervolgen we onze weg en zijn een uur later weer thuis. Dat was een goeie warming up voor morgen, vind ik. Lidy - uitgeteld liggend op haar relaxstoel - ziet dat toch anders. Na enige discussie over het wandelen van morgen komen we tot een goed compromis: als Lidy het zat is, gaat ze terug. Goed geregeld! ’s Avonds laat eten we ons klem aan die heerlijke zoete Guadeloupe meloen. Tip: Doe dat nooit!

Alpenkraaien vliegen als volleerde Batmans hoog boven ons. We kijken ze bewonderend na en vervolgen onze klim. De zon schijnt inmiddels volop en heeft de wolken rond de rotsformaties naast ons weggebrand. We zijn vandaag - donderdag de 18de - eerst vanuit de camping op de fiets geklommen naar zo’n 1400 meter hoogte. Daarna rugzakken op en klimmen maar! Door open gebied met krokusjes, distels, hei en gras gaat ons pad omhoog. Bij een schuilhut pauzeren we even en hebben het er over dat we allebei zo ontzettend vaak moesten plassen vannacht. En geen kleine beetjes! Even op 1600 meter hoogte googelen en ja hoor: van meloen en vooral van Guadeloupe meloen ga je enorm piesen. Dus knoop het in je oren: eet geen meloen laat op de avond! Na dit gezellige praatje klimmen we hoger en hoger. Ondertussen komen de puinhellingen onder de grijs getande bergtoppen naast ons steeds dichterbij en worden de hellingen waarover ons pad gaat steeds steiler. Nietig voelen we ons in dit natuurgeweld. Als we bij de col komen op 1900 meter hoogte eten we onze lunch op, genieten van de vergezichten aan alle kanten en van de vale gieren die in groepen boven ons cirkelen. Wat een vogels! Nadat de boterhammen op zijn, besluit Lidy te blijven wachten op mij, terwijl ik nog een stuk door stijg (wie weet wat er achter de volgende bocht is?). Teruggaan in je eentje is geen optie. Gewoon te riskant!. Ik stijg nog een halfuur door. Wel in m’n eentje, maar ik heb beloofd niets geks te doen (en ik doe nooit gek, toch?). Ik spot nog een kudde berggeiten en ben nu vlakbij de doorgang die je tussen de gekartelde bergtoppen leidt. Hier laat ik het bij, want hoe aanlokkelijk ook: ik heb een belofte gedaan en het gaat veel te lang duren. Na m’n teugkeer bij Lidy, dalen we via een andere weg af. Door veel hoge brem en beukenbossen keren we over steile paadjes terug naar onze fietsen en geven elkaar weer eens een high five. Deze fantastisch mooie wandeling hebben we toch maar mooi gefikst! Een half uur later zitten we voor onze camper. Lidy met haar dagelijkse ijsje en zonder blaren. Ik met m’n dagelijkse biertje en de kaart voor me. Speurend naar een wandelroute voor morgen. Lidy gaat dan niet mee. Zij vindt het mooi geweest zo en gaat de camper een voorjaarsschoonmaak geven. Ook niet onbelangrijk!

Donderdagochtend 19 augustus gaat de wekker vroeg. Ik heb een gruwelijke hekel aan vroeg opstaan, maar dit keer heb ik een goeie reden: ik ga een stevige bergwandeling maken en het wordt warm vandaag. Na het ontbijt zwaait Lidy me uit en fiets ik naar het startpunt. Dan begint het klimmen met de wolken nog vlak boven me. Eerst nog geleidelijk met wat bos om me heen, maar al gauw wordt het steiler en steiler. De wolken laten zo nu en dan al een stukje bergkam zien ver boven me, maar al gauw brandt de zon dit helemaal weg en begint het zweten voor mij. Het is nu kaal om me heen met - net als gisteren - lage begroeiing en de gieren en alpenkraaien zijn ook vandaag weer van de partij. De grijze bergwanden komen ondertussen steeds dichterbij en het steile, zigzaggende pad wordt steeds rotsiger. Van die kleine steentjes waar je als je niet uitkijkt zo op uitglijdt. Dan sta ik voor zo’n puinhelling waar ik dwars overheen moet. Ik had Lidy belooft niks geks te doen en dit is eigenlijk wel te gek, maar toch waag ik het. Met de steile afgrond naast me steek ik via het 40 cm brede pad de puinhelling over. Als ik uitglij is er geen houden aan, maar gelukkig gaat het goed. Eenmaal aan de overkant zie ik alweer op tegen de terugweg, maar dat zien we straks wel. Het vervolg van het klimmen maakt alles meer dan goed, want het wordt steeds ruiger en rauwer. Ik ben nu ingesloten door de grillige, geërodeerde rotsformaties en moet van rots naar rots om hoger te komen. Na drie uur stijgen en 900 meter hoger stop ik en eet m’n boterhammen. Om me heen zijn huizenhoge rotsblokken gestrooid en getande bergkammen: alleen rauwe natuur. Tijdens deze wandeling vroeg ik me een paar keer af waarom ik me dit eigenlijk aandoe: dit afzien, zweten, hijgen, bonken in m’n hoofd en risico’s nemen. Het antwoord is nu duidelijk: prachtig om hier te zijn en dit te ervaren! Na een half uurtje relaxen, ga ik terug. Het is mooi zo en een afdaling van 900 meter vergt ook zo z’n tol. Ik keer op m’n schreden terug: over de rotsen, de spannende puinhelling, de rots paadjes, de kale en de beboste hellingen. Terug bij de fiets voel ik m’n benen zoals ik ze lange tijd niet gevoeld heb. Na nog een flinke klim op de fiets plof ik neer op mijn stoel en heb even tijd nodig om bij te komen. Lidy heeft tijdens mijn wandeling de hele camper spic en span gemaakt, gewassen, matten geklopt, gehaakt, gebreid en heerlijk gerelaxt. Nadat ik een beetje bijgetrokken ben, bereiden we ons voor op het vertrek uit dit gebied morgen. We gaan naar Bilbao en zien onze vrienden Jon en Jeroen daar. Super gezellig!

Op een zonnige vrijdag de 20ste zeggen we geen “Vaarwel”, maar “Tot ziens!” tegen de Picos, want hier komen we zeker nog eens terug. Wat een prachtig gebied is dit! We rijden via op en neer gaande kronkelweggetjes eerst zuidwaarts om vervolgens naar het westen te gaan. De gekartelde bergen verdwijnen en maken plaats voor Alpenachtige valleien. Het blijft bergachtig tot aan Bilbao. Ondertussen heeft Lidy contact met Jon, die samen met Jeroen al bij Bilbao zijn aangekomen. Rond vier uur worden we door hen verwelkomt op de camperplaats die fantastisch over Bilbao uitkijkt. We staan gelukkig naast elkaar en al snel zitten we samen gezellig slap te ouwehoeren en worden er selfies gemaakt met de super geavanceerde selfiestick van Jeroen. We bereiden ons bezoek aan Bilbao voor. Vanuit onze plek kijken we uit op al dat moois dat we morgen gaan zien: o.a. het Guggenheim museum (waarvoor we al tickets hebben), de kathedralen en het voetbalstadion. Morgen speelt trouwens Barcelona hier tegen Athletic Bilbao, waarvoor Jeroen nog geprobeerd heeft tickets te kopen. Helaas zijn ze iets te duur, te beginnen bij 999 euro. We gaan vast het publiek horen vanaf onze plek morgen. Maar eerst met z’n vieren Bilbao bewonderen. Morgen vroeg op!

Tot volgende week weer.

Geschreven door DeTrip