Hadden we gisteren al een Wauw-moment met het uitzicht op de rivier de Douro tijdens de fietstocht, ook vandaag - een warme zaterdag 7 augustus - hadden we weer zo’n ervaring. Maar laat ik bij het begin beginnen. Vanmorgen vertrokken we uit Miranda do Douro naar het westen en wij zijn niet zo van de tol- of snelwegen. We pakken liever de wat kleinere weggetjes om van A naar B te komen, want de afstanden zijn meestal niet zo groot die we afleggen en je ziet veel meer van de omgeving. Zo ook vandaag. In eerste instantie slingeren we door een weids, ruig en sterk heuvelig landschap met (daar waar het maar even mogelijk is) veel olijf-, amandel- en kastanjegaarden. We klimmen en klimmen, terwijl heel gestaag strak in de rij staande druivenstokken alle andere gaarden verdringen. Als we dan boven komen en het dal richting de rivier de Douro weer inkijken, valt onze mond open van verbazing: zover het oog rijkt wijngaarden op de steile hellingen. Geometrisch perfect gerangschikt op de overal aanwezige terrassen. Wat een gezicht is dit zo van bovenaf! En wat een werk moet dit geweest zijn! Na dit nieuwe Wauw-moment dalen we honderden meters af naar de Douro tussen de wijngaarden met bijbehorende Quinta’s door en kijken onze ogen uit. Veel Port vindt hier z’n oorsprong. Na deze prachtige rit komen we aan op de plaats van bestemming: de stad Lamego. Deze verassend mooi stad bezoeken we ’s middags, waarbij de barokke bedevaartkerk “Nossa Senhora dos Remedios” boven op de berg met z’n opgang van bijna 900 treden een imposante blikvanger is. De centrale laan in Lamego kijkt prachtig uit op deze kerk. We slenteren door het centrum en worden verrast door o.a. Portugese muziek, stokoude eucalyptusbomen en een mooie kathedraal. ’s Nachts blijken kutkeffertje en z’n vriendjes met ons te zijn meegereisd, maar ik slaap nu prima met doppen in m’n oren. Net als Lidy.

Op acht augustus willen we gaan fietsen langs de Douro, maar gezien het heftige klimmen en dalen van de wegen in dit gebied, laten we dit achterwege en gaan verder. Nu hoor ik jullie denken: ga port en wijn proeven bij een van de vele Quinta’s. Sorry, maar ik moet jullie teleurstellen. Port vind ik niet te drinken en Lidy houdt niet (meer) van wijn. Dus dat doen we niet. We vertrekken naar de kust via een route langs de Douro. Ik vertelde al dat we vaak de kleine weggetjes nemen en dat hebben we geweten. Over 130 kilometer geeft Google Maps een route aan die drieënhalf uur duurt. Dan moet je je eigenlijk al achter je oren krabben. Maar wij hebben nergens jeuk hierbij. De eerste uren genieten we weer van het prachtige landschap wat zich vooral onder ons afspeelt. We gaan hoger en hoger, tot we op een hoogte zijn waarop zelfs de Portugezen het hebben laten afweten om druiven te laten groeien. Maar overal gaan nog prima twee auto’s langs elkaar. Tot drie kwartier voor onze eindbestemming. Hier leidt Google Maps ons een weggetje op dat 220 cm breed is en dat is precies de breedte van onze camper. Ik rijd er zo’n 100 meter in en kom tot de conclusie dat dit geen doen is. Dus stoppen en in z’n achteruit. Nu heb ik een eerdere ervaring deze reis die niet goed afliep, dus ik zou beter moeten weten. Maar Van der Wal stoot zich wèl twee keer aan dezelfde steen. Ik rij achteruit en kijk goed in alle spiegels om kalmpjes aan de bocht te pakken. Denk ik! De zon schijnt, door m’n draaien, plots in de linker achteruitkijkspiegel en ik zie even niet wat ik doe. Maar ik hoor direct wel wat ik doe en dat is niet goed: een heftig gekraak vanuit de achterkant van de camper. Ik sta direct met één vloek (maar wel een hele stevige!) op de rem, rij weer naar voren, trek aan de handrem en stap uit. Shit, ik ben zo een greppel in gereden en ons linker achterlicht en bumper is behoorlijk beschadigd. Wat een f*cking domkop ben ik! Alles functioneert nog wel en Duck tape is ook nu weer een uitkomst. Na een voorzichtige draaimanoeuvre - nu door Lidy begeleidt, want ik ben even zo onzeker als de pest - rijden we weer verder. Dus dan toch maar even de tolweg. Aangekomen op onze nieuwe stek aan de kust op zo’n 10 kilometer boven Porto wordt de ongeluksdag compleet gemaakt door een leeggelopen pak jus d’orange in de koelkast en onze macaroni voor het avondeten gaat over de vloer. Leuker wordt het niet vandaag, dus ik hou er over op!

Al vroeg fietsen we op maandag negen augustus langs de kust zuidwaarts naar Porto, na Lissabon de grootste stad van Portugal. Het is nog fris, terwijl we langs voorsteden en havengebieden fietsen. Maar of het nu voor een schoorsteenpijp of een hotel is, overal zijn de zandstranden al druk bevolkt. We stoppen even om te kijken naar de reusachtige golven en de surfers die ze proberen te bedwingen. En dan Porto. Nadat we onze fietsen aan een boom naast de mooie en boven ons uit torende Clérigos kerk hebben gebonden, gaan we de highlights wandelend bekijken. De bovenstad met statige musea, theaters en kerken tegenover de rommelige (maar gezellige) nauwe, steile straatjes met veel balkonnetjes (en natuurlijk ook kerken) van de onderstad. We lopen langs de kade van de Douro en vergapen ons aan de door Eifel ontworpen Luiz I brug. En dat kun je goed zien (check de foto’s). Na over de brug te hebben gelopen, keren we terug en bewonderen het centraal station met z’n prachtige tegelwerk. Onder een nu volop schijnende zon, ploffen we neer op een terras en eten we als lunch Portugese backelhau. Je moet dit hier gegeten hebben zeggen ze, maar ons kan het niet echt bekoren. Na nog wat hoogtepunten en drukke winkelstraten vinden we het wel mooi geweest. Vol met indrukken van de mooie stad Porto zijn we anderhalf uur later weer op de camping en liggen voor Pampus in onze stoelen na 50 kilometer fietsen plus nog de nodige kilometers te hebben gelopen vandaag.

We staan met de camper in een smal dorpsstraatje met een rij Portugese tegenliggers voor ons. We kunnen elkaar net passeren als het niet zo’n straatje zou zijn met van die huizen met lage, ver uitstekende balkonnetjes. Maar zo’n straatje is het wel, dus daar gaat onze camper niet onderdoor als ik aan de kant rij. Tenminste niet ongeschonden. Toch elke keer weer toeterende Portugese tegenliggers die gebaren: “Kom maar hoor, jij mag eerst.”. “Nou, ik dacht van niet. Nog meer schade kunnen we niet gebruiken.”, terwijl ik verontschuldigend wijs naar de balkons. Ze snappen het, rijden door en als de stroom tegenliggers voorbij is gaan we verder. Zo begint onze trip vandaag tien augustus en het is nog maar een voorproefje. We rijden noordwaarts over kleine weggetjes door een heuvelig landschap met veel aaneengeregen dorpen. We zijn op weg naar het Parque National Peneda-Gerês, in noordwest Portugal, tegen de Spaanse grens aan. En het wordt heter en heter. Als we willen eten, is er geen plekje te vinden, dus we eten veel te laat in de volle zon. Na de stad Braga is het natuurpark van ver al te zien: afgeronde granietbergen, bezaaid met keien, bos, brem en hei. Aan de voet van dit onherbergzame gebergte, op een schiereilandje in de Lima rivier, ligt onze camping. Ondertussen is het boven de dertig graden, we zijn het zat en we gaan een plekje zoeken. Een perfecte combinatie voor een echtelijke crisis blijkt. Te meer ik de camper bestuur en Lidy buiten loopt. We roepen elkaar toe boven het lawaai van de motor: “Dit is echt een te zonnige plek. Bloedheet en totaal geen schaduw!” “Oké! (zucht)”. Op naar de volgende plek. Ja hoor, ik zie het al: veel te schuin. “Lidy …, Lidy …, LIDY ……” roep ik steeds harder. “ Jij bent toch doof hé!” schreeuw ik (natuurlijk onredelijk, maar zo gaat dat dan) door de camper. “Wat?” vraagt Lidy om de camper naar mijn raam toelopend. “Niks! Deze is toch veel te schuin. We krijgen de camper nooit recht met die blokken onder onze wielen!” Ja hoor, zij denkt van wel. “Oké, we proberen het.”. “Nee, er weer af! Hij staat nog steeds veel te schuin.“. “Tsjesus, wat wil jij dan! Ik ben het helemaal zat. Ik plof zowat.” “Nou, dan zetten we ‘m hier maar neer, jij je zin!”. Chagrijnig maken we ons stekkie klaar en stilzwijgend mokkend drinken we ons vochttekort weg. Daarna gaan we zwemmen om ons oververhitte lichaam en gemoedstoestand af te koelen. Komen we onderweg toch een heerlijk schaduwrijk plekje tegen! We verzetten de boel en als we even later in het heldere, koude water van de rivier liggen, is alle ellende weer over. Wat een plek is dit! ’s Avonds liggen we met een koor van snerpende cicaden op de achtergrond plat op onze rug naar de helder sterrenhemel te kijken. De stoelen die Lidy als afscheidscadeau heeft gekregen van haar school liggen heerlijk. Het is meteorentijd en we zien er beide één. We vergeten een wens te doen. Morgen weer een kans.

De volgende twee dagen genieten we volop van ons plekje bij de Lima rivier. Het is rond de 30 graden en met water in de buurt weet je het wel. Woensdag de 11de relaxen we vooral in de ochtend en dan komt eindelijk onze kano tevoorschijn deze reis. We zitten hier 200 meter van het water af, dus geen excuses meer. In de middag gaan we te water en peddelen van het ene naar het andere idyllische plekje: zwemmen in het verkoelende water, op de rotsen ons verwonderen over de rust, de natuur en de weinige toeristen. Wat een genot! En dachten we op de ochtend van donderdag 12 augustus dat gisteren bijzonder was, vandaag spant toch echt de kroon. Vroeg in de nog koele ochtend gaan we op de fiets zo’n zeven kilometer de bergen in. Stevig klimmen we door mooie dorpjes, “Bom dia!” roepend naar de enkele vriendelijke dorpsbewoners die we tegenkomen. De bergen zijn ruig met aanvankelijk veel geurende eucalyptusbossen, maar hogerop onherbergzaam en met overwegend brem op de steile hellingen. Onder ons in het smalle dal kronkelt de beek waar het ons om gaat vanochtend. Er zijn namelijk een aantal mooie watervallen waar je kunt zwemmen begrepen wij. Als we bij het eindpunt aankomen blijkt deze waterval voor ons “oude mensen” wat moeilijk toegankelijk. We gaan 500 meter terug. Hier is ook een waterval en we klauteren over de rotsen naar beneden. Als we de laatste rotspartij voorbij zijn, valt onze mond open. Waterval, zwempoel er onder en geen mens te bekennen. Wauw! Wat mooi! We voelen ons direct Jane en Tarzan. Kleren uit en zwemmen! Onder de waterval zitten: helemaal te gek! We zijn er eufoor van. Als we afgekoeld zijn in deze waterspeeltuin, klim ik een niveau hoger en ontdek nog een heerlijk natuurlijk zwembassin met watervalletje. Maar nu ook nog met platte stenen om te zonnen. Nu is Lidy helemaal tevreden! Het volgende uur bestaat voor haar uit in de zon bakken en zwemmen. Ik ben daar helemaal niet van (en moet altijd wat te doen hebben), dus ik probeer ondertussen libellen, vlinders, hagedissen en vogels te fotograferen. Begin van de middag verlaten we met pijn in ons hart dit paradijsje en keren, voortdurend met piepende remmen afdalend, terug naar de camping. Na een snelle lunch houden we het niet meer uit op ons plekje: het is boven de dertig graden vandaag en het water dichtbij! Dus hup, kano weer te water en wij ook. Ik zal jullie niet vermoeien met de souplesse waarmee wij in en uit de kano klimmen en de lachsalvo’s die dat bij ons heeft opgeleverd. ’s Avonds liggen we weer plat op ons rug de sterrenhemel in te kijken. Het is de uitgelezen avond/nacht om meteoren te zien. Maar niet voor ons. Wij zien niets, maar na zo’n dag als vandaag blijft er ook niets te wensen over.

Vrijdags laat ik m’n plan in m’n eentje een wandeling in de bergen te gaan maken varen. Niet omdat het vrijdag de 13de is, maar omdat ik waardeloos heb geslapen. Om niet uitgerust alleen op pad te gaan is dan niet zo verstandig. Ik stel het uit tot morgen, dan is het ook iets minder heet: 31 graden in plaats van 35. We doen relaxed wat klussen bij de camper en gaan ’s middags voor de derde dag op rij kanoën om nog wat Adam en Eva plekjes te bezoeken en in het water af te koelen. Op de terugweg peddelen we rustig over het water als Lidy zich afvraagt waar toch die wolken ineens vandaan komen. Al snel blijkt dit rook te zijn, want de bocht om varend krijgen we ineens zicht op een berghelling waar een enorme bosbrand woedt. We zien de enorme vlammen boven de bomen uitkomen, terwijl blushelikopters heen en weer vliegen om het vuur te bedwingen. Gelukkig is de wind niet de kant van de camping op. Een paar uur later (en terug bij de camper) is de bosbrand gelukkig onder controle is te zien. Wij kunnen met gerust hart gaan slapen vanavond.

Volgende week zijn we weer in Spanje. Tot dan!

Geschreven door DeTrip