Het miezert als we het dorpje Villasur de Herreros binnen wandelen. Was het gisteren nog 27 graden en volop zon, vandaag - zaterdag 31 juli - is het 15 graden kouder, regenachtig en het waait flink. Vanuit de camping zijn we langs oude irrigatie kanaaltjes hier naartoe gewandeld. We doorkruisen het verstilde, oude dorpje rond het mooie Spaanse kerkje (met ooievaarsnest) en gaan zitten bij het dorpscafé “La Cantina”. Ondanks dat ze geen woord Engels spreken, lukt het gelukkig wat te bestellen. We verbazen ons over het langzaam met locals vollopende café voor de lunch. Waar komen die gasten allemaal vandaan?! Al snel zijn de meeste tafels gevuld met bier drinkende, rokende Spanjaarden die gek kijken naar die vreemde toeristen die aan één van hun tafeltjes zitten. Wij laten ze daar achter als onze koffie en thee op is en vervolgen onze wandeling door de oude eikenbossen richting het enorme stuwmeer. Bij vlagen regent het nu harder en op de stuwdam krijgen we de wind keihard in ons gezicht. Heel erg vinden we het dan ook niet als we de camping oplopen en lekker naar binnen kunnen. We verlangen naar morgen, want dan wordt het droog en warm. Dat verlangen wordt alleen maar groter als ’s avonds zelfs de kachel aan moet om ons warm te houden.

Al hobbelend fietsen we de volgende dag over de “Via Verde” die bijna langs de camping loopt. Een “Via Verde” is een fietsroute die over een oude, opgeheven spoorbaan is aangelegd. We hebben dit soort routes wel vaker gedaan in Spanje, maar deze is toch even anders. Het blijkt toch meer geschikt voor mountainbikers, die we dan ook regelmatig, verbaasd over die gasten op “normale” fietsen, tegenkomen. Een aantal keren krijgen we klimmetjes van 10% voor onze kiezen (wat was dat voor een trein die hier ooit liep?) en in het pad zitten meer gaten dan in Emmentaler kaas. Daarbij voert de route ons vooral door bos, waardoor we geen idee hebben hoe het er om ons heen uitziet. En als onze route alleen nog maar gaten vertoont, houden we het voor gezien. We slaan af bij het klein dorpje Pineda de la Sierra en gaan zitten bij het enige café-restaurantje. Het hele dorp lijkt hier samengeschoold om gezellig te lunchen na de zondagskerk: mannen bij mannen, vrouwen bij vrouwen. Na een versnapering en een Spaanse snack gaan we terug, maar dan nu wel over asfaltwegen. Een prima keus, want we komen nu minder auto’s tegen dan mountainbikers op de heenweg. Daarbij kunnen we de omgeving nu prima zien: meren omringd door heuvels met veel eikenbos en fel paarse hei; rond de dorpjes wat koren en koeien in de wei. Terug op de camping spelen we een spelletje “KUB” en versla ik Lidy genadeloos. Later concluderen we dat Sierra de la Demanda wat tegenvalt. Morgen op naar Portugal!

Terwijl voor de zoveelste keer deze reis Herman Brood's “Never Be Clever” uit onze speakers knalt, vraag ik me af of het inderdaad verstandig is om vandaag in één keer naar Portugal door te steken. Gaan we niet te snel? Doen we het wel goed tijdens onze reis? De rit tot nu toe op maandag twee augustus werkt ook niet echt mee om de stemming bij mij te verbeteren. Het landschap van Noord Spanje, waar we door rijden, is zo goed als vlak en oersaai. Tot vervelens toe alleen maar glooiende stoppelvelden van pas geoogst graan. Hier en daar wordt het uitzicht opgevrolijkt door een veld knalgele zonnebloemen of onderbroken door een dorpje. We passeren lelijke industriegebieden rond steden als Burgos, Valladolid en Zamora . Pas als we de grens van Noord Portugal naderen, wordt het heuveliger en krijgt de natuur weer meer kans. Eénmaal de Portugese grens over ziet het er plotseling volledig anders uit: hoge heuvels, slingerende beken en weidse dalen met kastanje- en eikenbossen. Net over de grens stoppen we bij de stad Bragança in het “Parque Natural de Montesinho” en zetten onze camper onder de kastanjebomen op een schitterende kleine terrassencamping. De stemming is direct een stuk beter als we uitkijken op de prachtige heuvels in de volle zon vanuit “ons” plekje. Alle twijfel is vervlogen.

Vandaag - dinsdag drie augustus - gaan we een wandelroute doen in dit enorme natuurgebied. We hebben er zin in. Het wordt warm vandaag, dus we gaan vroeg. En we nemen ook onze zwemspullen mee, want we schijnen een stuk langs een rivier te wandelen en je weet maar nooit. Onderweg op de fiets naar het beginpunt scheuren we met 50 kilometer per uur de heuvel af om daarna weer langzaam te klimmen naar de volgende afdaling. We hobbelen over kinderkop-straatjes van dorpjes waar we vrouwen de was nog zien doen bij de centrale wasplaats. Dat is nog eens terug in de tijd! Aangekomen bij het beginpunt in het dorpje Vilarinho staan er tot onze verbazing twee routes aangegeven. Wij gaan “Ruta 4” doen en na enige discussie besluiten we de roodgele wegwijzers te volgen die we op de hoek van de weg zien. We wandelen aanvankelijk door een enorme fruitmand met appels, druiven, peren, vijgen, pruimen, walnoten en (makke) kastanjes. De laatste blijven we tijdens de hele wandeling zien in de overal aanwezige kastanjegaarden met oeroude tot piepjong bomen. Hier en daar is een enkele boer aan het snoeien. We genieten van de uitzichten op de onherbergzame, kale heuvels in de verte. Ondertussen komen we balend tot de conclusie dat we niet de goede route lopen. “Shit, die Portugezen kunnen ook niks! Hoe moeilijk kan het zijn een route uit te zetten!” Gelukkig heb ik de nodige wandelapps op m’n telefoon, waar ik dan maar een eigen route mee maak. We hebben geen tijd om al te lang te balen, want het is hier gewoon heel mooi. Als bonus zien we verschillende groepen bijeneters: prachtige fel gekleurde vogels die al kwetterend als een F16 door de lucht scheren. Terug bij de fiets blijkt dat we zelf met ons neus hebben gekeken wat de route betreft. “Sorry, beste Portugezen! Domme Hollanders dus”. We hebben het warm, dus fietsen we toch naar de brug over de rivier waar onze eigenlijke wandelroute langs zou gaan. En wat een mooi plekje is dit! Een oude brug overwoekerd met klimplanten, heerlijk helder stromend water en geen mens te bekennen. Dus kleren uit en het steenkoude water in: “Oooh! Nee! Brrrr! Koud!”. Tintelfris staan we weer op de kant en na door de zon gedroogd te zijn, gaan de kleren weer aan en fietsen we terug naar de camping. Lidy duikt hier weer het zwembad in, waarna we nog genieten van een zonsondergang die de lucht prachtig kleurd boven de heuvels waar we op uitkijken.

Samen staan we op de kantelen van het ruige, middeleeuwse Castelló van Bragança en kijken uit over het brede dal rondom de onder ons gelegen stad. Zo moeten de kasteelheer en -vrouwe ook trots over hun land hebben uitgekeken. Alleen kwamen zij niet op de fiets. Wij wel. Maar dan wel pas nadat we op deze zonnige vier augustus voor het eerst tijdens deze reis echt uitgeslapen hebben. Een record voor ons! Zeker als je je bedenkt dat het hier een uur vroeger is dan in Nederland. Wij hebben zeg maar al wintertijd. Zoals gezegd fietsen we naar Bragança: een middelgrote stad met een mooi historisch centrum rondom het Castelló. We dalen af door de steile straatjes met statige, wit gekalkte huizen naast verwaarloosde krotten. We bekijken kerken en een museum over traditionele kleding, waarna we gaan zitten in het drukke - door alleen maar locals bezochte - restaurant. Er wordt geen woord Engels gesproken. Dus wordt er één van de gasten om hulp gevraagd, waarna wij in vloeiend Engels geholpen worden. De Portugese lekkerbekjes met salade smaken ons uitstekend en na een habbekrats te hebben afgerekend, staan we weer buiten. We brengen nog een bezoek aan de gelateria om de hoek voor het toetje, waarna we de fiets pakken en weer huiswaarts gaan. Hier wacht weer een heerlijke avond en een prachtige sterrenhemel.

We laten op donderdag 5 augustus ons mooie plekje achter ons en trekken zo’n 150 kilometer naar het zuiden. Een prachtige autorit over kleine wegen, die ons door het weidse heuvelige landschap voert. De motor van onze Ducato loopt af en toe flink warm bij de forse klimpartijen die het voor de kiezen krijgt, terwijl wij genieten van de uitzichten. Onder een zinderende zon maken de kastanjebomen langzaam plaats voor olijfgaarden als we steeds dichter bij onze plaats van bestemming komen: het stadje Miranda do Douro. Aangekomen op onze nieuwe campisimo met wederom een prachtig uitzicht (op het witte stadje op de heuvel), pakken we de fiets om het van dichtbij te bekijken. Ook hier valt ons weer op dat de Portugezen eigenlijk overal een mondmasker op hebben. Binnen, buiten, alleen of met anderen samen, iedereen heeft een koffiefilterzakje met elastiekjes voor hun mond en neus. En er wordt ook spastisch over gedaan, merk ik aan den lijve. We gaan een ijsje eten en al wachtend op Lidy - die binnen het ijs besteld, denk ik - zit ik nietsvermoedend op het terrasje zonder mondmasker. Komt er een vrouw de deur uit die er uit ziet als een kleine armworstelaar met vettig T-shirt, dito slonzig haar en koffiefilterzakje voor haar gezicht. Ze gaat bij mijn tafeltje staan en terwijl ze chagrijnig de andere kant op kijkt, begint ze verontwaardigd in het Portugees te ratelen. Verbouwereerd kijk ik op, kijk om me heen en kom binnen een split second tot de conclusie dat zij: het tegen mij heeft, hier vermoedelijk werkt, dit zo te zien met veel tegenzin doet, nooit een workshop klanttevredenheid heeft gevolgd en echt nodig haar haren moet wassen. Ik kijk haar overrompeld aan en stamel in het Engels dat ik wacht op m’n vrouw die binnen ijs besteld, waarop zij haar boodschap luid herhaald. Dat neem ik aan tenminste, want ik versta er geen woord van. Nog steeds kijkt ze mij niet aan, maar trekt wel tijdens haar luide preek een paar keer fel aan haar - ook vettige - mondmasker, terwijl ze met haar vinger priemend naar mij wijst. Ooooh, ik moet m’n mondmasker ook voor doen! Ondanks dat dit hier op een terras helemaal niet hoeft, doe ik het masker maar op. Zo’n vrouw spreek je niet tegen. Vervolgens maakt ze mij op nog steeds dezelfde verontwaardigde toon duidelijk dat ik moet bestellen. Ten einde raad vertel ik haar in klare (maar wel Nederlandse) taal dat Lidy binnen ijs besteld . Ik loop naar de deur om haar aan te wijzen, maar zie geen Lidy. De Babylonische chaos is compleet. Gelukkig komt Lidy al snel nietsvermoedend van het toilet (altijd hetzelfde liedje!) en komt alles goed, eten we het ijsje en bekijken het mooie stadje binnen de oude stadsmuren. De kerkjes en kleine straatjes met witte huizen blijven charmeren.

De nacht van donderdag op vrijdag doe ik nauwelijks een oog dicht door blaffende honden. Eigenlijk dacht ik daar wel tegen te kunnen. Op onze reis van één jaar waren er in de mediterrane landen ook altijd blaffende honden en ik was daar uiteindelijk aardig immuun voor geworden. Dacht ik. Niet dus! Het lijkt vannacht een soort herhalend patroon te worden: eerst dat kutkeffertje in het dal, dan die herder vlakbij, de overslaande terriër ver boven ons op de helling, het vuilnisbakkenras van de boer, waarna de Franse buldog vanuit de camper naast ons er zich ook tegenaan bemoeit. Dan is het stil en je denkt: “Alsjeblieft, blijf stil!”. Maar nee hoor, daar is kutkeffertje weer en begint het van voren af aan! En dan zeggen ze nog dat honden slim zijn! Wanhopig vraag ik me af: waarom worden er geen honden gefokt zonder stembanden. Dat zou toch zalig zijn!
Op een stralend zonnige vrijdagochtend zes augustus ga ik onuitgeslapen en Lidy heerlijk uitgerust met de fiets op weg naar de boottocht vandaag vanuit Miranda do Douro. Een uur later zitten we met zo’n 20 anderen vanuit een soort fluisterboot voor 80 personen ons te verbazen over de steile, hoge rotswanden waar de rivier de Douro zich doorheen snijdt. Een rivier die thuishaven is voor otters, gieren en de zwarte ooievaar. Leuk om te weten, maar we hebben geen van allen gezien. Maakt niet uit, want het is schitterend om in deze imposante omgeving te varen. Terug aan wal gaan we na een kop koffie fietsen langs dezelfde rivier en na een tocht door een ruig en rotsachtig landschap worden we bij het eindpunt beloond met een adembenemend uitzicht over de onder ons stromende Douro. We zijn er stil van en kijken elkaar aan: “Hier doen we het allemaal voor!”.

Tot volgende week!

Geschreven door DeTrip