Het is maandagochtend 25 juni half zeven in de ochtend. Ik draai nog wat heen en weer in m’n bed, maar kan de slaap niet meer vatten. Ik hoor van die bekende geluiden die maken dat ik weet dat ik weer in m’n eigen huis ben: het heel zachte gebrom van onze 18 jaar oude CV ketel, de hippende eksters op ons dak, de kippen van buurman Jaap en het zachte watergepruttel van buurman Hans. Ik bedenk me dat we gisteren een gat in de dag hebben geslapen na onze terugreis uit Canada. Na ongeveer een heel etmaal onderweg te zijn geweest (Vancouver - Zürich - Amsterdam) worden we door Emile opgepikt op station Naarden-Bussum. Ondanks dat we ons het afgelopen jaar op veel plekken thuis hebben gevoeld, komen we nu dan na precies 50 weken weer echt thuis. Onze voortuin blijkt helemaal versierd te zijn door onze lieve buren Jaap en Miranda. Wat een welkom! Maf om daarna je zo goed als lege en hol klinkende huis weer in te lopen na een jaar. Daar wachten ons verschillende bossen bloemen, kaarten en een eigengebakken appeltaart van onze (nu ex-)huurders om ons welkom te heten. Na een kort galmend rondje door het hele huis en overal de ramen wagenwijd open te hebben gezet, concluderen we dat het huis dit jaar prima heeft overleefd op een paar kleine dingetjes na. Doodmoe drinken we nog een rosétje bij Yvonne en Emile (zo, die hakt er flink in!), waarna we doodmoe in bed vallen. “Ja” denk ik nog “M’n eigen bedje!” en daarna weet ik niets meer: na bijna 25 uur wakker te zijn geweest, val ik als een blok in slaap.

Dan de zondag: die begint om 12 uur voor ons. Na de brunch bellen we met Dolf en Soey. Het gaat goed met ze en we spreken voor dinsdag met ze af. Heerlijk vooruitzicht om ze weer in onze armen te voelen. Verder bestaat de dag uit boodschappen doen (we hebben letterlijk zo goed als niets in huis) en beginnen we met wat klusjes, soppen een beetje, doen een was, pakken wat uit en bekijken een stapeltje - vooral onbelangrijke - post. Natuurlijk gaan we ook naar het graf van Floor: "We zijn er weer, moppie." . Net als voor onze reis zullen we hier voorlopig elke week weer een paar keer komen. Eind van de middag drinken we gezellig even wat bij achterburen Lydia en Peter, waarna de dag al weer opschiet. ’s Avonds maken we nog een potje Skip-Bo van lang geleden af. Ik was ‘m al vergeten, maar zoals je merkt houdt Lidy niet van onafgemaakte zaken. In de toekomst kijken kan ze in ieder geval niet, want als ze had geweten dat ik zou winnen, weet ik niet of ze had voorgesteld dit potje af te maken.

Ik sluip dus maandagochtend om zeven uur zachtjes uit m’n bed en neem heel geruisloos de weegschaal van onze slaapkamer mee naar de badkamer. Ik ben benieuwd, want ik heb het gevoel dat “dat lieve buikje” - zoals Lidy dat beginnende afdak onder mijn middenrif noemt - iets te lief wordt. Zeker na de al die Noord-Amerikaanse steaks, burgers, pizza’s en bacon - met bijbehorende vette sauzen - van de laatste weken kan het niet anders dan dat ik flink ben aangekomen. Wat schetst m’n verbazing dat ik schoon aan de haak nog geen 70 kilo weeg. Oké, daar hoeft dus niet veel vanaf. Het zal wel de leeftijd zijn, waardoor ik het idee heb dat m’n buik steeds “dikker” wordt en de zwaartekracht dan steeds meer grip krijgt op bepaalde lichaamsdelen.

Op woensdagochtend 27 juni na het ontbijt loopt het me opeens over: ik overzie het allemaal niet meer. We moeten zoveel doen! Opgeslagen spullen inruimen, soppen, zuigen, dweilen, kleine reparaties, wassen draaien, boodschappen doen, tuin fatsoeneren en ga zo maar door. Daarbij hebben we gisteren ook nog de camper uit de stalling gehaald (die moet deze week voor APK) en staan er daardoor nog meer stapeltjes kleding, tassen, wol, boeken en andere reisspullen in ons huis. Het zal ook wel door de nog altijd aanwezige jetlag komen, maar ik weet even niet meer waar te beginnen en voel me waardeloos. Als ik dit tijdens de koffie deel met Lidy, relativeert zij dit gelukkig door te zeggen: ”Hé, maak je niet druk. Ik heb nog twee maanden vrij, dus het hoeft allemaal niet deze week klaar.” Je snapt wel weer waarom ik van haar hou.
Na de koffie stap ik in de camper en Lidy in de Seat: we gaan naar onze camperdealer in Ede, oftewel “Gouwe Gert”. Deze bijnaam heeft hij van ons gekregen, omdat hij tijdens onze reis - vanuit onder andere Noorwegen, Kroatië en Marokko - een aantal keren zulke goeie telefonische adviezen heeft gegeven over de camper. We hebben dan ook een fles whisky voor hem bij ons. Onderweg naar “Gouwe Gert” en uitkijkend op de achterbumper van onze Seat, denk ik terug aan ons super gezellige bezoek aan Dolf en Soey gisteravond. Midden in de Jordaan en uitkijkend op de Westertoren is het net of we in een restaurant zitten te eten. We zitten daarentegen “gewoon” bij hen thuis op vier hoog. Ze hebben heerlijk gekookt. Tijdens het eten praten we bij, terwijl de klokken van de Westertoren ons bij de tijd houden. Het doet ons goed ze zo gelukkig te zien samen. Als toetje halen we nog een lekker ijsje bij hen om de hoek in de 2de Anjeliersdwarsstraat en na onze prima verzorgde “logeerplanten” in de auto te hebben geladen, gaan we huiswaarts. Dan zijn we bij onze “Gouwe Gert” en ik kom terug in het hier en nu. Hij verwelkomt ons als helden en onder het genot van een dampende kop koffie luistert hij genietend naar de verhalen over onze camper (“Goed dingetje!”), die het 31.000 kilometer heeft volgehouden zonder grote gebreken. “Ja, op die koppelingsplaten na natuurlijk!” voeg ik er voor de goeie orde nog wel even aan toe. We geven Gert de fles whisky ("Dat gaat er wel in!") en het lijstje wat hij - naast een APK en een grote beurt - na moet lopen en keren dan samen in de Seat terug naar huis. Eenmaal thuis pakken we weer dozen uit, waarbij er nog meer wol van Lidy tevoorschijn komt. In één hoek van haar voormalige werkkamer stapelen de dozen wol zich op. In één van die dozen zitten ook de "landen-lapjes" voor het plaid wat Lidy aan het maken is. Als de lapjes van Canada en de USA klaar zijn, gaat zij alles aan elkaar naaien en komt het eindresultaat in zicht. Hopelijk kan ik het hier nog aan iedereen laten zien. ’s Avonds zitten we tot laat gezellig met Emile en onze buren Jaap en Miranda buiten bij te kletsen.

Donderdag 28 juni zitten we op de fiets en rijden samen onder een stralend blauwe hemel tussen de weilanden door: Eemnes ligt achter ons en we zijn onderweg naar Bunschoten/Spakenburg. Even lekker een fietstochtje tijdens deze voor mij laatste week vrij. Terwijl we bijna bij het pontje zijn om de Eem over te steken, de roze zwanenbloemen de sloten versieren en een kieviet z’n typische schreeuw over de weiden laat klinken, kijken we terug op de eerste vijf dagen dat we weer thuis zijn. Eigenlijk voelt het direct weer vertrouwd om thuis te zijn. Daaraan hoeven we echt niet te wennen. Na de laatste maand telkens ‘s nachts wakker worden en na te moeten denken waar het toilet dan toch nú weer zit, is het heerlijk te weten waar je naar toe moet als je moet! Verder is het vooral weer gewoon om thuis te zijn. We hadden verwacht dat we “thuis zijn” als luxe zouden ervaren : meer ruimte, meer apparaten, meer pitten op het gasfornuis en allemaal van dat soort dingen. Nou, eigenlijk ervaren we dat niet zo. Het is allemaal lekker makkelijk, maar waarschijnlijk gaan we de luxe van elke dag zelf bepalen wat we gaan doen en wáár we dat gaan doen, meer missen dan onze staafmixer. Ook valt ons op dat we (nog) moeilijk mee kunnen praten met de mensen in onze omgeving. Terwijl wij - ver van de waan van de dag - vooral bezig zijn geweest met reizen, natuur en met elkaar, merken we dat zij logischerwijs bezig zijn met hele andere zaken. Dit voelt en is onwennig voor ons. We vragen ons af of we wel weer kunnen wennen aan die - nu voor ons - vrij saai klinkende “waan van de dag”. “Het zal wel moeten, verwend nest!” hoor ik nu verschillende mensen denken. Tja, misschien is dat inderdaad zo of is het helemaal geen opgave om daaraan te wennen en gebeurt het ons gewoon. Of misschien zijn er opties om die waan van de dag te lijf te gaan? Dit laatste gaan wij in ieder geval eens onderzoeken in de aankomende tijd, want het afgelopen jaar beviel ons prima. We houden jullie zeker op de hoogte als er ontwikkelingen zijn!
Ondertussen zijn we bij de Eem gekomen. We duwen onze fietsen het pontje op en betalen de schipper één-tachtig. Een paar kilometer verder likken we niet veel later aan een ijsje, terwijl we naar de bedrijvigheid in de botterhaven van Spakenburg kijken. Weer terug bij het pontje hebben veel jongens en meisjes waterpret in en naast de Eem. Eenmaal thuis eten we lekker buiten in onze tuin en doen ’s avonds weer eens een keer het spel Farkle, dat ik tot vier keer toe win. Echt zielig voor Lidy!

Vrijdag 29 juni is een voortzetting van eerder deze week: soppen, uitpakken, klussen, wassen, tuinieren, ramen lappen en ga zo maar door. Weinig spectaculairs, dus weinig te vertellen.

Nog twee dagen en ik moet aan het werk. Een heel avontuur als je dat een jaar niet hebt gedaan, zeg maar. Ik ben benieuwd! Hoe dat bevalt ga ik jullie vertellen in een nieuw deel van ons blog, genaamd “Roadtrip Europa - De Afterparty”. Volgens mij krijgen jullie vanzelf bericht als ik een verslagje hierin schrijf. Tot de volgende keer maar weer. Leuk!

Geschreven door DeTrip