Half knikkebollend en humeurig schrijf ik het laatste verslag van deze reis. We zitten op vliegveld Zürich te wachten op onze verbinding naar Amsterdam. Vrijdag 22 juni zijn we eind van de middag vertrokken vanuit Vancouver, waar we eerst nog wat in Gastown - in het centrum van Vancouver -hebben geslenterd. Na een vlucht van negen uur zijn we dus net - halverwege zaterdag 23 juni - aangekomen in Zürich. Ik heb geen seconde geslapen en toch is de vlucht snel gegaan: drie films gekeken en een paar spelletjes gedaan. Tja, nog een paar uren en onze reis zit erop. Gek gevoel is dat wel, maar eerlijk gezegd hebben we dat weemoedige gevoel niet meer. Het is namelijk ook erg leuk Dolf, Soey, vrienden, familie en al die anderen weer te zien en te spreken. Want hoe is het hen vergaan het afgelopen jaar? Maar voor ik de laatste letter van deze reis op papier zet, ga ik nog terug naar het begin van deze week.

Op een zonovergoten zaterdag 16 juni worden we wakker in de stad Victoria op Vancouver Island bij Tom en Lynn thuis. Na een uitgebreide en gezellige brunch met natuurlijk toast, bacon & eggs rijden we de stad in en wandelen al kletsend door één van de stadsparken met prachtige vijvers, bruggen, fonteinen en bloementuinen. Vanuit het park gaan we naar het strand en lopen langs het water, waarna we de auto pakken. Tom en Lynn gaan met ons langs “the best fish shop in town” en kopen daar een lap zalm waar je “U” tegen zegt. Deze gaat natuurlijk ’s avonds op de BBQ, want welke Canadese man kan er nou niet barbecueën! Ook nu is het weer smullen geblazen, terwijl het bijpraten gewoon doorgaat.

Het is zo’n 30 graden op zondag de 17de juni en we gaan samen met Tom en Lynn downtown Victoria in. Victoria is de hoofdstad van British Columbia en heeft voor Noord Amerikaanse begrippen opvallend veel historische gebouwen. De sfeer is dan ook totaal anders - veel meer Europees - dan in andere Canadese steden. Er is een foodfestival aan de gang met livemuziek van lokale bandjes en demonstraties van Native American Indian music. Van verre horen we de trommels al en het kenmerkende hypnotiserende gezang. Na wat slenteren over deze braderie-achtige straten lunchen we heerlijk in een oude tearoom met prachtige glas-in-lood ramen. We lopen terug naar de waterkant en nemen de grappige en handige boottaxi. Vlakbij Tom en Lynns appartement stappen we uit en na een potje Qwixx nemen we alweer afscheid van deze aardige en hartelijke mensen. Zij gaan de rest van de dag inpakken voor hun verhuizing binnenkort. We rijden Victoria uit en zetten koers naar het iets noordelijker gelegen voorstadje Mill Bay, waar Irene en Rob wonen. Zij zijn de laatste familieleden op rij die we gaan bezoeken. Als we aankomen bij hun prachtige huis (en tuin) worden we voor de vierde keer tijdens deze weken super enthousiast ontvangen. Het bijkletsen begint weer van voren af aan. Tot mijn verbazing verveeld dit helemaal niet. We hebben het over het drukke gepensioneerde leven van Rob, het “paddling” op het hoogste Canadese niveau van Irene en onze reis. Ondanks de hitte vandaag gaat de BBQ weer aan en maakt Rob heerlijke steaks voor ons klaar met de onovertroffen Bull’s Eye BBQ saus. We eten buiten op het terras onder het genot van bier en wijn. Tot onze verbazing zien we ook hier weer de kleine kolibrietjes af en aan vliegen naar de “hummingbirdfeeder”. Prachtig om te zien. ’s Avonds gaat de firepit aan en praten we tot laat met elkaar.

Na weer een uitgebreid ontbijt (we groeien echt helemaal dicht deze weken!) op maandag 18 juni stappen we in Rob z’n auto en rijden met z’n vieren naar de vlakbij gelegen wandeling. Na een betrekkelijk korte, maar steile klim, komen we na een uur behoorlijk bezweet aan op de top. Het blijft maar prachtig weer en we kunnen dan ook zo ver kijken dat we de besneeuwde Mount Baker in de USA zien liggen. Na de wandeling rijden we naar Merridale Winery waar we al hun verschillende ciders proeven (lekker joh!) en met z’n vieren lunchen. Helaas is er een oorwurm meegebakken in Lidy’s gerecht: “We’re so sorry, but we are cooking in a barn, so it ‘s pure nature here.” Ja, dat zal dan wel, maar toch even iets beter opletten in het vervolg, graag. We krijgen als goedmaker een fles cider. Na de lunch doen we hetzelfde als gisteren: buiten zitten, praten, drinken, kolibribrietjes kijken, BBQ’en en ’s avonds leren we Rob en Irene Qwixx. Rob doet dit spel op zijn geheel eigen wijze. Wat hebben we gelachen met deze droogkloot!

De ochtend van de 19de staan we al vroeg naast elkaar op de kade in Mill Bay. Ieder naast z’n eigen kajak, zwemvest aan en peddels in de aanslag. Na nogal gespannen in de kajak klimmen en wiebelen (“O, als ik maar niet omga!”), peddelen we - onder het toeziend oog van nieuwsgierige zeehonden - gevieren over het kalme water in de baai. Wat heerlijk rustgevend is dit en wat mooi om hier rond te varen! Na een kwartier wordt de golfslag een stuk sterker en het kajakken daardoor een stuk instabieler en technischer. Geconcentreerd blijven we de kustlijn volgen. Na drie kwartier gaan we terug naar waar we zijn opgestapt, want Rob krijgt last van z’n benen en is er klaar mee. Samen uit, samen thuis! Wij peddelen gedrieën nog even verderop om een watervalletje te bekijken en gaan dan ook terug. Langer had van mij ook niet gehoeven, want ik voel m’n schouders toch wel behoorlijk. Na wat boodschappen en proberen de beste kolibrie-foto van de week te maken, gaan we met z’n vieren sushi eten. ’s Avonds zitten we weer tot laat om de firepit: wat een leuke mensen zijn dit ook weer!

Woensdag 20 juni nemen we afscheid van Rob en Irene. We hebben hier genoten. We hebben het plan opgevat om misschien volgend jaar samen te gaan fietsen in Ierland, want zij willen dan een aantal weken Europa bezoeken. Echt een leuk idee! We gaan dat plan zeker verder uitwerken. Wij rijden naar kustplaats Nanaimo, waar we de ferry pakken naar Vancouver: onze laatste stop in Canada. Na zo’n twee uur varen, rijden we de kade op ten noorden van een warm en benauwd Vancouver. We droppen onze koffers bij onze Airbnb in North-Vancouver, shoppen nog wat en slenteren door een park. Terug in onze Airbnb genieten we van het schitterende uitzicht vanaf de veranda op Vancouver beneden ons met z’n duizenden twinkelende lichtjes en zitten we tot laat buiten.

Donderdag 21 juni begint teleurstellend. We willen nog één uitdagende wandeling doen en dat is die naar de top van Mount Seymour. Helaas moeten we na een halfuur deze tocht al opgeven. Ten eerste is het - na dagenlang goed weer - nou net vandaag bewolkt en zit deze berg helemaal in de mist. Daarnaast - we zijn toch gestart ondanks de mist - lopen we al vrij snel continu door de sneeuw te baggeren en wordt het pad volgen er niet makkelijker op. We moeten wel terug en ik baal als een stekker. Ik had me op de laatste dag echt verheugd op deze stevige wandeling. Na een uurtje is de teleurstelling gelukkig weggezakt en gaan we naar Lynn Canyon Park. Dit blijkt een behoorlijk toeristische attractie te zijn vanwege de hangbrug die er over een kloof met kolkende beek heen gaat. Het weer is opgeknapt en de kloof en brug zijn inderdaad spectaculair, maar bomvol met toeristen. Wij lopen nog anderhalf uur door rond een meertje, laten de toeristen ver achter ons en genieten van de rust. Terug bij af schiet de middag al aardig op en keren we terug naar onze kamer in Noord-Vancouver. Deze laatste avond in Canada maken we de restjes whisky, wijn, pinda’s en chips op. We zitten weer tot laat buiten en komen tot de slotsom dat deze Canadese weken een prima afsluiting zijn geweest van onze reis.

Zoals in het begin al gezegd: de vrijdagmiddag, -avond en de zaterdag zijn letterlijk voorbij gevlogen. Net als het afgelopen jaar, maar dan figuurlijk. Op alle fronten heeft het reizen ons veel gebracht en het smaakt absoluut naar meer. Hoe we dat gaan realiseren weten we nog niet, maar dat is één van onze research projecten in de aankomende tijd. Wat daar uit gaat komen horen jullie vast en zeker op de één of andere manier van ons. Eerst ga ik “gewoon” weer werken vanaf twee juli en Lidy “pas” vanaf september. We zullen zien hoe het allemaal loopt en of er wat komt van alle plannen die we nu hebben. Jullie horen het misschien wel via het blog dat ik nog ga bijhouden om onze ervaringen rond het “re-integreren” van ons met jullie te delen. Geen idee trouwens hoelang ik dat bloggen volhou, maar ik ga het proberen. Jullie merken het wel als ik stop met schrijven.

Voor nu willen we iedereen bedanken die ons zo trouw hebben gevolgd op onze reis! Naast dat ik van onze reis heb genoten, heb ik ook meestal genoten van het schrijven over onze reis. Dus dat kwam mooi uit, toch! Tot ziens en we spreken elkaar vast ergens in de aankomende tijd. Leuk!

Geschreven door DeTrip