Op het verslag van vorige week hebben we veel reacties gehad, waarvoor dank. Ook zijn er mensen ongerust: "Gaat het wekelijkse feuilleton nu wel door vanuit Amerika?!". Het antwoord is: "Of course, they have the same World Wide Web over there. But I just don't know if the NSA is going to censor it.". We zullen zien.
Maar goed, even terug naar de afgelopen week.

Vandaag - zaterdag de vijfde mei - vertrekken we uit Bessay-sur-Allier en gaan verder naar het noorden. Na de eerste 100 kilometer over de snelweg, worden wij verder over N-wegen door Midden- en Noord-Frankrijk geleid. Eerst door de graanschuur van Frankrijk met - tot zover het oog rijkt en met hier en daar een boerderij - het nu nog jonge koren op de glooiende velden. Daartussenin regelmatig grote lappen mooi, felgeel bloeiend koolzaad. Dan dient de Loirestreek zich aan. We passeren een paar kastelen en komen door prachtig gelegen dorpjes à la Anton Pieck. Nog steeds op N-wegen gaat dit langzaam over in de Champagne streek en dat is zichtbaar. Naast de vele champagnehuizen in de dorpen zien we hectare na hectare strak in het gelid staande Chardonnay- en Pinot druivenranken op de eindeloze wijngaarden. Ondertussen rijden we al een paar uur op de D-951, die een deel is van “La Voie de la Liberté 1944 - ‘45”. De speciale kilometerpalen die langs deze 1150 kilometer lange “Weg van de Vrijheid” staan, herinneren aan de zegetocht van de geallieerden vanaf Normandië tot aan de Belgische Ardennen aan het einde van WOII. Ongelofelijk als je er zo over rijdt met 80 kilometer per uur, terwijl de soldaten toen stapvoets vooruit kwamen. Maar ook weer mooi dat wij er vandaag op “onze” Bevrijdingsdag overheen gaan. Uiteindelijk stoppen we, bijna in België, in de stad Charlesville-Mézières aan de Maas. Pas als we de camping opdraaien, dringt tot ons door dat we hier ooit eerder hebben gestaan. Na het eten gaan we onze herinneringen aan deze plek nog even opfrissen en lopen de oude, statige en symmetrisch aangelegde stad in. Tot onze verassing is er op het grote plein net een culinair feest aan de gang ! Helaas hebben wij al gegeten, dus na wat slenteren over het gezellige plein en een biertje lopen we terug naar de camper.

Zondag de zesde mei is een zonovergoten dag. Als ik - na een lekker ontbijtje in het zonnetje - de motor start om voor vertrek van de wiggen (van die blokken onder je wielen om waterpas te staan) te rijden, lukt dat niet: de wielen slippen en de camper blijft waar die is. Ik zal je de details besparen, maar uiteindelijk komt er een hoop graafwerk aan te pas voor we kunnen wegrijden. Bloedheet en bezweet van de inspanning laten we uiteindelijk Charleville-Mézières achter ons. Niet lang daarna passeren we de Belgische grens. Gisteravond keek ik even op Google Maps - onze trouwe navigator - om vast een indruk te krijgen hoe we zouden gaan rijden vandaag en tot mijn verbazing stond er bij de route naar Maastricht een zwart uitroepteken in een oranje cirkel met de vermelding “Deze route doorkruist België.” Ik ben het zeker niet altijd eens met het opdringerige Google, maar in dit geval kan ik deze waarschuwing helemaal onderschrijven: wat maken onze zuiderburen een zootje van hun wegen! Na Italië en Albanië horen de Belgische wegen toch de slechtste van Europa. En nu ik het toch over de wegen heb: we zien weer - zoals zo vaak in Europa - regelmatig herdenkingsmonumentjes aan de kant van de weg. Met een verbluffende hoeveelheid van 26.000 verkeersslachtoffers lijkt het Europese wegennet wel één groot slagveld. Onvoorstelbaar, wat een verdriet! En dat zijn dan alleen nog maar de menselijke slachtoffers. Terwijl ik me dit bedenk doorkruisen we het glooiende landschap van de Ardennen en volgen grofweg de loop van de Maas. Nederland komt steeds dichterbij. Precies tien maanden geleden vertrokken we uit ons vertrouwde landje. Wat een tijd eigenlijk! Zoals wel vaker deze dagen kijken we terug op onze reis en zo hebben we het vandaag over onze landen top drie. Noorwegen staat met stip op één, waarna op een gedeelde tweede plaats Kroatië en Albanië komen. Spanje - en dan vooral het binnenland - staat wat ons betreft op de derde plaats. Het kost me moeite om het mooie Griekenland en Italië hier buiten te laten, maar deze landen waren net iets minder. Hoe we een land ervaren hebben, heeft niet alleen te maken met het landschap, maar ook met de mensen, het weer, het seizoen en onze belevenissen natuurlijk. In het begin van de middag gaan we vanuit Luik de Nederlandse grens over. Gek idee, maar door het heuvelige landschap en het heerlijke weer lijkt het net of we in het buitenland zijn. Nog geen kilometer verder stoppen we op een camping met prachtig uitzicht op het dorpje Noorbeek in Zuid-Limburg. ’s Middags wandelen we nog een stukje door het mooie dal, waarna de barbecue aangaat en het bier en de rosé open. We genieten in eigen land van een lekkere zwoele avond.

De volgende dag doen we een fietsrondje om Noorbeek. Nederland laat zich bij onze terugkomst van z’n beste kant zien: schitterend weer en een lieflijk landschap. We slingeren omhoog en omlaag over en tussen de zacht glooiende heuvels. Door bosjes, langs beekjes en over holle wegen. We zien hier en daar een koe, maar fietsen vooral door korenvelden, grasland en langs appel- of perenboomgaarden. De lekkere geur van vers gemaaid gras hangt in de lucht. In een weiland eten we onze lunch, waarna we afdalen naar het dorp Gulpen. We doen wat boodschappen en genieten van een ijsje. Hierna keren we - met een paar stevige klimmetjes - terug naar de camping en genieten van de avondzon, het bier en het lekkere aardappelpakket op de BBQ. Nederland is mooi zo!

Dinsdag de achtste mei wordt het echt warm en komen in het begin van de middag Henk en Marjo - mijn broer en schoonzus - voor één nacht hier op deze camping staan. Dat zijn twee redenen om op tijd in de ochtend te gaan wandelen. Na wat gezoek vinden we toch nog de goede route en gaan direct het prachtige heuvelland in langs de weilanden en het kreupelhout, met uitzicht op het dalletje van de kabbelende “Noorbeek”. We lopen via een holle weg het dalletje in en zijn zo ongemerkt in België aangekomen. Op de terugweg zijn de zwart-witte grenspalen wel duidelijk herkenbaar tussen de velden tuinbonen en mais. Niet veel later zijn we terug op de camping, waar we in de loop van de middag Henk, Marjo en hun hond Ramses te begroeten. Zij trekken voor hun vakantie naar het zuiden, dus een prima mogelijkheid om elkaar hier sinds lange tijd uitgebreid te zien en te spreken. We praten heerlijk bij onder het genot van koffie, thee, wijn, bier en het geroosterde vlees van de barbecue. Pas laat in de avond gaan de waxinelichtjes uit en vallen we als blokken in slaap.

Was het tot nu toe nog erg buitenland om ons heen, vandaag - woensdag negen mei - kunnen we er niet meer omheen: we zijn nu toch terug in Nederland. Bij Maastricht de A2 op en dan wordt het al snel zo plat als een dubbeltje. Weiland na weiland rijgt zich aan elkaar, in de verte staan de zo herkenbare Nederlandse rijtjeshuizen en de ons zo welbekende namen als Roermond, Eindhoven en ’s-Hertogenbosch staan op de borden. Alleen het weer klopt niet echt: het is zonnig en warm. Nog steeds op de A2 laten we vreemd genoeg bij Utrecht de afslag Hilversum/Almere - die we anders altijd nemen - voor wat ie is en rijden door richting Amsterdam. Bij Abcoude draaien we de snelweg af en niet veel later hobbelen we het terrein van de boerderijcamping bij Baambrugge op. Hier blijven we de aankomende anderhalve week tot we naar Canada gaan. We lunchen even snel en vertrekken weer met camper naar Nederhorst de Berg, waar onze Seat in de stalling staat. Na deze te hebben opgepikt, rijden we direct naar de garage iets verderop voor een APK op vrijdag: de APK verloopt namelijk vandaag. Dan door naar Eric en Nicole - Lidy’s broer en schoonzus - en twee van hun kinderen in Nederhorst, waar we heerlijk barbecueën en voor de zoveelste keer de laatste weken gezellig bijkletsen. Het verveeld nog steeds niet!

Donderdag blijven we de hele dag op de camping en rommelen wat aan. In het begin van de middag komt Peter, ook een broer van Lidy, langs met z’n hondje Annie. Hij wil misschien de a.s. week met z’n camper ook op deze camping komen staan en komt - naast bijpraten - alvast even poolshoogte nemen. Hij vindt de camping prima en zal ons vanaf volgende week maandag een paar dagen gezelschap houden. Of dat echt vaak is, wordt afwachten. We hebben namelijk een hoop afspraken de aanstaande week, dus zijn we niet veel bij de camper.

Ik kan best nog langer uitslapen, maar stap toch maar m’n bed uit rond half tien ’s ochtends op vrijdag 11 mei. Na het ontbijt pakken we de fiets en doen een fietsrondje rond de Vinkeveense Plassen. Dit gebied net onder Amsterdam en ingeklemd tussen snelwegen, spoorlijnen en Schiphol is verassend mooi en landelijk: we fietsen over dijkjes, langs riviertjes, door weilanden, tussen plassen, over bruggetjes en onder echte Hollandse wolkenluchten. Bij terugkomst vertrekken we richting Huizen en - na een mooie lavendelplant te hebben gekocht - staan we vijf minuten later bij het graf van Floor. Tien maanden geleden zijn we onze reis hier begonnen. Na zo lang is het niet eens zo raar om op deze bijzondere plek te staan. Niet alleen is Floor altijd bij ons geweest in die maanden, maar ook is haar graf al die tijd zo ontzettend mooi verzorgd door een aantal super lieve mensen. Alle bloemen en planten staan er geweldig fleurig bij. Echt fantastisch! Daarna rijden we naar Nederhorst den Berg en halen onze APK goedgekeurde Seat op. Opgelucht dat dit weer klaar is, tuffen we achter elkaar terug naar de camping. Zo’n wat handzamere auto is zeker ook prettig voor alle bezoekjes en afspraken in de aankomende week.

Tot de volgende week maar weer.

Geschreven door DeTrip