Het is zaterdag 23 december en onze tweede dag in Rome. Vandaag gaan we naar het Colosseum en we zitten al vroeg in de over de slechte Romaanse wegen stuiterende bus. Als we al niet goed wakker waren, dan zijn we het nu wel. Toch heeft de bus ook een groot voordeel: je kunt zien waar je rijdt en zo zien we (onderweg naar het Colosseum) plotseling een indrukwekkend wit gebouw met allemaal religieuze standbeelden op de gevel. “Zo, dat ziet er mooi uit! Zullen we maar uitstappen?” zeggen we tegen elkaar. We voegen daad bij woord en even later, de kaart van Rome bestuderend, blijkt dat we voor de kathedraal van Sint Jan van Lateranen staan: één van de belangrijkste kathedralen van Rome. Als we binnen zijn worden we direct weer overweldigt (en niet voor de laatste keer in Rome) door de grootte en de pracht en praal van deze basiliek. De lat ligt direct weer hoog vandaag. Verder valt ons op dat veel zonden worden opgebiecht zo voor Kerst, want alle biechtstoelen zijn voortdurend bezet. Kan iedereen weer berouwvol en met schone lei de Kerst in. Het bij de basiliek horende museum met allerlei gekregen, maar ook door de kerk geroofde (dank voor de feedback vorige week!) kostbaarheden laten we links liggen. Na dit toevallige bezoek aan deze basiliek lopen we door naar het Colosseum. Hier geen pracht en praal, maar pffff …. wat een enorm groot stadion was en is dit zeg! De afwerking mist nu natuurlijk, maar als je de tekeningen mag geloven, zag het er geweldig mooi uit. Het zou kunnen wedijveren met een stadion van nu. Wat een beschaving hadden ze toen al! En wat een barbaren waren het tegelijkertijd als je de gruwelijke verhalen over de bouw van het Colosseum, de circuspelen met gladiatoren en het doden van wilde dieren hoort. Rare jongens, die Romeinen! Verwonderd lopen wij rond, waarna we - uitkijkend op de triomfboog van Constantijn - voor dit gigantische bouwwerk onze boterhammen opeten. Na de lunch lopen we om de overblijfselen van het Forum Romanum (het centrum van het oude Rome) heen en wandelen rustig naar het Monument van Victor Emanuel II toe. Vanaf dit - ook weer gigantische - renaissancegebouw kijken we prachtig uit over Rome en zien we het Graf van de Onbekende Soldaat. Hierna gaan we via een koffie-omweg verder naar het - aan het eind van monumentale trappen gelegen - Capitool: een plein dat aan drie kanten omsloten wordt door paleizen. Bij een laagstaande zon genieten we van het mooie uitzicht en gaan daarna met de metro terug naar onze camperplaats, die volgelopen is met Italiaanse camperaars. Moe van alle indrukken is het ’s avonds bankhangen en een DVD’tje kijken. Het lijkt wel werken hier!

Als wij de 24ste december de deur uitstappen, treffen we zo’n beetje alle Italiaanse mannen van de camperplaats al rokend aan voor hun camper. Het gezegde “roken als een schoorsteen” is nog helemaal van toepassing in de Zuid-Europese landen. We laten ze achter ons en pakken weer de bus en zijn rond elf uur, onder een diepblauwe hemel, alweer present in het in Kerstsferen versierde centrum van Rome. Vandaag volgen we één van de hoofdstraten van deze stad, de Via del Corso, en bekijken alle bezienswaardigheden die aan en bij deze straat liggen. Pauselijke- en prinselijke paleizen, obelisken, natuurlijk de bijzondere Trevifontein, het Piazza di Spagna met z’n prachtige trappen, het gigantische Piazza de Popolo en veel grote, rijkversierde Katholieke kerken. De één is nog schitterender, groter en met nog mooiere fresco’s dan de ander. En het is druk vandaag! Vooral bij de Trevifontein en het Piazza di Spagna ziet het zwart van de selfie-makende mensen. En wat die kerken betreft: wij verwonderen ons er over dat er zoveel gigantisch grote Katholieke kerken op een kluitje in het oude centrum van Rome staan. En zoals gezegd de ene nog mooier dan de andere: het kan niet op! “Waarom in Godsnaam?” vragen wij ons af. Natuurlijk is het cultuurhistorisch erfgoed, maar er konden (en kunnen nog steeds) toch ook wel andere christelijke prioriteiten gesteld worden? Of ben ik nu te kort door de bocht? Hoe dan ook, we hebben wat gemengde gevoelens bij al die Katholieke kerken. Maar genoeg daarover voor nu. We slenteren nog wat door Rome als het donker wordt en genieten van alle Kerstverlichting in straten, huizen en winkels. Als we om een uurtje of zes vlakbij onze camper de metro uitstappen, halen we ons Kerstavondeten bij “Ali Baba” en zitten even later te genieten van twee porties Dürüm Kebab. ’s Avonds is een herhaling van gisteren.

Eerste Kerstdag in Rome begint al bijzonder, want tijdens ons lekkere ontbijtje worden we toegezongen door de collega’s van Lidy. Wat een toppers! Lidy pinkt een traantje weg, waarna we de metro pakken en rond half elf uitstappen bij het Vaticaan. Nu we toch in Rome zijn, gaan afvallige Alida Theresia Maria (roepnaam Lidy) en ongelovige Johannes (ik weet het, het is eigenlijk Thomas) naar de Kersttoespraak van Paus Franciscus op het Sint Pietersplein. In tegenstelling tot ons idee dat het nu al propvol is op het zonovergoten plein, kunnen we zelfs nog in het eerste vak met zitplaatsen komen. Zo zitten we eerste rang, terwijl “ons” vak en het Sint Pietersplein verder volloopt. Even later zegt Lidy tegen mij “Ik ga nog even plassen. Je weet wel, waar ik laatst ook ben geweest toen we hier waren”. Naast dat ik de voor een vrouw nietszeggende opmerking “Tjee, je bent net ook al geweest.” maak, lijkt het mij geen goed idee om te gaan. Er komt namelijk binnen afzienbare tijd een moment dat “ons” vak vol is en het hek dicht gaat. Maar goed, ik zeg: “Tot zo.”. En ja hoor! God straft onmiddellijk (en zeker in Vaticaanstad): ik kom Lidy pas twee uur later weer tegen naast de Kerststal op het Sint Pieterplein. “Ons” vak wordt namelijk inderdaad tijdens de plaspauze van Lidy hermetisch afgesloten, want de pauselijke ceremonie gaat toch echt zo beginnen. Lidy staat onverbiddelijk aan de andere kant van de hekken verlangend naar het eens “ons”, maar nu “mijn” vak te kijken. Gelukkig staat zij vooraan aan de ene kant van de hekken en ik vooraan aan de andere kant, want vlak voor ons voltrekt zich tussen de hekken een onwaarschijnlijk schouwspel op het Sint Pietersplein, als opmaat naar de Pauselijke toespraak . Eerst komt er een fanfare voorbij, die in plaats van een ingetogen stuk Kerstmuziek een vrolijk muziekje blaast. Hierna marcheert de Zwitserse Garde in vol ornaat langs ons heen. Vervolgens trekt van ieder Italiaans legeronderdeel een regiment gewapende soldaten (Kerst gaat toch over vrede?) en een elitecorps van de politie voorbij, waarna dit wordt afgesloten met een soort drumband. Als er mensen denken dat ik dit niet respectvol omschrijf: dit zijn de harde feiten; meer kan ik er niet van maken. Alles verzamelt zich nu in het gelid op het plein direct voor de Sint Pieterbasiliek, waarna Paus Franciscus verschijnt op het centrale balkon van deze enorme kathedraal. Ik voel een siddering door de 50.000 mensen tellende menigte heen gaan en de nonnen om mij heen buigen eerbiedig hun hoofd. Na een “Bon Natale!” en een daverend applaus spreekt Paus Franciscus de wereld toe. Ik versta geen Italiaans, maar begrijp toch dat hij aandacht vraagt voor het lot van de “bambini” (kinderen) die het in veel landen zo moeilijk hebben door oorlog en armoede. Na een gezamenlijk gebed spreekt hij volgens zeggen het “Urbi et Orbi” uit (wat ons ontgaan is), waarna hij de menigte toezwaait en zich onder luid applaus weer terugtrekt in de Sint Pieter. Na het nogmaals langstrekken van de muziekkorpsen en legeronderdelen gaan de hekken open en zijn Lidy en ik weer herenigd. We praten samen na over deze wonderlijke gebeurtenis waar we getuige van waren en over hoe ontzettend handig het is om op cruciale momenten te gaan plassen. De rest van de dag lopen we in het zonnetje langs de Tiber met z’n mooie bruggen en bezoeken we onder andere de Kerstmarkt op het Piazza Navona met z’n fonteinen. Natuurlijk kletsen we via de telefoon een tijdje met Dolf en Soey. We missen ze, maar nog maar zes weken en dan sluiten we ze in onze armen. Ze trekken dan een week mee met ons in Marokko. Als we de metro terug willen nemen, blijkt deze - om voor iedereen onduidelijke redenen - tot half vijf niet te rijden in heel Rome. Dan maar met de bus! Als deze ook niet op komt dagen, gaan we toch maar weer terug naar de metro, waar zich een enorme mensenmassa heeft verzameld. Uiteindelijk vertrekken we in een uitpuilend treinstel naar “huis” en stappen uit bij ons metrostation. Een uurtje later zitten we samen aan ons Kerstdiner: raclette met allerlei heerlijke bijgerechtjes. Lekker hoor! Het was een bijzondere eerste Kerstdag hier in Rome.

Op een bewolkte tweede Kerstdag vertrekken we uit Rome en rijden naar het 50 kilometer noordelijker en in een oude krater gelegen Lago di Bracciano. Om 11 uur zijn we al op de plaats van bestemming. De camping met Nederlandse eigenaar heeft de slogan: “Italiaanse sfeer, Nederlandse kwaliteit!”. Wij zijn de enigen op de camping, dus van Italiaanse sfeer is dan natuurlijk sowieso geen sprake. Maar als een te koude douche, slecht onderhouden toiletten, slechte Wi-Fi en elektra die er voortdurend uitklapt de Nederlandse kwaliteit is, is het in Nederland wel hard achteruitgegaan het laatste half jaar. Gelukkig gaan we morgen door. We lopen nog een stukje langs het meer, waarna het gaat regenen. ’s Middags halen we onze reisboeken over Spanje tevoorschijn. We gaan namelijk in de aankomende dagen via een wat langere stop in Barcelona door naar Zuid-Spanje. Ons oorspronkelijke plan om ook naar Corsica te gaan laten we varen. Er is daar nauwelijks een camping open in de winter, dus dat maakt het praktisch al zo goed als onmogelijk. We doen Corsica gewoon later een keer in een vakantie. Eind van de middag krijgen we van Dolf en Soey foto’s doorgestuurd van het graf van onze Floor, waar de lieve schatten prachtige bloemen op hebben gezet. Samen met andere lieve mensen zorgen zij voortdurend, maar speciaal nu, voor het graf van Floor. Ondanks dat ze voortdurend meereist, doet die wetenschap ons erg goed!

Woensdag 27 december wordt het nauwelijks licht: het is zwaar bewolkt, waaruit het de hele dag hard regent. Gelukkig zitten wij in de camper en maken behoorlijk wat kilometers naar het noorden. Het blijft voortdurend berg- of heuvelachtig, maar we zien er weinig van. We laten Pisa, Florence en Lucca achter ons (hebben we ooit gezien) en stoppen rond vier uur in Deiva Marina. Dit nu totaal uitgestorven plaatsje dankt z’n toerisme aan het aangrenzende en prachtige Cinque Terre dat vanaf het voor- tot en met het najaar geteisterd wordt door zeer heftig toerisme. De regen is ondertussen minder geworden en stopt ’s avonds helemaal. Alle voorzieningen zijn op deze camping piekfijn in orde, dus kijken we ’s avonds eindelijk de finale van Expeditie Robinson via YouTube. Dit is het enige TV programma dat we hebben gevolgd (als we goeie Wi-Fi hadden) het afgelopen half jaar en alleen maar omdat onze vriendin Soundos meedoet. We lachen ons rot dat ze zo ver is gekomen en om de manier waarop ze dat heeft gedaan! Ook al wint ze uiteindelijk niet: we zijn apetrots op haar.

De 28ste december rijden we over de tolwegen verder richting Spanje. Eerst door de vele tunnels langs Genua tot aan Ventimiglia bij de Frans - Italiaanse grens. Hier zeggen we “Tot ziens” tegen Italië. We komen in de toekomst vast terug in dit prachtige en veelzijdige land. Dan verder langs Monaco, Nice en Marseille aan de Franse Middellandse Zee kust. Onderweg begint de zon volop te schijnen en blijft het landschap prachtig: ver weg landinwaarts de Maritieme Alpen met dik besneeuwde toppen, wat dichterbij heuvels en bergen die - heel toepasselijk zo tegen de jaarwisseling - er uitzien als met poedersuiker bestoven oliebollen. Eind van de middag rijden we net na Nimes een camping op en slaan ons kamp op.

Brrrrrr ….. We hebben het tijdens onze trip nog niet zo koud gehad als de afgelopen nacht! Onverwacht, want anders hadden we de kachel wel op een laag pitje laten draaien. ’s Ochtends gaat ie in ieder geval op standje 10 aan. Ondanks dat blijven wij - of onderdelen van ons - lang koud. Voor we verder rijden slaan we nog even in bij een Super-U. En dan op naar Spanje. Ons doel vandaag is de stad Figueres, net over de grens met Frankrijk. In deze stad gaan we het Salvador Dali Museum bezoeken. Op weg hier naartoe is het zwaar bewolkt boven de uitgestrekte wijngaarden waar flink wordt gesnoeid. We zien af en toe flarden van de besneeuwde Pyreneeën tussen de wolken door die regelmatig een spetter regen laten vallen. De welbekende harde wind in de grensstreek laat het vandaag gelukkig afweten en rond één uur ’s middags zijn we al op de camperplaats - naast een enorme supermarkt - in Figueres. Op naar het Dali Museum! We hebben er zin in, want een langgekoesterde wens gaat hiermee in vervulling voor ons allebei. De rest van de middag zijn we zoet in het prachtige museum en bewonderen de werken van deze veelzijdige, excentrieke en briljante kunstenaar. Naast de surrealistische schilderijen waar Dali het meest bekend van is, zien we onder andere beelden, sierraden, tapijten en meubilair. Allemaal even bijzonder. We hadden iets meer bekende werken verwacht, maar vooral de schitterende gouden en bewegende sierraden (o.a. kloppend hart, vliegende vlinders) hebben ons verrast. Tevreden gaan we terug naar ons rijdende huisje, die lijkt te zijn ingebouwd door een hoop andere campers. We vinden het prima, voelt wel zo veilig!

Morgen gaan we door naar Barcelona, waar we Oud en Nieuw mee gaan maken. De champagne staat al koud! En daarna verder naar het zuiden. Natuurlijk volgende week meer hierover. Fijne jaarwisseling en tot dan!

Geschreven door DeTrip