Ik zit op dit moment in de schaduw van een olijfboom de laatste hand te leggen aan het reisverslag van deze week. Aanvankelijk dacht ik dat het een saaie week zou gaan worden voor jullie als lezers, maar ik ben ondertussen van mening veranderd. Verder heeft Lidy (eens een juffrouw, altijd een juffrouw) speciaal voor de jongste lezertjes de opdracht bij de foto’s goed uit te kijken naar de kabouter die we hebben gezien! Veel leesplezier!

Zaterdag 23 september gaan we een bergwandeling maken in het hart van Julische Alpen. We vertrekken daarom uit Bled. Zo’n vijf kilometer voor de door mij bedachte start van de wandeling staan er borden dat er hellingen van 25% komen. Dat gaan we met onze camper dus echt niet wagen! We stoppen en starten onze wandeling vanaf dit punt. Aanvankelijk baal ik als een stekker, want we lopen vooral in een herfstkleurig bos. Best mooi voor even hoor, maar we zien helemaal niks van het bergmassief dat overal om ons heen ligt. Als we hoger komen verandert dit gelukkig. De schitterende doorkijkjes worden steeds talrijker. Daarbij lopen we hele stukken langs een wilde, azuurblauwe beek die dan weer naast ons stroom om zich vervolgens in de diepte te storten. Na anderhalf uur komen we daar waar ik eigenlijk wilde starten. Hier is ook een Alpenhut met café’tje, dus op naar de goulashsoep! Helaas is deze op. Dan maar koffie met een broodje. Hierna gaat Lidy alvast terug en ik ga nog een uurtje verder, tot ik net boven de bomengrens uit kom en goed zicht heb op de over me heen buigende rotswanden rondom mij. Mooi! Ik experimenteer nog wat met fotograferen van stromend water - ik ben bezig met een cursus digitale fotografie - en ga dan op de terugweg. Lidy krijgt ondertussen een lift aangeboden door een waarschijnlijk gewoon erg aardige man, maar zij durft het niet aan. Toch bang dat het een smeerpijp is. Ik tref haar bij de camper aan, heerlijk lezend in het zonnetje. We rijden naar de eerste de beste camping in de buurt om de rest van de middag van de zon te genieten. We staan nog niet of het betrekt en even later regent het. Jammer, maar onze dag kan niet meer stuk!

Zondagochtend - het is droog - trekken we zo’n 70 kilometer door naar Ljubljana, de relatief kleine hoofdstad van dit pas 26 jaar jonge land Slovenië. Ondanks een aantal prachtige gebouwen, bijzondere bruggen (o.a. de Drakenbrug), pleinen en het mooie, boven de stad uittorende kasteel maakt de stad geen diepe indruk op ons. Dat heeft waarschijnlijk nog alles te maken met onze “stedenmoeheid” na alle hoofdsteden van de laatste weken. We starten de camper weer na een uur of drie en rijden - ruitenwissers op het hoogste standje heen en weer gaand - naar de Sloveense kust. Onderweg lijkt het wel of er een evacuatie plaatsvindt naar het noorden, dus vanuit de kuststreek. Ongelooflijk lange files en langzaam rijdend verkeer. Het vakantieseizoen is duidelijk ten einde en veel campings blijken ook dicht te gaan na dit weekend. We eindigen op een camping vlakbij de bekende stadjes Piran en Koper, die beiden vroeger deel uitmaakten van het Venetiaanse Rijk. Het blijft regenen. Morgen gaat het beter worden. Eerst zien, dan geloven!

Maandag de 24ste september rijden we (na een hele nacht regen en dat doet het nog steeds) een klein stukje verder. Maar eerst proberen we Piran te bezichtigen. Ondanks het laagseizoen (sinds gisteren) zijn alle parkeerplaatsen overvol en laten we Piran onverrichterzake achter ons. Dan maar geen Piran! In plaats daarvan gaan we naar Koper, één van de grote havenplaatsen van Slovenië. Eigenlijk blijkt vooral het plein met het 15e-eeuwse Pretoriaanse Paleis in Venetiaanse stijl erg mooi. Wij starten de camper weer en gaan net de grens over in Kroatisch Istrië. Het is intussen droog en de zon komt door. We stoppen op een supergrote camping aan de Adriatische Zee bij het stadje Umag. Op deze camping staan in de toptijd zo’n 3000 gezinnen (is ongeveer 12000 mensen!). Nu is het er, met 100 campers en caravans, super rustig. Wij vinden het prima. En wat nog belangrijker is: de zon schijnt volop, het is warm, de korte broek gaat aan en het T-shirt uit (bij mij dan). Dit is wat we nodig hebben!

De volgende dag worden we wakker met zon. We ontbijten voor het eerst sinds weken buiten. Korte broek weer aan en zonnebril op. We zijn als kinderen zo blij! ’s Ochtends relaxen we een beetje, doen een wasje en gaan ’s middags op de fiets naar het nabijgelegen stadje Umag. Het is duidelijk mediterraan hier: rode rotskust met palmbomen, prachtige paraplu-vormige dennen, licht glooiende olijf- en wijngaarden, zon, tjilpende krekels en af een toe een dorpje met kerk en mooi gekleurde huisjes. Heerlijk om met Lidy hier in te fietsen en het te hebben over: “Wat voor vruchtenboom is dat?” of “Zie je die vogel! Die heb ik nog nooit gezien?!.” Het havenstadje Umag heeft een paar leuke straatjes. Grappig, maar meer ook niet. Op de terugweg slaan we alles in voor de BBQ van vanavond. Weer aangekomen op de camping gaan de zwembroek en bikini aan en liggen we even later in de Adriatische zee te dobberen. Superlekker! Eind van de middag gaat de BBQ aan, het bier open en het vlees op het vuur. Olijven pitten spugend besluiten we in ieder geval de rest van de week op deze plek te blijven. We hebben vakantie!

Er zijn van die dagen die je niet snel zult vergeten. Omdat er toen iets onverwachts gebeurde, de dag super hilarisch was of omdat je ergens ongelofelijk saggerijnig van werd. Woensdag 27 september gebeurde het allemaal op één dag. Maar laat ik bij het begin beginnen. De wekker gaat om 7 uur, want we gaan een boottrip van een dag maken langs de kust van Istrië. Helemaal verzorgd. Dus vervoer naar de boot en weer terug, eten, een drankje en twee stops van een paar uur bij de meest bezienswaardige havenstadjes. En er gaan nog wat mensen mee vanuit de camping, vertelt ons mannetje waar we dit bij boeken. Lijkt ons leuk voor een keer, hoewel we normaal gesproken helemaal geen mensen zijn om met een groep op pad te gaan. Dus om iets voor half negen worden wij, samen met nog een Duits stel en aantal Poolse gezinnen, verwachtingsvol in twee busjes naar het haventje gebracht waar we aan boord gaan van ons blauwwitte schip “Perla”. We zoeken een goeie plek op een bankje op het voordek, zodat we dadelijk heerlijk in de zon zitten. Er worden ondertussen nog eens twee busjes Polen afgeleverd en zo vertrekken wij tegen negenen in de ochtend met zo’n 25 personen. Naïef als we zijn, zeggen we nog tegen elkaar dat dit een lekker overzichtelijk groepje is voor een boot waar wel 150 personen op kunnen. Dat is ook meteen het laatste wat we voorlopig tegen elkaar zeggen, want de muziek wordt aangezet. Wij zitten, zo blijkt, precies onder de twee 50 watts boxen en de volumeknop staan nog nèt niet voluit is mijn inschatting. Ik vind dat om kwart over negen ’s ochtends helemaal niet zo erg als het om bijvoorbeeld The Eagles, Prince of John Mayer gaat. Maar nee, we worden getrakteerd op de Kroatische versies van “Una Paloma Blanca”, “Kleine jodeljongen” en “De glimlach van een kind”. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik het levenslied-genre en smartlappen haat. Ik heb op dat moment dan ook last van een zeer snelle stemmingswisseling, terwijl bij mij nooit borderline is gediagnostiseerd. Lidy weet natuurlijk binnen een paar seconden hoe mijn stemming zich wijzigt, lacht zich rot en krijgt van mij de bekende middelvinger. Wij verplaatsen ons naar een plek met minder herrie en meer zon. Mijn stemming herstelt zich daarop langzaam. Maar dit was nog maar het begin van een dag met, zeg maar, veel verassingen! De volgende verassing is dat we een korte stop maken in een zuidelijker havenstadje. Hier gaan ongeveer 80 Duitse bejaarden aan boord en we stomen weer door op volle zee. De ramp van de dag is hierbij dat met de bejaarden ook onze animator (zestiger, zonder haar, met microfoon) aan boord is gekomen: je kent vast wel zo iemand in je familie of kennissenkring die tijdens verjaardagen en partijen altijd erg aanwezig is, super leuk denkt te zijn (maar het niet is), vooral erg seksistische/vrouwonvriendelijke grappen maakt en een reflecterend vermogen heeft van een amoebe. Dit is zo’n man en deze heeft dan ook nog ADHD. Laten we hem Sjonnie noemen. Verbijsterd aanschouw ik dit platte vermaak van Sjonnie. Het praktische nadeel van een boot dringt zich nu sterk aan me op. Je kan er niet vanaf! Midden op zee van boord springen is geen optie, hoe aantrekkelijk het ruisen van de golven ook is. Een andere optie die door me heen schiet is om de microfoon van Sjonnie zo ver in z’n keelgat te duwen dat zijn stembanden niet meer kunnen trillen. Deze optie heb ik ook laten varen, want de daaropvolgende 80 schreeuwende bejaarden is geen verbetering van de situatie. Ik besluit uiteindelijk het gelaten over me heen te laten komen. Gelukkig is het etenstijd en dat geeft afleiding. “Fisch oder Fleisch?” wordt er niet al te vriendelijk gevraagd, waarop het eten wordt geserveerd. Wat er op ons bord ligt, ziet er absoluut niet zo uit als op de veelbelovende foto’s uit de folder en de witte wijn zou best voor azijn door kunnen gaan. Toch vindt deze grif aftrek bij de Duitse senioren om ons heen (ouderdom komt inderdaad met gebreken), evenals de schnaps die bij hen rijkelijk vloeit. Wij blijven nog steeds gelaten. Helaas wordt het nog erger. Maar net als bij hevige regen komt er een moment dat je door en door nat bent, waarna het je allemaal niks meer kan schelen. Je kan er zelfs keihard om lachen. Dat moment komt voor ons na de welkome pauze om het mooie havenstadje Rovinj te bekijken. Erg toeristisch, maar prachtige oude, oplopende nauwe straatjes met uitzicht op de Adriatische zee. Na deze weldadige rust klimmen wij met gemengde gevoelens weer aan boord. Dan komt het “door en door nat” moment, want Sjonnie pakt een accordeon en gaat meezingers spelen op een manier die me doet denken aan wijlen mijn vader die orgel probeerde te spelen: iedere tien seconden gaat er in ieder geval één noot vals. De Duitse senioren, die de schnapsvoorraad inmiddels behoorlijk hebben laten slinken, vinden het allemaal geweldig. Er wordt enthousiast op de maat meegeklapt en meegezongen. Ik bevind me ineens in een bejaardensoos en ik lach ze (denken zij) vriendelijk toe. Na deze cabareteske vertoning hebben we nog eenmaal een pauze in een ander zeer toeristisch havenstadje, waarna we afvaren naar de plek waar de senioren wankelend de boot verlaten en Sjonnie ook gelukkig uit ons leven verdwijnt. Ondanks de muziek die nog steeds over het dek galmt, vind ik het heerlijk rustig geworden. We genieten op het achterdek van de zon en dan gebeurt er iets wat alles vandaag in een ander daglicht doet staan: we zien dolfijnen! De schipper houdt gelukkig in en we zien vol verbazing dartelende en springende dolfijnen gedurende een minuut of tien. Prachtig! Even later zijn we terug bij de opstapplaats, worden in de busjes gepropt en staan een kwartier later weer op de camping. Na een prachtige zonsondergang laten we ’s avonds, huilend van het lachen, de dag nog eens voorbij komen. Wat was dit een bijzondere dag!

Donderdag de 28ste september relaxen we. Het zonnetje schijnt, weinig wind, graadje of 23. Heerlijk! Op de fiets even naar de supermarkt en daarna lekker zonnen, de zee in, zonnen, de zee in enzovoort. Lidy leest nog een stuk in haar boek en ik schrijf wat voor dit blog. Eind van de dag gaat voor de tweede keer deze week de BBQ aan, het bier open en het vlees op het vuur. We genieten!

Op een wederom zonnige vrijdag 29 september doen we een fietstocht door de omgeving. Eerst langs de kust en daarna landinwaarts. Vooral in het binnenland fietsen we veel tussen de wijn- en olijfgaarden. Wat betreft de druiven zijn we hier midden in de oogsttijd. Leuk om te zien. We picknicken in een olijfgaard en fietsen verder door kleine uitgestorven gehuchtjes en velden met sierkalebassen. Terug op de camping gaan we weer zwemmen en onze meegenomen snorkelsetje uitproberen (gisteren uit de dakkoffer gehaald). Tuurlijk hadden we al wel ooit gedoken (supervet!) in Egypte, maar dit is ook verassend leuk! We zien mooie vissen in felle kleuren en de rotsformaties onder water zijn bijzonder. We besluiten morgen nog een setje te gaan kopen. Kunnen we samen de onderwaterwereld ontdekken! Hoe dat ons bevalt horen jullie ongetwijfeld nog.

Tot volgende week weer!

Geschreven door DeTrip