Het is zaterdagavond op de 16de september. Ik zit in de camper achter m’n laptoppie op de stadscamping in Wenen. Vandaag hier naar toe gereden over prima snelwegen in Slowakije en Oostenrijk. Wat een verademing is het om eens geen wegwerkzaamheden te hebben. Aanvankelijk is het landschap in Slowakije bergachtig, maar in Oostenrijk verdwijnt dit en is het tot Wenen zo plat als een dubbeltje. Verder weinig bijzonders te vertellen vandaag, behalve dat onze teller de 10.000ste kilometer van deze reis passeert, de ruitenwissers nog steeds rechtop staan en dat we ons weer helemaal te pletter hebben gezocht naar een bol wol voor Lidy. Uiteindelijk deze gevonden in een soort Slowaakse Euroshopper. En zo blijkt ook vandaag maar weer dat onze Lidy al snel een tevreden mens is.

Het regent pijpenstelen als we de volgende dag wakker worden en het ziet er naar uit dat dit nog wel even zo door gaat. Toch pakken we de metro vlakbij ons en gaan Wenen in. De eerste indrukken van een regenachtige Wenen zijn groots en statig. Vanwege de regen beginnen we binnen: in het Museum Hundertwasser in het Kunst Haus Wien, want ik ben fan van Hundertwasser (één van de belangrijkste Oostenrijkse kunstenaars van de 20ste eeuw). Zijn bijzondere eigen stijl, filosofie en kleurgebruik spreken mij enorm aan. Tot halverwege de middag bekijken we deze grote en bijzondere collectie schilderijen, wandkleden en architectuur ideeën. Lidy kende Hundertwasser niet, maar is er - gelukkig voor mij - helemaal weg van. In de loop van de middag verlaten we het museum en zoeken direct een restaurant. En wat willen we eten in Wenen? Natuurlijk! Wiener Schnitzel! Na deze te hebben verorberd, maken we nog een sightseeing rondje in het oude centrum. Het is voor het eerst droog vandaag en we kijken onze ogen uit naar alle schitterende gebouwen die we zien. Aardig bekaf pakken we de metro terug naar de camping. Daar heerlijk de schoenen uit, benen op de bank, indrukken van vandaag laten zakken en nog even kijken welke route we morgen door Wenen gaan fietsen. Daarna doen nog een lekker potje Crossword onder het genot van een whiskey’tje. Wat kan het leven simpel, maar heerlijk zijn.

Maandag 18 september wordt ik vroeg wakker door een kakofonie van geluiden. Alles wat kan rijden en vliegen hoor ik door elkaar: treinen, auto’s, vrachtwagens, vliegtuigen, helikopters enzovoort. De wereldstad Wenen is al volop wakker! Maakt niet uit, want de lucht is strakblauw en de zon schijnt uitbundig. Ik maak Lidy wakker en na een ontbijtje zitten we op de fiets. De Donau over, eerst nog even naar het bijzondere Hundertwasserhaus (uiteraard ontworpen door hemzelf en uitgevoerd vanuit zijn filosofie) en dan het centrum in om al dat moois (waarvan veel in barok- en rococostijl) te bekijken: Karlskirche, Opera, Stephansdom, Rathaus, Burgtheater, Theresiën Platz en ga zo maar door. Te veel moois om op te noemen. We bezoeken de schitterende pronkzaal van de Nationale Bibliotheek: hier ligt het neusje van de zalm wat betreft antieke boeken in Oostenrijk. En die liggen niet in een paar IKEA boekenkastjes, zeg maar. Wat een pracht en praal! In de middag fietsen we rustig aan naar Schloss Schönbrunn, het “Kasteel van Sisi”. Ontzettend toeristisch, maar ook wel terecht. Want wat een kasteel met tuin is dat zeg! Großartig! Heerlijk in de zon gewandeld door deze enorme tuin (in Franse stijl) en de diverse gebouwen bekeken (hier heb je alleen al een dag voor nodig eigenlijk). Daarna naar de fietsen en terug naar de camping. Dwars door Wenen heen tijdens het spitsuur was best wel een uitdaging, maar Wenen is gelukkig goed ingesteld op fietsers (en ik kan gelukkig aardig goed kaart lezen). Thuis, na de onderweg gekochte pizza’s naar binnen te hebben geschoven, concluderen we: Wenen is prachtig! Een deeltje hebben we gezien, maar ook een hoop nog niet. Dat is voor een volgende keer, want hier gaat het nu vier dagen achter elkaar regenen. Verder spreken we af dat we vanaf Slovenië niet zulke grote afstanden meer af gaan leggen en wat meer dagen op één plek blijven. We weten zo langzamerhand de volgende dag al niet meer wat we de vorige gedaan hebben, zeg maar. We zijn aan vakantie toe, hoe gek dat ook klinkt.

Het voorspelde regenen begint ’s nachts al vrij vroeg en dat doet het nog steeds als wij in het begin van de ochtend van de 19de september Wenen achter ons laten. We gaan naar Slovenië, want daar wordt het weer de aankomende dagen goed. Westelijk van Wenen wordt het direct bergachtig. Deze bergen zitten wel vooral in de wolken, maar we merken het ook aan onze oren, die we zo nu en dan even moeten laten “ploppen”. En het blijft maar keihard regenen. Door een gat in de wolken zien we dat het op een nabijgelegen bergtop sneeuwt. Goed dat wij niet zo hoog gaan! We gaan de Sloveense grens over en dan door naar Bled in de Julische Alpen. Op de camping is het één grote blubberzooi, maar we vinden gelukkig nog een droge plek.

Twintig september worden we ’s ochtends om half 11 tegelijk wakker. Heerlijk uitgeslapen voor ons doen, maar een goed begin blijkt al snel niet het halve werk vandaag. We gooien de deur open en “Yes! Lekker! De zon schijnt!”. Maar helaas niet op onze plekkie. Tijdens ons ontbijt (binnen natuurlijk, want in de schaduw is het echt te koud buiten) stelt Lidy voor te verkassen naar de andere kant van het pad. Daar is meer zon. “Kijk jij ook ff of dat een geschikte plek is, Hans. Want als we wegzakken ben ik het haasje.” merkt Lidy terecht op. Volgens mij moet het wel lukken en binnen vijf minuten draai ik de camper op de plek aan de overkant, waar we vervolgens nooit meer uitkomen. We staan bijna tot onze assen in de modder en als ik gas geef gebeurt er best veel met de wielen en de modder eronder, maar onze camper blijft daar waar hij is. Dat noem je nog eens onderschatten van de situatie! Ik voel me dan ook behoorlijk stom als ik even later bij de receptionist van de camping mijn verhaal doe en vraag “Do you have a possibility to pull us out of the mud?”. “Just a moment.” zegt hij tegen mij terwijl hij de telefoon pakt en in het voor mij onbegrijpelijke Sloveens begint te ratelen. Even later antwoord hij mij: “Within 15 minutes they’ll come and help you.” Wij gaan snel de camper klaar maken voor de “Trek Actie”, zodat alles vastzit en niet overal van af valt. In de haast laat ik ook nog eens de pot zoetjes (ééntje met zo’n 2000 stuks en gisteren pas geopend) vallen. Die knalt natuurlijk open en sproeit zo’n 600 tabletjes over de vloer. In reactie daarop gaat mijn mond ook open en wat daaruit komt heeft niets met zoetjes te maken. Lidy doet ondertussen verwoede pogingen haar slappe lach binnen te houden. Ondertussen arriveert een tractor (met drie mannen) en binnen vijf minuten staan we weer waar we vanmorgen begonnen. Beschaamd bedanken we onze redders en gaan verder met deze dag. We fietsen het pittoreske meer van Bled - met z’n kasteel en eilandje met kerk - rond. Erg mooi gezicht zo tegen het decor van vers besneeuwde bergen. Verder luieren we vandaag en genieten van de zon. ’s Avonds heb ik nog een goeie actie door de hele “net schone vaat” in de blubber te laten vallen. Terugkijkend concludeer ik dat vandaag significant bewezen is dat uitslapen niet leidt tot betere besluitvorming. Ondanks dat hebben we een heerlijke dag gehad.

Donderdag 21 september begint met een stralende zon. Alleen niet voor ons, want wij staan nog steeds op de slechtste plek van de camping. Toch heeft Lidy weer een zonnige mooie plek ontdekt en stuurt mij nogmaals op onderzoek uit. Na de harde leerschool van gisteren (tja, leren is vooral fouten maken) beoordeel ik deze plek positief en verkassen we. Dit keer zakt er niets weg en - na een “dit-was-een-top-idee-zoen” voor Lidy - zitten we er in de zon heerlijk warmpjes bij. Hierna maken we een uitgezette fietstocht door een dal in de buurt. Dat uitgezet is nogal overdreven, want wij hebben geen bordjes gezien (en ik kan gelukkig aardig goed kaartlezen). De fietstocht leidt ons overduidelijk door een Alpenlandschap: kraakheldere beekjes, groene Alpenweiden met in de verte besneeuwde bergen, mooie boerderijtjes met hanggeraniums aan de balkons en natuurlijk koeien met de - al van verre te horen – koeienbellen. We genieten volop, lunchen in de wei en besluiten de fietstocht in ht plaatsje Bled met het kopen van de bekende bol wol. Lidy ook weer helemaal blij!

De ochtend van vrijdag de 22ste worden we wakker van de wekker. We ontbijten snel, smeren broodjes voor de lunch, pakken onze rugzak en vertrekken op de fiets in het zonnetje naar het busstation. Om half elf precies zitten we in de bus en een jeugdig schoolreisje-gevoel overvalt ons (Lidy mag bij het raam zitten!). Zo’n 25 kilometer verderop - in een prachtig groen dal met meer - stappen we uit de bus waar zo’n grote kabelbaan ons naar 1500 meter hoogte zal brengen. Het plan is om van daaruit een bergwandeling te maken naar één van de bergtoppen in de Julische Alpen. Dan gebeurt er iets wat het jeugdige gevoel wat ik net had als sneeuw voor de zon doet verdwijnen en me de rest van de dag bij vlagen bezighoud. Tijdens het kopen van twee tickets voor de kabelbaan wordt ik geholpen door een heel aardige mevrouw (iedereen hier in Slovenië is aardig trouwens). Als deze aardige kassa-mevrouw mij vraagt “Are you seniors?” val ik even stil. Dit is de eerste keer ooit dat mij dit gevraagd wordt, dus dat komt even binnen. Over feedback geven gesproken! Nu weet ik ook wel dat ik er uit zie als een Kerstman met die baard en dat Lidy geen kleurspoeling meer heeft in d'r haar (en dus net zo grijs is als ik), maar hé: we voelen ons nog piepjong! Mijn antwoord is dan ook “No.”, maar ik voel me uiteraard wel een ouwe lul.
Maar terug naar de dag van vandaag: boven aangekomen doen we een mooie wandeling in ons T-shirt met prachtige panorama’s op het hooggebergte rondom ons. Helaas moeten we de rondwandeling na twee uur afbreken vanwege lage bewolking die het gebied binnentrekt (je zit gewoon in de mist) en glibberige paden door de sneeuwval van een paar dagen geleden. We keren terug op onze schreden, waarna we weer met de verschillende vervoermiddelen naar huis toe gaan. Zo, dat was ondanks de feedback toch een lekker dagje! Morgen gaan we het nog een keertje overdoen. We gaan weer een wandeling hier in de buurt doen en dan trekken we door. Wat dat precies wordt weten we nog niet. Dat horen jullie natuurlijk volgende week weer. Tot dan!

Geschreven door DeTrip