Dit was weer een week! Eentje met onaangename, maar ook aangename verrassingen. Maar zoals zoonlief Dolf zou zeggen: “Ja paps en mams, dat is nou het avontuur hè!”. Laat ik bij het begin beginnen.

Zaterdag 19 augustus word ik al om 8 uur wakker op de parkeerplaats in Alta. Ik ben altijd het vroegst op en maak ook altijd door mijn gestommel Lidy wakker. We hebben besloten vandaag naar de Noordkaap door te trekken - zo’n 250 kilometer rijden - en daar te overnachten. Op de Noordkaap is het vaak slecht weer en mistig, maar vandaag zijn de voorspellingen goed. Dus op naar het noordelijkste puntje van onze reis! Om ons heen wordt het steeds onherbergzamer en kaler. En we zien veel rendieren: wit, bruin, gevlekt, jong, oud, met en zonder gewei. Echt prachtige beesten! Om 4 uur ’s middags zijn we er: de Noordkaap (71⁰10’21”). Toch een mijlpaal! Bijzonder om op dit punt te staan. Het is inderdaad stralend weer. We hebben goed zicht op de rotsen van de Noordkaap en de Noordelijke IJszee en het is enorm toeristisch (museum, monument, lichtshow, enorme souvenirshop enzovoort)! We hadden niet veel later moeten komen, want na een paar uur trekt vanuit zee de mist op. Ik kom een stelletje tegen dat me lacherig vraagt welke kant ze op moeten om op de Noordkaap te komen en uiteraard leg ik ze uit hoe je daar moet komen. Zo dicht is de mist dus. Ik zeg nog: “A few hours ago it was sunny around here!”, me direct realiserend dat deze opmerking behoorlijk lullig voor hen moet zijn. Die avond gaan we – in nevelen gehuld - slapen op de Noordkaap!

De volgende ochtend kijk ik uit het raam en check ik of ik m’n bril wel op heb. Zeker wel, maar de mist is nog dichter geworden. Daarnaast staat er een keiharde wind die aan onze camper rukt en trekt. Wat een verschil met gisteren! Een voorbeeld van hoe grillig en wispelturig het weer hier kan zijn. Na het ontbijt vetrekken we. We gaan uiteraard zuidelijk (in de loop van deze week willen we Noorwegen verlaten en Finland in). Het is eerst zoeken naar de weg, want het zicht is zo’n 10 à 20 meter. Na enige tijd vinden we die en gaan stapvoets op weg. We zitten in onze eigen cocon: asfalt rondom ons en daaromheen een wittige waas. Het is hallucinerend! Gelukkig hebben we de rauwe rockmuziek van Rory Gallagher aanstaan die me bij de les houdt. Na zo’n drie kwartier dalen we af tot onder de wolken en zien we het toendralandschap en de leistenen kust weer. Pffff …… lekker, we hebben zicht! Veel tijd om op adem te komen is er niet. Er zijn weer rendieren te zien. Vooral in groepen: grazend of liggend op de hellingen. Het gaat ondertussen regenen en wel steeds harder. Na anderhalf uur in de keiharde regen te hebben gereden, worden we steeds meliger. We schuddebuiken om schapen die wachten op de bus (staan gewoon te schuilen in een bushokje natuurlijk) en om een benzinepomp die “Billenpumper” heet (“Hier heeft de plastische chirurg zeker z’n praktijk! Hahaha….”). Vrij vroeg stoppen we bij de camping die we op het oog hebben. Lidy wordt namelijk die middag telefonisch geïnterviewd over Floor voor de Gooi- en Eemlander en nog een aantal regionale dagbladen. Het gaat om een interview in een serie over krachtige vrouwen door de jaren heen. Bijzonder en mooi. Lidy doet dat natuurlijk supergoed. Ik luister het aan en merk dat mijn doffe, diepe, altijd aanwezige verdriet wordt beroerd. Floor had dat krachtige niet van vreemden. Ze zou trots zijn op haar moeder. Ik ben het zeker: op Lidy en op Floor!

De 21ste augustus is het helaas nog steeds geen goed weer. Een geplande lange wandeling laten we daarom schieten. In plaats daarvan doen we een korte wandeling naar een natuurverschijnsel aan de kust vlakbij ons: bizarre rotsformaties die zijn ontstaan door erosie als gevolg van de golven. Mooi om te zien. Ook in dit kale landschap zie je - als je goed kijkt - toch weer allerlei kleine bloemen. En net als gisteren komen we weer verschillende rendieren tegen. We rijden vervolgens door naar een camping in Karasjok, de laatste grote plaats voor de Finse grens. Deze stad staat helemaal in het teken van de Saami, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Hier blijven we twee dagen. We zetten de camper naast een vuurplaats tegen de bosrand. Het is behoorlijk koud, dus die vuurplaats komt goed uit denken we, tot we een poolbiljart - lekker warm binnen – ontdekken. Die avond poolen we steeds fanatieker. Oude kroegtijden herleven! We eindigen met een onbevredigend gelijkspel.

De ochtends van de 22ste augustus voelt aan als een mooie schaats-dag: zonnig, maar koud! We gaan die ochtend op de fiets – handschoenen aan en muts op - naar het Saami themapark in Karasjok, zoals gezegd de oorspronkelijke bewoners van Lapland. Zij waren sinds jaar en dag nomaden die de rendierkudden volgden (en van leefden) in Noord Scandinavië. In de supermarkt kom ik al een Saami-mevrouw tegen met een authentieke Saami-hoed op. Grappig! Veel over de Saami - hun wortels, cultuur, tradities en hoe zij nu leven - wordt ons uitgelegd in het park. Deze valt iets tegen (wat verwaarloosd en sommige attracties zijn gesloten), maar de film over de mythisch betekenis van het rendier als middelpunt van alles wat leeft op aarde is mooi en ontroerend. Dat maakt een hoop goed. Daarna stappen we weer op de fiets en gaan naar een zeven kilometer verderop gelegen Husky Farm. Prachtige honden – 54 stuks, inclusief een aantal superlieve pups - die in de winter worden gebruikt als sledehonden. Uitleg krijgen we van een Nederlands meisje (wat een toeval!) die hier drie maanden werkt. We bewonderen de honden en het terrein waar ze op leven en fietsen dan terug naar de camping. Het blijft koud, dus ’s avond maken we een groot vuur om alle kou van vandaag eruit te branden.

Na een koude nacht kruipen we 23 augustus uit ons warme bed. We gaan een wandeling maken in de buurt, maar eerst maken we nog onze laatste Noorse kronen op aan brood (laatste dag Noorwegen vandaag). De wandeling voert ons door een glooiend, schraal landschap met ver uit elkaar staande dennen en berken. De herfst doet zijn intrede hier al: we zien paddenstoelen en de berken kleuren al geel. Na deze wandeling rijden we in de middag verder zuidwaarts. We zeggen na ruim zes weken Noorwegen vaarwel en rijden Finland in. De 80 kilometerweg snijdt kaarsrecht door de desolate, glooiende, met berken beboste heuvels. “Goeie weg.” Zeg ik nog tegen Lidy. Niet veel later zijn er wegwerkzaamheden. Kan gebeuren en we moeten – denken we – even over een wegdek zonder asfalt, met gaten en veel opspattende stenen. Het duurt niet lang of we komen er achter dat dit nog zo’n 30 kilometer door zal gaan. Ik had nog geen beren gezien tijdens deze reis, maar nu zie ik toch behoorlijk wat op deze weg: bijvoorbeeld ruitschade door opspattende stenen of lekke banden. Alle flarden van klapbanden die we zien liggen tussen de kuilen en gaten zijn ook erg bemoedigend. Rare jongens die Finnen! We worden aardig saggerijnig en spreken samen af dat we de eerste Fin die we tegenkomen èn die een oranje, reflecterende jas draagt (en dus op een wegwerker lijkt) helemaal in elkaar gaan slaan (niet echt natuurlijk, maar de gedachte alleen al lucht enorm op). Eindelijk is de ellende achter de rug en komen we aan bij Ivalo, de eerste grote plaats voor ons in Finland. Veel winkels en dus ook een staatsslijterij (zeer treffend “Alko” geheten). Uiteraard moeten we vooral bij die laatste inkopen doen: de drank is op. Gelukkig is het in Finland al iets goedkoper dan in Noorwegen en we slaan in voor een paar weken. We trekken door en slaan ons kamp op langs een weg aan de rand van een nationaal park. Morgen wandelen.

De volgende dag maken we de geplande wandeling in het National Parc “Uhro Kekkosen”. Dit aan Rusland grenzende natuurgebied is één van de laatste grote wildernisgebieden van Europa. Het is nog steeds koud en met de straffe wind is de gevoelstemperatuur rond het vriespunt. Het eerste deel - handschoenen aan, muts op - hebben we wind tegen en voortdurend last van een loopneus. Ik vraag aan Lidy: “Gaan we door?”, waarop zij duidelijk en beslist antwoordt: “Ja, we gaan Lapland vandaag helemaal beleven. Dan is dat klaar en kunnen we verder!”. Zij is - net als ik – behoorlijk klaar met het natte, koude weer van de laatste week. We willen zon! De wandeling is ondanks de kou toch mooi: kale afgeronde bergtoppen boven hellingen met verwrongen berkenstruiken. In de dalen dennenbossen en stille vennetjes. De terugweg hebben we windje mee. Dat scheelt! In de middag gaan we weer rijden en laten Lapland achter ons. We passeren wederom de Poolcirkel, maar nu op weg naar het zuiden. We brengen een bezoek aan het dorp van de Kerstman, Napapiiri (één en al toeristische shops enzo), maken een praatje met hem en kunnen dan de foto’s daarvan kopen (voor een bedrag waar je hier twee flessen whisky voor kunt krijgen). Dat hebben we niet gedaan dus. Daarna doorgereden naar de stad Oulu aan de westkust. De camping is al dicht, dus we overnachten op de parkeerplaats voor de ingang.

Toeval bestaat niet. Wat blijkt! Oulu is de stad waar elk jaar het “WK Luchtgitaar spelen” wordt gehouden. En de finale is vanavond, op 25 augustus 2017! Als gitarist een evenement waar ik natuurlijk altijd al bij heb willen zijn (als ik er toevallig zou zijn)! Dus ik ga er naar toe vanavond, wat er ook gebeurt. Lidy laat het nog van het weer afhangen. Het regent namelijk wéér de hele dag. ’s Ochtends gaan we wel de stad in en bezoeken we ook het International Food Festival. Alles is troosteloos en verlaten door het slechte weer. “Welcome to the Finnish summer!” wordt er gereageerd door een marktkoopman als ik een opmerking maak over het natte weer. Van ellende toch maar weer naar huis: wassen, douchen, soppen en afwassen. ‘s Avonds naar het WK Luchtgitaar spelen! Ik ga alleen; Lidy heeft hier niks mee. “Wie wel!” zou je zeggen. Nou, er staan al behoorlijk wat Finnen als ik aankom en het aantal neemt met de minuut toe. En nogmaals: Rare jongens die Finnen! De normaal nogal in zichzelf teruggetrokken Finnen gaan helemaal uit hun dak vanaf de eerste luchtgitaar-act op het professionele podium. Er is TV en er wordt officieel gejureerd door BF’ers. Ik geniet er van hier te zijn en ga na anderhalf uur naar huis. Het is nog niet afgelopen, maar ik ben steenkoud. Toch had ik dit niet willen missen.

Tot volgende week.

Geschreven door DeTrip