Zoals gezegd stormde en regende het enorm in de nacht van 11 op 12 augustus. In de ochtend van de 12de is het droog, maar het waait nog keihard. We willen beter weer, maar om de Lofoten achter ons te laten doet pijn. Deze geweldige eilandengroep zou één van onze hoogtepunten worden in Noorwegen. Toch zijn de weersvoorspellingen bar en boos de aankomende week, dus we besluiten weer richting het vasteland te vertrekken. Gedurende het eerste halfuur praten we samen over hoe we ons hier op hadden verheugd, dat we teleurgesteld zijn en dat we hier waarschijnlijk nooit meer naar toe zullen gaan. Bijna tegelijk komen we tot de slotsom dat het stom is om weg te gaan: wie niet waagt, wie niet wint! We draaien om en gaan verder de Lofoten op. En blij dat we dat gedaan hebben! De hele dag schijnt de zon. We rijden langs woeste rotskusten naar mooie havenstadjes tegen een decor van grillige bergen. We stoppen bij het plaatsje Leknes aan het eind van de middag en doen nog een prachtige bergwandeling van een uur of twee. Als dag-afsluiter worden we nog getrakteerd op een zonsondergang die kan concurreren met vuurwerk. Dit hadden we bijna gemist!

De 13de worden we met zon wakker en vertrekken na het ontbijt naar het zuidelijkste eiland van de Lofoten. Onze rit vandaag is maar 40 km, dus we doen heel relaxed aan. We maken een tussenstop bij een prachtig wit strand. Het landschap wordt steeds grilliger en surrealistischer. Na weer een paar kilometer gaan we voor een bergwandeling van een paar uur naar een “geheim” strand. Wij zien het strand alleen nooit, want we nemen de verkeerde afslag. Niet getreurd: wij hebben al een strand gezien vandaag en het is prachtig hier. Terug bij de camper gaan we door naar het meest zuidelijke eiland, daar waar de weg ophoudt. We kijken ons ogen uit: extreem grillige, kale bergen die bijna loodrecht uit de oceaan omhoog komen en diep worden doorsneden door fjorden met kleine vissersdorpjes. Adembenemend mooi! Voor de nacht vinden we een plek op een parkeerplaats. We staan nog niet of het weer slaat om: slagregens en storm. Ondanks dat slapen we heerlijk na een whisky’tje.

Het weer is de volgende dag geen steek verbeterd. Daarom gaan we naar een camping op het eiland (recht aan de zee) om alle elektrische apparatuur op te laden, lekker te douchen, te breien (Lidy gaat m’n vest afbreien. Yes!) en te vissen (ik dan). Het blijft baggerweer, maar ondanks dat daal ik – volledig “waterdicht” gekleed - via de rotsen af naar de ruwe zee en ga vissen. Na een uur is de opbrengst nul, ben ik twee stukken kunstaas kwijt, rukt de wind aan m’n regenpak, wordt ik bij vlagen gezandstraald door de regen en vliegen de schuimkoppen (het wordt vloed) om m’n oren. Dan geschiedt het wonder: ik vang een behoorlijke koolvis en binnen een kwartier nog eens twee. Helemaal blij - maar toch doorweekt - geef ik na twee uur het vissen op, klauter terug naar boven en laat trots Lidy mijn buit zien. Mijn dag kan niet meer stuk! Alleen het fileren van de vis moet ik maar niet meer doen. Na het kijken van een YouTube filmpje denk ik dat ik dat wel kan. Na twee sneeën in m’n handen en nauwelijks vis over besluit ik om dat fileren maar te laten in het vervolg. De overgebleven vis gaat ons diepvriesje in. Voor een latere BBQ.

Het is schitterend weer als we wakker worden op de 15de augustus. Vandaag gaan we wandelen vanuit het nabijgelegen dorpje naar een berghut. We moeten zo’n 700 meter stijgen in totaal. De heenweg voert ons langs meren, beekjes en prachtige vergezichten. De wandeling is best pittig met regelmatig touwen en kettingen om bij het klimmen te kunnen gebruiken. Het gaat ons beiden goed af, we zweten er weer lustig op los en staan regelmatig stil om ons ogen uit te kijken naar al dat moois. Ik vind Lidy een stoer wijf (één van de vele redenen waarom ik van haar hou). Onderweg komen we een groep wandelaars met gids tegen. We begrijpen van deze gids dat er een andere – makkelijker - terugweg is. Ze weet alleen niet hoe begaanbaar dat pad is gezien de regen van gister, maar zij gaat ‘m in ieder geval straks wel doen. Wij besluiten het ook te doen. Het eerste deel leidt ons over scherpe bergkammen tot de echte afdaling wordt ingezet. Qua steilheid is het inderdaad makkelijker, maar voortdurend is het of wij in de bedding van een beek lopen. Dan weer glibberend over rotsen, dan weer glijdend door moerasachtige begroeiing. En dat zo’n 400 meter naar beneden. Lidy gaat volledig onderuit in de blubber op de helling. Ik schrik me rot! Maar zij heeft de slappe lach. Heelhuids komen we beneden en geven elkaar weer eens een high-five. Even later starten we de camper. We hebben besloten morgen de Lofoten te verlaten. Het wordt nu namelijk echt slecht weer en wij hebben volop genoten van deze eilanden. We gaan ’s middags alvast terug naar de camperplek waar we ook de 12de augustus stonden. Daar beleef ik ’s avonds even een opwindmomentje als de één of andere aso z’n camper echt twee meter van de onze vandaan zet, terwijl de camperplek twee voerbalvelden groot is en dus plek zat. Ik wil hem er op aanspreken. Die lust vergaat me als ik een gast zie die onder de tattoos zit en bezig is met z’n krachttraining. Zijn postuur is zeg maar “iets anders” dan die van mij! Ik zeg vriendelijk “Hai”, draai me om en ga onze camper weer in. Dit rollenspel heb ik nooit bij de hand gehad tijdens al m’n feedback trainingen. Verder natuurlijk geen greintje last gehad van die “aso”.

De 16de augustus rijden we weer terug naar het vasteland. We zien de Lofoten en de Vesteralen zonovergoten voorbijtrekken en zeggen nog eens tegen elkaar hoe blij we zijn met ons besluit van afgelopen maandag hier toch een paar dagen te blijven. Begin van de middag gaat het regenen en dat doet het nog steeds als we stoppen. We zijn in de provincie Troms en we zijn het binnenland ingetrokken (tegen de Zweedse grens aan). Morgen gaan we wandelen in een berggebied (Dividal National Parc) met volgens zeggen fraaie dennen-oerbossen. We zijn benieuwd!

Het is inderdaad een mooie wandeling die wij doen op 17 augustus. Het is droog en de zon schijnt regelmatig. De weg naar het startpunt van onze wandeling is maar 30 kilometer bij ons vandaan, maar we doen er anderhalf uur over. Het is echt een “dirt road”: glad van de regen, veel gaten, meestal geen asfalt en voortdurend opspattende stenen. Steeds verder van de bewoonde wereld. Iemand met gezond verstand (en een camper) keert om na een paar kilometer en houdt het voor gezien. Maar nee, deze jongen niet natuurlijk! Ik ben een doorzetter! Lidy was het daar uiteraard niet mee eens. Slalommend en hobbelend komen we uiteindelijk waar we zijn moeten en gaan wandelen. Wildernis is een goeie betiteling voor waar wij in terecht zijn gekomen. Geleidelijk omhoog lopend door moerasjes (over loopplanken), door beekjes, tussen inderdaad stokoude dennen door. Langzaam verdwijnen de naaldbomen en maken plaats voor berkenboompjes. Toch ook weer veel bloemen. Je ziet dat de natuur het hier moeilijk heeft met lange winters en korte zomers. Het is mooi, maar niet spectaculair (we zijn al te verwend tijdens deze reis). De terugweg over de dirt road is zo mogelijk nog erger dan de heenweg: ik glij bijna een keer de berm in en voel zo nu en dan de wielen bijna de grip verliezen op het wegdek. Lidy zit - duidelijk merkbaar - met geknepen billen naast me en de spanning in de auto is te snijden. We zuchten beiden heel diep als er eindelijk weer asfalt onder onze wielen is en ik verklaar plechtig dat we dit soort wegen niet meer zullen gaan doen. Na dit avontuur rijden we nog een stuk door naar het noorden. ‘s Avonds heeft Lidy m’n vest helemaal af (vandaag knopen gekocht), dus ik helemaal blij. Supermooi geworden toch!? Check de foto. En onze avond kon helemaal niet meer kapot toen er ineens een eland met twee jongen langs onze camper liepen. Heel gaaf om te zien!

De 18de gaan we verder naar de stad Alta. Dit is de laatste grote plaats in Noord Noorwegen voor de Noordkaap. Vandaag en gisteren is het landschap weer behoorlijk veranderd: steeds weidser met lompe, afgeronde bergen, de voet begroeid met dennen- en berkenbossen en af en toe een “kleine” gletsjer er op. Onderweg komen we plots weer een eland tegen. Rustig sjokkend op de weg. Nu met enorm gewei. Prachtig! In Alta gestopt bij een plek waar ze 6000 jaar oude rotstekeningen hebben ontdekt. We bezoeken het museum en doen de wandeling langs al die rotstekeningen. Heel gek idee dat 6000 jaar geleden in deze barre streek mensen woonden. Afhankelijk van het weer trekken we morgen verder naar de Noordkaap. Maar dat horen jullie volgende week. Wij gaan nu slapen op de parkeerplaats van een supermarkt. We zijn net een stelletje zwervers.

Tot volgende week!

Geschreven door DeTrip