De 23ste juli hebben we, in het zonnetje, super relaxed een kilometertje of 40 gefietst door het dal waar Lærdalsøyri in ligt, het plaatsje waar we op de camping de reparatie van onze camper afwachten. Langs een wild stromende beek en onderweg weer - net als gisteren – erg veel verschillende planten en bloemen. Klinkt saai, maar het is o zo mooi. Ook vandaag is geen straf dus om hier te moeten blijven! ‘s Avonds ga ik nog een uurtje vissen in de fjord. Daarna met Lidy ons favoriete dobbelspelletje “Qwixx” gespeeld.

Maandag 24 juli is het miezerig weer. Met onze huurauto op naar het Noors Gletsjesmuseum, vlakbij het Jostedalsbreen National Park. We willen hier namelijk morgen gaan wandelen naar één van de gletsjers en ons eerst eens oriënteren. Er ligt in het National Park een ijskap van 875 vierkante kilometer met 20 gletsjertongen die door de omliggende dalen “stromen”! Echt nooit geweten. Het is heel indrukwekkend wat we te zien krijgen in het museum, maar de werkelijkheid morgen overtreft alles, maar dat horen jullie zo. In de avond gebeuren er nog twee noemenswaardige dingen. Om te beginnen: ongelukken komen altijd in drieën! Dus na onze remmen en de koppelingsplaten laten de mensen die voor ons huis zorgen ons ’s avonds weten dat er lekkage is vanuit onze douche. Shit! De schrik slaat ons weer om het hart en ik voel alweer een slechte nachtrust opkomen. We regelen via Dolf dat er een loodgieter gaat kijken bij ons thuis wat er loos is. Wordt vervolgd dus! Het goede nieuws is dat ik na dit slechte nieuws “keihard” ben gaan vissen (de schrik er uit gooien!) en ik er één aan de haak geslagen heb. Geen grote (eigenlijk een heel kleine), maar toch! Iedereen kan weer ademhalen.

Ik word dinsdag 25 juli wakker na goed te hebben geslapen op een seresta’tje. Ik ken mezelf: ik ga uren piekeren over die lekkage van de douche. Nu niet gedaan. Lekker dus! Na het ontbijt vertrekken we met de auto (en o.a. proviand in de rugzak) richting startpunt van onze wandeling. Deze rit is sowieso al prachtig. We gaan over smalle weggetjes die langs turquoise meren omhoog slingeren tussen steile, beboste bergflanken. Langzaam wordt het steeds kaler en ruiger. Achterin een breed, kaal dal komen we bij het startpunt van onze wandeling. Die voert naar het uiteinde van de Austerdalgletsjer. De wandeling duurt heen en terug een uur of vijf. Terugkijkend is deze wandeling één van de hoogtepunten tot nu toe van onze reis. Mijn vader gebruikte het woord fenomenaal veel te vaak, maar Pa: vandaag was dit woord zeker van toepassing! Overweldigende natuur: ruig, rauw en groots. Het pad voert de ene keer door weidse vlakten - met rotsblokken bezaaid en doorkruist door beekjes - en dan weer over morenen (dit zijn door de gletsjer opgestuwde puinheuvels). Altijd is het geluid van water aanwezig: ruisend, murmelend of denderend. De vegetatie lijkt erg schraal, maar als je goed kijkt is ook hier een ontzettend afwisselende plantengroei: grillige berkenboompjes, heide, varens en het barst van de verschillende bloemen, waaronder veel orchideeën. Ik kijk m’n ogen uit en fotografeer me te pletter. Dan – na een laatste klim een bocht om – verschijnt de gletsjer toch nog onverwacht en zijn we er. We kijken uit op de grillige ijsrivier. Hier kan je alleen maar stil van worden en je nietig voelen. Wat een natuurverschijnsel is dit! Na ons hier uitgebreid aan te hebben vergaapt, gaan we op de terugweg. Achter ons trekken wolken ons dal in, halen ons in en langzaam gaat het regenen. Het kan ons echt niets schelen: onze dag kan niet meer stuk. Terug bij de auto geven we elkaar een high five. Dit was een topdag!

De 26ste juli maken we vanuit de camping een leuke fietstocht van een kilometertje of 30 langs de fjord naar het eindpunt: een oude, verlaten kade waar vroeger de veerboot naar de overkant ging. De weg wordt inderdaad totaal niet meer onderhouden en we komen regelmatig veel steenslag tegen op de weg. Later verteld een “local” ons dat deze weg in de jaren negentig gesloten is, omdat dit destijds de gevaarlijkste weg van Noorwegen was (veel ongelukken door vallend gesteente). Een tunnel is ervoor in de plaats gekomen. Aangekomen bij het eindpunt heb ik vanaf de kade een uurtje gevist en Lidy lekker zitten lezen. Na de meegenomen lunch gaan we weer op huis aan. We zitten nog steeds in Lærdalsøyri en hopen dat we morgen bericht krijgen van de automonteur.

“Heerlijk douchen zo!” zegt Lidy tegen me aan het eind van een dag wandelen op de 27ste naar Vattisfossen, één van de hoogste watervallen van Noorwegen. We hebben weer eens lopen zweten als otters tijdens een pittige wandeling van vijf uur. Het begin is een makkie, maar het laatste stuk via een steil pad op en neer over puinhellingen valt niet mee. De waterval is indrukwekkend, maar het begint aardig hard te regenen, dus we gaan over glibberige rotsen op de terugweg. Ondertussen hebben we contact met het thuisfront: tot onze blijdschap is de lekkage vooralsnog opgelost met een vrij simpele ingreep. Klaar! Ook de garage belt ons: de onderdelen zijn er. Yes! Morgenochtend om 8 uur wordt de camper gehaald en gaan ze aan de slag. Voor de zekerheid – mocht de reparatie langer duren – boeken wij een huisje op “onze” camping voor morgennacht. Ook al hebben we ons vermaakt deze week, we zijn erg blij dat er wat gebeurt. Wij willen door!

Maar er gebeurt niks! Wel is vrijdag28 juli om stipt 8 uur de monteur met bergingsvoertuig bij ons. We spreken af dat wij hem zullen bellen in de loop van de dag over de stand van zaken. Hij meldt ons wel dat hij naar een begrafenis moet vandaag. Hij zal z’n collega monteurs de juiste instructies geven verzekerd hij ons en vertrekt. Wij zitten om kwart over acht met hete koffie in onze huurauto en kijken naar een zwaar bewolkte hemel waar veel regen uit valt. We gaan een rondrit maken in de buurt. Om weer een ander stuk van de omgeving te zien zeggen we. Maar eigenlijk omdat we vandaag even geen huis hebben èn om de tijd te doden tot we iets horen over onze camper. In de loop van de dag nog steeds niets gehoord, dus zelf bellen: “Not kan ikke Engelsk” hoor ik aan de andere kant en de verbinding wordt verbroken. Shit! Wat is er aan de hand! De stemming in de auto wordt steeds slechter en de stilte is om te snijden. We zien niets meer van de omgeving. We willen maar één ding: naar de garage en weten hoe het is met de camper. Om half vier komen we daar aan en de vriendelijke Noor - waar ik al telefonisch mee had kennisgemaakt - heeft nauwelijks tijd voor ons en kan ons ook niets vertellen. Op mijn geagiteerde vraag of onze camper sowieso wel bij hen is, leidt hij ons ongeduldig naar één van de garages en daar staat ie dan! Na een vluchtige inspectie kom ik tot de conclusie dat er niets aan is gedaan. Neergezet en klaar. Fuckfuckfuck! “You call after 19 hour” zegt de ouwe Noorse saggerijn tegen me en we krijgen een telefoonnummer in ons handen geduwd. Ik ben ziedend, maar vreet het maar op. Schelden doet geen goed voor de reparatie. Het wachten tot 19 uur duurt erg lang en alle (vooral slechte) scenario’s gaan door ons heen. Om één minuut over zeven gebeld natuurlijk: hij heeft niets kunnen doen aan de camper (begrafenisbezoek) en hij weet niet wat zijn collega’s gedaan hebben. Ik zeg: “Nou ik wel: niets! What now further?” “Oké, you know more than ikke do, so Monday we make the car and talk mer.” Ik vertel hem dat onze kosten vanaf nu aanzienlijk op gaan lopen, omdat de verzekering tot dit weekend nog de huurauto en onze gehuurde hut vergoedt. Daarna komt het voor eigen rekening. “Yes, ikke know. We talk on Monday.” Tja, we zijn terug bij af.

Tot volgende week. Benieuwd of we dan weer op pad zijn.

Geschreven door DeTrip