Zelden dat we zo vroeg actief zijn ter voorbereiding op een wandeldag, maar deze zondag staan we al om half 8 naast onze bedjes, nog hartstikke slaperig want we hebben rot geslapen. Pas rond half drie vielen we allebei in een onrustige slaap, vermoedelijk zat er een smaakversterkertje in ons eten wat zorgde voor een bonkend hart, dorst en een tollend hoofd. Balen. Toen we om twee uur dan maar eruit gingen voor een groot glas koude melk, waren we onzeker of we echt morgen die lange wandeling zo ver van huis moesten gaan maken. Maar zoals dat gaat, als je eenmaal op bent, je je lekker hebt gedoucht en aangekleed, vallen de nachtelijke muizenisjes van je af; we hebben er zin in! Half negen, nee, twee voor half negen staan onze wandelmaatjes Loes & Toon voor de deur; eerst even een bak koffie om wakker te worden met alvast een heeeeel klein stukje peren-speculaas-taart die Ruut de avond ervoor vlijtig heeft gebakken. Een voorproefje voor als we 's avonds thuis komen; we gaan dan bij ons eten met een stuk taart als dessert: goed vooruitzicht :-)

De rit naar startpunt Slot Loevestein in Woudrichem, is voor ons doen best lang, een kleine anderhalve uur, die we uiteraard van A tot Z vol babbelen. Wel kijken we af en toe wat ongerust naar de lucht waaruit flinke plensbuien vallen; donkere troggen afgewisseld met iets minder zware bewolking, maar ook af en toe een stukje blauwe lucht. De buienradar vertelt ons dat het tot ongeveer 11 uur regent in Woudrichem maar dat het daarna opklaart, met af en toe een piepklein buitje. Dat het 14 graden wordt ook. Daar doen we het voor. Na het inparkeren blijven we nog heel even wachten tot de laatste pittige bui weggewaaid is en stappen dan uit. Ruut is navigator vandaag; zonder leesbril, want die vergeet hij altijd mee te nemen, maar de damesstem op de phone leidt ons de hele weg de juiste kant op. Het gaat bijna helemaal goed: pluim op zijn hoed.

We beginnen langs de uiterwaarden van De Waal, over een graspad dat ietsje glibberig is, niet zo mijn ding, maar het loopt over het algemeen wel goed. Wel knijp ik 'm even als we een grote rode stier moeten passeren: het beest staat ons al de hele tijd vanuit de verte aan te staren, maar als we langs 'm lopen, blijft hij gewoon doorgrazen. Slik. Gelukkig, geen duizenden kilo's over ons heen, zoals bij de dame in Wormer laatst die door haar eigen stier op de horens was genomen op haar erf en zwaargewond naar het ziekenhuis werd gevlogen met de helikopter. Van de zenuwen voel ik wel mijn blaas een beetje erg drukken, als we dan ook nog een wild en hobbelig graspad over moeten met als enige houvast een hek van prikkeldraad, krijg ik last van niet helpende gedachten. Als we dit pad vol grote wilde planten - waarvan enkele met van die venijnige zaden met stekels die zich vastzetten in onze broekspijpen (we moeten ze er stuk voor stuk weer uittrekken, de krengen) - door zijn, blijkt dat we aan de andere kant van dat prikkeldradenhek - waar het veel vlakker is - hadden moeten lopen, we geven Komoot maar de schuld. We kunnen weer door maar eerst even plassen hoor, roep ik, anders houd ik het niet meer. Broek naar beneden en sassen maar, schaamteloos, maar het moet maar even. Loes gaat een stukje verderop zitten plassen; onze heren blijven galant bij ons staan om mogelijke passanten het uitzicht op onze billen te ontnemen. Gentle.
Opgelucht hervatten we onze weg: een geasfalteerd pad over, wat na al dat gras en manshoog onkruid en poep enzo als een geschenk uit de hemel voelt. We gaan een dijk op, en zien De Waal links van ons liggen. Grote aken en hoe je het ook noemt, varen in volle vaart over deze machtige rivier! Schitterend gezicht!

Het weer onderwijl is ons goed gezind. Heel af en toe wat gespetter, capuchonnetjes op wat altijd wel gezellig voelt, alsof je met een tentje op je kop loopt waar de regen tegen aan tikt. Maar na een paar minuutjes is het leed alweer geleden: het zijn echt korte buitjes. De zon krijgt de overhand, de lucht is prachtig, vol grote wolken, als er een grote trog voor de zon hangt, piept die er gewoon doorheen en trakteert ons op zonneharpen. Wat een spektakel altijd, die herfstluchten!

Beschut achter een paar hoge keurig getrimde heggen nuttigen we onze eerste bammetjes. We lezen op een bord over de zalmvisserij hier en zien aan een meter dat het water van De Waal helemaal tot hier kan komen: zeven meter hoger!!
Toeval of niet, maar we hebben precies hetzelfde beleg, pindakaas. Heerlijk, zo'n bruine boterham met smeuïge pindakaas. Daarna weer door, even een kleine zoektocht, het lijkt erop dat Komoot altijd even van slag is na een pauze want we worden de verkeerde kant opgestuurd, maar we merken al snel dat 't niet klopt; terug weer naar die strakke heggen en door weer over de dijk, met links van ons die indrukwekkende rivier en rechts uitgestrekt land met her en der een boerderij. We raken wel wat van slag omdat links van heel veel kalveren lopen, zwarte koeien zijn het en ze hebben heel veel klein grut, dat aandoenlijk naast moeder koe blijft lopen, althans, twee koeien lopen met drie kalfjes te dribbelen over het land onder ons en zij kijken naar ons zoals wij naar hen kijken. We smelten, wat schattig! Maar hoe kan het dat in oktober er hier zoveel kalfjes lopen, vragen we ons af. Zijn we in een andere (tijds-)dimensie geraakt, vragen we ons af? Is het eigenlijk voorjaar? We raken nog meer van slag als we een heel groot veld vol Koolzaad zien. Dat kan toch niet in oktober, Koolzaad??!! Toon plukt zo'n geel bloemetje en haalt 'm langs Plant-App: blijken het Mosterdplanten te zijn: een heel groot veld vol Mosterdplanten! We zijn weer gerustgesteld, geen Koolzaad; we zijn niet naar voorjaar 2025 doorgeschoten. Dat van die kalfjes, dat zal wel iets uit buisjes uit de vriezer zijn, met koeien die twee keer per jaar mogen baren ofzo.

En door gaan we, nog steeds over die dijk met links De Waal en rechts het land maar dan komen we in een voorstukje Brakel vol authentieke dijkhuizen en boerderijen met rieten daken. In een langgerekte border op het grasveld staat het vol met bloemen: een lint van Juffertjes in het Groen! Weer even verwarring: hoe kan het dat hier zoveel bloemen bloeien in deze tijd van het jaar?! Maar, weet ik: Juffertjes zijn nazomer-bloeiers. Wat ons weer een opgelucht gevoel geeft. Het klopt weer, maar hoe dan ook: bij ons aan de kust is alles al uitgebloeid, hier zien we naast de Juffertjes nog heel veel andere bloemen.
Wat ons overigens onderweg opvalt is dat hier veel kassen staan waar - dat zoeken we even op - bloeiers worden gekweekt zoals chrysanten en orchideeën. We wisten echt niet dat deze streek ook zo van de bloementeelt was, maar terwijl ik dit schrijf zie ik het boek ' Knielen op een bed Violen' voor me, ik had het kunnen weten van de bloementeelt in deze contreien .

Wat ons ook opvalt is dat het hier heel erg stil is: we komen geen kip (lees: mens) tegen. Waar is iedereen? Zelfs geen mede-wandelaars: we lijken wel de enige vier die het landschap doorkruisen. Dan realiseren we ons dat het hier een stuk van - even oneerbiedig gezegd; 'the Bible-belt' is: blijven de bewoners echt de hele zondag thuis (en gaan ze naar de kerk)? Blijkbaar, want zelfs de lange fietspaden, zijn helemaal leeg, op een heel zeldzame wielrenner na. Het voelt een beetje vervreemdend voor ons, dat alles zo is stilgevallen hier op zondag.

Dan komen we in het centrum van Brakel en we kijken onze ogen uit op een prachtig oud kerkje waar een klooster voor ligt, helaas kunnen we er niet binnen kijken, het terrein is afgesloten door een groot gietijzeren sierhek.
Als we Brakel verlaten, komen we op een lang fietspad dat ons naar Poederoijen leidt, Poederoijen, een naam die ons verwondert: waar komt die mooie naam vandaan?

Op de helft van de lange stille weg, komen we langs iets waar ik heel blij van word: een PlukTuin!! Okay, de overdaad aan bloeiend goed is vanwege de ingetreden herfst teruggebracht tot wat nazomer-bloeiers, weer die Juffertjes vooral. Terwijl de mannen op een bankje zitten uit te rusten, struinen Loes en ik langs de regels vol bloei-goed. Best nog fotogeniek! We plukken maar niks, want hoe neem je dat mee in je rugzakje, een bos bloemen?
We lopen verder richting Poederoijen en komen we langs een weiland vol met prachtige paardjes in allerlei donkere en bruine tinten: van ebbenhout tot pure chocolade tot melk chocolade tot karamel-kleurig. Wat een schoonheden! Ruut ontpopt zich hier tot een ware paardenfluisteraar, in no time drommen de paardjes voor hem samen en kan hij ze aaien, met ingehouden buik vanwege het schrikdraad dat echt een schok geeft als je er tegen aan stoot, toch, Ruut?

Al snel doemt Poederoijen op; we krijgen intussen wel zin in een kop koffie en spieken op de phone naar een etablissement, met weinig hoop overigens vanwege de zondagsrust hier. Alles blijkt te ver weg, ook Brasserie De Buurman, waar we wel een bord van zien staan langs de weg; De Buurman is bijna 2 km. hier vandaan, dat doen we maar niet, zo'n lange uitstap voor een kop koffie. Ook dit dorpje is het trouwens mooi maar oorverdovend stil.

Als we het centrum van Poederoijen verlaten komen we op de Maasdijk en we besluiten we om maar even een staande pauze in te lassen: we hebben honger en raken een beetje moe, maar helaas; nergens een bankje te bekennen en het gras langs de kant van de weg is te nat. Staande receptie dus; broodjes pindakaas worden weggespoeld met een slok water uit de Doppers.

De stappenteller vertelt ons dat we ruim 14 kilometertjes in de benen hebben; deze wandeling is ruim 19 kilometer, dus we hoeven niet zo heel ver meer, maar even ergens zitten en een kop koffie (en een wc) zou hemels zijn. Toch maar weer door met die beentjes die ons geduldig dragen; links van ons trouwens nu - de naam van de dijk zegt het al - (afgedamde) rivier De Maas. We lopen weer over deze dijk waarlangs fraaie dijkwoningen en boerderijtjes met rieten daken. Wat een schoonheden, deze huisjes, maar toch raken we niet zo bevangen als gewoonlijk omdat er hier ook iets stijfs hangt: de huizen en tuinen zijn wel heel erg netjes en nogmaals: het leeft hier niet. Waar is toch iedereen?
We naderen na een kleine kilometer een bakstenen gebouwtje met boog-ramen, het staat pal langs de dijk, ietsje lagergelegen. Zouden ze hier koffie hebben, vragen Loes en Toon zich hardop af, er staat ook een groot aantal auto's geparkeerd bij dit gebouwtje tenslotte, hier is het vast gezellig druk. Maar niks minder blijkt waar: het is een kerk waar zien we nu pas, kerkgangers zich nog snel naar de middag-dienst spoeden. En even staan we een soort van perplex, want dit is zo bijzonder voor ons om te zien maar de dames dragen hoedjes! Een zet nog net haar hoedje snel op haar keurig gekapte hoofd, alvorens de kerk te betreden. We zijn er even stil van. Een jonge vrouw loopt langs ons, vermoedelijk ook op weg naar de kerk; ze draagt een kort jurkje onder haar nette jas, haar benen gehuld in een vleeskleurige panty dernier - schatten wij zo in - veertig, vijftig! Wat is dit? Zo niet onze wereld! Met alle respect, maar ... okay, dit verklaart dus echt de stilte in de dorpjes en op de wegen hier op zondag. Men blijft thuis en gaat ter kerke!

Alhoewel we niet zo heel ver meer hoeven, een kilometertje of vijf te gaan, willen we echt even ergens zitten, koffie drinken en plassen. En zie daar: ineens zien we een heel leuk etablissement rechts onderaan de dijk liggen. Het ziet er heel gezellig uit, binnen mensen aan de dis, een paar festival-tenten als geïmproviseerde serres. De Buurman, staat er op het bord. Krijg nou wat: zijn we toch nog bij De Buurman aangekomen. We dalen af en betreden deze brasserie, die klein maar fijn blijkt te zijn. Er is nog plaats voor ons; de ober schuift pro-actief twee tafels tegen elkaar en noodt ons te komen zitten. Wat lief :-) Niet lang daarna laven we ons aan een heerlijke bak koffie met ' iets erbij'. Loes en Toon delen een stuk appeltaart (geslaagd voor de test ;-) ) en Ruut en ik wagen ons aan een ' plakje' caramel-cake (een best stuk) en ook die staat aan de goede kant van onze meter! En als we zo zitten, voelen we dat we best erg moe zijn. Oei! Fijn dat we er bijna zijn, maar het is wel al tegen drie uur en de zon begint al ietsje lager te staan. We moeten weer weg. Nog even een plas en weer zo lief, de bediening vraagt of zij onze veldflessen moeten bijvullen. So Cute :-) Hoeft niet hoor, bedanken we netjes.

And up we go: de laatste kilometertjes zijn na deze stop weer goed te doen. We laten De Maas met recht links liggen, lopen weer richting De Waal, zien dat Slot Loevestein nog 4 kilometer weg is, oeps, nog even doortippelen dus. Zien op dit stuk van de wandeling dat de immens grote silo's - echte markers hier in het landschap - behoren bij Diervoerder-fabrikant Feed-Valid, doet denken aan Wessanen bij ons in Het Zaanse. Zo'n heel oude fabriek met allemaal aangebouwde stukken en huizen eromheen waar het personeel woonde. Bijzondere plek, we hadden dit hier niet verwacht, deze oude industrie! In de verte doemt Slot Loevestein op, ook een hoog oud gebouw. Het is dus nog even door tippelen, die beentjes staan op de automaat, we kunnen het maar het is wel fijn dat het einde in zicht is. Het laatste stuk lopen we over een hooggelegen dijk ook voor auto-verkeer maar ook voor Hooglanders en wilde paarden, die we niet zien maar wel hun eindproducten: grote drollen aan de kant van de weg. En om ons heen waterrijk gebied, moerassig, vol prachtige watervogels, zoals Lepelaars en Witte (zilver) Reigers. Echt nog even genieten, dit laatste stuk.

Als we dan eindelijk bij het eindpunt zijn, oppert Ruut om toch nog heel even Slot Loevestein aan te doen: we zijn er nu toch? Oeps, even fysiek en mentaal mezelf overwinnen, hoor, maar ik herstart de motor en daar gaan de beentjes weer. We wandelen naar dit eeuwenoude Slot waar Hugo de Groot ooit vluchtte in een Boekenkist - passeren een gezin met drie kindertjes variërend in de leeftijd van zes, zeven en acht, een vader en moeder en ineens barst de vader uit in een enorm geschreeuw en gescheld terwijl hij een van de jongetjes oppakt en heen en weer schudt en weer neerzet. We schrikken er enorm van: wat is dit !!?? Loes en ik blijven verstijfd van schrik staan en aanschouwen het tafereel; de vader schreeuwt onderwijl gewoon door tegen zijn kindertjes die in tranen uitbarsten en dicht tegen hun moeder aan lopen, die een heel gespannen gezicht trekt. Oeps! Dit is niet goed. Vertwijfeld lopen Loes en ik door, het gezin passeert nu Ruut en Toon die net als wij ook schrikken van het gedrag van de vader, met zijn paarse boze hoofd.
Een ander stel mensen ziet ons aangedaan staan praten en vertelt dat even ervoor de vader ook al zo'n uitbarsting had. Wauw. En dat gevloek van die man, juist in deze gelovige omgeving.
We zijn er danig van onder de indruk, maar zoals dat gaat, de schoonheid van het Slot en de binnenplaats - we doen geen rondje binnen, blijven buiten rondscharrelen en bekijken alleen een soldatenhuisje - leidt ons af.

En dan is het echt finito: met het laatste restje energie in onze 60+ lijfjes lopen we best nog wel welgemoed naar de Grijze Koets die daar geduldig op ons staat te wachten. Kacheltje lekker hoog, schoenen los, water bij de hand en zo tuffen we, met rode rozige hoofden terug naar De Zaanstreek alwaar vader Ruut ons voorziet van een heerlijke kip met ketjap en sesamzaadjes en ja, dan eindelijk dat grote stuk Peren-Speculaart-taart, gelardeerd met vele kopjes Jasmijn-thee.

Zo kwam aan deze stille zondagse wandeling door het Land van Maas en Waal afgetopt met een heerlijk maaltje weer een eind; en we sliepen als roosjes. En oh ja, de wandeling was dit keer precies het aantal kilometers dat Komoot aangaf: ruim 19 en omdat we nog even een uitstapje naar Loevestein maakten, werd het ruim 20, weer een heel mooi getal, opbouwender heen.

Geschreven door SoulVoet