Vrijdag 24 mei is het en we moeten ons alweer oriënteren op een nieuw verblijf volgende week. Enthousiast zitten we te scrollen op booking punt com en sturen adresje aan elkaar door via Whatsapp. Ons oog valt op een fraaie villa, stijlvol ingericht met witte strakke meubeltjes en een terras grenzend aan een fraai tuintje, ommuurd en achter dat muurtje zie je de zee. Lijkt ons een fijne plek. Ik reserveer en krijg binnen enkele minuten een appje van de eigenares. Geregeld! Daarna gaan we weer en route: Het wordt Locorotondo, zie verslagje hiervoor.
Zaterdag is het even wat minder mooi weer, bewolkt en frisje, er waait een haast Nederlands windje. We blijven wat langer lummelen in ons huisje en ik krijg weer appjes over ons nieuwe verblijf inclusief een routebeschrijving. Omdat ik ook onze buurtjes mail over onze avonturen tot nu toe, wil ik ze vertellen dat we naar een villa aan zee gaan en ik zoek nog even de plaatsnaam erbij via de google route in het appje, kijk nog eens goed naar de 3D beelden en dan slaat de schrik me om het hart. Wat ziet het er vreselijk uit daar! Een grauw strand, een eenzame versleten asfaltweg langs onze villa en een rommelige haast vieze vlakte eromheen. Ai! En nog erger: ik zie dat het plaatsje aan de verkeerde kant van zuid Italië ligt, aan de middellandse zee kant, en ook nog eens onder de rook van de ergste vervuiler van heel Italië, wat zeg ik, van heel Europa: de staalfabriek in TArente!! Ik cancel de reservering, iets dat ik nog nooit heb gedaan. Ik voel me een oen dat ik vooraf niet beter had gekeken waar de villa precies lag, wat suf, helemaal uit de richting. Of we echt de heft van het bedrag moeten betalen, dat weten we nog niet: nog geen factuur ontvangen!
We gaan koffie drinken in een nabijgelegen café en tuffen dan eigenlijk zonder doel een beetje door het prachtige landschap tussen Macchia di Monte en de plaatsjes aan zee. Wat is het hier prachtig! Die olijf-boomgaarden, wauw! De mooie huisjes met romantische tuinen eromheen, of juist van die lekkere rommelige huizen. Ruut wil heel graag even kijken of er echt een spoorlijn door dit gebied loopt, we zien van die verkeersborden die dat aangeven namelijk. En ja, hoor, er loopt een nagelnieuw spoorlijn door dit gebied. We rijden verder en zien ineens bordjes die wijzen naar Lido Bambu, een strandje! We parkeren en vragen de parkeerwachter of er echt een strandje vlakbij en hij vertelt super enthousiast dat dat klopt, met een restaurantje, cafeetje en je moet hier aan de overkant, stukje naar links en dan rechtdoor. We gaan die kant op en zowaar, we belanden op een schitterend zandstrandje met fijne tentjes waar je relaxed op een bedje kunt chillen. De zee is vandaag een beetje wild, trekt niet echt om in ze zwemmen, dus we gaan gewoon even lekker op onze handdoekjes zitten en kijken. En krijgen dan een ingeving: we lijken wel gek als we hier weer weg gaan uit deze contreien, uit Don Oforio, een heerlijk appartement gezellig aan een provinciaal weggetje. We rijden daarvandaan zo naar alle mooie plaatsen en strandjes die hier blijkbaar te kust en te keur zijn. Ergo: Ruut appt Antonella zodra we na ons dagelijkse bezoekje aan Conad supermercato, weer ‘ thuis’ zijn. We blijven hier nog een week! Wij blij! Zij blij!

Zondag is het nog steeds een beetje minder mooi weer dan normaal, maar vergeleken met Nederland - waar rol-wolken, hoosbuien en enorme onweersbuien voor mooie foto’s zorgen, dat dan weer wel - hebben we het hier maar lekker. 23 graden, zonnetje, wolke, wat wil een mens nog meer!
We gaan weer lekker tuffen, na ons vorstelijk ontbijt, Ruut maakt elke ochtend prachtige ontbijtjes klaar, yoghurt, cruesli, nootjes, fruit …. Zie de foto’s. Deze dag willen we naar een plaatsje aan zee en het wordt Ostuni a Mare/VillaNova. De fiat krijgt een mooi plekje, gratis parkeren hier. Eerst wandelen we - fotograferend en wel - door Ostuni a Mare, een lekker no nonsens dorpje aan zee, waar het gezellig druk is met dagjesmensen. Al snel zijn we uitgewandeld, willen nog niet weg en zien dat er nieuw stukje dorp vlakbij ligt: Villa Nova, dus daar tippelen we naar toe. Ook een totaal no nonsens dorpje, bestaande uit witte woonblokken met rechte straatjes, niet nieuw, naar schatting een jaar of 20 oud misschien, en aan zee liggen schitterende eethuisjes. Bij eethuisje 1 kunnen we niet naar binnen omdat er een private party blijkt te zijn, wat we zien als we weglopen, er komen auto’s vol met keurig geklede heertjes en opgedofte dametjes aan. Mooi om te zien. Wij lopen verder en zien dan een wel heel fotogeniek wit restaurantje waar de ‘ serre’ - wit en rond - pal aan zee ligt, de golven slaan erop stuk. Cool! Griekenland, vinden wij, net Griekenland hier! Als we er binnengaan blijkt het verbazingwekkend groot, twee eetzalen, de lange tafels zijn gedekt en in we komen op het juiste moment blijkbaar, want er stromen Italiaanse families binnen die elkaar lief begroeten, zo mooi om te zien en gezellig bij elkaar aan tafel zitten, eten en kletsen en naarmate er wijn in de man en vrouw komt, steeds harder gaan praten. Daar zitten wij dus tussen met zijn tweetjes en we eten heerlijk, pasta vooraf, met zeevruchten en dan elk een bord geroosterde gamba’s. We merken wel dat de obers te druk zijn, ze rennen de benen uit hun lijf van de ene familie-tafel naar de ander. We worden een beetje over het hoofd gezien maar geen probleem, een desertie eten we elders wel, we hebben in Ostuni a Mare een paar gelateria gezien, dus ….
Maar eerst gaan we nog even het nabijgelegen strand op, ook al zo’n heerlijke plek! Het is er redelijk druk met voornamelijk Italianen, die er soms wel heel warm aangekleed bijlopen. Blijkbaar vinden ze het maar koud, zo met dat zeewindje. Wij liggen er heerlijk bij, een beetje tukken op het strand, uitbuiken.
Dan weer terug naar Ostuni a Mare waar we ons laven aan tot nu de beste ijsjes die we hier hebben gegeten!
Als we weer ‘ thuis’ komen in Don Onofrio, blijkt de parkeerplaats tjok vol te staan. Het zoemt van de gasten in de feestzaal naast ons! Keurige aangeklede gaste op het terras voor, druk in gesprek met elkaar. Als we even later op balkon zitten met a cup of tea, gaan de gasten stuk voor stuk weer naar en dan pas zien we waar al die feesten vandaag voor gehouden werden: de eerste communie! Al die meisjes in hun prinsessenjurkjes, die jongetjes in hun pakjes! Een enorm belangrijke dag hier, dus! Waar je een feestzaaltje voor afhuurt waar je met al je familie gaat eten op zondagmiddag. Wauw! En waar de hele familie dus op z’n paasbest voor komt. Indrukwekkend.

De zaakjes voor de verlenging van het verblijf heeft Ruut netjes via de app geregeld met Antonella. Ze appen wat af in het Italiaans, leven Google translate. Het geeft een goed gevoel, lekker rustig!

Maandag gaan we naar Ostuni, we zagen de stad al liggen vanaf Ostuni a Mare. Een machtig mooi gezicht, het witte oude stadje tegen de berg aan geplakt! Als we de stad binnenrijden kijken we onze ogen uit op de hoge witten huizen en de ommuring. Impressive. We parkeren aan de rand van de stad op een terrein waar ook zo’n tien tuktuks klaar staan om toeristen mee te nemen de stad in. Wij gaan natuurlijk lopen, maar als ween paar straatjes verder zijn komen de tuktuks langs geknord gevuld met grote, langbenige en vaak ook dikbuikige westerse toeristen. Geinig!
We lopen al fotograferend straten en straatjes door, beklimmen hoge witte stenen trappen, komen uit bij het stadspark met een romantisch koffie-huis, waar we natuurlijk even gaan zitten koffie drinken. Dan weer door, we komen uit op de trekpleister van deze stad, de piazza met prachtig barokke beelden en een wederom eeuwenoude kerk en andere oogstrelende gebouwen. Het wemelt hier van de toeristen, niet zo ons ding, dus we gaan snel weer straatjes in en al slenterend belanden we bij een wat achteraf gelegen restaurant Gabo Coffee & More, het terras in een wonderschone tuin, met uitzicht over het land achter de stad. Gelukkig kunnen wij er nog net bij, daarna sluit de eigenaar het terras af met een groot koord. Jammer dan voor de te laatkomers, ze keren weer om.
We mogen best wel even wachten op ons eten, merken dat het hier geen snel-snel-restaurant is, er wordt op maat gekookt! Wij nemen kabeljauw met allerlei spannende ingrediënten erbij en een grote salade. Als desert nemen we op aanraden van de superaardige leuke ober een soort van ijs-koffie: espresso met pistache ijs (ik) en chocolade (Ruut). Alsof er engeltjes over onze tongen piesen. Ruut gaat het gesprek aan met de eigenaar en de bediening en zij met ons. Altijd leuk. Complimenten, het is excellent, zeggen we. Complimenten voor de kok! En zowaar, ze komt daarna naar buiten en begint een enthousiast gesprekje met ons over het eten, hoe ze het bereidt, niks vooraf klaar, maar na elke bestelling start ze met hé bereiden vandaar dat het even wat langer duurt, maar de kwaliteit is daardoor perfect! We roemen haar nogmaals en ze gaat stralend weer naar binnen. Een mooi moment, deze lunch!!
Daarna dwalen we nog enkele uren door dit wonderschone stadje, maken foto na foto maar dan worden we moe en realiseren we ons dat we onze max parkeertijd overschrijden. Oei! Terug naar de auto maar weer maar dan merken we dat we geen idee meer hebben hoe op de parkeerplaats te komen. Google Maps zegt dat hier wel 15 parkeerplaatsen zijn. Welke van de 15 moeten we hebben? OMG, we komen er niet goed uit. Denken ‘m gevonden te hebben en gaan en route maar het blijkt toch niet de goeie te zijn. Dan moeten we anders denken. Terug naar de plaats die we ons herinneren: het park. Dat vinden we met enige moeite, want Maps vindt blijkbaar dat parken bossen zijn en laat ons de omringende bossen zien. Dan maar zoeken op publiek toilet, haha, want in het park staat er een en da’s weer slim gedacht! We vinden de locatie van het park en lopen daar naar toe. Een hele klim, zeker na de kilometertjes die we hiervoor al weg hebben getippeld. Tel daarbij op de steilte van de straten hier … pfoei, maar dan vinden we ‘onze’ parkeerplaats. Grazie, Dieux! Moe maar voldaan nemen we plaats in de Fiat. Maar dan moeten we er nog even uit om de spiegels te stellen, Ruut althans en ineens stokt hij aan de voorkant van de auto en slaakt een boze kreet! Ilse, moet je eens kijken! Wat blijkt! Een of andere klojo heeft het frontje eraf gereden! Die hangt half-los te bungelen, de bovenkant is helemaal los en verbogen. Gotverdorie nog aan toe. Daar sta je dan! Kunnen we nog wel terug met deze gehavende auto? We duwen en stampen het frontje weer ‘ vast’, Ruut belt de auto-verhuurder, die niet opneemt, dus hij sms’t en mailt dan maar, met foto van de schade. En dan maar god zegene de greep, met gehavende Fiat weer terug. Best wel gespannen: houdt ‘ ie het of niet? Ja, het frontje blijft zitten. We rijden met opzet over een landelijk weggetje terug en zien ondanks alles nog hoe mooi het hier weer eens is. Dat prachtige strijklicht over de bloemen en het bloeiende gras, over de olijfboomgaarden. Tjezus, wat mooi en zie daar, de auto-verhuurder belt toch nog. We schieten even een plaats bij een benzine pomp op en zijn blij: morgen mogen we de auto omruilen. Moeten wel wel weer even naar Bari, maar da’s geen probleem.
De laatste kilometers naar ons huis gaan gelukkig ook goed, geen losschietend frontje. Helemaal laat gaan we nog even op ons balkon zitten, met een kopje thee en een boterhammetje. Eind goed, al goed!

We moeten naar Bari, naar de autoverhuur, want daar mogen we een andere huurauto ophalen. Het kost ons een klein uur om heen te rijden, zijn binnen een half uur netjes geholpen, laten onze gehavende grijze fiat achter en rijden met een nieuwe witte fiat terug naar ‘huis’. Laten we lekker koffie gaan drinken bij bakkerij Don Onofrio, ben wel nieuwsgierig naar die zaak. De eigenaar van ons gastenhuis Don Onofrio drijft ook een zeer goed lopende bakkerij waar, als we er zijn, vier keuzes zijn te maken: zoetwaren, pizza en foccacia’s, warm eten en de vierde weet ik niet meer. We moeten op een scherm intikken welke van de vier we moeten zijn, we kiezen voor koffie wat onder zoetwaren valt en worden snel geholpen. Om ons heen hongerige jongens van zo’n jaartje of 18 die begerig, likkebaardend haast, voor de vitrine met foccacia’s dringen, een roept uit: oooh, foccacia normale, ze hebben foccacia normale!! Zijn kornuiten slaan nog net geen kreten van enthousiasme. Kom daar eens om in een broodjes zaak in Nederland, grappen wij later, Ooooh, ze hebben hier oude Edammer!! Kijk! Oude EDammer!! Dat dus, gebeurt never nooit niet onder jongens van 18 jaar die een broodje komen halen. Anyway, Terwijl ik plaatsneem in de zaal vol tafeltjes waaraan smikkelende smullende eters, maakt Ruut alvast kennis met de eigenaar, niet vader maar zoon Don Onofrio. Opgetogen schuift Ruut wat later aan tafel en vertelt dat we de volgende dag ons verlengde verblijf in de zaak kunnen afrekenen, niks niet via booking punt com. Nice, dat scheelt weer in de centjes. En we krijgen alvast een lekker zoetigheidje bij de koffie - een met citroen crème gevuld gebakje, mama mia! En een zak zoute krakelingen, voor thuis. Wat lief :-)
We halen zwemkleding op en tuffen door naar het strand van Ostuni a Mare./ Villa Nova, waar we zondag zo lekker op het strand hebben gelegen. Dat strandje zoeken we nu weer op, lekker chillen en zwemmen, zaaaaaalige, heerlijke middag. Dan weer terug met de witte Fiat - eerst even naar FAsano om cash geld op te nemen wat nog een hele onderneming blijkt, want de ATM is weliswaar in een van de eerste straatjes in de stad, maar we moeten tig straten verder parkeren, parkeergeld betalen, een stuk lopen, geld pinnen en dan weer terug, zijn zo een half uur verder maar goed, dan weer naar huis, waar het parkeerterreintje voor ons gastenverblijf bomvol staat. Er blijkt een feest gaande te zijn in de zaal achter ons appartement. Naarmate het feest vordert, gaat de DJ steeds meer los, mensenlief, we zitten te trillen in ons tuigje, houden de ramen maar goed dicht, dat scheelt. Maar als we tegen half 12 toch maar naar bed gaan, we zijn rozig van het zwemmen en zonnebaden tenslotte, is het feest nog in volle gang en dendert We Are The Champions door onze slaapkamer en nog veel meer van die feestmuziek. Volume voluit. We gaan toch maar even lekker douchen en besluiten dan een dansje te wagen, naakt, op het balkon. Daar staan we dan te giechelen als we streakers, op ons balkonnetje, haha, een jaren zestig dansje te dansen in onze blote konten. Zij lol, wij lol :-) Dan gaan we slapen en bizar, maar we slapen dwars door de herrie heen. Worden aan het begin van de nacht even wakker omdat het ineens zo stil is.

De dag erop mogen we uitrusten van onszelf, even uitslapen na de toch wat korte nacht en we gaan ontbijten bij bakkerij Don Onofrio, want mogen betalen. Wat we doen en wat grappig, de drie gebroeders - fratteli - Onofrio vinden het zo leuk dat we er zijn, ze halen de dames er ook bij en er wordt druk gekletst en gelachen met ons, google translate bij de hand en Ruut in zijn beste Italiaans. Superleuk! En het ontbijt is op kosten van de zaak, alora!! Elk een croissantje Cream en een grote kop koffie en oh ja, hier hebben jullie ook en of een klein, nee echt piepklein roomgebakje, met van dat citroen crème, lekker he? Alsof er engeltjes over onze tongen piesen, wat een geweldig ontbijt weer. Niks geen straffe muesli en fruit met schil en lauwe kruidenthee. Basta! Croissants gevuld met romige crème….
We nemen afscheid en tuffen weer een keer naar Monopoli, hebben zin in dat beeldschone stadje maar vooral weer in dat fijne baaitje bij Black Pearl. We parkeren weer bij het braakliggend fabrieksterrein, doorkruisen de stad, een stop voor de deur van Circolo Pescatori, een café voor de vissers, mooie kerels die ons bekijken zoals wij naar hen zitten te gluren, we gaan door, nog even een kop koffie een glas fris want het is warm ineens zo tussen de middag, maar dan koersen we linea recta af op dat heerlijke haaitje waar we ligbedjes met parasol huren en een paar keer dat fantastische baaitje inplonzen om even lekker te poedelen en te zwemmen. Het Paradijs, echt waar!
Begin van avond slenteren we weer terug door ons inmiddels best wel bekend Monopoli, we kennen er aardig de weg, slaan een pak wc papier in want dat is de schoonmaakster vergeten op voorraad te leggen en tja, wij Hollanders kunnen niet zonder wc papier, he? En dan nog even een eettentje vinden wat lukt: bij CibBell in een zijstraat van het grote plein waar alleen maar lokale bewoners komen (de toeristen zitten allemaal in de wijk bij de Oude Haven). Dit restaurantje - het is klein maar fijn - blijkt een schot in de roos, twee broers drijven het, de een kookt, de ander serveert en men kookt er de klassieke keuken uit Puglia. We hebben tussen de middag niet gegeten dus zijn hongerig en kiezen een primi en een secundi piatti, een bord dikke spaghetti met zeevruchten en als we dat ophebben zitten we al bomvol en dan komt er nog voor elk een bord met gebakken aardappelen en grote stukken speenvarken. Zo lekkerrrrr!! We eten door onze grenzen van ons kunnen heen, als in de scène van Monti Phyton met die hele dikke mijnheer die zich bomvol heeft gegeten en dan zegt de ober: neemt u nog eeeeeeen chocolaatje toe, please en de man weigert eerst maar gaat dan overstag en na de eerste hap van zijn chocolaatje zit hij een kwartier lang een rechte straal door het restaurant te kotsen. Walgelijke scène. We zij bang dat het met ons ook zo gaat eindigen als we alles op eten en laten netjes toch maar wat staan, heel verstandig. Evengoed rollen we zo’n beetje het restaurantje uit, en op weg naar onze Fiat slenteren we nog even door de donkere straatjes, het park, langs de vissershaven voor niet-toeristen en maken nog wat avond-foto’s en dan echt nee echt moeten we Monopoli weer verlaten en tuffen door het donker weer terug naar Macchia di Monte, naar ons huisje in het gastenverblijf Don Onofrio.

Donderdag 30 mei doen we voor ons doen lekker rustig aan ook omdat we een beeldbeldafspraak met zoon Koen hebben om 10 uur. Heerlijk om die gast weer uitgebreid te spreken, altijd zo gezellig: wij met zijn tweetjes tegen elkaar aan gedrukt voor de phone, hij daar in HOng Kong in zijn bureaustoel. Wij weten precies hoe zijn appartement er daar uit ziet en waar hij zit. De zoon heeft ingrijpende plannen, dus het gesprek is intens. We nemen afscheid, moeten het allemaal even laten bezinken, ook al is het goed nieuws, maar er gaan dingen veranderen. Dan pakken we onze rugzakjes in en up we go to Villa Nova Bari, dat fijne strandje. Dit keer strijken we eerst even neer bij de beach club, voor een kop koffie aanvankelijk maar al snel zitten we achter een bord spaghetti met mosselen. Leuk, de ober is een geinige onderkoelde gast uit Gambia en heeft mooi contact met Ruut. Hij vertelt dat hij hier zes jaar woont en dat hij het goed heeft; hij heeft werk in de beach club en buiten het toeristen seizoen werkt hij in de druivenpluk. Over wat hij nu van Italië vindt laat hij niet het achterste van zijn tong zien, liever maakt hij nog wat onderkoelde grapjes.
De rest van de middag vertoeven wij op het strand, op een bedje met parasol, lekker lezen en een beetje zwemmen. Zo’n middag, heerlijk .ik mail nog even met de buurtje Velletri, omdat we goed nieuws hebben: we gaan komende maandag en dinsdag toch logeren in de Masseria van de broer van Marcello Velletri, een super de luxe verblijf met diner, dus dat wordt genieten.
Het weer is ‘‘s avonds overigens onstuimig, een woeste wind, echt zo’n Adriatische Zee wind, de lucht is donker en naar blijkt, onweert het in deze contreien, bij de stad Bari, het waait hier net over. Ook wel eens lekker, zo’n knus avondje binnen terwijl buiten de wind om ons appartement waait.

Geschreven door SoulVoet