Vandaag is het een sublieme dag, perfect wandelweer. Een stralend zonnetje, sexy fluffy wolkjes, een uitmuntend temperatuurtje, rond de 20 graden +. Heel anders dan een paar weken terug, toen we de wandeling van de dag rond de Amerongse Berg cancelden en inruilden voor een tippel door de Starnmeer. En dat destijds vanwege het verwachte buiige weer, dat helemaal niet doorzette, maar frisjes en bewolkt was het wel.
De wandeling rond de Amerongse Berg doen we dus gewoon vandaag. Samen met onze wandelmaatjes Loes en Toon, die we rond half tien ophalen, alhoewel ophalen, we zitten eerst zo drie kwartier bij ze aan de koffie met gevulde koek in hun fraaie tuin, lekker in de schaduw en ruilen dan van auto, we stappen in de witte E-car, laten onze grijze CX5 achter in Knollendam en tuffen rond half 11 naar Amerongen. Wat nog best een eindje blijkt te zijn, na zo'n ruime 5 kwartier parkeert Toon de auto bij de Burgwal, startpunt van onze wandeling. Loes navigeert vandaag, via All Trails: Burgwal - Amerongse Berg heet de wandeling van 14,2 km.

Loes en Toon eigen wordt er eerst - al bij de start - heel eventjes gekibbeld over de juiste richting, Ruut en ik kijken elkaar maar weer eens veelbetekenend aan - met knipoog - maar dan koersen we al snel de juiste kant op.
We beginnen deze wandeling meteen beeldschoon want lopen door een door hoge oude bomen omzoomde laan, het bladerdak zorgt voor schaduw dus koelte en de zon piept er her en der door en beschijnt lagere takken, die belicht worden alsof er schijnwerpertjes op gezet zijn. Wat altijd een wonderschoon sprookjesachtig effect geeft.

We verlaten dit pad en slaan een zandpaadje in, passeren eerst nog een bordje waarop staat 'Mas Montagne' een naam die tot de verbeelding spreekt, het blijkt de naam van een cafe-restaurant vlakbij ons wandelpad. We komen daar aan het eind van de wandeling langs, maar slaan nu dat pad in, dat ons het bos in brengt, ons langs fraaie heidevelden leidt (de heide staat al in bloei) en ons al snel wat laat klimmen, niet al te veel, het lijkt op een zg. vals plat, maar de tegemoet komende fietsers roetsjen zo hard naar beneden het kan niet anders dan toch snel een paar procentjes klimmen zijn.

Gestaag klimmen we dus over dat vals plat, dan komen we weer op wat vlakker terrein en dan weer toch wat klimmen. Goed voor onze benen, we puffen er soms helemaal van. Een korte pauze staat ons wel aan, we hebben dorst en laven ons aan het nog koude water uit onze flesjes. We zitten heerlijk op het zachte mos - zien geen bankjes dus dan maar op de grond zitten - en lopen weer door. Na niet al te lange tijd passeren we een wonderschoon stuk heide, volop in de bloei, gelegen op glooiende heuvels - het lijkt hier wel De Ardennen, roepen we uit - en zie daar, twee prachtige bankjes staan daar. Daar hadden we dus kunnen zitten en dan met een majestueus uitzicht. Volgende keer beter. Ik neem wel een fotootje van de bankjes, er staan namelijk mooie gedenkplaatjes op (met wijze uitspraken) van - ik denk - bewoners van dit gebied, die inmiddels zijn overleden.
Er staan trouwens voldoende (goede) bankjes langs de paden, dat moet gezegd.

Niet al te lang daarna nemen we toch nog maar even plaats op een ander bankje, tijd voor een boterhammetje en een krentenbolletje. We zitten ook daar weer heerlijk. Hier passeren ons af en toe wat wandelaars, rustzoekers net als wij en we begroeten elkaar vriendelijk. Tijdens het wandelen worden we soms wel verrast door mountainbikers, die puffend en hijgend voorbij fietsen. Gaat op zich prima, geen gemopper en geschreeuw zoals op de noord Hollandse fiets - wandelpaden.
Langs de meeste paden en paadjes staat het trouwens vol met bramenstruiken. Over het algemeen zijn de bramen nog onrijp, maar Ruut, Toon en Loes storten zich vol overgave op die paar rijpe bramen die er te vinden zijn. Geduldig sta ik dan maar weer te wachten tot ze klaar zijn, haha.

Na een paar uur passeren we het Egelmeer, aldus All Trails. Loes leest het op en we kijken wat zoekerig rond: waar is dat meer dan? Maar ineens zien we het: het gaat om heel laagstaand water, begroeid met waterplanten en riet. Op het informatie-bord staat dat het water niet veel hoger staat dan 30 cm, 's zomers staat het zelfs vaak droog, maar deze zomer niet, dus. En eigenlijk klopt de naam niet helemaal, het meer blijkt in de Romeinse tijd Aegil Marum te hebben geheten en is vernoemd naar de talloze bloedzuigers die er in leven. Ieieiekkkk!! Aegil werd in de loop der jaren dus Egel, vandaar. Ik ben gerustgesteld want dacht al: een meer waarin Egels zwemmen, dat lijkt me wel heel onwaarschijnlijk. Ik dacht aan de egeltjes in mijn achtertuin, die konden helemaal niet zwemmen, die verdronken jammerlijk in mijn vijver. Lag er weel zo'n verdronken beestje tussen het riet en de Lisdoddes. Gelukkig voor die beestjes: die vijver is dichtgegooid.
Maar het moet gezegd: ondanks de lugubere bloedzuigerspopulatie alhier, het meer is heel mooi om te zien en wordt afgeschermd door een hekje met prikkeldraad. Kunnen er geen wandelaars de proef op de som nemen en hun spataderen laten leegzuigen door de slijmerige wormen in het water.

We lopen verder en komen dan bij Het Boshotel met cafe-restaurant en een bijzonder fijn terras, waar we natuurlijk even neerzijgen en ons laven aan een lekker drankje; ze hebben er verrukkelijke ijskoffie, te lekker gewoon. We zitten daar heerlijk in de schaduw en hebben goed zicht op dat wel heel erg mooie Boshotel, een heel fraai vormgegeven gebouw is omringd door een heuvelachtig terrein met van dat malse knalgroene gras. Het hotel ligt feitelijk in een bekisting van donkerbruine houten planken, heel fancy. Ruut en ik denken allebei: hier willen we wel eens een lang weekend logeren, genieten van de welness en lekker wandelen en fietsen in de omgeving. Staat genoteerd in onze achterhoofden.
We passeren overigens onderweg ook een aantal campings, nog geheel niet ' ver-room-potterd - maar nog gezellig vol ouderwets authentieke sta-caravans. Het is er zo te zien heerlijk vertoeven, mensen zitten er fijn onder hun parasol of overkapping te genieten. Kinderen spelen in de speeltuin. We vragen ons af hoe lang het nog duurt voordat de RoomPot-investeerders zich op deze campings storten en pardoes alle caravans en zelfgetimmerte hokjes en overkappingen wegslopen (althans, dat blijken de kampeerders zelf te moeten doen).

We hebben op dit punt - Het Boshotel - al ruim driekwart van de wandeling weg-getippeld, mogen nog zo'n 4 a 5 kilometer lopen. Het is echt allemaal heel goed te doen, vinden we, we zijn gezond moe, niet heel erg moe. Ik ben ook blij want mijn enkel houdt het prima, ietsje stijf misschien, maar he, als ik Ruut en Toon hoor kraken en steunen bij het opstaan, ach, dan doe ik het nog niet zo slecht ;-)
We rekenen af en na een sanitaire stop gaan we weer verder. Op naar het laatste stuk van deze bijzonder fijne en heel fraaie wandeling.

We mogen een smal pad in door het bos en komen na verloop van tijd uit bij een plek met een magnifique uitzicht over laaggelegen land. Vlak voor ons ligt daar weer een veld vol bloeiende heide en in de verte, ligt dat lagergelegen land dat De Betuwe blijkt te zijn. We zijn onder de indruk en blijven er even staan kijken en genieten van het uitzicht.

We lopen verder, passeren De Oude Eik waaronder een ronde bank waarop je lekker in de schaduw kunt zitten: een paar mensen zit daar ook lekker maar wij tippelen door en nemen een van de acht paden die vanuit deze plek lopen. De Eik wordt dus omringd door acht paden die samen op de plattegrond een ster vormen. Ooit aangelegd in opdracht van de eigenaar van dit landgoed.

Dan zijn we echt toen aan de laatste kilometertjes die door heerlijk beschaduwd bos gaan, we zetten merkbaar de daling in, lopen nu heuvel-afwaarts. Passeren dan de Mas Montagne, waar we niet gaan zitten want he, we hebben ons net gelaafd tenslotte bij Het Boshotel, de ijskoffie borrelt nog in onze magen. We blijven wel even stilstaan bij een indrukwekkend gedenkteken, ter nagedachtenis aan de overwinning op Bonaparte, staat er op een zwarte stenen plaat op de voet van de hoge zuil. Gravinne van douariere van Athlone heeft deze zuil - of kolom - opgeriGt, staat er met een g inplaats van een ch.

Dan zien we de Holle Boom, die staat daar mooi eenzaam te wezen en we horen we alweer de autoweg in de verte, het einde nadert nu echt: we slaan nog wel even een verkeerd paadje in - bijna 100% goed genavigeerd, Loes, bijna ;-) - maar hervinden de weg met behulp van good old google maps en helahopla, daar zijn we weer bij de parkeerplaats bij De Burgwal. Alwaar de witte E-car geduldig op ons staat te wachten. Onze stappentellers vertellen ons allemaal wat anders. Die van mij zegt dat ik rond de 17 km heb gelopen, ruim 2,5 meer dus dan de geplande 14,2. Zou kunnen, zou ook niet kunnen, want bij Loes geeft 'ie zo een kilometer minder (16) aan. We hebben er 3,5 uur over gelopen, exclusief pauzes. Mooie score, toch? Alhoewel het ons daar echt niet om te doen is, we kijken toch altijd even op de tellertjes. Het is inmiddels al tegen half 6 als we vertrekken.

And up we go, terug naar huis. Toch weer ruim 5 kwartier, misschien wel anderhalf uur, duurt de rit, we moeten rond Diemen even improviseren want een deel van de snelweg is in onderhoud en afgesloten. Gaat goed gelukkig en al snel zitten we bij Loes en Toon aan een heerlijke gezonde maaltijd met een lekker glaasje van het een of ander.

Het was weer een bijzonder fijne wandeldag door een echt beeld- en beeldschoon gebied: wederom een aanrader!

Geschreven door SoulVoet