Half tien sharp staan onze wandelmaatjes Loes & Toon voor de deur; of nee, lopen ze naar binnen, zo door naar de achtertuin waar ik mijn wederwaardigheden over de Pompoenplant in de kas deel met Toon, wij tuin-liefhebbers verstaan elkaar goed. Toon adviseert mij wat extra aarde toe te voegen aan de Pompoen, want helaas, helaas, hij zit voortdurend vol bloemen maar geeft maar geen vruchten, dus behoeft extra energie; maar dan ineens valt zijn oog op een Pompoentje in dop! Hoera! Mijn dag kan niet meer stuk. Ook de Brugmansia's krijgen de nodige aandacht evenals de zoals wij 't noemen Spaanse Plant, omdat 'ie ooit door Toon van La Palma is meegenomen. Hij en zijn spaansemoeder koesteren de Spaanse Plant en ook ik kreeg een paar jaar geleden een stekkie die is uitgegroeid tot een pronkie. In oktober - als ik 'm weer binnen zet - bloeit 'ie zelfs, met fijne witte bloemetjes.

Genoeg nu over plantjes en bloemetjes, over naar de wandeling van vandaag. We gaan naar Bennebroek, daar start onze wandeling 'Belvedere, Stapstenen rondtocht vanuit Bennebroek', een fijne 15 kilometertjes telt 'ie, niet te lang dus. En alweer is het heerlijk wandelweer: graadje of 22, zonnig maar er hangt wel een sluier in de lucht veroorzaakt door de Canadese bosbranden. Daardoor is het niet helemaal helder, tot een uur of vier, meldt Loes, dan breekt de zon weer door (wat ook echt gebeurt die middag).
We drinken eerst thuis nog een bak koffie, eten opgepiepte boterkoek (Ruut heeft de koek nog maar even extra gebakken in de oven omdat 'ie ongaar bleek te zijn, slap en geel; nu is de koek bruin en smaakt naar ge-carameliseerde suiker). Er valt weer veel te kletsen, ook als we later in de auto zitten en heel grappig bijna de hele weg achter een schitterend citroengeel vintage autootje rijden, wat een Suzuki van eind jaren '60 blijkt te zijn. Er wordt druk gegoogeld onderweg naar de gegevens van dit schattige karretje, de bestuurder voor ons moest eens weten hoe we de doopceel van zijn auto lichten.
Pas als we afslaan bij parkeerplaats op de Woestduinweg, vlak bij de bushalte, scheiden zich onze wegen. De Suzuki rijdt verder, wij parkeren in en starten onze wandeling. Blijken recht tegenover Restaurant De Vogelensangh aan te moeten vangen, een leuk start - en eindpunt, de koffie zit er al in maar misschien als we uitgewandeld zijn, strijken we hier neer, denk ik, terwijl ik de navigatie activeer. And up we go.

We beginnen met een tippel over het fietspad langs de smalle autoweg. Het is best goed te doen, ondanks de drukte vanwege zondag, mooi weer en zomervakantie. We zijn inmiddels ervaren in het anticiperen op de woeste wielrenmannen, overleven het wel weer. Al snel slaan we af de Vogelezangse Duinweg in, passeren een statig oud wit landhuis, waarlangs volkstuinen vol fleurige kleurige bloemen en groenten en kruiden. Er staat een stalletje met aanlokkelijke groenten en kruiden, helaas, we hebben geen losgeld bij ons, anders hadden we graag wat aubergines en courgettes gekocht. We volgen het pad om het landhuis heen en komen op een graspad dat ons het bos inleidt, langs een landje met bonte koetjes, nog jong, tussen pink en kalf in. Een oud Hollandsch schilderij is het, nu al. We kuieren lekker door en zie daar, alweer een uitspanning, Boshut 't Panneland; ook hier is het vol en gezellig druk, net als bij Vogelesangh.

Het pad leidt ons naar een vlakte, het bos uit, en we vinden het hier indrukwekkend want 'net een Savanne'! Licht heuvelachtig is het, de velden zijn uitgestrekt en zijn vol van goudgeel gras en uitgebloeide bloemen, gelardeerd door contrasterende verwaaide boompjes. Het ontbreekt 'm alleen nog maar aan een paar giraffes hier ;-) Gaandeweg de wandeling komen we vaker op velden als dit, erg mooi.

Ondanks de koffie met koek, hebben er een paar al vroeg honger, tijd voor een rustmomentje of twee. Eerst op een omgevallen boom in ' de Savanne' en daarna wat verderop in de duinen.
Helaas, de kloeke bank die we daar op het oog hebben, blijft bezet door twee babbelende dames. We gaan maar op een groot putdeksel zitten, zo'n deksel van Waternet, die hier het watermagement doet. Broodje, doppertje, appeltje, we zitten daar lekker en raken maar niet uitgepraat - en daar gaat 't weer over tuinieren - over de val van de Tik-Tok-Tuinmannen uit Krommenie. Die de landelijke pers haalden door hun financiële mismanagement, die dus tonnen en tonnen schulden gemaakt hebben. Hot News in ons dorpje uiteraard, en een van de twee Tuinmannen blijkt uit onze kennissenkring te komen, heel in de verte, hoor, maar Ruut en ik horen er wel enorm van op. Phone's erbij om toch even naar die Tik Tok filmpjes te kijken en zo kwekken we wat af, zonder goed om ons heen te kijken. Hadden we dat wel gedaan, dan hadden we gezien dat er in de tussentijd een paar herten vlakbij ons waren komen liggen. Stomverbaasd zijn we als we opstaan en enorm gewei zien wiebelen op nog geen tien meter afstand; het hert is volkomen relaxed en gaat er lijkt het wel, voor staan, zo van: foto-momentje! Komt u maar! Wat Toon doet, hij vraagt het hert nog net niet om verschillende poses aan te nemen. Had 'ie dat gedaan, ik zweer, het dier had het gedaan!
Een stukje verderop zien we nog meer van die goud-bruine Bambi's lopen en liggen. Toon fotografeert er weer een, op een metertje afstand. Ongelooflijk, het diertje blijft rustig liggen. Als we verder gaan, de duinen door, zien we zo vijf hertjes bij elkaar staan, vanaf een lager gelegen veldje naar ons kijken, zo van: he, zien jullie ons niet? We hebben echter genoeg materiaal geschoten voor dit verslag, dus lopen door, moeten nu klimmen want de duintjes hier zijn erg steil en het is zwaar, want de paden zijn van mul zand, wat bij Ruut en mij flashbacks oproept aan de Fishermen's Trail in Portugal vorig jaar.

Zo onderweg verzuchten we regelmatig hoe mooi deze wandeling is, zo heel verrassend, een heel ander landschap weer dan bijvoorbeeld de duinen bij Castricum, met name vanwege de 'Savannes' hier. Maar ook vanwege de prachtige heldere meertjes en kanaaltjes die we passeren, het product van Waternet. Wat ziet dat water er aanlokkelijk uit, zo helder, zo heerlijk fris. We zouden er zo wel in willen plonzen om even lekker af te koelen, maar ja, dat mag niet, he? Bij een van de kanaaltjes blijven we even dralen, omdat daar een kleine waterval is die zo mooi bruist. Als we daar zo staan kuiert er trouwens in alle rust weer een groot hert voorbij, hopla, even showen en daar gaat hij weer het bos in. Met zijn grote gewei!

Wat later krijg ik weer een flashback maar dan een over zo'n 15 jaar geleden toen ik bij Waternet werkte en met collega's mee ging naar het gebouw dat we nu passeren, het gebouw waarin gefilterd water wordt gezuiverd. We lezen op een bord dat het water uit de Rijn komt en hier dus, in het duingebied wordt gefilterd. Wat een geweldig iets toch, wat doen we dat toch weer goed, wij Hollanders, ja toch? En wat fijn dat alle wandelaars hier zo respectvol met dat gefilterde water in meertjes en kanaaltjes omgaan! Misschien is dat ook wel gewoon de aard van wandelaars, die respecteren de omgeving.

Zo rond drie uur, half vier vinden we het wel weer tijd voor een break; we hebben ook flinke dorst dus we vereren uitspanning De Oase met een bezoekje. Helaas, het terras is afgeladen vol, we laven ons dan maar binnen aan een heerlijk, helder koud nul punt nulletje en een witbiertje. Wauw, dan voel je ineens dat je dorst hebt! Eigenlijk lust is nog wel zo'n glas vol koud bier, maar we willen ook weer verder tippelen, hebben nog een kilometer of vier a vijf te gaan. Ik vul mijn Dopper dan maar gewoon bij met heerlijk, helder koud kraanwater and up we go. Op naar de laatste kilometertjes van deze heerlijke wandeling.

We moeten de 1ste Leyweg oversteken, een smalle autoweg met fietspaden erlangs. Komen dan in een 'nieuw' stuk bos, Buitenplaats Leyduin geheten. Weer heel anders dan de Savannes hiervoor, dit is duidelijk een aangelegd 'park-achtig' bos, heerlijk koel, vol van door de zon gekuste varens die over de bodem van het bos woekeren. Wat wil een mens nog meer na een lange wandeling, dan door zo'n koel bos te lopen?
Ineens ontwaren we een lichtgrijs koepeltje bovenop een heuvel; dit blijkt de Belverdere te zijn, waarnaar deze wandeling is genoemd. We doen ongewild een rondje Belverdere, zien niet meteen waar we naar binnen kunnen, maar dan blijkt dat we gewoon via de trap naar boven kunnen et voilà, daar zitten we dan in dit eeuwenoude koepeltje dat voluit Belvedere Leyduin heet. Het is in 2015 gerestaureerd. We lezen op onze phone's dat toen dit koepeltje werd aangelegd, het uitzicht heel anders was dan nu. Nu zien we bos om ons heen, destijds kwam de Noordzee tot vlak achter de heuvel en voor de heuvel was het ook een en al water want daar lag de Haarlemmermeer. Nu niet meer voor te stellen dat het omgeven werd door water; nu kijken we dus uit op die prachtige hoge bomen en de beschaduwde heuvels vol varens.
Weer wat wijzer geworden dalen we de trap weer af en zetten onze wandeling voort. Vragen ons af of we nu ook de stapstenen nog tegen gaan komen, we hadden die eerder op de route verwacht, daar staken we een watertje over via een bruggetje, dus we dachten daar: de stapstenen zijn vast weg, dit bruggetje is er vast voor in de plaats gekomen. Maar niks blijkt minder waar: ineens zien we daar de stapstenen in een drassig stuk land liggen; wat leuk! Kinderlijk blij springen we van stapsteen naar stapsteen, alhoewel, springen, we kunnen er gewoon met grote stappen overheen. Een deel van het stapstenen pad gaat door het drassige land, een deel door het hoge riet, heerlijk om daar ' stoer' doorheen te jakkeren. Goed foto-momentje :-)

Als we deze rimboe weer uitkomen, zien we dat we vlakbij de spoorlijn zijn, de trein langs al die mooie dure deftige dorpjes hier; misschien wel de trein naar Zandvoort?
Wij moeten het bos weer in, lekker koel en zijn nu echt bezig met de laatste kilometer. Nog een blik werpen op het heel grote landhuis Leyduin, waar de bewoners toch echt wel een beetje te kijk zitten op hun terras, hoor. Iedereen die hier wandelt of fietst, ziet de vrouw en heer des huizes zitten op hun deftige terras. We zijn niet jaloers, nu echt niet, zouden daar niet willen wonen, concluderen we. Maar de plek hier is sprookjesachtig mooi, dat moet gezegd.

Vlak voordat we het laatste fraaie pad inslaan, een landweg langs velden waar net alle varens zijn weggehaald - waarom dat nu, vragen we ons af - en waar de eerste jonge varentjes met hun felgroene blaadjes boven de grond piepen, dus vlak voordat we afslaan, passeren we weer een uitspanning, Gasterij Leyduin geheten, ook hier is het weer gezellig druk op het fantastische terras, zucht, in deze tijd van het jaar is Nederland gewoon een sprookjesland, hoor. Mijn toenmalige schoondochter uit Hong Kong zei het al eens: wow, Holland is just like a fairy tail. We lieten haar destijds ook wel de mooiste dorpjes en stadjes zien, heel pittoresk allemaal en dan die groene weilanden vol koeien, paardjes en schapen, met de witte watten-wolken erboven. Het leerde ons wel om met andere ogen naar ons eigen kikkerlandje te kijken; ineens zagen ook wij hoe mooi het hier is.

Deze bosrijke omgeving, vlak bij de duinen en de zee, en niet te vergeten de Savannes, met al die chique grote landhuizen omringd door parken en bossen, landgoederen, maar ook de wat meer normale huizen met tuinen vol bloeiende bloemen en akkertjes met eigen kweek groente ... Het voelde vandaag dus echt weer alsof we door een sprookjes landschap liepen. Tel daarbij op die herten, die zo doodgemoedereerd naast je gaan liggen, alsof je in een film-scene zit.

Heel bijzonder is het hier, hoor, vinden we, als we eind van de middag weer in de auto terug tuffen, lekker moe en he, we hebben echt weer meer gelopen dat de 15 kilometer die Komoot aangeeft. Het zijn er weer bijna 17 geworden. Okay, een paar keer een klein stukje verkeerd gelopen, maar ook ergens in de duinen een klein stukje gesmokkeld ... hoe kan dat nu toch, dat we steeds zo 2 kilometer meer wegtippelen dat de officiële afstand?? Geen idee. Maar een mooie wandeldag was het! Een mooie wandeldag die we weer in stijl afsluiten door bij ons thuis elk een bijzonder smakelijke pizza te verschalken!

Geschreven door SoulVoet