Ondanks dat we onze wandelretraite hebben verzet van mei naar september dit jaar - we doen de Fisherman's trail, beginnend onder Lissabon - vinden we toch dat we onze wandelconditie goed op peil moeten houden. Dus, bij voorkeur doen we elke zondag een flinke wandeling, van middellang tot lang. En echt, dat is gewoon ook heel erg fijn om te doen. Voorwaar geen straf. En doordeweeks oefent de man op de hardloopband en ik doe in de buurt zo mijn wandelingetjes, veelal met wandelvriendinnen.

De wandelretraite verzetten we omdat ik een nieuwe interim-opdracht heb die half april start; en om dan na een paar weken alweer drie en een halve week vrij te nemen ... da's niet sjiek, toch? Bovendien start ik gelijktijdig met mijn wandelcoaching; de website ( www.ilsealcoachingenhrmadvies.com ) is klaar, die kan de lucht in. Komende week gaan er twee blije berichten de ether in ( Lees: op LinkedIn) : en een nieuwe interim HR-opdracht, en mijn wandelcoach-winkel opent!
Gelukkig konden we zonder problemen de data voor onze vliegreis Amsterdam - Lissabon en retour makkelijk aanpassen. Het kost wel wat, maar alles beter dan helemaal cancelen, zeiden we tegen elkaar. En, klikkerdeklik, geregeld.
We hebben wel mooie plannen voor wandel-weekendjes weg naar Zuid-Limburg, een van de Wadden-eilanden en dat interessante Stellingenpad dat onlangs nog een prijs won in de wereld der wandel-connaisseurs; verkozen tot Wandelroute van het jaar 2023 in de Benelux. Deze zomer gaan we deze mooie plekken zeker bezoeken en daar onze nieuwe wandelschoenen eens uitproberen. Volgende week zondag doen we weer een wandeldagje met onze geliefde wandelmaatjes Loes en Toon, zij bepalen de route deze keer, verrassing! Er komen dus nog best wat mooie wandellogies aan hier. Maar nu eerst die van gisteren, een Paas-wandeling.

Zondag 9 april, eerste Paasdag, hebben we aanvankelijk niet zo heel veel zin om te wandelen. Buiten oogt het grauw en grijs en vooral heel erg koud. We dralen en drentelen wat door het huis. Eerst koffie, met zelfgebakken appeltaart, maar dan springen we zo'n beetje gelijktijdig op en roepen: 'Kom op, we gaan hoor'. We trekken onze warme wandelkleding - inclusief nieuwe stappers - aan en springen in de auto. Omdat het al begin van de middag is, gaan we maar niet al te ver weg. We rijden naar Castricum aan Zee, parkeren daar op die immens grote parkeerplaats - het is er helemaal niet druk, vast door het nikserige weer - en vangen onze wandeling aan. Overwegen nog even om de heenweg naar Egmond aan Zee via de duinen te lopen - Ruut heeft ooit via dat pad de terugweg van de halve marathon van Egmond gelopen - maar kiezen toch voor de optie: langs het strand. Door de duinen blijkt veel langer te zijn, vandaar.

Het strand is enorm groot, het is bijna volledig eb, dus veel hard zand dat altijd veel lekkerder loopt dan dat zachte stuifzand dat dicht bij de duinen ligt.
Na een kilometer of twee zijn we zo'n beetje de enige wandelaars die daar nog lopen, alle andere mensen en hondjes zijn hier weer omgekeerd, terug naar de strandopgang van Castricum aan Zee, terug naar Zoomers, Club Zand en nog meer fijne plekken waar je heerlijk op een beschut terras een drankje kunt drinken. Wij echter, stappen stevig door. Af en toe springen we over van die kreekjes vol terugstromend water. Water dat razendsnel naar de zee stroomt. Soms mislukt de sprong en belanden we met onze schoenen in het water maar die blijken toch maar mooi waterdicht.
Heel in de verte zien we de vuurtoren van Egmond aan Zee al liggen, omringd door de 'hoogbouw', de hotels en appartementencomplexen. Tot onze verrassing zien we heel af en toe, zwemmers in zee. Je ziet ze even poedelen en dan snel weer briesend en dampend het strand oprennen, op naar hun handdoeken en kleding. Lekker afrossen met die handdoek en dan die kleren weer aan. Zij liever dan wij, biechten we aan elkaar op, wij zijn niet zo van die daredevils als het om koud-water-zwemmen gaat. Wij vinden het al heel wat als we op Sardinie in het voorjaar het dan nog tamelijk koele water inlopen, onszelf om de halve meter bij voorbaat weer een beetje meer nat spetterend zodat we maar alvast 'door' zijn als we ons onderdompelen. En dan is het water daar 18 graden, he? Hier kan het niet warmer van 6 graden zijn. We vinden het maar dapper.

Onderwijl wordt het wolkendek dunner en dunner en als we vlakbij Egmond aan Zee zijn, breek de zon echt door. Dat geeft meteen een heel ander gevoel: lente!! Alles oogt ineens zoveel leuker, mooier, kleuriger en frisser. Een kleine kilometer voor Egmond aan Zee is het meteen hartstikke druk met strandbezoekers, niet zozeer wandelaars, maar mensen die aan het voetballen zijn, die hun hondjes uitlaten - blije hondjes die achter stokken en balletjes aanrennen en soms wild-enthousiast de zee in spurten - en hier ook een enkeling die uit de kleren gaat en de zee inrent. Nu de zon zo lekker schijnt, maakt dat ook meteen een veel normaler indruk, zwemmers die in hun badkleding over het strand rennen, het water in of juist weer uit.

Wij ondertussen zien niet zo goed meer hoe we nu Egmond aan Zee op moeten. Waar is toch die strandopgang naar het centrum? De eerste twee kunnen het niet zijn, nummer een komt uit op een hotel, nummer twee bij de Van Speijk-vuurtoren ... bij nummer drie zien we niks dat wijst op het centrum .... we wandelen door en door en kiezen voor de vierde opgang, maar dat blijkt toch veel te ver te zijn. Gaan hier wel even zitten bij een strandtentje voor een kop thee en een ferme plas en daarna lopen we een stukje terug over de boulevard, passeren de vuurtoren waar ik snel wat fotootjes van schiet en dan ineens zien we het centrum met kermis en al op het pleintje achter de duinen. Wat een drukte! Wat veel mensen! Wat veel Oosterburen ook.
Aanvankelijk hadden we het idee meteen het strand weer op te gaan om terug te lopen naar Castricum aan Zee, het is al bijna half vijf tenslotte, maar ineens voel ik mijn maag: ik heb reuze-honger en we moeten nog zo'n anderhalf tot twee uur terug wandelen. 'Laten we toch maar even naar die visboer gaan, Ruut, even wat eten anders word ik nog wiebelig zo, onderweg.' Ik heb hiervoor geen enkele overtuigingskracht nodig, Ruut is volledig voor.

We gaan het centrum in - kunnen er over de hoofden lopen - en nemen plaats op het terras van restaurant 'Vis aan Zee'. Daar hebben we wel eens vaker een visje verorberd en dat smaakte ons goed. We hebben een machtig mooi plekje in de zon, bestellen kibbeling - naar blijkt uit de menu-kaart, gemaakt volgens geheim recept uit 1966 - jawel, dat doet vermoeden dat we iets heel speciaals krijgen en ja, het valt echt niet tegen. Al peuzelend proberen we te achterhalen wat het geheim recept zou kunnen zijn; ik proef in elk geval iets van kerrie en ik denk dat ze extra eierdooier gebruiken in het beslag. Maar wat nu het echte geheim sinds 1966 is...

Doorvoed verlaten we daarna Egmond aan Zee weer, gaan het strand weer op en slaan linksaf, terug naar Castricum aan Zee. Zo'n 9 kilometertjes hebben we voor de boeg. Op de heenweg ging dat zeer voorspoedig vanwege het bijna geheel drooggevallen strand. Nu is het helemaal eb, tot halverwege hebben we het nog makkelijk - makkelijker zelfs want ook de kreekjes zijn drooggevallen - maar dan ineens, na zo'n drie kwartier, loopt het strand in rap tempo alweer vol water. De zee pikt het land weer terug. En moeten we toch een beetje zeulen door het mulle zand, niet overal, gelukkig, maar op sommige stukken is het hard werken. We krijgen het er in elk geval flink warm van.
Maakt ons niet uit: het weer is werkelijk waar verrukkelijk en we wanen ons haast in een Mediterraan land, zeker als we halverwege zijn en we weer zo'n beetje de enige wandelaars zijn: wat een rust. Ik word alleen een keertje opgeschrikt door een paardensnuit zo'n beetje in mijn nek, althans, ik hoor iets aankomen, denk aan een fietser, draai mijn hoofd om en kijk in de ogen van een paard. Op zijn rug een meisje dat geen erg heeft in anderen op het strand; zij zit onaangedaan te appen of te tik-tokken of wat dan ook. Omdat het echt niet anders kan, stuurt zij op het laatste moment haar paard op een pas afstand van mij naar rechts. En blijft dan rustig door zitten appen of tik-tokken, hikt nog verschrikt.
En zo maken we wat mee onderweg.

Na een kleine anderhalf uur doemen daar de strandtenten van Castricum aan Zee weer op. We zijn dan al de strandtent gepasseerd aan de ingang naar kamp Bakkum, waar naar wij inschatten louter Amsterdamse jonge, hippe gezinnetjes zitten die tegen zonsondergang weer naar hun boho-sta-caravan gaan op de camping.
Tegen half zeven arriveren we bij Zoomers en ondanks dat we de laatste keren minder goede ervaringen hebben gehad in deze strandtent - het eten was er echt niet best en er werd ons een keer cafe latte geserveerd met bedorven melk (groen uitgeslagen) - laten we ons verleiden om er toch maar weer op zo'n hippe bank voor het terras, pal op het strand, te gaan zitten. We sterven zo'n beetje van de dorst, niet overdreven, onze kleding is voor vandaag - met dat zonnetje erbij - echt veel te warm, mijn winterjas laat onvoldoende lucht door dus het zweet blijft eronder hangen - ik stink als een bunzing - en ik heb een warme gevoerde wandelbroek aan, een soort sauna om mijn benen dus, en onze petten zijn echt zo warm op onze hoofden dat het zweet eronder vandaan druppelt.
Vocht hebben we nodig en wel meteen! Gelukkig worden we supersnel bediend. In enkele minuten staan daar twee goudgele rakkers voor onze neuzen. Ik drink een Alkmaarse Blonde en Ruut een Radler nul punt nul. Wauw, wat kan dat lekker zijn. Wat zitten we daar heerlijk, met de zee voor ons, de zon die lager en lager zakt - de lucht koel trouwens snel af, er komen wolkjes uit onze monden ineens als we praten - en we zijn nu echt wel moe, hebben ruim 18 kilometer gelopen, grotendeels - gelukkig - over hard zand, maar terug ook een flink stuk over mul zand.
Dat laat zich deerlijk voelen, onze 60-plus lijfjes kraken dan ook in hun voegen als we weer opstaan en Zoomers verlaten en de strandopgang weer op-klauteren (oooh, wat is dat zwaar).
We hadden ons eigenlijk voorgenomen om naar de ondergaande zon te blijven kijken, maar dat doen we een andere keer wel weer, zeggen we tegen elkaar. We hebben zin in een verfrissende douche en schone kleren en willen lekker chillen op de bank. Wat we zodra we thuis komen dan ook allemaal doen: hup, alles in de was, douchen, schonen kleren aan, op de bank, kop soep erbij, broodje, glazen water verorberen en chillen maar.

Geschreven door SoulVoet