Een week zijn we hier nu, nee, anderhalve week en we zitten heerlijk op ons balkon met uitzicht op zee en op de bergen, in huize don Onofrio. Hier blijven we een hele week, tot en met maandag, een goed vooruitzicht. Daarna moeten we weer verhuizen, we hebben nog geen ander stekkie gezocht.

De afgelopen dagen hebben we heel wat afge-toerd met de Fiat. We dronken koffie in Fasano - daarover schreef ik hiervoor al - en lunchten in Savelletri.
We bezochten wonderschoon Monopoli,. OMG, het doet gewoon zeer aan je ogen hier. Elk dorp en elk stadje heeft wel een centro storico, zo ook Monopoli, met eeuwenoude kerken en kerkjes, prachtige hoge huizen met balkonnetjes en smalle beschaduwde straten. Zo veel te zien en te fotograferen! In Monopoli begint onze wandeling iets buiten het centrum, we parkeren bij een oud industrieel pand, althans, bij dat wat ervan over is. De loge staat er nog en een aanpalend mooi vervallen gebouw wordt overwoekerd door een grote bouggainville. Schoonheid! We beginnen meteen met fotograferen. Het voormalig fabrieksterrein ligt al lang braak, gezien het onkruid en de wilde boompjes all over the place. We vragen ons af wat dit toch voor fabriek geweest is en waarom een deel er nog staat waaronder twee mega hoge fabrieks pijpen.

We betreden het oude centrum en dwalen verliefd rond, dan weer hier stoppen, kijken en fotograferen, dan weer daar. We zijn niet helemaal echt goeie toeristen want gaan geen kathedraal of kerk in. We houden van alles buiten bekijken, kerken hebben we in ons leven genoeg gezien, alhoewel het er heerlijk koel kan zijn.
Wel strijken we neer bij een koffietentje iets buiten het centrum, aan de rand van de zee, die fantastisch mooi aqua Marijn blauwe zee. Zo ineens staan we oog in oog met die verleidelijke Mare, onder de kade is een smal strandje waar mensen lekker liggen te zonnen en waar ze zwemmen. Weer iets uit een Italiaanse film…
Op de muurtjes langs de promenade zitten mensen lekker te chillen en te kletsen in het zonnetje en in het windje. Wij drinken koffie in de schaduw en gaan weer verder. Een nieuwbouwwijkje in, zonder al te hoge verwachtingen maar al snel lopen we te yellen van enthousiasme, want in dit wijkje vind je om de zoveel honderd meter weer een prachtig baaitje met zandstrand. Toeristen en mensen uit de buurt zwemmen er in het knalblauwe water, er staan eettentjes / cafeetjes aan de kant op de rotsen waar je lekker kunt eten en wat koels kunt drinken. Mama Mia! Je zal hier maar wonen. Ook hier staan we vaak even stil en kijken we om ons heen. De skyline van het oude centrum is betoverend, nu we er wat verder van af zijn, zien we het pas goed! Weet overigens dat de kerkjes en kathedralen hier echt enorm oud zijn, de oudste stamt uit de 12de eeuw!
De bestrating houdt ineens op, we moeten over een rotsig graspad verder en belanden bij baaitje nummer zoveel waar het niet druk is, maar waar wel een steigertje in zee staat, met een trappetje waarvan af je hopla zo de zee in zwemt. Wat wij natuurlijk doen. Even is het ijs- en ijskoud, maar heel snel voelt het water juist heerlijk en we blijven er best lang in zwemmen en poedelen. Daarna klimmen we naar boven waar uiteraard weer een fijn restaurant is gevestigd, deze heeft zelfs een grasveld met talloze bedjes met parasol. Black Pearl, heet dit paradijs. We lunchen er heerlijk, met een glas ijskoude witte wijn die goed smaakt bij de spaghetti met roomsaus en als secundi piatti een brasempje. Het goede leven, we hebben de smaak letterlijk en figuurlijk te pakken. Bari met zijn levendige drukte - zo heel anders dan hier - is alweer ver achter ons.
We mogen van onszelf luxe op zo’n bedje loungen en doen dat totdat het eind van de middag wat begint te spetteren. We kuieren weer terug naar centro storico, bekijken nog veel meer moois, bekijken het laden en lossen van een groot schip in de haven pal aan de overkant en lopen over de kade onder een eeuwenoude poort door, avondzonnetje op ons kop, genieten van het gitaarspel van een straatmuzikant en van de jazzy klanken van een saxofonist, zo’n avond … met weemoed in ons lijf tippelen we weer terug naar onze Fiat en toeren weer terug naar ons huisje hier met uitzicht op de bergen en op de zee.

De volgende ochtend vroeg, zo ben ik, begin ik meteen te zoeken op dat industriële pand. Wat is dat geweest? Het is met recht even zoeken maar ik vond wel wat, hopelijk vond ik het juiste: er stond een fabriek waar servies werd gemaakt. Waar nu braakliggend terrein is, daar stonden lage gebouwen waar lange lijnen in stonden, voor de fabricage van porseleinen borden, kopjes, mokken, schalen en nog veel meer. Er werkten 600 mensen. De fabriek is in 1960 opgericht en heeft nog geen 60 jaar bestaan. Vanwege financiële problemen moest de fabriek sluiten. Helemaal zeker ben ik niet of dit nu echt het voormalige terrein van de porcelein fabriek was, vanwege de 2 enorm hoge fabrieks pijpen. Lijkt mij dat die bij een ander soort productiebedrijf hoorden, maar ik vind verder geen informatie over andere voormalige industrie in Monopoli. Op internet vind je trouwens nog wel de vintage bordjes en ander servies van het merk Monopoli.

Donderdag 23 mei, besluiten we een ander mooi stadje te bekijken: LocoRontondo. Alleen die naam al … Je stelt je er van alles bij voor. Een aanrader van onze buurtje Velletri trouwens, die schreven dat dit stadje beeldschoon is. Niks is minder waar. We beginnen met een cappuccino bij een fraai koffiehuisje aan de rand van het oude centrum. Er staat een informatiebord bij het terras dat vertelt dat eeuwenlang pasgeboren kindjes in een soort van rond draaiend kastje in een muur nabij de kerk werden gelegd, door wanhopige moeders die niet zelf voor hun kindje konden zorgen. De nonnen namen de zorg voor de weeskindjes op zich totdat ze zeven jaar oud waren. Ai wat verdrietig!

Na de koffie kuieren we verder. Ook hier lopen we al snel onze ogen uit te kijken op de eeuwenoude huizen en kerkjes, de bouwstijl is hier trouwens weer heel anders dan in Monopoli waar alles van zandsteen en grote stenen is. In Locorotondo is heel veel wit gestuct, maar of dat stuc nu zo goed houdt? Ik raak het aan en hoor dat het flink bladdert, een beetje krabben en ik haal zo een laag stuc van de muur. doen we maar niet.
In het jaar 1000 is dit stadje gebouwd, het centrum is in de rondte gebouwd, rond de kerk, vandaar die naam.
Al onderweg zagen de beroemde Trulli’s staan, zo verrassend, die ronde stenen huisjes en voorraadschuurtjes. Een soort kabouterhuisjes om te zien. In het centro van Locorotondo staan ze niet, trouwens, maar wel weer opvallend anders gebouwde huisjes, wit, met grijze stenen daken, het oogt als Engelse cottages. Bijzonder toch weer!

Dit stadje is wel toeristisch, vooral in de het centro storico loopt er een aardige meute korte-broeken-met-sandalen rond ,waaronder wijzelf, uiteraard, maar zodra je daarbuiten bent, zijn ze verdwenen. Wel verschijnen ze weer in het bijzonder mooi parkje met uitzicht op het land tot aan de zee en stadjes en dorpjes in de verte. Wauw! Wat een plek. We pauzeren best heel lang, zo lekker in de schaduw, peuzelen heerlijke verse broodjes met ham en kaas. Mensen kijken, niks leukers dan dat. Bewoners en toeristen lopen en zitten hier.
Aan de rand van een border staat een kunstwerk, een kubus op zijn kant, met 1 spiegelend vlak. Het blijkt het werk van de in Locorondo geboren kunstenaar Francesco Convertini, die helaas veel te vroeg, op 33 jarige leeftijd door een aanrijding - notabene door een politie-auto - in Turijn om het leven kwam. Het kunstwerk is een herdenkings-stuk. Op het spiegelend vlak staat: Quado Siete fellici, fateci Caso … Als je gelukkig bent, let er dan op …

Pas halverwege de middag steken we maar weer eens op en tuffen door naar Toro Cannes, een plaatsje aan zee, best mooi, met fijne tentjes. We strijken er even neer voor een verkoelend glas Sprite, gaan dan op zoek naar een mooi strand maar vinden het niet echt. Wel een klein rommelig strandje pal langs de autoweg, het zeewater is niet schoon, er drijft rommel in de golven. Maar wel een lekker plekje om even een namiddag tukje te doen. Daarna tuffen we weer terug, houden halt bij de wel zeer verleidelijke fruit-kar langs de weg en kopen ons lek aan aardbeien, abrikozen en nectarines. Die eten, nee, die vreten we op in ons huisje, gezeten op ons balkon met uitzicht op de bergen en op de zee.

En dan Alberobello, eigenlijk waren we uit op een ochtendje ontdekken van het nabijgelegen stadje Puitignano, maar dat was niet zo heel interessant. Wel dronken we er een bak koffie met dolce uiteraard, bij een cafeetje tegenover een basis-school waar de kinders op het plein hippe dansles kregen van een hippe juf! Superleuk om naar te kijken. Op weg naar dit stadje door de bergen en wonderschone landerijen zagen we her en der alweer die grappige trullo staan, de stenen ronde huisjes met daken van grijze steentjes. Vaak in een groepje bijeen, als een Afrikaanse Kraal. Ze wekken enorm onze nieuwsgierigheid en tijdens de koffie check ik op mijn phone de oorsprong van die trullo = meervoud van trulli - en lees dat ze uit 1500 na christus stammen.
Oorspronkelijk waren het huisjes optgebouwd uit kalksteen, er werd geen cement gebruikt, want de huisjes moesten 100% mobiel zijn. Want, als er belastingbetaling dreigde, sloopten bewoners hun huisjes en verkasten, bouwden de trullo elders gewoon opnieuw op. Slim! Ik lees ook dat in Alberobello nog een hele woonwijk uit Trullo bestaat en dat dat wijkje Wereld-erfgoed is. Daar gaan we naar toe!!

We drinken snel onze cappuccino op en gaan dan subito terug naar de Fiat die braaf staat te wachten in Via Roma. Toetsen Alberobello in op Google Maps en tuffen over prachtige landelijke weggetjes omringd door van die gestapelde stenen muurtjes en prachtige olijfboomgaarden - die moeten echt heel oud zijn, die bomen, ze zijn zo dik en tanig en prachtig gevormd - naar deze interessante historische plaats. Parkeren eerst even snel bij supermarkt Conad want dat lijkt ons handig en bovendien: we moeten plassen, maar laten ons aldaar verleiden tot een snelle hap in de Conad Sapose, een eetcafe behorend bij Conad waar het hartstikke druk is, vol eters die snel een warme hap naar binnen schuiven, gezeten aan formica tafeltjes. Zo ook wij en pas als we zitten te eten merken we dat we echt hongerrrr hebben. Heerlijk. Nog een glaasje verse jus dorange erachteraan bij de Conad-bar en dan toch weer en stukje verder rijden, richting het centrum en dan zijn we er.

Na het inparkeren zien we en zien we hele rijen toeristen richting de Trullo kuieren. Gewoonlijk zijn wij altijd wat afhoudend als het om zwaar toeristische plekken gaat, maar we zijn te opgetogen over wat te gaan zien en voegen ons in de rij korte broekers met sandalen. Niks onderscheidt ons van de toeristen btw, we dragen zelfs ook nog van die kekke rugzakjes en petten, haha.

De wijk vol Trullo is wonderschoon, sprookjesachtig mooi. We dwalen verliefd door de straatjes, verlaten al snel de al te toeristische straten vol winkeltjes - dat dan weer wel - en komen in rustiger hoekjes. zo bijzonder, die oude ronde huisjes, met laddertjes van het ene dak naar het andere, waarom dat is kon ik niet vinden op internet, misschien was het voor de katten ofzo? De bewoners beschermen zichzelf tegen pottenkijkers door middel van voor de deur gespannen touwen en stoeltjes op zijn kant, zoiets als in de Zaanse Schans, waar toeristen als ze de kans krijgen, ongegeneerd door het raam naar binnen staan te gluren.
We gaan ook nog even het centra storico in, nemen korte pauze bij een vijver waar kindertjes heel lief spelen (zie foto’s) en gaan door en zien: ook daar staan nog best veel trullo in de buurt van alweer een heel oude kerk (vernoemd naar de heilige Damiano). Zeer fotogeniek!
Even naar de gelaterio en genieten van onze ijsjes op een bankje onder de bomen en kijken naar de mensen.

Wat ons opvalt is de manier van converseren - even veralgemeniserend - die hier zo heel anders kan zijn dan bij ons in Nederland. Een vrouw bijvoorbeeld zit naast een man op een bankje bij de vijver, ze praat luid maar dat niet alleen, ze is zo een minuut of 10 a 15 aaneengesloten aan het woord. De man tot praatpaal reducerend, althans, zo zien wij het. Hij zit er heel rustig bij en knikt zo nu en dan ter bevestiging.
Dat zou je bij ons nooit zo zien; wij zeggen iets, wachten op respons van de ander en zwijgen en luisteren onderwijl om dat weer iets te zeggen. Je zou het niet in je hoofd halen om een kwartier lang achtereen aan het woord te zijn en je gespreksgenoot te kwellen met zo’n monoloog. Maar hier vindt men dat blijkbaar heel gewoon.

Anyway, met weemoed nemen we afscheid van dit sprookjesachtige stadje, van die grappige smurfen-huisjes, die nu overigens allemaal verstevigd zijn, je kunt ze echt niet meer hopla, zo loshalen en verplaatsen.
Op de terugweg naar onze Casa Don Ofrio zitten we echt te genieten in de auto: wat een prachtige landweggetjes hier! We zien de bergen vanaf ons balkon, en als we terug zijn, zien we precies waar de weg loopt: kijk, daar reden we net!

Geschreven door SoulVoet