Het kan geen toeval zijn dat we vandaag de kant van Bloemendaal en Overveen opgingen voor een wandeldag. Eergisteravond nog zaten we namelijk bij De Ijssendoorntjes aan tafel in hun prachtige authentieke jaren dertig huis gelegen aan de rand van de duinen en het bos in Overveen. Op 5 februari spelen Ruut en ik samen met Wouter, Jahsso en Henk bij de IJssendoorntjes 'tussen de schuifdeuren' zoals dat heet. Voor publiek uit Overveen en omstreken en familie en vrienden. We doen weer mee aan Gluren bij de Buren. Voor de vijfde of misschien wel zesde keer.
Spannend weer, we hebben er zin in en vrijdagavond waren we er om kennis te maken en om de speelruimte, de huiskamer - we krijgen een podium bij het voorraam - te bekijken. 'Wat wonen die mensen prachtig', verzuchtten we in de auto op weg naar huis, manoeuvrerend tussen de vluchtheuvels door over de meanderde smalle autoweg omringd door bijzonder mooie villa's en andere grote hoge oude huizen, de een nog oogstrelender dan de ander.

Gisteravond besloten we dus niet geheel toevallig om vandaag in en rond Overveen te gaan wandelen. Ik had al iets aan Ruut gemaild vanuit Komoot. Vanochtend nog even snel de Komoot app erop geactiveerd, maar die gaf op mijn phone geen pukkel, althans, ik kreeg de route niet in beeld. Blijkbaar moet ik weer upgraden, maar voordat ik dat kon doen, activeerde zowaar Ruut zijn Komoot-account (en app) met een upgrade op zijn telefoon en hopla, daar kreeg hij de route keurig op zijn schermpje. Wandeloutfit aan, tasjes gevuld: up we go!

Nog even een zakje krentenbollen scoren bij de buurtsuper en hopla, daar rijden we door grijs en koud Noord Holland richting Heemskerk, Beverwijk, IJmuiden en Haarlem Noord en net als vrijdag, naar de Kleverlaan, niet linksaf richting broer Bart in Haarlem, maar rechtsaf richting Overveen, Bloemendaal naar de parkeerplaats bij Parnassia aan Zee, jazeker, die hippe strandtent waar tout Bloemendaal en Haarlem en ook vast Amsterdam Zuid te vinden is. We parkeren in en stappen uit, de kou in.

Als we de route activeren, zien we dat we eerst deze fijne tent moeten passeren. Met moeite lukt het ons om niet naar binnen te gaan, want oh, wat hebben we trek in koffie en oh, wat ruikt die hout-kachel lekker bij ze en jasses, wat is het waterkoud vandaag. Ik weet precies dat Ruut het er net zo moeilijk mee heeft als ik, ik zeg daarom niks over mijn innerlijke strijd want als ik dat wel doe dan...
We stappen door het grijze koude zand naar beneden en belanden op een supergroot en ijskoud strand. Het is eb en de Komoot-dame laat vanuit de jaszak van Ruut weten dat we niet goed lopen; we moeten tachtig meter naar rechts. Als we op het schermpje kijken, zien we dat we volgens Komoot nu door zee lopen, grappig, dat het strand een paar keer per dag megagroot is, kan blijkbaar niet meegerekend worden in de route.

Om ons heen hufterende wandelgenoten, dikke sjaals om, mutsen op, warme jassen aan, rode koppen, natte neuzen. Honden en hondjes rennen en huppelen en springen blij als kleine kinderen rond. Zo lief altijd; laat ze je eenmaal lekker los lopen op het strand, dan zijn ze ineens allemaal elkaars dikke vrienden. Af en toe een boze piep of grom als een andere hond te wild speelt, maar daar blijft het ook bij.
Wij ondertussen rommelen met dan weer handschoenen aan, dan weer uit, want ja, we moeten onze phones bedienen. Ruut kijkt regelmatig op het schermpje naar de route, ik maak natuurlijk weer veel te veel foto's. Onze handen zijn paars-rood en onze vingers worden dik en stijf. Het is maar even zo. Ik ben overigens superblij met de nieuwe Noorse trui die mijn tante Miriam voor mij maakte. Wat is 'ie heerlijk warm en wat is die grote kraag comfortabel. Ik hoef geen sjaal om, duw gewoon mijn kraag tot onder mijn kin, jas stevig dicht knopen et voilà, ik creëer zo mijn eigen kacheltje. Ik zie dat Ruut er best een beetje spijt van heeft dat hij geen sjaal om heeft gedaan en als ik er naar vraag zegt hij dat het heus wel meevalt, maar aan zijn gezicht te zien denk ik dat dat niet waar is.

Na een kleine kilometer moeten we alweer landinwaarts, we verlaten het grote weidse koude strand, klimmen tussen twee afgekalfde hoge duinen door, passeren een parkeerplaats voor fietsen, omheind door rijen pas ingeslagen hoge palen, wat natuurlijk weer heel sexy is voor een fotootje of drie, vier. We wurmen ons tussen de palen door en komen al snel op een geplaveid stukje wandelpad, zien van daaruit het strandpaviljoen gewoon weer heel dichtbij liggen - waarom moesten we toch eerst over dat koude strand, vragen we ons af - en we wandelen welgemoed door de duintjes richting het bos.

Het is op sommige plaatsen erg drassig, soms zo nat, dat we een pad niet kunnen volgen en even een stukje over een geplaveid weggetje nabij lopen. Dat kan best met deze route, want de graspaadjes die Komoot voor ons heeft uitgestippeld, lopen allemaal parallel aan een nabijgelegen geplaveid pad. Daar waar de paden behoorlijk onder water staan, komen we steevast uit bij ondergelopen stukken land die overgaan in duin-meertjes. Via omweggetjes komen we daar toch op uit, gelukkig, want het is er erg mooi op en rond die watertjes.
Het ziet er ondanks de grauwe lucht - geen streepje zon vandaag - en de waterkoude heiige lucht allemaal best heel mooi uit vandaag. De winterse kale bomen zijn grillig van vorm en vaak verwaaid. Heel fotogeniek. Op de plassen water liggen schitterende zilveren ijsvliesjes. Ook in het gras liggen her en der ijsvliesjes, als kwetsbare, breekbare losgeraakte en verwaaide dekseltjes.

Ik kiek dus weer heel wat af. Ruut - regelmatig mijn fotomodel, hij loopt als een richtinggevend poppetje in beeld voor mij uit met zijn rode jas - kan het niet laten; als hij een grote bolus ziet liggen, daar gedeponeerd door een van de vele Schotse Hooglanders die hier rond drentelen, voert hij zijn ' oeh, ik ga even poepen-act' op. Vanzelfsprekend maak ik hier een serie van en daar staan we als vanouds weer te giechelen, als twee pubers, net als vroeger. Nee, net als nu, want we blijven dit soort grappen leuk vinden. Ook als zestigers, dus.

Na een kilometer of zeven komen we uit bij het Vogelmeer - 'wat mooi hier, wat een fijn strandje' - en daar is het best druk met andere wandelaars. Veel vriendinnen duo's, valt ons op, die zoals vrouwen dat nu eenmaal plegen te doen, diep in gesprek zijn. Wij vinden het altijd leuk om als we ze passeren, flarden van hun gesprekken op te pikken en daar borduren wij dan weer eventjes op voort. Voeren dan bijvoorbeeld heel even een pseudo-gesprekje. Weer flauw en puberaal misschien, we doen het niet om die vrouwen voor de gek te houden, echt niet. We vinden het alleen altijd heel opmerkelijk hoe vrouwen onderling praten, zo intensief, heel gedetailleerd bespreken ze van alles en nog wat en bijna altijd gaat het over anderen. Ik herken dat omdat ik dat zelf ook met vriendinnen doe: en maar praten en kwekken en luisteren en hummen en knikken. Alsof het allemaal onderling geloosd moet worden net zolang tot we weer in evenwicht zijn. Alles is gezegd en gedeeld en dan klopt het weer tussen ons vriendinnen.
'Mannen zouden zo nooit praten', beweert Ruut. Maar hij heeft het nog niet uitgesproken, of hij herziet zijn mening weer. 'Nou, ja... mannen kunnen ook best veel praten onderling.'' Ja', zeg ik, 'maar volgens mij niet zoals vrouwen dat doen. Die praten onderling heel gedetailleerd, over zichzelf, over anderen en ze willen graag weten wat de ander ervan vindt, ze willen echt graag dat de ander actief luistert en bevestigt. Ik denk dat mannen niet uit zijn op bevestiging.'

Wij ondertussen zijn het Vogelmeer gepasseerd en komen op een weg die uitkomt bij een sportveld. We kunnen niet helemaal zien wat er op dat veld gebeurt, voetbal, hockey, rugby misschien? We blijven even staan om op het schermpje te kijken maar potverdorie, Komoot is uitgegaan en Ruut moet 'm opnieuw starten. Heel gedoe en ik stel voor om met behulp van Google Maps te terugweg te zoeken. En dat doen we. We kiezen de kortste wandelroute terug naar paviljoen Parnassia aan Zee, wat nog zo'n zes kilometer lopen blijkt te zijn. Omdat we - vast ook wel een beetje door de kou en het wordt alweer schemerig ook - een beetje moe zijn, kiezen we voor de kortste route. De andere twee zijn niet veel langer en gaan binnendoor, vast mooiere etappes, maar we hebben nu wel heel veel zin in een kop koffie en een warme houtkachel. We gaan weer Westwaarts.

De hele terugweg gaat over een geplaveid wandel- en fietspad, volgens mij heet het simpelweg de Zeeweg, en het is er opvallend rustig, op die Zeeweg. Vast omdat iedereen nu voor de buis zit, zeggen we tegen elkaar. Ajax - Feijenoord kijken, el Classico. Dat begint om haf drie en het is nu iets over drie uur, dus de meeste mensen zitten alweer thuis voor de buis. Een enkele fietster passeert ons, het kan niet anders of die gaat ook naar die heerlijke strandtent, en heel af en toe een medewandelaar of twee, drie. Allemaal met van die koude, rode koppen.
Teruglopend kijken we van boven af op onze heenweg neer, grappig is dat. Rechts van ons zien we de duintjes en watertjes waar we op de heenweg doorheen liepen. Een prachtig gebied, dat moet gezegd. Onderwijl wordt het echt helemaal een beetje schemerig, terwijl het nog maar rond vier uur is. De dikke wolkenlaag vandaag laat geen spatje licht door.
Iets over vier uur komen we moe en koud aan bij die fijne tent, maar wat een teleurstelling, we moeten in de rij wachten voor de deur. Weliswaar in de gang, dus alweer iets warmer dan buiten, maar toch, we zijn helemaal sip; het lijkt onbegonnen werk, zo druk is het nog. Voordat we kunnen zitten gaat de keuken vast al weer dicht, we lezen dat die om half vijf sluit. Ruut evenwel duikt toch nog snel het toilet in, eindelijk kan hij plassen. Als hij weer terugkomt, wagen we toch nog een kansje en hoeraaaaa, er komen plekjes vrij waar we toch nog even lekker kunnen zitten.

We belanden bijna achterin en bestellen gretig koffie met appeltaart met slagroom. Yes!! Zo'n zin in, we hebben vertelt Samsung Health ons, veertien kilometertjes gelopen en vijftien 'trappen' op- en afgelopen. Trappen zijn in dit geval hoge duinen, waarvan sommigen daadwerkelijk met een trap vaak van houten, vermolmde treden. Om ons heen is het gezellig druk, veel geroezemoes, de kachel gloeit, het ruikt heerlijk naar hout en daar komt de koffie met taart. Mijn wangen gloeiden als zodra ik binnen kwam maar nu beginnen ze haast licht te geven. Ruut vindt het zo schattig staan, dat hij er foto's van maakt (een rood hoofd, geen make-up, warrig haar, hoe charmant, wat hij er mooi aan vindt...). Maar, dit is het puur zo'n geluksmoment. Eenieder die sport of wandelt en koud is geworden en moe enzo en dan lekker in een warm cafe als dit iets warms en zoets drinkt en eet, herkent dit gevoel vast.

Jammer genoeg kunnen we niet over tot een tweede bakkie, de leuke serveerster komt netjes melden dat we over niet al te lange tijd weg mogen. Dat doet ze echt heel netjes hoor. We complimenteren haar meteen met de echt super-overheerlijke appeltaart, vooral Ruut, die een paar keer uitroept dat dit de lekkerste appeltaart is die hij ooit heeft gegeten want: een stevige korst (zoals zijn moeder het altijd maakte), redelijk grote stukken appel met kaneel en niet te zoet maar ook niet te zuur. De serveerster vertelt trots dat ze zelfgebakken zijn, niet door het eigen personeel maar door mensen met een beperking. ' Aaah, bereid met liefde, dat is duidelijk te proeven', zeggen wij. Ze gaat de complimenten overbrengen, zegt ze gevleid.
Grapjas dat Ruut is zit hij ongegeneerd onze buurman en buurvrouw - aan het tafeltje naast ons - jaloers te maken. We horen ze namelijk uitgebreid aan elkaar vertellen over hoe ze op hun eten letten en hoe vaak ze wel niet sporten (ik denk dat dit hun eerste date ofzo is, ze zijn al wat ouder en zijn nog zo over zichzelf aan het vertellen, en Ruut er maar op inbreken met zijn grappen over die appeltaart, haha) - maar ze laten zich niet overhalen.
Buitengekomen grapt Ruut nog even verder, vooral de dame van het stel vindt zijn grappen wel leuk, de man iets minder, zie ik, hij sleurt haar nog net niet mee het strand op, ver weg van die rare man met zijn rode jack.

Het is half zes en het wordt nu snel donker, we gaan naar huis. In de auto terug kijken we onze ogen weer uit op die majestueuze huizen onderweg - 'wat een rijkdom hier, maar wat zullen ze een stookkosten hebben, he, niet tegenop te stoken, natuurlijk, die oude huizen' - en zoeven zo weer terug naar Krommenie alwaar we zuurkool met spekjes en gehaktballetjes gaan eten.

Het was weer een mooie wandeldag; wat heerlijk toch dat we onszelf elke week opleggen om een dagje te 'oefen-wandelen'. Vorige week zondag wandelden we overigens ook, geen logje over geschreven want we hielden het wel erg dicht bij huis - rondje Krommeniedijk - maar het was wel woest aantrekkelijk, dat stuk vorige week want het stormde als een gek en dat gaf wel extra cachet aan de wandeling (prachtig licht, grote dikke wolken met van die zonneharpen).
En gisteravond hebben we de tickets Amsterdam - Lissabon en weer terug voor in mei dit jaar, geregeld. Op naar de Fisherman's Trail. Maar eerst nog maar zoveel mogelijk oefenen op de zondag.

Wie gaat er volgende week met ons mee?? Roept u maar!!

Geschreven door SoulVoet