's Ochtends hangt het nog in een wijen zak of we wel gaan wandelen. Het is zulk rot weer namelijk. Het giet, het waait en het is koud. Eerste Pinksterdag is in jaren niet zo koud en vooral nat geweest. De voorspelling is desalniettemin dat het rond twee uur 's middags droog zou blijven, tot een uurtje of acht 's avonds. Tijdens het koffie drinken besluiten we dan toch maar te gaan. Ik trek voor alle zekerheid nog wel een warme trui aan; voor onder mijn best wel dunne wandeljasje en zet resoluut de - voor mij te grote - ijsmuts van de man op. Beter een beetje voor schut lopen dan het koud hebben, is mijn motto voor vandaag.

We starten op het parkeerterrein bij station Haarlem Spaarnwoude. Klapperend van de kou proberen we daar toch nog even de app van route.nl aan de praat te krijgen. Mij lukt het wel maar ik heb mijn phone maar voor de helft opgeladen; omdat we zo plots besloten toch maar te gaan kwam het er niet van 'm voor 100% te laden. 'Ik moet dus zuinig aan doen met mijn mobiel, heb weinig prik', zeg ik. De man installeert de app, maar mag 'm alleen gebruiken als hij bereid is lid te worden en bijna tien euro te betalen. 'Doe toch joh', opper ik, 'dan doet 'ie het voortaan bij jou ook gewoon zonder problemen. Makkelijk toch.' Zonder leesbril in de wakkerende wind proberen een abonnement af te sluiten, valt echter niet mee. Mopperend buigt hij zich, verscholen achter een met graffiti bekladde betonnen pilaar, over zijn telefoontje. Ik voel alweer een beetje sjagerijn opkomen, 'had dat thuis effe gedaan, man', denk ik terwijl ik mijn kraag zo hoog mogelijk dichtrits want tjees, wat is het akelig koud. 'Wacht maar, ik gebruik toch mijn app, kom, we gaan hoor, ik houd het hier niet meer uit in deze naargeestige hoek.'

We moeten van de dame in de phone het viaduct over naar het station. Aan de overkant dalen we af en slaan rechtsaf. We wandelen langs een smal watertje aan onze rechterhand dat onder het viaduct van de autoweg naar Ikea loopt. Links van ons zien we het al aardig landelijk worden. Drassige landerijtjes met natgeregende schapen en lammetjes. Het pad is lang en ook bestemd voor fietsers. Na een kleine twee kilometer slaan we linksaf en laten Haarlem achter ons. Hier is het landschap als van een oudhollands schilderij. In de verte, achter ons, zien we het hoge reclamebord van Ikea en de zendtoren, die blijven we trouwens bijna de hele wandeling door zien, deze twee zo belangrijke markers van Haarlem.

Daarna blijken we om een meertje te lopen met zowaar een strand, de Veerplas; dat moet voor de bewoners van Haarlem Noord 's zomers een heerlijke plek zijn om te zwemmen en te zeilen. Nu is het er vanwege de kou, op een enkel zeilbootje na, stil. Wel lopen er mensen uit de stad over het wandelpad; ze maken even een zondags ommetje en zeggen ons vriendelijk gedag. Goed volk, die Haarlemmers.

Na een paar kilometer belanden we in een gehuchtje, Haarlemmerliede, aan de rand van Spaarnwoude. Bij een prachtige grote molen, molen De Veer, moeten we een landweggetje op. Het weggetje is omzoomd door grote hoge bloeiende schermbloemen - fluitenkruid - en allerlei andere wilde voorjaarsbloemen. De schermbloemen ruiken heerlijk zoet.

Achter een paar grote brede bruine houten silo's - het oogt als een oud kasteel - gaat ons wandelpad verder. Het komt uit bij Spaarnwoude, dat er in dit felle voorjaarslicht met van die witte wattenwolkjes en groene heuvels uitziet als het startscherm van Windows. Het weer is echt opgeknapt, de regenwolken zijn weggewaaid, het is droog en door het wandelen krijgen we het lekker warm. Er wandelen heel wat mensen in dit wonderschone gebied, veel laten er hun honden uit. Rechts, onder ons, zien we Mooie Nel liggen, een vrij breed meer, naar blijkt is het een uitgegraven stuk van rivier de Liende. Deze wandeling gaat helemaal om Mooie Nel heen en is zo'n veertien kilometer, lezen we op route.nl . Dat is in een middagje goed te doen, vinden we. Nu eens geen twintig kilometer, maar een bescheiden veertien kilometer.

Bij eetcafe De Loef, gelegen aan Mooie Nel, steken we even op. We zitten er vorstelijk op het terras pal aan het water, drinken thee en eten versgebakken appeltaart gelardeerd met kaneel. We zijn niet de enigen; enkele tientallen mensen genieten er van het zonnetje en anders hun honden wel. Na het gebruikelijke toiletbezoek, de man moet nu ook echt even, hervatten we onze wandeling. De pijnlijke bovenbeenspier van de man is door de rust weer verdwenen. Vermoedelijk is het een opstartprobleem; geeft hij wellicht net even te veel gas aan het begin van de wandeling. We bespreken hoe hij dat voortaan kan voorkomen; warming up thuis dan maar? En een preventief pijnstillertje? Tijgerbalsem?

Route.nl leidt ons Spaarnwoude uit en brengt ons een stukje terug naar de stad. We moeten een prachtige, nieuwe hoge brug over; onder ons glimt rivier het Spaarne in de zon. Het moderne appartement-complex 'Land In Zicht' langs de rivier is fantastisch om te zien. 'Je zal daar maar wonen', verzuchten we. ' Zulke mooie, ruime woningen met uitzicht op het Spaarne, wauw.' Tot onze verbazing zien we dat deze appartementen te huur zijn. Geen koop, maar huur.

Daarna verlaten we het stedelijk gebied weer. We wandelen verder langs tientallen hippe woonboten en komen uit op een wandelpad richting Spaarndam. Duidelijk een historische weg vol oude bomen, een belangrijke eeuwenoude verbinding tussen het dorp Spaarndam en de stad Haarlem. Rechts van ons weerspiegelt Mooie Nel het zonlicht, de straffe wind zorgt voor korte kordate golfjes die stukslaan op de met gras en bloemen beklede waterkant. Voordat we Spaarndam inlopen, passeren we eerst nog Fort Zuid, dat hip opgeknapt is en waar het op het terras voor de deur gezellig druk is. Zo te zien kunnen pleziervaartuigen daar aanmeren en zoeken eigenaars van deze boten en bootjes elkaar hier op. Daarna komen we langs het oude gemaal waar het water van Mooie Nel met een donderend geraas in schoepen rondschuimt. Een schitterend gezicht. Het gemaal is een sexy monumentaal pand. Aan de overkant van Mooie Nel zien we werkelijk waar fantastisch mooie nieuwe huizen; een hele woonwijk vol van smaakvolle woningen pal aan het water gelegen. We worden inmiddels echt wel een beetje jaloers en verzuchten nog een keer: 'Je zal daar maar wonen. Fantastisch, met dat water pal voor je deur'.

Spaarndam kennen we nog wel van vroegere fietstochtjes. Van toen we nog jonge ouders waren en heel vaak op zondag een dagje gingen fietsen. Ik met Koen, de man met Jop op de fiets. En toeren maar. Heel gewoon vonden we dat toen om de hele dag door te fietsen. Via Spaarndam door naar bijvoorbeeld Kasteel Brederode bij Driehuis. Broodjes en drinken mee, picknicken onderweg. Melancholiek kijk ik om me heen. 'Wat zijn we hier al lang niet meer geweest, want die fietstochtjes, dat is zo meer dan twintig jaar geleden. Misschien wel dertig jaar.' Spaarndam ondertussen is er niet lelijker op geworden. Nog steeds staan er beauty's van huizen en huisjes en het centrum is een oudhollands, pittoresk sprookje. De terrassen zijn drukbevolkt, het is er berengezellig. We passeren dit levendig gebeuren en klimmen een trappetje op naar de brug die weer leidt naar de weg het dorp uit.

We laten Spaarndam achter ons, lopen even te ver door langs het monumentale pand van 't Waterschap. Ook al zo'n sprookjesachtig gebouw, het past prachtig hier. Voordat we de Lage Weg op kunnen, moeten we eerst de nieuwbouwwijk door, dezelfde wijk die we bij de entree van het dorp aan de overkant zagen liggen. Echt niet verkeerd wonen daar, hoor. Al die fijne nieuwe, ruime huizen.

De Lage Weg blijkt betoverend mooi. We moeten een landweggetje op dat parallel ligt aan de weg voor autoverkeer. We wanen ons Swiebertje die met zijn knapzak op door het land loopt. We kijken uit op een met zuring en allerlei andere bloemen bedekte weilanden. Bruinrode koeien liggen te herkauwen. Aan het eind van de Lage Weg prijkt een mooie oude molen. Alsof we in een schilderij van Paulus Potter lopen. In de verte zien we de stompe kerktoren van Zwanenburg. Indachtig Swiebertje, laten we ons zakken in het malse gras om even uit te rusten en een appeltje te verorberen. De man zwaait zijn benen over de rand van een lager gelegen slootje. Terwijl we op onze appeltjes knagen, hebben we even online contact met Hong Kong. De zoon stuurt een paar filmpjes door van zichzelf waarop hij niet onverdienstelijk Boogie Woogie speelt. 'Geluiden vanuit mijn jeugd' appt hij daarbij. Hij bedoelt daarmee dat zijn vader vroeger de godganse dag boogie woogie zat te spelen. Dat was in de tijd dat de zoon nog een klein kereltje van een jaar of drie was en zijn vader les had van wijlen Rob Hoeke. En nu speelt hij het dus zelf, daar op twintig hoog aan de andere kant van de aardbol. Enthousiast appen we terug dat we het te gek vinden. Ik kan nog net een fotootje doorsturen van zijn vader, gezeten in het gras aan de slootkant, met zijn franse platte pet op. Dan stopt mijn phone; batterij op. Oei, nu moeten we verder navigeren op de phone van de man, maar ook die is bijna leeg. Nee, die is helemaal leeg, zo blijkt na enkele tientallen meters.

We hervatten de wandeling, het eind is in zicht. zonder enige navigatie nu, maarrrr... Ikea is ons ijkpunt, nietwaar? We zien het reclamebord al prijken aan de overkant van Mooie Nel. Dat kan niet misgaan, toch? Nou, in principe niet, maar we raken meteen verwikkeld in een klein twistgesprekje. Volgens de man moeten we een op het oog kilometerslange landweg in. 'Echt, die gaat echt richting Haarlemmerliede.' 'Nee toch! Echt niet! Die gaat echt de verkeerde kant op hoor, die weg!' De man houdt voet bij stuk en omdat ik ergens halverwege die lange, lange rechte weg een paar fietsers zie afslaan naar rechts - de goede kant voor ons - ga ik overstag. Gelukkig maar, het is echt het pad dat leidt naar het 't eind van de wandeling.

We laten ons bijna aan het eind nog even verleiden om een met schermbloemen overwoekerd wandelpad in te slaan; helaas pindakaas, dat pad leidt ons weliswaar weer langs Mooie Nel maar dan weer terug naar Spaarndam; we moeten weer terug, maar goed... ach.... Al snel zien we molen De Veer ook weer opdoemen. We gaan echt de goede kant op. Hebben nog even een bijzondere ontmoeting met een jongen die gekleed in een rubberen pak in een modderig watertje dobbert met aan de waterkant zijn kornuit die hem met recht aan het lijntje houdt. Blijkt dat de jongen in het water aan het magneetvissen is. Hij toont ons zijn hengel. 'Ik ben op zoek naar allerlei dingen die hier nog op de bodem liggen sinds de tweede wereld oorlog. Ik hoop vandaag op een oude kogel', zegt hij enthousiast. Zijn kornuit vertelt dat de jongen thuis een heel museum bij elkaar gehengeld heeft. We wensen ze veel geluk en zetten nu echt de laatste kilometers in. Het wordt ook tijd dat we er zijn; we zijn best wel moe. De beloofde kleine veertien kilometer zijn er inmiddels ruim vijftien - de stappenteller in het horloge van de man telt stug door dus we blijven op de hoogte - en we schatten in dat we er nog wel een paar voor de boeg hebben. De benenwagen gaat inmiddels op de automaat. Gaan met die banaan, blik op oneindig.

Het laatste stuk terug gaan weer langs het watertje dat leidt naar station Haarlem Spaarnwoude. We hadden het goed ingeschat. Bij elkaar hebben we ruim zestien kilometer gewandeld. Blijkbaar hebben we omgelopen, verklaren we de overschrijding met bijna drie kilometer. Met toch wel een zucht van verlichting arriveren we bij station Haarlem Spaarnwoude. We mogen van onszelf met de lift naar de perrons. Die hoge stijle trap redden we niet meer, onze poten zijn doodloof. Wat zijn we blij met onze comfortabele auto die op ons wacht op dat winderige ongezellige parkeerterrein. 'Oooooh, wat zitten die stoelen lekker', verzuchten we. Ik geniet van de airco op mijn zweterig warme hoofd. De ramen raken helemaal beslagen omdat ik zo na zit te pekelen.

We laten Haarlem en Mooie Nel achter ons en tuffen terug naar good old Krommenie. Onderweg kijken we met heel andere ogen naar het landschap waar we voorheen altijd zonder erg aan voorbij reden. 'Kijk, daar, in de verte heb je de Lage Weg, zie je dat? Daarachter ligt Mooie Nel. Wat was het heerlijk, he?'

Geschreven door SoulVoet