De avond ervoor, laat, snor ik nog snel een wandelroute op in en rond Ouderkerk aan de Amstel. Geïnspireerd door een paar recente foto's op Insta - het kerkje reflecterend in het water - maar ook door berichten op LinkedIn - ja, ook dat kan inspirerend zijn - geplaatst door de burgemeester, een heel leuke vrouw die ik heel lang geleden als trainee in huis haalde bij een gemeente waar ik destijds werkte. Een superslimme, amaibele vrouw is het en kijk waar het haar gebracht heeft. Ik blijf dat mooi vinden, dat ze daar nu burgemeester is. Haar bericht ging dit keer over een 30 km lange fietsroute die tot stand was gekomen in en rond Ouderkerk aan de Amstel en natuurlijk moest zij op de foto met al die mensen die daaraan hadden gewerkt, fiets bij de hand.

Nou, lang verhaal kort: ik had wel eens zin om daar een kijkje te nemen en zocht op internet naar wandelingen in en rond dit fraaie dorp en vond er aan flink aantal. De meeste waren vrij kort en een aantal waren wat langer, zo'n 20 km. Ik klikte erop et voilà, de wandelingen bleken gewoon op Komoot te staan, altijd handig. Een van de langere wandelingen sloeg ik op en appte ik aan de man, die op dat moment nog het klavier beroerde in cafe Mama, waar hij met zijn muziekvrienden eens per week de gasten vermaakt.
Alleen daarom al moest de wandeling niet te ver van huis zijn - de man was laat thuis gekomen - dus geen autorit van 5 kwartier, een half uurtje van huis is lang genoeg, vond ik. En omdat het weer vroeger donker wordt, had ik bedacht dat we maar niet te laat moesten starten, indachtig de laatste kilometertjes van onze wandeling in Castricum en Heemskerk laatst. Toen begon het al te schemeren.

We staan voor ons doen redelijk vroeg op, verorberen een gezond ontbijt en doen mopperend op onszelf & elkaar nog wat vervelende huishoudelijke klusjes. Nooit leuk, vlak voordat je gaat nog snel een afwas weg moeten werken en her en der troep opruimen, maar we waren nogal uithuizig geweest en dan stapelt 't zich op. En niks vervelenders dan 's avonds - na een dag wandelen - thuiskomen in een rotzooi-erig huis. Als dan alles weer gekuist is, pakt Ruut zijn rugtas in, broodjes en water mee, en daar gaan we. Buiten is het druilerig, bewolkt en frisjes. We hebben ons erop gekleed: laagjes aan shirts en een waterafstotend in between jasje. Een winterjas is nog te warm, het is overdag nog 14 graden buiten.

In een half uur zijn we er, we parkeren om half 11 in een nieuwbouwwijk van Ouderkerk aan de Amstel, Ronde Hoep Oost heet het hier, activeren Komoot en daar gaan we. We passeren een gele brug over De Amstel en moeten rechtsaf, wat aanvankelijk gek voelt, want het lijkt alsof we over de autoweg - een afrit naar een snelweg, zo voelt het - moeten lopen. Gelukkig, na een paar honderd meter leidt de weg ons weer langs De Amstel, langs fijne huizen, groot, oud en nieuw, met uitzicht op die mooie rivier. We moeten de snelweg onderdoor, aan de overkant van de rivier zien we een oud industrieel gebouw dat een voormalige kruit-fabriek geweest blijkt te zijn. Achter ons de snelweg die wel heel veel lawaai maakt, wat een gedreun en gedender. Tel daarbij op de geluiden uit de lucht, de startbaan van Schiphol ligt hier blijkbaar vlakbij en het is vast vertrek-uurtje, wat een teringherrie (excusez le mot). Wat een geluidsvervuiling, wat zonde van al dat schoons hier, mopperen we. Maar, he, wij Zaankanters zijn net als de mensen hier, ook niet bepaald verwend met al dat vliegtuig- en verkeersgeluid. Alleen, wij horen de dalende vliegtuigen, met van die rem-geluiden, alsof de piloot op de rem trapt daarboven en geruis en gedender van de A8 en Provinciale weg. Maar nu we hier zo lopen, lijken we extra op te merken wat geluidsvervuiling met een fraaie omgeving doet.
We lopen zo naar het historische centrum van het dorp en dat blijkt een lust voor het oog. Twee kerken, de RK en de Hervormde vechten om aandacht: de RK lijkt op zoveel van die kerken in NH, kloek, baksteen, een hoge toren en een grote pastorie met laagliggende keurige tuin ernaast. De Hervormde ligt op een terp en oogt wat romantischer, in mijn ogen althans.
We hoeven van Komoot niet hierlangs, maar kunnen dit fraaie historische centrum toch niet zomaar passeren? We gaan de Kerkbrug over en zien dat hier een eeuwenoude bakkerij, Out geheten zit. Schuin tegenover de bakkerij staat een bijzonder huis met een afwijkende bouwstijl die we niet direct kunnen thuisbrengen. Het blijkt een beheerderswoning te zijn voor de Joods-Portugese begraafplaats achter en naast het huis. Een grasveld vol met platte grafstenen, als we het niet hadden geweten, waren we er zo aan voorbij gelopen. De graven zijn allemaal dubbel, 2 naast elkaar en met veel tussenliggende ruimte naar andere graven geplaatst op dit prachtig groene veld. De RK en de Hervormde kerk en een Joodse begraafplaats, wat bijzonder en wat mooi dat dat hier zo bij elkaar gebracht is.

We laten het oude centrum achter ons, ik check Komoot en zie dat een groot deel van de wandeling, zeg de eerste helft, pal langs de Amstel gaat. Voorwaar geen straf, naar blijkt, want wat is het hier fraai, alsof we in een oud Hollands schilderij lopen.

We wandelen over de dijk langs De Amstel die rechts van ons ligt. Een aantal die-hards trekt een ochtendbaantje, er is bijna geen vaar-verkeer, behoudens een enkele skiff. Het geluid achter ons verdwijnt, de meeste vliegtuigen lijken vertrokken: de rust keert weder. Links van een enorm grote polder - de Ronde Hoep - en ik zie dat we daar om heen moeten wandelen en denk: oef, da's een best eind!
Na een kilometer of wat zien we aan de overkant een bizar grote RK kerk, hoe naderbij we komen, hoe meer dat bouwsel ons verbaast, want: wie heeft ooit bedacht dat in zo'n klein gehuchtje - Nes aan de Amstel - zo'n megalomaan grote kerk gebouwd moest worden? Welke katholieke vermogende had hier in de vorige eeuw zo'n invloed? De kerk blijkt door Kuiper ontworpen te zijn, dat dachten we al aan de bouwstijl te zien, zelfde als CS Amsterdam en kasteel De Haar waar we een paar maanden geleden waren. Dat met die baksteentjes en nisjes en inhammetjes, naar binnen gekeerd maar ook groots en imposant, zoiets.
Een paar honderd meter voor de kerk ligt ook al zo'n bijzonder gebouw: De Joseph School. Helemaal Karel Willink, zoals dat gebouw daar iets unheimisch uit staat te stralen. Zouden er nog kinderen naar school gaan daar? En, wat een grote school voor zo'n gehuchtje? De Kerk is trouwens de Heilige Urbanus, wat ons meteen doet denken aan die Belgische zanger met dat baardje. Maar dat zijn wij, he?

Ondertussen hebben we onze capuchons op moeten doen, want er is een felle pittige bui losgebarsten. Het deert ons niet, het voelt wel knus, zo. Alsof je met je hoofd in een tentje loopt waar de regen tegenaan tikt. Onze broeken en jassen en ook onze schoenen zijn water-werend, so, no worries. Na een kwartiertje trekt de bui weer weg, we moeten linksaf, laten De Amstel achter ons, nagekeken door Urbanus wandelen we verder de polder in. Op weg naar een witte ophaalbrug, weer langs een fraaie rivier trouwens, de Waver geheten.
Een aaneenschakeling van rivieren, riviertjes en meren en meertjes blijkt het hier, zien we op de kaart. Nederland waterland in optima forma. Met daar links van ons die enorme grote groene polder. En boven ons prachtige wolkenluchten, geen regenwolken meer, die zijn landinwaarts getrokken. Het is trouwens rustig met andere wandelaars, we komen er heel af en toe een paar tegen, maar lopen hier heel alleen voor ons gevoel. Slechts een paar motormuizen razen voorbij, wel aardig wat van die Hollandse uit de kluiten gewassen wielrenmannen, veelal solo, wat zijn die kerels hier toch groot met die lange poten op die hoge fietsen. Een en al gespierde poten en lange lijven. Al aan het begin van de wandeling zien we een bord voor die wielrenners langs de Amstel staan met allerlei geboden: goed zo, dat zal ze leren, want de meeste wielrenners weten zich niet echt goed te gedragen naar andere fietsers en wandelaar. Zie foto voor de geboden! Helemaal mee eens!
Als de bui over is pakken we onze bruine bolletjes belegd met eiersalade en rauwmelkse kaas uit de tas en eten ze wandelend op. Geen bankjes hier en het gras is te nat om op te zitten. We houden er zo wel lekker de pas in, lopen ruim 5 km. per uur.

Als we de ophaalbrug over zijn - genaamd de Jac. C. Kea-brug - moeten we verder langs de Waver en komen op de wat hoger gelegen dijk, met zowel links als rechts van ons polder - De Ronde Hoep - en in de verte watertjes en meertjes. Wat Een Schitterend Uitzicht!! Tel daarbij op het inmiddels bloedmooie herfstlicht, zilvergoud en die fraaie wolkenluchten. Jubelend lopen wij daar te genieten en schieten foto na foto. Gaan een gesprekje aan met wat lieve schaapjes, ze zijn echt wel bereid tot een goed gesprek hoor, als je ze maar in hun eigen taal aanspreekt, serieus waar, als je hun geluid na doet, kijken ze je echt zo aan van: he, wat zegt die nu?

We verlaten de verharde weg en mogen over een hek klimmen, zo'n hek voor wandelaars, met van die voetsteunen. Die hekken houden de loslopende schapen en koeien tegen, wij mensen mogen hun land betreden en doen dat zoals altijd met respect voor de dieren. We laten ze lekker met rust en zij ons, gelukkig. Hier wandelen we over een graspad, rechts van ons, in de verte, het begin van de Vinkeveense plassen, links een wild natuurgebied, vol riet en berken en andere bomen die goed tegen natte voeten kunnen, groeiend in en langs De Grote Wij-e. Af en toe moeten we weer zo'n hekje over, leuk om te doen en altijd goed voor een foto-momentje. We passeren een yoga-mijnheer die hier Zen voor zich uit zit te mijmeren, met blote voeten, hij wel en begroeten enkele andere wandelaars. Meer mensen komen we niet tegen. Wat een rust!

Daarna - na een paar kilometer grasland - belanden we weer op geasfalteerde weg, dat ons naar een klein gehucht gelegen - Botshol - brengt. We passeren gemaal Winkel en daar krijg ik ineens een déjà vu want ik zie de keet liggen waar ik 15 jaar geleden toen bij Waternet werkte, eens ben geweest. Een collega troonde mij mee de polder in, we bezochten een aantal gemalen en locaties waaronder deze keet. Grappig, zo'n flash back.

We mogen even rusten van onszelf, hebben er meer dan helft van de wandeling opzitten en nemen plaats aan zo'n fijne picknicktafel naast de Waver-burg. Drinken wat water uit onze Doppers maar blijven niet al te lang zitten want we koelen best snel af. Wandelen verder en komen al snel bij een spannende ingang, een poort naast een grote zwarte schuur, dat ons naar een wel heel mooi pad leidt. We slaken kreetjes, zeker als we een groot huis op een eilandje aan de overkant zien liggen, verscholen onder bomen: nee, dit mag niet, zo mooi mag iemand niet wonen, roepen we jaloers uit! En betreden gretig dat wel heel erg mooie pad over trilveen. Wat loopt dat lekker, zo'n verend wegdek. De zilvergouden zonnestralen kietelen het landschap om ons heen, vol van hoog riet, springbalsemien - het ruikt hier warm en zoetig - en ook hier weer bomen die van natte voeten houden. Hoge steile bruggetjes van hout brengen ons dan weer links dan weer rechts van een riviertje, het wordt steeds meer bos-achtig, rechts van ons een van de plassen behorend bij de Vinkeveense plassen, ook hier is het heerlijk stil en rustig, geen pleziervaartuigen zo in deze tijd van het jaar. Slechts een paar wandelaars komen we hier tegen. In het bos groeien fraaie paddestoelen, zo ook een paar ' rood met witte stippen' zo sexy, die moeten op de foto, uiteraard. Ineens doemt daar toch 'iets van de mensen' op: een groot jacht ligt voor anker, stilletjes met zichzelf te pronken. De schipper doet wellicht een tukje binnen achter geblindeerde ramen. Geen kip te zien aan boord.

We verlaten het bos en belanden op een uitgestrekt grasland, gaan er even lekker voor zitten op zo'n voetensteun bij alweer zo'n klim-hekje. Even uitrusten en genieten van het uitzicht. Een kraai zit vlakbij op een boomstronk, ongenaakbaar, alsof hij wil laten zien dat dit land van hem is. Stilletjes kijken we om ons heen, niks dan grasland, watertjes en ietsje verder op dat bos waar we net doorheen zijn gelopen. De zon heeft nog kracht en verwarmt onze gezichten. We nemen een slok water uit onze Doppers en daar gaan we weer.
We mogen nog best een eind lopen, zo 5 of 6 km en het is al ruim half vier geweest. Het pad is hier trouwens niet echt meer een pad: we zompen door nat weiland, langs een watertje, een smal riviertje dat ons naar een aantal huizen leidt. Daar mogen we - zo voelt het althans - weer even aan land, we passeren de huizen, waar zo op het oog artistieke excentriekelingen lijken te worden, met kunstzinnige dingen en nisjes met relikwie-achtige uitstallingen.
Het verharde pad is maar kort, we mogen het weiland weer in, over een dijkje en als dat ophoudt, moeten we nu echt over een wel heel drassig weiland waar koeien liggen te herkauwen, her en der een grote koeienvlaai, het is hier zo zompig, af en toe lijken mijn schoenen opgezogen te worden maar ik red me er net weer uit. Echt lekker loopt dit niet, zeker zo aan het eind van een best wel lange wandeling, we hebben er al 19 a 20 km op zitten, stevenen af op het eind en raken ook wel moe, inmiddels.
Maar, gaan met die banaan, zeggen we tegen elkaar, en lachen om onze smerige schoenen en broeken, vol blubber en poep. Lekker vies!
Dan, eindelijk komen we eerst op een hogergelegen dijkje, dat loopt al een stuk beter en hoera, weer harde ondergrond! Een geasfalteerde weg die ons naar een gehuchtje leidt waar we ineens een wel heel verleidelijk bord zien staan: over 100 meter koek, koffie, frisdrank, ijs, soep. We durven het niet te geloven, zou het echt??!! En ja hoor, als we een stukje verder zijn, zien we aan de overkant van het water, we moeten een bruggetje over, een terras met een achthoekige kiosk - De Stokkelaer - en een paar fietsers aan de koffie en ijs zitten. Wauw! Lekker even zitten en iets drinken en wat te snavelen halen. De andere gasten wijden ons in in de gebruiken alhier: bij de kiosk moet je eerst op een belletje drukken en dan komt de bewoonster van het erachter gelegen huis je bedienen. Na een paar vergeefse pogingen, wellicht drukt de man het belletje niet goed in - lukt het en betreedt de vrouw des huizes - een dame op leeftijd - de kiosk en kan het spel beginnen: we bestellen koffie, thee en de man een ijsco. Wauw, ook al is het koffie - cappuccino - uit een automaat, wat smaakt het verrukkelijk. Helaas, geen toilet in zicht, ik moet mijn plas toch nog even ophouden, de urine is inmiddels in zoutkristallen veranderd, stel ik de man gerust, ik houd het nog wel vol tot thuis hoor.

Hierna beginnen we aan het laatste stuk van deze fraaie, pittige en ook best wel weer lange wandeling. Komoot meldt niet voor niks - zien we nu pas - dat hij zwaar is want rond de 23 kilometer. We hadden ons natuurlijk weer eens niet goed ingelezen, waren onbekommerd op pad gegaan, zoals wij zijn. Maar merken nu dat het goed is dat 't eind eraan komt. Ilse, als ik had geweten wat we onderweg tegen zouden komen, hoe pittig het zou zijn, verzucht de man ...
Okay, we stappen toch maar pittig door, de ruime 5 km per uur houden we best aan, vast vanuit de wetenschap dat we er bijna zijn - het paard ruikt te stal, zoiets.
We voelen dat we door dat geploeter door het zompige weiland moe geworden zijn; de benen en enkels en voeten laten zich goed voelen.

We mogen weer een dijkje op, deze wandeling is echt een aaneenschakeling van dijkjes, bruggetjes, riviertjes en watertjes en kunnen het niet laten om - ook al zaten we net nog te rusten bij de kiosk, heel even op een wel heel mooi gesitueerd bankje met uitzicht op de Waver, te gaan zitten. Wauw! Wat een uitzicht. het bankje blijkt overigens geplaatst door Waterschap Gooi en Vechtstreek, onderdeel van good old Waternet. Goed cadeau aan 't volk alhier, Waternet!!

Daarna beginnen we nu echt, nee nu echt, aan de laatste kilometers. De zon begint al te dalen, het is rond vijf uur - de visite aan mijn paps en mams redden we niet meer, zeg ik bedremmeld, want het is al bijna etenstijd als we daar zijn (ik had gedacht dat we om vier uur wel klaar zouden zijn, mis-gedacht dus) - en lange stralen piepen door de toenemende bewolking. Het zou zo best wel weer eens kunnen gaan regenen, we stappen nog maar eens extra pittig door. Komen weer bij De Amstel en mogen daar al snel weer het viaduct onder de snelweg door, lopen zo de bewoonde wereld weer in, niet meer door het historische centrum helaas, maar langs een lange rij woonboten en een nieuwbouwwijk met grote huizen met allemaal een uitbouw op 1 hoog met grote ramen want: een fraai uitzicht op de Amstel. Lucky bastards!

En hoera, daar zien we de gele brug over De Amstel weer opdoemen, het begin van onze wandeling. Nu echt wel moe, maar he, we blijven fier doorlopen, wandelen we laatste paar honderd meter en daar staat onze koets op ons te wachten. Oei, wat zijn we moei! We rollen zo'n beetje de auto in, besluiten dat we onze smerige schoenen toch maar aanhouden - teveel gedoe nu om ze uit te doen - gooien de rugzak achterin en tuffen rozig en wat stilletjes naar huis. Geen muziek aan onderweg, en dat wil wat zeggen, hoor, dat wij daar te moe voor zijn.

En als altijd, als we thuis zijn, gaan we fluks eerst snel lekker naar de wc, doen die smerige schoenen alvast uit voor de deur, die broeken vol klei meteen in de was en dan die grote pan soep opwarmen, broodje erbij, koppen thee erbij en al onder het eten is het van: processen maar, die fotootjes.

Deze wandeling is echt een enorme aanrader! Wat een afwisseling, wat een prachtige uitzichten en wat was het - nu zo in oktober - heerlijk rustig. Voor ons Zaankanters weer een echte eye-opener, dit deel van het Noord-Hollandse en ook Utrechtse (het ligt op een grensgebied) landschap. Zo dicht bij huis en wat wisten we er weinig van! Maar, wandelaars, een aandachtspuntje: doordat het grasland en weilanden zo nat zijn, is het dus soms wel even hard werken. En, in deze tijd van het jaar zijn die uitspanningen die er onderweg zijn - dat zijn er niet veel - bijna allemaal dicht, behalve dan die leuke kiosk. Voldoende proviand mee en een rolletje wc papier, want ik heb nu zes uur mijn plas opgehouden, da's niet fijn, ondanks de stoere grapjes, het is ook niet zo goed voor een dame op leeftijd, maar daarover een andere keer maar weer.

Geschreven door SoulVoet