Na een fantastische rit met de auto door het Noord Hollands landschap - tulpenvelden all over the place - parkeerden we bij station Den Helder Zuid. Een tamelijk uitgestorven, desolate plek, met veel wind. Zo'n plek waarvan je denkt: ' Zo, en hoe nu verder? Waar moeten we naar toe? Er is hier geen enkel ijkpunt.'

Van de uitgedraaide wandelbeschrijving van route.nl werden we he-le-maal horendol. Tien velletjes papier had de man in zijn hand. Blaadje 1 begon met 'ga na 1 meter links af'; daarna na 2 meter naar rechts; loop tien meter rechtdoor; daarna naar links; na drie meter naar rechts' etc. etc. Wie verzint nou zoiets! We moesten naar de Waterkeringstraat, daarna naar de Nieuweweg via de Ritmeesterstraat. En dat dan volgens deze beschrijving. Als twee malloten draaiden we een soort van rondjes voor het station. In onze wandeloutfit. Met rugzakjes. Natuurlijk kregen we weer een beetje ruzie. Want ik moest maar de app installeren van route.nl van de man - 'Waarom ik, had het dan thuis even beter voorbereid,' mopperde ik. Want ja, hij had ook nog eens zijn eigen phone niet mee, ergo: ik moest de app downloaden. Ergo: ik zou de hele weg moeten navigeren en steeds kijken of we nog wel de juiste kant op zouden lopen. Mopperend installeerde ik toch maar de app et voilà, blij dat ik dat had gedaan want ineens werden we keurig begeleid naar de juiste plekken. Als het al mis ging, konden we tenminste tegen de ABN-sprekende dame in mijn phone mopperen. En niet tegen elkaar.

We staken de tweebaansweg over. Aan onze linkerhand een prachtig vormgegeven bakstenen modern gebouw met een gracht. We hadden het al vanuit de auto zien liggen en dachten dat het een gevangenis was. Volgens de man de jeugdgevangenis. Echter, het bleek het asielzoekerscentrum te zijn. 'Nou, da's ook wat, dat we het voor een gevangenis aanzagen. Wat wil dat zeggen.' Voor de deur vrouwen in lange jurken en sluiers, druk in gesprek met elkaar. Mannen die een wandelingetje in de buurt maakten zegden ons vriendelijk gedag.

Al snel bereikten we een fraaie woonwijk. Het leek ons heerlijk om daar te wonen. Alle vooroordelen over Den Helder verdwenen als sneeuw voor de zon. Prachtige huizen, groot en klein, allemaal laagbouw, met lekker tuinen, ruim opgezet met veel groen en heel opvallend: alle mensen die we passeerden zeiden ons zo vriendelijk gedag. Kom daar eens om in de Zaanstreek. Of in Amsterdam. Toen we de wijk uitliepen, langs een prachtig watertje waarlangs knotwilgen hun best deden te ontluiken in het frisse voorjaarszonnetje, bereikten we de rand van bos en duin. Uiteraard moest ik weer eens nodig plassen en zie daar: twee eetgelegenheden, snackbar De Donkere Duinen en iets verderop gelegen het Pannenkoeken-huis. We kozen voor de laatste, want: he, tijdens een gezonde wandeling ga je niet aan de patat met mayo, toch? Helaas, alle plekken op het terras waren gereserveerd of al bezet. Maar ik mocht er wel even heerlijk plassen. Noodgedwongen dook ik de kinder-wc in. De dames was en bleef erg lang bezet namelijk. Gehurkt - als in China - plaste ik op het mini-wc-tje en bedacht me hoe gezond het is om zo te plassen. De plas duurde eindeloos lang namelijk, er komt echt, nee echt veel meer uit als je gehurkt plast. Als je gehurkt poept ook, trouwens. Dat u het maar weet.

Met veel genoegen peuzelden we toch maar van een patatje met. Het was gezellig druk bij De Donkere Duinen en de patat was excellent! Iets verderop, bij De Helderse Vallei, waren stoere jongens stoere dingen aan het doen aan, ze slingerden van toren naar toren via een soort van kabelbaan. Cool om te zien.

Daarna zetten we onze wandeling voort; we staken de weg over en belandden in het bos. Een soort bos als in Heemskerk, misschien iets kleinschaliger? Met veel van die kronkelige wandelpaden die als je van bovenaf kijkt, hemelsbreed misschien tien meter van elkaar af liggen. Het was er best druk op deze Hemelvaartdag. Veel gezinnetjes die even een stukje gingen wandelen. Gelukkig was het na een minuut of tien al een stuk rustiger en werd de natuur weer wat ruiger. We kwamen bij een prachtige ven. Daar zaten veel mensen uit het asielzoekerscentrum te genieten van het zonnetje en van de schoonheid van de omgeving. Grappig genoeg lag er ook een grote, zwarte schildpad heerlijk te zonnebaden op een steen in het water.

Vlak voordat we het bos uitgingen, liepen we nog door een met hekken afgesloten stuk waar rode oerossen onder de bomen lagen te herkauwen. Hun grote dampende drollen her en der gedeponeerd op het pad. Altijd prachtig om te zien, die beesten, alhoewel ik er best wel bang voor ben. Ik houd gepaste afstand want ik weet dat ze best wel eens argeloze wandelaars aan hun horens spietsen. Daar zit ik toch echt niet op te wachten. We sloten het hek met een zucht - weer niet gespietst dit keer - en belandden in de duinen - de donkere duinen - en mensenlief, wat is Den Helder mooi! Dat hadden we echt nooit gedacht, dat het daar zo mooi zou zijn. De natuur is er prachtig, met dat bijzondere waddeneilandenachtige landschap, maar bovenal: het licht is er schitterend. Van dat mediterrane knallicht. Zoals je dat ziet bij Porto waar de Douro de zee instroomt. Dat doet wat me je geest, zulk licht! Het komt binnen. Vanaf deze plek zagen we voortdurende die hoge, baksteenkleurige vuurtoren overal bovenuit torenen. Dan weer boven de duinen, dan weer boven de daken van de nabijgelegen woonwijkjes, dan weer boven de berkenbosjes.

We bereikten de zee, tenminste, we kwamen uit op de hoge, groene met bloemen overdekte dijk langs de zee en het Marsdiep. Echt bizar mooi, als je daar aankomt vanuit het wandelpad dat wij liepen - De Helderse Duinen - kom je uit bij Fort Kijkduin, gevestigd in een eigentijds verbouwd fort. Het was zo'n aangename verrassing, al dat moois bij elkaar. We stonden echt even stil om ons heen te kijken. Het cafe-restaurant vlakbij het museum was nog niet geopend, maar we konden er wel heerlijk even zitten op de bankjes. Daar zaten we dan, met dat magnifique uitzicht op de zee onder ons. Texel aan de overkant, twee zandplaten goed in zicht want het was helder weer en eb. Vissersboten die de haven verlieten richting Noordzee ploffetjokten voorbij. Zeilboten laveerden tussen de zandplaten. Zeewaardige kano's scheerden door het water. En rechts, in de verte, sneed de pont naar Texel en weer terug door het water. Spectaculair.

We wilden er eigenlijk niet meer weg, zo heerlijk zaten we daar maar goed, je bent je conditie aan het opbouwen of niet, he. Na een klein half uur stonden we krakend en kreunend weer op en wandelden door. Eerst onderaan de dijk, waar het geasfalteerd is en waar heel wat fietsers reden, wat ons ertoe zette om de dijk op te klimmen en daar onze weg te vervolgen over het met gras begroeide en duizendend boterbloemen en paardenbloemen overwoekerde pad. Kilometerslang gaat dat pad door, met links dat uitzicht op de zee en rechts op het landschap met kreken, daarna op de bijeen geraapte gebouwtjes van de marine en vervolgens op de woonwijkjes met rijtjeshuizen en later de wat grotere huizen - vast allemaal voor het marinepersoneel vroeger - en uiteindelijk op het oude centrum van Den Helder. Met - volgens de man - een soort van admiraalsgebouw met een prachtig wit soort van kerktorentje.

Uiteindelijk moesten we van de mevrouw in mijn phone, de dijk verlaten en de stad weer in. We daalden de stenen trap af en liepen richting het marineterrein. Een paar honderd meter verderop reden net een x aantal auto's, campers en auto's met caravan de pont van Texel af. Good old memories; als kind ging ik vaak naar Texel en oh, wat waren dat altijd een heerlijke vakanties. Den Helder, daar reden we dan snel door heen. Vroeger was het een rommelig, beetje naargeestig stadje. Het marineterrein - gelegen aan de weg naar de pont - was heel saai en functioneel. Als je moest wachten op de pont, stond je daar soms urenlang stil . En keek je vanachter het raampje uit op dat sombere terrein.

We snorden via Google Maps de route naar het NS station op, want we moesten nog een stukje treinen naar station Den Helder Zuid. De weg bracht ons langs het marine terrein en oh man, wat zag dat er allemaal hip en jofel uit. Wat een metamorfose!! Alles mooi opgeknapt en in gebruik genomen door horeca en andere ondernemers zoals een coole sportschool. Veel heerlijke terrasjes aan de gracht, prachtige tjalken en andere woonboten langs de kade. We konden de verleiding niet weerstaan en ondanks onze doormoeie pootjes - we hadden toch weer een kleine 15 kilometer weggetippeld - staken we over en bereikten via een ophaalbrug het terrein. Waar het berengezellig was met al die volle terrassen. Omdat we een mooi oud zeilschip zagen liggen - De Bonaire, die wilden we wel even bewonderen - liepen we eerst naar het dok achterin. Tot onze stomme verbazing zagen we ineens een oude bekende - mevrouw Wahlers - moeder van een vriend van mijn oudste broer en een vreselijk lief mens - zitten. Zo toevallig, want we hadden het onderweg een paar keer over haar gehad; dat ze hier misschien nog wel woonde want ik wist nog dat ze ooit naar Den Helder was verhuisd. Lopen we haar tegen het lijf! Ik denk dat we elkaar al meer dan 20 jaar niet hadden gezien! Na een mooi gesprek namen we afscheid, het voelde helemaal een beetje verdrietig omdat ze vertelde dat ze Den Helder ging verlaten. Ze gaat verhuizen naar Den Haag omdat haar zoon daar woont. En verlaat daarmee een plek waar ze 21 jaar had gewoond met wijlen haar man en waar ook haar schoonzus - die haar nu vergezelde en waar ze merkbaar heel erg een mee was - woont. Een nieuwe stap en afscheid van een heel belangrijk stuk van haar leven. Van Den Helder waar ze ze duidelijk heel erg dol op was.

Terwijl mevrouw Wahlers en haar schoonzus met een taxi het terrein verlieten, namen we - dat hadden we wel verdiend vonden we - een lekker ijsje. Elk drie bolletjes. Zalig! Fantastische ijstent hebben ze daar zeg! Toen dat op was, wandelden we toch nog maar even langs de kade, langs al die gezellige terrassen en zo kwamen we dan via de Beatrixstraat waar het ook al zo gezellig was, bij het NS Station van Den Helder. De trein naar Nijmegen stond al klaar. Eerste halte was Den Helder Zuid, alwaar we weer uitstapten en onze CX5 weer instapten. Om daarna rozig en best wel weer moe - maar oh zo gelukkig - door dat schitterende Noord Hollandse landschap met velden vol bloeiende tulpen terug te rijden naar Krommenie.

Den Helder, pluim op je hoed: je bent echt wonderschoon!

Geschreven door SoulVoet