De dag ervoor hebben we nog bij hoog en laag beweerd dat we zondag weer in Utrecht zouden gaan wandelen, in Culemborg, zeiden we tegen mijn zangdocente die we op de drempel van slagerij Donker tegen het lijf liepen. Leuk, want daar komt mijn man vandaan, schattig stadje, hoor. Thuis zochten we alvast een mooie Komoot-wandeling in die contreien op en gingen een beetje laat op stok.

De volgende ochtend, zondag 16 juli, word ik wakker door een harde windvlaag buiten, zo eentje die plantenpotjes en tuinmeubelen doet verschuiven. Ongerust lig ik daar te luisteren of er nog meer van zulke geluiden klinken, van verschuivende potten en meubeltjes, bedoel ik. Maar in plaats daarvan hoor ik een hevige hoosbui losbarsten. 'Oei, wat een rotweer, maar gelukkig is het nog vroeg', denk ik en draai me nog eens om. En slaap verder, en verder, en verder tot ik kwart voor tien zo'n beetje wakker word. Niet eens uit mezelf, maar door Ruut die verschrikt uitroept dat het al heel erg laat is en 'tjeetje, Ilse, hoor je dat, wat een rotweer buiten' en roetjs roetjs daar gaan de gordijnen een stukje open. De lucht blijkt donkergrijs, regen slaat tegen de ramen, buiten waait het als een gek.

'Nou, of het nog wat wordt vandaag met dat wandelen.' Sipjes zitten we even later aan het ontbijt, kopje thee, boterhammetje. Buiten nog steeds naargeestig, donker, woestewindenweer. Blijmoedig lees ik echter het weerbericht voor: 'Hier in Noord Holland blijft het na elf uur zo'n beetje, helemaal droog, heel klein kansje op wat lichte regen maar in Utrecht gaat het echt vanaf drie uur flink regenen. Ergo, we blijven maar in de buurt, ik zoek wel een opgeslagen wandelingetje op op de Komoot-app.' Ik vind er een die start in Monnickendam, ruim 20 km. Maar als we eenmaal aangekleed zijn - buiten klaart het zienderogen op - bedenken we ons dat 20 km. misschien wat veel is, gezien ons startmoment begin van de middag. Maar Monnickendam e.o. willen we wel verkennen vandaag, gelukkig vind ik een kortere wandeling, een van slechts 14 km. Ook een mooie, vinden we en hopla, daar togen we in mijn corona-karretje naar de Grote Kerk van Monnickendam. Voor ons niet al te ver uit de richting, slechts 20 kilometer rijden over de A7.

Als we Monnickendam inrijden zien we een poort voor de Grote Kerk. 'He, denk ik verward, heb ik dat destijds, toen ik hier een tijdje terug alweer, werkte, altijd over het hoofd gezien, een poort?' Maar als we 'm dichterbij bekijken, blijkt hij vet nep. Hij is er geplaatst zodat bezoekers er wel onderdoor moeten lopen of rijden en als ze dat doen, worden ze aan de praat gehouden door in klederdracht gestoken Monnickendammers die je een herdenkingspenning willen verkopen. Er blijkt feest in het stadje - jawel, Monnickendam heeft stadsrechten - want het is dit weekend 450 jaar geleden dat ze de Zuiderzeeslag wonnen van die vermaledijde Spanjaarden. De dag ervoor is die slag zelfs nagespeeld op het IJsselmeer, dat moet een spektakel geweest zijn, zeg. 'En vandaag is het gewoon berengezellig', horen we, 'met leuke live-music, veel bezoekers en toeristen.' Ai, dat trekt maar we moeten van onszelf eerst wandelen. 'We komen hier eind van de middag terug en dan kopen we die penning van je hoor', zeggen we tegen de dame in jurk met schort en dan gaan we gezellig even de stad in. Maar nu eerst die tippel maken. Vindt de dame een goed idee en Ruut gaat even met haar op de foto voor de nep-poort.

Omdat ik Monnickendam best wel een beetje ken vanuit de tijd dat ik er werkte, troon ik Ruut eerst even mee naar het buurtje rond de Grote Kerk, even showen hoe mooi het hier is en ik lok hem mee dat prachtige paadje over dat achter - of eerder om het stadje loopt. Vanaf dat paadje zie je links de achtertuinen van die beeldschone oude huisjes. 'Daar liep ik zo graag tijdens mijn lunchpauze, Ruut en dan ging ik even verderop het stadje in, een broodje halen. Of ik moest over dit paadje naar de loods van de medewerkers van onderhoud, beheer en groen. Dat lag aan het haventje! Hoe romantisch wil je het hebben?!' We maken feitelijk een omweggetje maar dat deert niet, ik weet ook nog precies hoe we op het juiste pad terug kunnen komen. Daarbij passeren we overigens weer een nep-poort, we babbelen even met de Monnickendammer in klederdracht die daar is gestationeerd en ook hem beloven we later op de dag terug te komen om te genieten van de gezelligheid.

We steken over en belanden in een nieuwbouwbuurt zoals er zoveel zijn in Nederland. Rijtjes huizen met kleine voortuinen, eerst de sociale woningbouw, en daarna koopwoningen, je kent het wel, die liggen op het mooiste plekje, aan de buitenkant, met uitzicht over het land, uitkijkend over de weilanden en hier ook op de dijk langs het IJsselmeer. Fantastische plek hier. Het weer blijft wat onbestendig, het waait heel erg hard, zuidwestenwind, zoiets van windkracht acht met af en toe een windstoot. De grijze troggen in de lucht kunnen echter niet goed legen boven 't land, ze waaien naar het IJsselmeer. Goed zo, op een paar spettertjes na, maar we houden het droog, met ook heel veel zon. Heerlijk fris Hollands zomerweer, zeg maar.

Als we de buitenwijk - waaronder de Monnikenvenne vol grote mooie huizen - verlaten, komen we op een weggetje dat onder de dijk loopt. Wij moeten gelukkig de dijk op, schitterend, wat een uitzicht hier! Links het IJsselmeer dat prachtig kleurt, dan weer grijs, dan weer zachtblauw, dan weer groen, door de afwisseling in wolken en licht vandaag. Een stuk land vol riet dat alle kanten opwaait. Het waait vandaag ook veel te hard voor fietsers en da's voor ons wandelaars heel fijn: geen geklingel en geroep dat we opzij moeten. Af en toe fietsen er wat diehards voorbij, meestal toeristen die merkbaar niet goed snappen dat je met dit weer niet moet gaan fietsen over een hooggelegen dijk met windkrach acht, arme stumperds. Af en toe zo'n doorgewinterd kind uit deze contreien dat gewend is aan fietsen tegen de harde wind in. Links dus het IJsselmeer, rechts van ons het laaggelegen land, ook vol wuivend riet en met van die stukken ondergelopen land en meertjes met grijs water met van die boze korte golfjes.

Na een paar kilometer mogen we weer naar beneden van Komoot, we moeten een smal weggetje op dat ons naar Zuiderwoude brengt. 'Daar zij we wel eens eerder geweest, Ilse, weet je nog, toen we dat rondje Zunderdorp Uitdam etc deden, toen liepen we eventjes de verkeerde kant op en kwamen we in Zuiderwoude, we keerden er na een kilometertje of wat weer om.' Ruut's geheugen blijkt beter dan dat van mij, ik herken het pas weer als ik er vlakbij ben en zie ons in gedachten daar weer ronddwalen, inderdaad, zoekend naar de juiste weg.
We gaan op het bankje zitten dat Ruut zich ook nog herinnert van 2 jaar geleden, vlakbij een door de gemeente aangelegd speeltuintje met schommel en wipkip. Altijd bijzonder, die speeltuintjes waarvan ik althans denk: welk kind dat hier woont gaat daar nou spelen??
Tijd voor onze krentenbolletjes, broodjes kaas, mandarijntjes en een slok water. We zitten er heerlijk, zo, in de luwte, onder een wilg die de storm gelukkig heeft overleefd. Uitzicht op het land tot aan Amsterdam Oost, we zien de Rembrandttoren en omliggende hoogbouw. Lekker ver weg van hier, die stad. Even tijd voor een appje of wat, Koen heeft net iets verstuurd, een foto uit HK van een aanplakbordje in een take-away restaurantje waarop staat dat de aardappelen van vandaag van Van Diepe uit Swifterbant from The Netherlands komen. Zo grappig, dat ze daar onze piepers zo lekker vinden. Wij maken even snel een selfie, verwaaide koppen, maakt niet uit en sturen 'm naar HK en even later naar mijn paps en mams. Blijft nog steeds iets magisch hebben, dat appen all over the world. Naar dichtbij en naar heel ver weg, het maakt niet uit.

Na deze break wandelen we Zuiderwoude binnen. Op de schommel zit nu trouwens een meisje en Ruut zegt even later dat hij het net iets uit een horror-film vindt; die krakende piepende schommel met zo'n eenzaam meisje. 'En achter het raam van het nabijgelegen grote, oude huis stond een man naar haar te gluren, Ilse.' 'Oei', zeg ik doodeng, zo'n scene. En in de volgende scene zie je dan die schommel nog heen en weer bewegen in de wind, inclusief dat piepende geluid, maar het meisje is nergens meer te bekennen. En de man achter het raam is ook verdwenen...' Iek Iek!! Ja, laat ons maar verbeelden, dat kunnen wij goed.
Zuiderwoude blijkt een ongelooflijk supersexy aantrekkelijk dorpje te zijn, heel klein, we lopen langs een soort dorpstraatje met veel van die kieviet-eieren-blauw of grijs geschilderde houten huizen met fraaie tuinen vol wilde maar zorgvuldig geselecteerde bloemen, varens en boompjes. Plaatjes gewoon! En dat iemand zo heel nochalant ook zo'n heel oude Citroen uit de jaren zestig in de berm voor het huis heeft gezet, dat maakt het beeld wel compleet. We krijgen een beetje last van jaloerse gevoelens hier, kunnen we niks aan doen hoor.

In het piepkleine centrum op en rond de eeuwenoude kerk is het nog mooier, een paar huisjes staat pal naast het ophaalbruggetje, gelegen aan een watertje waar nu vanwege de zuidwesterstorm boze korte golfjes de kade op spetteren; die huisje zijn stuk voor stuk ook allemaal snoepjes voor het oog trouwens, van hout, in fraaie kleuren groen, beige, grijs, zachtblauw geschilderd. Oef!

We laten Zuiderwoude achter ons, gaan verder Westwaarts via een fijn wandel- en fietspaadje richting Broek in Waterland. Veel over gehoord, dat dorpje, ook omdat onze voormalige gitarist Hans er woonde en het twee jaar geleden met veel pijn in zijn hart heeft verruild voor Driehuis (ook niet verkeerd); maar die verhalen van hem waren wel heel erg leuk over puissant rijke bewoners, veelal hip en artistiek, fijne feesten en andere gelegenheden waar de drank rijkelijk vloeide - en dan die prachtige huizen en huisjes en die kerk ook nog eens. Iets uit een film , zo zag het altijd voor me.

En niks blijkt minder waar. We komen eerst in het Oostelijk deel van Broek in Waterland, met een deel fijne jaren vijftig ' nieuwbouw', dus ook al heel mooi en dan moeten we bij een wit houten huis, waar een restaurant in blijkt te zitten, onder de autoweg door, een viaduct door dus en zo belanden we in het westelijk deel van Broek in Waterland. Eerst staan we daar wat onwennig om ons heen te kijken, Komoot wijst ons streng direct naar het pad langs de autoweg, 'bah', mopper ik, 'wat een jammerlijk want lelijk einde van deze mooie wandeling, een beetje langs de autoweg lopen.' 'Laten we eerst Broek in Waterland zelfs eens bekijken, we zijn hier nu toch?! ' opperen we zo'n beetje gelijkertijd. We zijn zo nieuwsgierig, ook door die gave verhalen van Hans destijds.

We volgen de bordjes richting het centrum, richting de kerk vooral en passeren weer allerlei fantastisch mooie huizen en huisjes en een enorm romantisch pannenkoekenrestaurant, De Swaen geheten, waar het gezellig druk is op het terras en heeeeeerlijk ruikt - de maag knort ervan - en daar zien we de kerk en daar vlakbij, aan het water, een heel mooi en oud Chinees ogen theehuis. We rusten eerst even uit op een paar bankjes en Ruut leest het bord met allerlei informatie over Broek in Waterland. Het theehuis wordt zo te zien opgeknapt, er staat een steiger omheen, maar hij blijkt al 250 jaar oud te zijn. En in ' de tijd van Napoleon' werden er om hem te voorzien van beelden over Hollandse dorpen en steden, schilderijen en etsen gemaakt. Die van Broek in Waterland prijkt in kopie uiteraard, op dit bord. En, staat er trots, in de negentiende eeuw is Broek in Waterland uitgeroepen tot het mooiste dorp van Nederland. Daar kunnen wij ons veel bij voorstellen, alhoewel we inmiddels door onze wandelingen aardig wat andere heel erg mooie dorpje en stadjes hebben ontdekt.

Maar Broek in Waterland is vooral heel erg Broek in Waterland, met die houten blauw, grijs, wit, groen geschilderde huizen, okay, zulke huizen staan er ook in Zuiderwoude e.a. maar hier straalt de rijkdom er vanaf. Rijkdom vanwege de heel directe verbinding met de grote stad, Amsterdam, dat voel je hier gewoon. Want die prachtige oude huizen met mooie tuinen, dat moet wat kosten en vermoedelijk wonen de voormalige Broekers hier minder en minder en zijn de huizen gekocht door rijke mensen uit Amsterdam, die er alles aan doen om het in stijl te onderhouden. En veel geld in het laatje brengen hier.
Wij in elk geval lopen er met grote ogen rond en schieten aardig wat plaatjes, alhoewel, ik krijg er nog net een paar fotootjes uitgewrongen, want mijn phone raakt leeg en ik heb het snoertje om te connecten met mijn oplaad-batterij vergeten (denk ik, later, thuis, blijkt dat ding gewoon ergens onderin mijn jaszak te zitten, maar goed).
'In de kerk is er koffie, taart, wijn, drank, wees welkom', zegt een bord op het pleintje aan de voet van de kerk. 'Zullen we even lekker een bak koffie drinken', stel ik voor, 'want we hebben nog geen koffie gehad vandaag en bovendien moeten we onze traditie hoog houden, toch, en er een taartje bij eten?' Da's niet tegen dovemansoren gezegd, we laten de schoonheid buiten even voor wat het is en betreden de kerk. Parbleu, wat hebben ze dit mooi benut, deze ruimte. Een grote notenhouten bar prijkt daar met ernaast een vitrine vol - naar blijkt - taartjes van Holtman (een van de meest fameuze patisserieen uit Amsterdam). We gaan er eens even goed voor zitten, ik met een bavaroise framboise en Ruut met een stuk Cheesecake met Mango. Zaaaalig. Cappucinootjes erbij.

Onze voetjes laten zich overigens best wel voelen, het is goed om even te rusten, we hebben de wandeling er bijna opzitten, nog zo'n 4 km te gaan.. Ruut heeft ook een beetje last af en toe van zijn enkel, hij sport ook heel veel doordeweeks, hardlopen op de band en af en toe buiten, 'misschien goed om even te rusten, wat minder te sporten, beste man', opper ik. Maar dat advies gaat hij in de wind slaan, zegt hij. Ik ben alleen maar enorm opgeknapt van het wandelen, bouw door het werken op kantoor een vervelende rugpijn op die alleen maar valt weg te werken door veel te bewegen. Ik snakte dan ook naar weer eens een fijne wandeldag als dit. De afgelopen maand was het een paar keer veel te warm in het weekend, om te wandelen althans en we waren twee keer met onze band op stap om op te treden, heel leuk, ook heel erg goed voor een mens, maar lekker lang wandelen is gewoon beter voor mij. Ik voel de rugpijn vandaag bij elke stap meer en meer weg-ebben.

Dromerig om ons heen kijkend lopen we weer terug naar de autoweg richting Monnickendam. We moeten toch echt langs deze drukke weg terug naar dat feestvierende stadje zo'n vier kilometer verderop. Ach, tja, we gaan maar door en babbelen lekker wat af onderweg, aan stof tot praten hebben wij nooit gebrek. We zien de Grote Kerk best snel steeds dichterbij komen. Als we er bijna zijn vragen we ons nog wel even af hoe we Monnickendam vanaf deze kant nu toch weer in moeten komen maar er blijkt een viaduct onder de autoweg door te gaan die ons hopla, zo weer naar die nep-poort brengt.
Daar kopen we dit keer twee herdenkingspenningen a 3,50 per stuk - een bijdrage aan de festiviteiten in dit mooie stadje - en we kuieren in alle rust langs weer die prachtige Grote Kerk zo het bruisende centrum in, richting het haventje waar het echt super gezellig en druk is. Veel Monnickendammers hier in een soort klederdracht, grappig al die mannen in monniken-jurken met sneakers eronder en die grote forse vrouwen in frêle lange jurkjes met van die kapjes op hun sportief geknipte hoofden.

Een koor staat te zingen, er klinken bandjes her en der, helemaal ons ding. Maar eerst willen we even uitpuffen op een terrasje en een koud nul punt nul biertje drinken. We belanden op het terras van de Koperen Vis waar we niet bepaald snel bediend worden, het personeel - allemaal jonge meiden - blijkt doodop te zijn, we zien het wel, nieuwe bezoekers lopen na een tijdje maar weg, wij zijn daar te moe voor, blijven zitten. Dan hebben we beet, er komt iemand de bestelling opnemen en sociaal als wij zijn, we laten maar even blijken dat we begrijpen dat ze moe zijn nadat we wel eerst lichtjes hebben gemopperd omdat we echt zo'n beetje ons op de grond moesten werpen om hun aandacht te wekken - maar begrip tonen werkt altijd, we worden daarna netjes bediend en klokken genietend onze koude biertjes weg. Pfoei, wat heerlijk. Daarna kuieren we nog even rond, zien een gave bigband met zangeres in een tent en een onwijs goed Jive-rock&roll bandje voor een cafe uit 1614. Zo gaaf, die Monnickendammers in klederdracht die daar staan te jiven en rock-en-rollen, haha, grappig gezicht. Als er een groepje Aziatische toeristen voorbij loopt, duimen omhoog, wat vinden ze dit leuk, voel ik mijn hartje even helemaal jumpen van trots, want ineens kijk ik door hun ogen en zie hoe machtig mooi en leuk het hier is, in The Netherlands, zo'n prachtig oud stadje en dansende mensen op straat :-)

Met moeite maken we ons los van het feestgedruis, de band neemt even pauze dus tja, een moment om toch echt te gaan, maar we voelen nu ook echt die love pootjes zeuren. We kuieren weer terug, laten De Speeltoren en feestend Monnickendam achter ons en rijden in een klein half uurtje weer terug naar good old Krommenie. Waar we ons meteen storten op het processen van de fotootjes, ook aardig wat van Ruut dit keer, dus ik zou zo zeggen, lekker kijken en genieten van onze mooie plaatjes. Hopelijk inspireren we jou ook om eens een bezoekje te brengen aan deze mooie plekken in ons prachtige landje.

Geschreven door SoulVoet